Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Σε μια σεμνή τελετή στην Αλβανία, τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019, υπογράφτηκε από τους εκπροσώπους της Διαθρησκευτικής Επιτροπής (μεταξύ των οποίων και αυτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας) και την Αλβανική Αρχή Πρόσβασης στα Αρχεία, μνημόνιο συνεργασίας, προκειμένου να αναζητηθούν τρόποι για κοινές δράσεις, με σκοπό την έρευνα, τη μελέτη και τη δημοσιοποίηση στοιχείων της περιόδου του αθεϊστικού καθεστώτος, όπου οι θρησκευτικοί παράγοντες, και κυρίως οι Ορθόδοξοι κληρικοί, που τους θεωρούσαν δορυφόρους της Ελλάδας, υπέστησαν ανελέητη καταπίεση, που έφθασε μέχρι του σημείου της εξόντωσης.
Την εποχή εκείνη χριστιανικές εκκλησίες, ορθόδοξες και καθολικές, και μουσουλμανικά τεμένη μετατράπηκαν σε αποθήκες, στάβλους και «πολιτιστικά κέντρα» ή κατεδαφίστηκαν, μοναστήρια λεηλατήθηκαν και έγιναν στρατώνες.
Κάθε θρησκευτική δραστηριότητα απαγορεύτηκε συνταγματικά και ο αθεϊσμός επικράτησε ως επιβαλλόμενη ιδεολογία. Ιερωμένοι εξευτελίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, δολοφονήθηκαν.
Εκ μέρους της Διαθρησκευτικής Επιτροπής, ο δρ Αρμπέν Ramkaj επικύρωσε τη συμφωνία συνεργασίας, τονίζοντας ότι θα εξελιχθεί προς όφελος των θρησκευτικών κοινοτήτων. Και πρόσθεσε: «Αν ξεχάσουμε τους διωγμούς του παρελθόντος, υπάρχει κίνδυνος να επαναληφθούν».
Για να καρποφορήσει το πνεύμα αγάπης και συνύπαρξης, που πρώτος οραματίστηκε και έκανε πραγματικότητα τα νεότερα χρόνια στην Αλβανία ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, άνοιξε ο δρόμος αυτής της συνεργασίας ανάμεσα στη Διαθρησκευτική Επιτροπή και την Αλβανική Αρχή Πρόσβασης στα Αρχεία.
Το 1967 ήταν η πιο μαύρη χρονιά για τους πιστούς, χριστιανούς και μουσουλμάνους, στην Αλβανία του Χότζα.
Κορυφώθηκε ο «πόλεμος κατά της θρησκείας», που είχε ξεκινήσει, αλλά με ηπιότερες μορφές, από το 1945, οπότε η Αλβανία πέρασε στο κομμουνιστικό μπλοκ, και έμελλε να διαρκέσει για 30 σχεδόν χρόνια.
Λιτή και συνάμα μαρτυρική και συγκλονιστική η καταγραφή στο Ευαγγέλιο του ναού των Ταξιαρχών από τον αείμνηστο ιερέα Μιχάλη Μπάρκα του χωριού Δόβριστα Αργυροκάστρου: «...26 Φεβρουαρίου 1967.
Τέλεσα σήμερα την τελευταία Θεία Λειτουργία.
Αμέσως μετά παρέδωσα τα κλειδιά του ναού στην οργάνωση νεολαίας του χωριού...».
Στις περιοχές, όπου κατοικούσαν Έλληνες, οργανώσεις της νεολαίας και του κόμματος, αλλά και η ελεγχόμενη από το καθεστώς «εκκλησιαστική» ιεραρχία, υποχρέωσαν παπάδες, τους οποίους αποκαλούσαν «δηλητηριασμένους», να ξυριστούν, να πετάξουν τα ράσα, εικόνες και εκκλησιαστικά βιβλία κάηκαν ή πουλήθηκαν εξωτερικό.
Και όμως δε λύγισαν ούτε οι κληρικοί, ούτε οι πιστοί. Στο χωριό Δρυμάδες, ο παπα-Δημήτρης, χωρίς γενειάδα και χωρίς το ράσο πλέον, έκανε κρυφά βαφτίσια σε σπίτια.
Ο μακαριστός παπα-Ζούλας, ιερέας στο χωριό Τεριχάτες στην Κάτω Δρόπολη, σύμφωνα με τους κατοίκους του χωριού, για να πηγαίνει μαζί με τις χήρες σε νεκροταφεία να κάνει τρισάγιο, μεταμφιεζόταν σε μαυροφορεμένη γυναίκα!
Όλοι αυτοί οι αγωνιστές της πίστης, ήταν τα αγκωνάρια για να στηριχθεί, μέσα σε ερείπια, η θρησκευτική αναγέννηση στην Αλβανία.
Πλέον η ποικιλία των θρησκευτικών πεποιθήσεων, που διαπιστώνεται στη γειτονική χώρα, λειτουργεί συνδετικά και όχι αποσυνθετικά, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης και του σεβασμού σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο.
Η συμπλεκτική πορεία, χωρίς να χάνονται ή να αφομοιώνονται τα συστατικά στοιχεία των θρησκευμάτων, έχει όχι μόνο γραμματική, αλλά και πνευματική νοηματοδότηση.
Μέσα από τη συνέργεια προκύπτει μια σώζουσα ανθρωπολογία, που αναδύεται από τα σπλάγχνα της Ορθόδοξης πνευματικότητας.
Ο κόσμος μας, αυτός ο κόσμος ο μικρός και μέγας, είναι τελικά, όσο και αν φαίνεται διαιρεμένος και διασπασμένος, ένας.
Και για τη σωτηρία του είναι χρέος η επιδίωξη όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου