π. Κωνσταντίνος Κόμαν
Παιδιά μου, ο Θεός να σας ενισχύει, να σας ενώνει, να σας σοφίζει τον νου για να αγαπήσετε την μοναχική ζωή μας. Να σας βοηθήσει να φέρετε μέχρι τέλους τον σταυρό της κάθε δοκιμασίας με υπομονή, ταπείνωση και υπακοή και έτσι θα σωθείτε. Όσοι είσθε υγιείς εύχομαι να έχετε πολλά χρόνια. Και όσοι είσθε ασθενείς, εύχομαι ο Καλός Θεός να σας δίνει υπομονή. Πολλή υπομονή σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη υπομονής· και πνευματικές χαρές είθε να δίνει ο Θεός σ’ αυτούς που αγωνίζονται σκληρά για την σωτηρία τους.
Να ζείτε, να κάνετε υπακοή, διότι είναι πολύ ωφέλιμη για την σωτηρία. Ο Θεός να σας δίνει υπομονή και αγάπη και καλή ελπίδα και μη ξεχνάτε την απόφαση που είχατε στο σπίτι σας, πριν έλθετε στο μοναστήρι. Είθε να την έχετε μέχρι τέλους, ν’ αποδώσετε καρπούς και όχι μέχρι το σκάλισμα των δένδρων των αρετών. Να προσευχόμαστε περισσότερο και ο Θεός έτσι μας δίνει υπομονή, ταπείνωση και αγάπη. Διότι, αν έχουμε αγάπη, τα έχουμε όλα. Ας υπομένουμε τις επιπλήξεις και τους ονειδισμούς των άλλων, διότι έτσι μας εμακάρισε ο Κύριός μας: «Μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. 5:11). Να υπομένουμε τα πάντα για την αγάπη Του, παιδιά μου, για να μπορέσουμε να κερδίσουμε, όχι όλο τον παράδεισο, αλλά τουλάχιστον μια γωνίτσα του.
Εσείς που έχετε άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ζητάτε από τον Θεό να σας χαρίζει στο σπίτι την ειρήνη μεταξύ σας. Βάλτε για όλα τα πράγματα καλή αρχή. Όσοι χωλαίνετε σε κάτι, διορθώστε το, και, όσοι δεν χωλαίνετε, να κυριαρχείτε στον εαυτό σας. Μη στηρίζετε τις ελπίδες σας σε ανθρώπους, διότι ο άνθρωπος καθημερινά αλλάζει. Σήμερα σου δίνει και αύριο στο ζητάει· σήμερα σε δοξάζει και αύριο σε κακολογεί. Αλλά, αν στηρίζετε την κάθε ελπίδα σας στον Θεό, δεν θα μετανιώσετε ποτέ.
Αυτά, παιδιά μου… Τόσα μπορούσα να σας πω, διότι συγκινούμαι από τα άλλα, τα οποία δεν βλέπω, αλλ’ όμως τα αισθάνομαι…
Επιπλέον εγώ… δεν βλέπω καλά. Χάνω από μπροστά μου το κάθε τι. Βάζω εδώ μια βελόνα και πέφτει κάτω. Την ψάχνω εδώ-εκεί. Μα, εδώ την έβαλα… Άραγε μου την έκλεψε κάποιος; Βλέπετε, πώς σφάλλω και υποπτεύομαι άλλον… Και κάνω αμαρτίες που δεν έχω την διάκριση να τις δω, διότι άλλοτε δεν βλέπω, άλλοτε δεν ακούω και ενοχοποιώ άλλους. Βλέπετε πώς μας εξαπατά ο διάβολος;
Έτσι είναι, παιδιά μου… Ειρήνη στην Χώρα, ειρήνη στον κόσμο, ειρήνη στο μοναστήρι μας, ειρήνη στα σπίτια σας…
Αύριο, ίσως να μη με δείτε πάλι, διότι πρέπει κι εγώ απ’ εδώ ν’ αναχωρήσω. Αν ζήσω κι αυτό τον χρόνο με την Χάρη του Θεού, να με μνημονεύετε, λέγοντας ότι πέρασε απ’ εδώ ένας γέροντας ανόητος και τυφλός και μας ευχόταν το και το. Εγώ είμαι γέρος, παιδιά μου, και θ’ αναχωρήσω, όταν αποφασίσει ο Θεός, αλλά θα συναντηθούμε χωρίς αμφιβολία πάλι, είτε εδώ, είτε στην άλλη ζωή, στην πόρτα του παραδείσου… Σε άλλο μέρος όχι.
Ο Θεός να σας δυναμώσει και φωτίσει στον αγώνα σας, διότι στην άλλη ζωή δεν υπάρχουν, παρά μόνο δύο δρόμοι: Ο παράδεισος και η κόλαση. Πρέπει να διαλέξουμε το ένα από τα δύο. Και μέχρι το τέλος της ζωής μας να σηκώνουμε τον σταυρό του πόνου μας με υπομονή, ταπείνωση, αγάπη και υπακοή κι έτσι θα σωθούμε.
Από το βιβλίο: π. Κων. Κόμαν, Αρχιμ. π. Ιωαννικίου Μπάλαν, Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου, Πνευματικός του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε (1897-1990). Μετάφραση-επιμέλεια υπό αδελφών Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Άγιον Όρος 1990 (αποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου