Με ιερή αγανάκτηση βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους να επαναλαμβάνονται στα ίδια και τα ίδια… Στο μεταξύ πουθενά δεν βρίσκεις σοβαρά αντεπιχειρήματα και σαν καραμέλες ακούς – άνευ αποδείξεων – επικλήσεις της αυθεντίας των σύγχρονων αγίων και όσων άλλων θεωρούνται υποκειμενικώς υπ’ αυτών “άγιοι”. Βρίθουν τα λεγόμενά τους συνθηματολογίας και λασπολογίας, σε σημείο που προβληματίζεσαι για το αν αξίζει να ασχοληθείς με τέτοια άτομα. Ωστόσο, χάριν των πολλών και καλοπροαιρέτων, καλό είναι να επισημαίνονται μερικά πράγματα, ώστε οι βωμολοχίες και οι ανορθολογισμοί που διασπείρονται εκ φονταμενταλιστικών νόων και στομάτων να μη μένουν για πολύ μολύνοντες τον αέρα και να διαλύονται ευθέως, κάτι, άλλωστε, που συνάδει προς την ανυπόστατη φύση τους.
Θα αρχίσω με τον όρο νεονικολαϊτισμός; Τι σημαίνει και ποιος τον εφηύρε σε βάρος του Γιανναρά; Ο Γιανναράς παρακάλεσε και προκάλεσε γραπτώς τους παρερμηνευτές του – κυρίως τον μακαριστό Θεόκλητο Διονυσιάτη – να τεκμηριώσουν μέσα από τα ίδια τα κείμενά του τον χαρακτηρισμό του ωσεί “σεξοθεολόγου” και πατέρα του “νεονικολαϊτισμού”. Φυσικά, όπως ήταν και αναμενόμενο εξάπαντος, δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο. Ο Θεόκλητος – σεβαστό κατά τα άλλα πρόσωπο του αγιορείτικου μοναχισμού – συνέχισε απτόητος την εξύβριση και επί προσωπικού επίθεσή του. Να του πούμε μπράβο, λοιπόν, και να τον θαυμάσουμε, επειδή και μόνο ήταν ο ξακουστός τότε Θεόκλητος;
Και πάλιν, επίσης, και πολλάκις ενώπιόν μας το άρθρο του π. Τρικαλιώτη. Με γενικεύσεις και αοριστολογίες, ως προς τα “σεξοθεολογικά” τουλάχιστο. Και ναι. Ο Γιανναράς απενοχοποίησε τον σαρκικό έρωτα. Προτιμότερο αυτό και ορθοδοξότερο από την ευσεβιστική του παραμόρφωση και δαιμονοποίηση. Δεν θα χωρούσαν πολλές σελίδες, κυριολεκτικά, αν κατέθετα περιπτώσεις που ο μέγας Πορφύριος μιλούσε “χυδαιότερα” του Γιανναρά για τον σωματικό έρωτα και τη φροντίδα του να έχουν σχέσεις ολοκληρωμένες ζευγάρια που απαξιούσαν τα σαρκικά και είχαν μάλιστα – έτσι ακριβώς όπως το γράφω – υποσχεθεί στον Θεό “λευκούς γάμους” και τήρηση παρθενίας στον έγγαμο βίο τους!
Πάμε στους ευσεβιστές τώρα. Τους οποίος συναντάμε κυρίως στους χώρους των χριστιανικών αδελφοτήτων εν Ελλάδι. Λένε πως οι σύγχρονοι άγιοι τους αγαπούσαν και τους αποδέχονταν. Μέγα ψεύδος. Στην τελευταία προφορική (αλλά καταγεγραμμένη) παρακαταθήκη του ο όσιος Πορφύριος τους αναφέρει επί λέξει ως “προτεστάντες” και, για όσους το γνωρίζουν ή το έχουν διαβάσει, στήριξε τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στον πόλεμο που δέχτηκε από ευσεβιστές ιεράρχες, προκειμένου οι τελευταίοι να καταλάβουν την Ελλαδική Εκκλησία και να την “οργανωσιοποιήσουν”. Και αυτά δεν είναι εμπάθειες και φαντασίες του γράφοντος, αλλά καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα (ας ρίξουν μια ματιά στο βιβλίο της μακαριστής Σωτηρίας Νούση για τον Αρχ. Σεραφείμ Τίκα). Ας έρθουν επίσης να ρωτήσουν και μένα τον ίδιο να τους πω τη γνώμη του αγίου Παϊσίου για της χριστιανικές αδελφότητες. Να σημειωθεί εμφατικώς πως, όταν συναντούσα δια ζώσης τον Άγιο, διέμενα σε οικοτροφείο μίας εξ αυτών. Οπότε να μη με λασπολογούν για εμπάθεια και άλλες ανυπόστατες ανοησίες, χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια των πραγμάτων.
Και ναι. Οι Άγιοι αυτοί, όπως και ο μακαριστός Χρ. Γιανναράς, προτιμούσαν τους Ορθοδόξους, που είναι και λίγο “χύμα”, από τους καθωσπρέπει και ατσαλάκωτους ευσεβιστές των Χριστιανικών Οργανώσεων και Αδελφοτήτων. Αγαπούσαν να βλέπουν επικεφαλής της Εκκλησίας μας τον “χυδαίο και αγράμματο” Σεραφείμ μάλλον παρά έναν Ιερώνυμο Κοτσώνη ή όποιον άλλον “καθαρεύοντα” οργανωσιακό επίσκοπο. Επιτέλους, ας μάθουν κάποιοι να ακούνε και να μιλάνε ορθόδοξα θεολογικά και όχι φιλοδυτικά προτεσταντικά! Οι προσωπικές μας συμπάθειες ας μπουν στην άκρη και ας μη βαφτίζουμε φιλοργανωσιακούς τους ορθοδοξότατους σύγχρονους αγίους και πατέρες που χάριν ποιμαντικής διακρίσεως και ευγενείας είχαν καλές σχέσεις με ανθρώπους που σχετίζονταν άμεσα ή έμμεσα με ευσεβιστικές σέχτες, Και ποιοι, άλλωστε, δεν είχαν σχέση με αυτές προ μερικών δεκαετιών!
Γιανναρικός δεν είμαι και δεν ξέρω τι σημαίνει ο νεόκοπος αυτός όρος. Ξέρω όμως ότι η εν γένει προσφορά (και η θεολογική) αυτού του ανθρώπου στον τόπο μας είναι τουλάχιστον μεγάλη. Όπως δεν μπορούμε να διαγράψουμε τον Ωριγένη και ας έπεσε σε τόσα δογματικά φάουλς, το ίδιο και πολύ περισσότερο ισχύει για έναν Γιανναρά. Επίσης, δεν μπορούμε σε καμία των περιπτώσεων να τον εξισώσουμε με αιρεσιάρχες τύπου Άρειου, όπως προσπαθούν εναγωνίως μερικοί νοσηροί νόες. Αυτά είναι αστεία πράγματα και αφελείς προσεγγίσεις στο έργο ενός μεγάλου, το οποίο απαιτεί εκ μέρους όλων τον ελάχιστο, τουλάχιστον, σεβασμό…
Κ. Νούσης
Λάρισα, 22/9/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου