Ὅπως καὶ οἱ κλασσικὲς σπουδὲς φθίνουν (βλ. προηγούμενη ἀνάρτηση) ἐκτὸς ἄλλων γιατὶ ἁπλὰ ἡ αἰωνιότητά τους ἀφοροῦσε ἐλάχιστους ἐνῶ ἡ μαζικότητά τους δὲν ἦταν διαρκὲς φαινόμενο, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὶς χριστιανικὲς σπουδές. Ἐκδόσεις π.χ. γαλλικὲς γιὰ ρωμαιοκαθολικοὺς Πατέρες βγαίνουν σὲ μόλις 1.000-1.500 ἀντίτυπα ἕκαστη, γιατὶ κανεὶς πιὰ δὲν τὶς ἀγοράζει στὴ Δύση. Μόνο στὴν Ἑλλαδάρα, ὅπου νομίζουμε ὅτι ἡ Δύση εἶναι ἑλληνική, ἐκπλησσόμαστε μὲ τέτοια φαινόμενα ἀποσάθρωσης, ὅταν αὐτὰ ἀφοροῦν τὴν Ἀρχαιότητα.
Θὰ μοῦ πεῖτε, «τότε γιατί τὸ Βυζάντιο μελετᾶται καὶ καταξιώνεται;». Ἔχουμε τὴν κλασσικὴ ὀφθαλμαπάτη.
Εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ ἀνατίμηση τοῦ Βυζαντίου ὡς κομματιοῦ τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς ἀρχαιότητας καὶ συνέχειάς της, ἀνατίμηση ποὺ συμβαίνει στὰ συμβατικὰ πλαίσια τῆς ἐξύμνησης τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἐντελῶς διαφορετικὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀνατίμηση ποὺ γίνεται στὰ πλαίσια τοῦ πολιτισμικοῦ σχετικισμοῦ -αὐτὴ ἀκριβῶς λαμβάνει χώρα. Τὸ Βυζάντιο ἐπαναξιολογεῖται θετικὰ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἐπαναξιολογοῦνται θετικὰ οἱ Ὀσμανοί, οἱ Ἀφρικανοί, οἱ Ἴνκας κ.ο.κ.
Εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ ἀνατίμηση τοῦ Βυζαντίου ὡς κομματιοῦ τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς ἀρχαιότητας καὶ συνέχειάς της, ἀνατίμηση ποὺ συμβαίνει στὰ συμβατικὰ πλαίσια τῆς ἐξύμνησης τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἐντελῶς διαφορετικὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀνατίμηση ποὺ γίνεται στὰ πλαίσια τοῦ πολιτισμικοῦ σχετικισμοῦ -αὐτὴ ἀκριβῶς λαμβάνει χώρα. Τὸ Βυζάντιο ἐπαναξιολογεῖται θετικὰ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἐπαναξιολογοῦνται θετικὰ οἱ Ὀσμανοί, οἱ Ἀφρικανοί, οἱ Ἴνκας κ.ο.κ.
Ἀκόμη κι ἂν ἔκανα λάθος, καὶ συνεπῶς ἴσχύει ἡ πρώτη περίπτωση (τὸ Βυζάντιο ἐπαναξιολογεῖται θετικὰ στὰ πλαίσια τοῦ δυτικοῦ παρελθόντος κι ὄχι τοῦ πολιτισμικοῦ σχετικισμοῦ) -ἀκόμη κι ἂν συμβαίνει αὐτό, ἁπλὰ ὄχι μόνο δὲν περισσεύει πιὰ χρόνος γιὰ νὰ δοῦμε τοὺς καρποὺς τὴς ἐπαναξιολόγησης ἀλλὰ καὶ αὐτὴ δὲν ἀφορᾶ τοὺς πολλοὺς Δυτικούς. Ξεκινώντας ἀπὸ τὸ δεύτερο, τὸ Βυζάντιο καὶ οἱ συνεχιστές του εἶναι γιὰ τὸν μέσο Δυτικὸ περιφρονητέοι ἐχθροί, κι αὐτὸ δὲν ἀλλάζει μόνο ἐπειδὴ γράφτηκαν 500 καλὰ βιβλία ἀπὸ Δυτικούς. Δὲν ὑπάρχει πιὰ χρόνος, σημαίνει ὅτι ἡ Δύση ἀποχριστιανίζεται καὶ ἐξισλαμίζεται ταχύτερα ἀπὸ ὅσο μπορεῖ νὰ καταστεῖ (ἢ ἀπὸ τὴν ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία καθίσταται) φιλοβυζαντινή.
Ἄρα, οἱ ἀπόψεις ὅτι λ.χ. «κυττάξτε, ἡ Δύση τώρα ἀναγνωρίζει τὸ Βυζάντιο καὶ ὅποιος ὑποστηρίζει τὴν παλιὰ δυτικὴ ἄποψη εἶναι ἀμόρφωτος ἐπαρχιώτης», ἀπευθύνονται σὲ ἕνα μικρὸ κοινὸ μιᾶς μικρῆς, ἀσήμαντης χώρας ἡ ὁποία οὔτε εἶχε μεγάλη ἐπίδραση στὶς βυζαντινὲς σπουδὲς οὔτε πρόκειται νὰ ἔχει. Πιὸ συγκεκριμένα, οἱ ἀπόψεις τοῦτες ἀπευθύνονται σὲ κάποιους Ἀριστεροὺς ἀθεοπαγανιστές μαρξιστὲς ἢ ἀναρχικούς (ἕνα 5-7% τοῦ πληθυσμοῦ), καὶ συνιστοῦν μέρος ἑνὸς διάλογου μέσα σὲ μιὰ μικρὴ τρύπα, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα γιὰ τὸ μέλλον τῆς Δύσης καὶ τοῦ πλανήτη, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας.
Ἂς ἀγαπᾶμε – μελετᾶμε, λοιπόν, τὸ Βυζάντιο ὡς κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μας (ὅσοι δὲν γίναμε διὰ τοῦ ἀθεϊσμοῦ Δυτικοί, ἀνεπαίσθητα μὰ ριζικὰ ἀντιβυζαντινοί) δίχως νὰ πιστεύουμε ὅτι ὑφίσταται δυνατότητα οἱ γιοὶ ἐκείνων ποὺ τὸ σκότωσαν νὰ ἀλλάξουν ἄποψη. Ἡ θετικὴ ἐπαναξιολόγηση τοῦ Βυζαντίου ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς ἀξίζει τόσο ὅσο ἀξίζουν οἱ συναφεῖς μετα-ἀποικιοκρατικὲς ἐπαναξιολογήσεις λ.χ. τῶν Παπούα καὶ τῶν Ζουλοῦ πάλι ἀπὸ «φωτισμένους Δυτικούς». Ἡ Δύση ἐξαντλεῖται, χάνει ἔδαφος, θὰ ἐξαφανιστεῖ, καὶ ἀπὸ ἐδῶ πηγάζει ἡ ἐνστικτώδης της σπουδὴ νὰ ἀνακαλύψει τί καλὰ στοιχεῖα ἔχουν οἱ μὴ δυτικοὶ πολιτισμοί, δολοφονημένοι καὶ μή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου