π. Δημητρίου Μπόκου
Δὲν εἶναι μόνο ὁ Θεὸς γεωργός, ἀλλὰ καὶ ὁ διάβολος. Καὶ ὁ μὲν Θεὸς σπέρνει τὸν καλὸ σπόρο. Ὅμως καὶ ὁ διάβολος σπέρνει τὸ δαιμονικὸ σπέρμα, «ἀκάνθας καὶ τριβόλους», κάνει τὴ δική του σπορά. «Συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι», τὰ ζιζάνια, ὅπως λέγονται σὲ ἄλλη παραβολή, ἀγωνίζονται νὰ πνίξουν τὸ «καλὸν σπέρμα» ποὺ φυτεύει ὁ Θεὸς στὸν ἀγρό του. Καλὸς σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀλήθεια (Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ). Σπέρμα τοῦ δαίμονα εἶναι τὸ ψέμα, καθότι ἐκεῖνος «ψεύστης ἐστὶν» καὶ πατέρας τοῦ ψεύδους. Δὲν ὑπάρχει ἀλήθεια σ’ αὐτόν. «Ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ». Τὸ ψέμα εἶναι ἡ φύση του, πηγάζει ἀπὸ μέσα του (Ἰω. 8, 44).
Ὁ διάβολος πρωτοέσπειρε μέσα στὸν Παράδεισο, στὸ παρθενικὸ χωράφι τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἔπρεπε ὁ πρῶτος πειρασμὸς νὰ φαντάζει παραδεισένιος. Πῶς ἀλλιῶς θὰ παραπλανοῦσε τὸν ἄνθρωπο; Τοῦ ἔριξε λοιπὸν τὸν δαιμονικό του σπόρο μὲ τὸν ἀπατηλὸ λόγο-παρακίνηση νὰ γίνει θεὸς χωρὶς τὸν Θεό. Ἦταν ἕνα ψέμα ποὺ ἔπιασε. Οἱ ἄνθρωποι τὸ δέχτηκαν. Ποιὰ ἦταν ἡ οὐσία τοῦ δαιμονικοῦ σπέρματος; Ἡ ἔπαρση. Θεὸς ἀπὸ μόνος σου! Γιατί ὄχι;
Λέει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος: «Τὸ σπέρμα τοῦ παραδείσιου πειρασμοῦ ποὺ σπάρθηκε στὴν ψυχὴ καὶ τὸν νοῦ -ἡ ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια- τόσο βαθιὰ ἀναπτύχθηκε μαζὶ μὲ τὴν ὕπαρξή μας, τόσο εἰσέδυσε μὲ τὶς ρίζες του ὄχι μόνο στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸ εἶναι μας, συμπεριλαμβάνοντας ἀκόμη καὶ τὸ σῶμα, ὥστε τὸ νὰ ἀποσπάσουμε πλέον τὸ κακὸ αὐτό, σημαίνει νὰ ὑποβληθοῦμε σὲ φοβερὴ “ἐγχείρηση” ὅλης της ὑπάρξεώς μας». Καὶ συνέβη νὰ εἰσχωρήσει τόσο βαθιὰ στὴ φύση μας ἡ νόσος αὐτή, νὰ κυριαρχήσει τόσο δυνατὰ πάνω μας ὁ κοσμοκράτορας τοῦ σκότους «τοῦ αἰῶνος τούτου», ἐπειδὴ ἀκριβῶς μὲ τὴν ὑπερηφάνεια συγγενέψαμε μαζί του. «Τὸ θανατηφόρο ὅπλο τοῦ ἐχθροῦ εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Διαμετρικὰ ἀντίθετη πρὸς αὐτὴν εἶναι ἡ ζωηφόρος ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ».
Ἐξῆλθε λοιπὸν καὶ ὁ Χριστός. «Ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Σπέρνει τὸν λόγο του, μᾶς διδάσκει πῶς εἶναι πραγματικὰ ὁ Θεός: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». Ἡ ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, ἡ «κένωση» λόγῳ τῆς ἀκατανίκητης ἀγάπης του γιὰ μᾶς, τὸ ἀντίδοτο στὴ δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια, εἶναι τὸ ἅγιο σπέρμα. Τρομερὰ δραστικό, ἂν τὸ ἀποδεχτοῦμε πραγματικά. Μπορεῖ νὰ ριζοβολήσει μέχρι τὸ μεδούλι μας, «ἄχρις ἁρμῶν καὶ μυελῶν», ὣς τὰ κατάβαθά μας. Ὅταν ὁ σπόρος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ «γίνει δεκτὸς στὴ γῆ τῆς καρδιᾶς μας, θὰ βλαστήσει ὅπως ὁ σπόρος τῆς παραβολῆς, καὶ μὲ τὶς ρίζες του θὰ διαρρηγνύει τοὺς ἱστοὺς τῆς καρδιᾶς μας. Αὐτὸ λοιπὸν συνιστᾶ ἐκείνη τὴν “ἐγχείρηση”, στὴν ὁποία πρέπει νὰ ὑποβληθεῖ ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς πτώσεως. Ἐγχείρηση ὑπερβολικὰ ὀδυνηρή, μὲ πόνο ὅμως ποὺ δὲν θανατώνει, ἀλλὰ ζωοποιεῖ».
Πονάει πολὺ τὸ νὰ ἀπαρνεῖται κάποιος ἑαυτόν, ἀπεκδυόμενος τὴ φιλαυτία του, ὅ,τι τοῦ ἀρέσει. Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμα δὲν καταφέρουμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε πλήρως στὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνουμε νικητὲς ὅμοιοι μὲ αὐτόν, ἡ ἐλπίδα μας εἶναι, ὅτι «ὁ ἅγιος σπόρος ποὺ Αὐτὸς ἔσπειρε μέσα μας δὲν θὰ πεθάνει, ἀλλὰ θὰ δώσει ἄφθαρτο καρπὸ πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ χρόνου. Ὅπως ἀκριβῶς ἀπὸ μηδαμινό, κατὰ τὴ φυσική του διάσταση, ἀνθρώπινο σπέρμα ἀναπτύσσεται κάτι ἀσύγκριτα μεγαλύτερο, ἔτσι καὶ μὲ περισσότερη ἀκόμη μεγαλοπρέπεια θὰ συμβεῖ μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔριξε τὶς ρίζες του μέσα μας. Ἐν Αὐτῷ καὶ δι’ Αὐτοῦ θὰ γίνουμε συγγενεῖς Του, φορεῖς τῆς ἁγίας αἰωνιότητος» (Ἀρχιμ. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, σ. 38-41).
Ἡ εὐθύνη τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ μας, γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ αἰώνιο μέλλον μας, δική μας!
Καλὴ ἑβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου