Ἅγιο Φῶς: Ντοκουμέντα καὶ σκεπτικισμός – Fake news, Hoax, συνωμοσία ἤ ἀλήθεια;

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου

Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

Εἰσαγωγὴ.

Ἡ θαυματουργικὴ ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κάθε Μεγάλο Σάββατο ποὺ ἑορτάζουμε τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἀνάσταση κατὰ τὴν Τελετὴ Ἀφῆς Του ἔχει ἀποτελέσει σημεῖο ἀμφιλεγόμενο διαμέσου τῶν αἰώνων («ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον», Λκ. 2,34). Καὶ αὐτὸ συμβαῖνει ἰδίως στὴν ἐποχή μας, τῆς ἀνεξέλεγκτης ἀμφισβήτησης, τοῦ ἄκρατου ὀρθολογισμοῦ, καὶ τῆς πνευματικῆς ὑποτροφίας καὶ ἐξασθένισης τῆς πίστεως λόγω τῆς θρέψης καὶ ἐπιβολῆς τῆς ὑλικῆς ἐπιθυμίας, τὴν ὁποία εὐνοεῖ ἡ ἄνεση τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἡ ἀπαξιωτικὴ ἰδεολογία τῆς πολιτικῆς. Στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ γίνεται μιὰ προσπάθεια νὰ ἐξηγηθεῖ ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅσον ἀφορὰ τὸ Ἅγιο Φῶς, τὸ ζήτημα νὰ ἐξαντλεῖται ἀπὸ τὸν ὁποιοδήποτε μόνο στὸ τὶ κάνει ὁ Πατριάρχης μέσα στὸ κουβούκλιο, γιατὶ αὐτὸ πράγματι δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ προσκυνήματος τοῦ πιστοῦ, πόσον μάλλον δὲν εἶναι ἡ σωστὴ προσέγγιση καὶ ἡ δουλειὰ τοῦ ἄπιστου.

Ἡ ὑπόθεση μὲ τὸ Ἅγιο Φῶς γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ποὺ δὲν παῦει νὰ Τὸν ἀναζητεῖ, δὲν εἶναι ἁπλὰ ἅν γίνεται ἤ ὄχι ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο καθ᾿ ἔτος θαῦμα, τὸ ὁποῖο βέβαια δὲν νοεῖται νὰ περιορίζεται μόνο μέσα στὸ χῶρο τοῦ Πανάγιου Τάφου καὶ νὰ ἀφορὰ μόνο τὸν Πατριάρχη, ἀλλὰ εἶναι ἄν τελικὰ Ἐκεῖνος εἶναι μεθ᾿ ἡμῶν μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων ἤ ὄχι («καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.», Μτ. 28,20). Τὶ νόημα θὰ εἶχε ἄν μέν ἀναστήθηκε, ἀλλὰ ὅμως μᾶς ἐγκατέλειψε καὶ δὲν εἶναι πιὰ μαζί μας, ὄχι κάθε χρόνο, ἀλλὰ κάθε ὥρα καὶ στιγμή. Ναί μὲν, εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ὁ Χριστὸς νὰ ἀναστήθηκε, γιατὶ ὅπως μᾶς διαλαλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν», (Α’ Κορ. 15,14), ὅμως χρειαζόμαστε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κρατήσει καὶ τὴν ὑπόσχεσή Του         πρὸς ὑμᾶς ὅτι θὰ παραμείνει μαζί μας ἔως τέλος. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι σημαντικὸ αὐτὸ τὸ ‘ραντεβού’ Του μαζί μας κάθε χρόνο τὸ Σάββατο σὰν αὐτὸ ποὺ ἀναστήθηκε. Καὶ ἀνάλογα ὅπως τὸ βιώνει ὁ καθένας, σίγουρα ἀνανεώνει καὶ ἐφοδιάζει τὴν πίστη του.

Τέλος, ἡ ὑπόθεση μὲ τὸ Ἅγιο Φῶς γιὰ τὸν κάθε ἕναν ποὺ Τὸ ἀμφισβητεῖ δὲν εἶναι στὸ νὰ προσπαθεῖ νὰ βρεῖ ἕναν λογικὸ τρόπο νὰ τὸ ἀπορρίψει καὶ ἔτσι νὰ ἀνακουφιστεῖ, νὰ ‘λυτρωθεῖ’, ὅπως ἔχει τὴν ἐντύπωση, ἤ νὰ αὐτοεπιβεβαιωθεῖ, γιατὶ μὲ τὸ νὰ ἀνακαλύπτει ἀναπτήρες καὶ σπίρτα καὶ ὁτιδήποτε, δὲν προσβάλλει τὸ Ἅγιο Φῶς, ποὺ ἀξιόπιστα μαρτυρεῖται στὰ βάθη τῶν αἰώνων ἔως καὶ σήμερα, ἀλλὰ τὸν Πατριάρχη, σκανδαλίζοντας καὶ τοὺς πιὸ ἀδύναμους. Ἡ ὑπόθεση γι᾿ αὐτὸν εἶναι νὰ προσπαθήσει νὰ ἀφήσει ἀνοιχτὰ καὶ κάποια ἄλλα ἐνδεχόμενα, νὰ ἀφήσει περιθώριο καὶ σὲ κάποιες ἄλλες ἐκδοχὲς, νὰ μὴν μένει ἐγκλωβισμένος σὲ μιὰ στενὴ λογική. Μήπως τελικὰ τὰ πράγματα ὅπως φαίνονται, καὶ οἱ ἀναπτήρες καὶ τὰ σπίρτα κ.τ.λ., τελικὰ δὲν καταφέρνουν νὰ νικήσουν τὴν πίστη καὶ νὰ δέσουν τὸ Θεὸ γιὰ νὰ πάψει νὰ μᾶς φανερώνει τὴν παρουσία Του μὲ τοὺς θαυμαστούς καὶ ἀκατανόητους τρόπους Του; Μήπως τελικὰ ὅλοι αὐτοῖ ποὺ μαρτυροῦν τὴν ἀποκάλυψή Του στὴν ζωή τους, δὲν τὸ κάνουν γιὰ ἐντυπώσεις, οὔτε ἐπειδὴ εἶναι ἀνόητοι, οὔτε ἐπειδὴ ἔχουν παραισθήσεις; Μιὰ ἁπλὴ εἰλικρινὴ ἐρώτηση χρειάζεται μόνο, καὶ ἴσως Τὸν συναντήσεις!

Τὰ περιεχόμενα τῆς μελέτης εἶναι:

Εἰσαγωγή.

1. Ἡ Τελετὴ Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός καὶ ἡ βιντεοσκόπηση.
2. Ἡ Ἀκαΐα Ἁγίου Φωτός.
3. Οἱ σύγχρονες Μαρτυρίες ἐκ τῶν ὑπευθύνων τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ τὸ τὶ εἶναι τὸ Ἅγιο Φῶς καὶ πῶς ἀνάβει.
4. Οἱ μαρτυρίες τῶν πρώτων αἰώνων γιὰ τὴν θαυματουργικὴ ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτός.
5. Ἡ ἡμιχιλιετὴς σιωπὴ τῶν πηγῶν καὶ ἡ σχέση μὲ τὸν ἀγώνα κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ εἰδικὰ κατὰ τῆς εἰκονομαχίας.
6. Φύση καὶ προέλευση Ἁγίου Φωτός – Γιὰ πνευματικὲς ἀποδείξεις δὲν προσφέρεται ἡ φυσικὴ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία.
7. Ὁ λόγος περιφρόνησής τοῦ Ἁγίου Φωτός ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ δίωξής Του ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Πῶς ἡ θεολογία Του ἀναιρεῖ τὸν Ἐκκλησιολογικὸ Νεστοριανισμό.
8. Ὑπάρχουν καὶ δύο ἄλλα ἐπαναλαμβανόμενα κατ᾿ ἔτος θαύματα, στὰ ὁποία δὲν κρύβεται κανεῖς σὲ κανένα κουβούκλιο.

Ἐπίλογος.

1. Ἡ Τελετὴ Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός καὶ ἡ βιντεοσκόπηση.

Πρὶν πολλὰ χρόνια κυκλοφόρησε ὁ π. Ἀντώνιος Στυλιανάκης ἕνα βίντεό του ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο γυρισμένο τὸ Σάββατο τῆς Ἀναστάσεως τὸ 1994 καὶ παρουσιάζει διάφορα φαινόμενα, ποὺ κατὰ τὴν ἐρμηνεία τοῦ π. Ἀντώνιου ἀποτελοῦν ἀνεξήγητα κατὰ τοὺς φυσικοὺς νόμους γεγονότα. Τέτοια εἶναι:

α) ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτὸς μὲ τὴν μορφὴ πύρινης σφαίρας, ἡ ὁποία ἀνέβηκε πρὸς τὸν ἐξώστη,

β) ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτὸς μὲ τὴν μορφὴ πύρινης σφαίρας, ἡ ὁποία πέρασε ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ τὸν κάψει,

γ) ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτὸς μὲ τὴν μορφὴ παράξενων γαλαζόλευκων φώτων καὶ ἀστραπῶν,

δ) αὐτανάφλεξη ὁρισμένων λαμπάδων τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Φῶς (ἡ λέξη ‘αὐτανάφλεξη’ χρησιμοποιεῖται συμβατικά, γιατὶ στὴν περίπτωση θαύματος ἡ Θεία Χάρις ἀνάβει τὴν φλόγα).

Στὶς 10 Ἀπριλίου 2018 ὁ κ. Θεόδωρος Δανιηλίδης, ἱδρυτὴς τῶν Ἑλληνικῶν Ηoaxes δημοσίευσε ἄρθρο του μὲ τίτλο «”Θαύμα! Το Άγιο Φως εμφανίστηκε ως φωτεινή σφαίρα στον Πανάγιο τάφο”. Καταρρίπτεται». στὸ ὁποῖο ἀμφισβητεῖ μὲ τὸν δικό του τρόπο ἐρμηνείας καὶ προσέγγισης, βασιζόμενος σὲ στοιχεία ἀπὸ ἄλλες πηγὲς ποὺ παραθέτει καὶ ἀναλύει, τὶς ἐρμηνείες ποὺ ἔχει δώσει ὁ π. Ἀντώνιος γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω φαινόμενα. Τὰ ἐπιχειρήματα σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ἔρχεται μὲ τὴν σειρά του μετὰ ἀπὸ περίπου ἕνα ἔτος νὰ ἀμφισβητήσει  μὲ νέα στοιχεία καὶ ἀναλύσεις ὁ κ. Γιώργος Γιαννίκης σὲ ἄρθρο του μὲ τίτλο: «Κατάρριψη ενός HOAX που κατασκεύασαν τα…”ELLINIKA HOAXES” για το Άγιο Φως» στὴν ἱστοσελίδα τῆς ΟΟΔΕ, ὁ ὁποῖος ὅμως τελικὰ παραδέχεται ὅτι σὲ ἕνα βαθμὸ κάποιες παρατηρήσεις τοῦ κ. Θ. Δανιηλίδη γιὰ κάποια ἀπὸ τὰ παραπάνω φαινόμενα εἶναι εὔστοχες καὶ ὁ π. Ἀντώνιος σὲ κάποια σημεία μπορεῖ νὰ εἶναι λίγο ὑπερβολικός. Αὐτὸ ὡστόσο ποὺ ἀβίαστα συμπεραίνει κάποιος εἶναι ὅτι ἀπὸ τὴν μιὰ μὲν τὰ στοιχεία καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς δὲν ἐπαρκοῦν γιὰ ἀσφαλὴ συμπεράσματα πρὸς καμιὰ κατεύθυνση καὶ ἡ πίστη τοῦ καθενὸς ἐμπλέκεται ἀναπόφευκτα στὸ πῶς θὰ ἀντιληφθεῖ καὶ θὰ θεωρήσει ὁ καθένας τελικὰ τὰ ὅσα δείχνει τὸ βίντεο νὰ συμβαίνουν ἐκεῖ. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲ ἡ ὅλη ἀμφισβήτηση καὶ διένεξη ἀφορὰ τὰ συγκεκριμένα φαινόμενα, ποὺ παρουσιάζει τὸ βίντεο τοῦ π. Ἀντώνιου, καὶ ὄχι τὴν ἴδια τὴν φύση καὶ προέλευση τοῦ φωτὸς μὲ τὸ ὁποῖο ἀνάβουν τὶς λαμπάδες τους ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι, δὲν ἀφορὰ δηλαδὴ τὸ ἄν ἁπλὰ εἶναι ἕνα  φυσικό, συνηθισμένο φῶς, ἔστω καὶ εὐλογημένο, ὅπως τὸ  νερὸ ἤ τὸ λάδι μετὰ τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὸ εὐχέλαιο ἀντίστοιχα, ὅπως οὔτε καὶ ἄν ἄναψε φυσικὰ ἤ θαυματουργικά.

Μὲ ἄλλα λόγια, ἀκόμα καὶ ἄν ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα στὸ βίντεο τοῦ π. Ἀντώνιου εἶναι ἐξηγήσιμα μὲ φυσικοῦς ὅρους λογικά, ὅπως ἰσχυρίζεται ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ κ. Θ. Δανιηλίδης, μὴ δεχόμενος τὶς ἐρμηνείες τοῦ π. Ἀντώνιου γιὰ τὸν ὑπερφυσικό του χαρακτήρα, αὐτὸ δὲν ἀφορὰ σὲ καμιὰ περίπτωση τὸ ἄν τὸ Ἅγιο Φῶς ξεπηδὰ θαυματουργικὰ ἤ ὄχι μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο, ὅπως καὶ τὸ ἄν εἶναι φυσικό ἤ καὶ ἄκτιστο. Μπορεῖ τὸ Ἅγιο Φῶς νὰ ἄναψε θαυματουργικὰ τὴν λαμπάδα τοῦ Πατριάρχη καὶ νὰ εἶναι καὶ ἄκτιστο, καὶ στὴν συνέχεια νὰ κατέγραψε τὸ βίντεο τὴν μετάδοσή του στοὺς πιστοὺς μὲ τελείως φυσικό τρόπο καὶ ὅλα τὰ παραπάνω φαινόμενα ποὺ παρατηροῦνται σὲ αὐτὸ νὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα φυσικὰ ἐξηγήσιμα. Βέβαια δὲν μπορεῖ νὰ συμβαῖνει καὶ τὸ ἀντίστροφο. Δηλαδὴ, ἄν ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ φαινόμενα ποὺ βλέπουμε στὸ βίντεο ἀπεικονίζει κάτι ὑπερφυσικό, τότε δὲν μπορεῖ παρὰ καὶ τὸ Ἅγιο Φῶς νὰ ἀνάβει ὑπερφυσικὰ καὶ νὰ εἶναι ἄκτιστο, γι’ αὐτὸ καὶ στὴν τελετὴ ἀφῆς του παρατηροῦνται τέτοια φαινόμενα. Καὶ τὸ θέμα εἶναι ἀκριβῶς ὅτι αὐτὸ δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ ἀποδειχθεῖ, οὔτε νὰ ἀπορριφθεῖ μέσω βίντεο, ἤ μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλο τεχνολογικὸ μέσο ἤ ἐπιστημονικὸ τρόπο. Καὶ αὐτὸ συμβαῖνει γιατὶ εἰσερχόμαστε σὲ θέματα τῆς πίστεως καὶ περιοχὲς τοῦ ὑπερφυσικοῦ, ὅπου θεσπόζει ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία τῆς ἀποδοχῆς ἤ ἀπόρριψης τοῦ θείου, ἡ ὁποία ἄν ἤταν δυνατὸν νὰ ἀποδειχθεῖ μὲ τὴν φυσικὴ λογικὴ ὅτι ἀφορὰ τὸ ὑπερφυσικό, αὐτὴ θὰ παραβιαζόταν ἀπὸ αὐτὴν τὴν λογικὴ ποὺ θὰ τὴν βίαζε νὰ δεχθεῖ τὸ ἀνώτερο καὶ νὰ ὑποταχθεῖ σὲ αὐτό, ἀντὶ νὰ τὸ δεχθεῖ μὲ τὴν προσωπική της θέλησή καὶ νὰ ἀναπτύξει ἔτσι μαζί του σχέση ἀληθινῆς πίστεως καὶ εἰλικρινῆς ἀγάπης.

Πάντως πέρα ἀπὸ τὸ βίντεο του, ποὺ τραβήχτηκε τὸ 1994, ὁ π. Ἀντώνιος Στυλιανάκης σὲ κείμενό του («Το Άγιο Φως του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα» στὸ users.otenet.gr/~styliant/HolyLight/) μεταξὺ ἄλλων μαρτυρεῖ ὅτι τὴν ἐπόμενη χρονιὰ ὁ ἴδιος εἶδε μὲ τὰ μάτια του νὰ ἀνάβουν λαμπάδες μόνες τους: «αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ φαινόμενο εἶχα τὴν τύχη νὰ παρακολουθήσω τὸ Πάσχα τοῦ ’95, ὅταν σὰν ἱερομόναχος ἔλαβα μέρος στὴν τελετὴ τοῦ Ἁγίου Φωτός, καὶ κρατοῦσα καὶ ὁ ἴδιος ψηλὰ τὴ λαμπάδα. Δὲν ἄναψε ὅμως ἡ δική μου, ἀλλὰ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ρίγησα, ἄλλες λαμπάδες μέσα στὸ πλήθος τοῦ κόσμου νὰ ἀνάβουν σποραδικά, ἀφοῦ γιὰ λίγο στὴν ἀρχὴ κάπνιζαν!». Ἴσως ἡ μαρτυρία του ἔχει μεγαλύτερη βαρύτητα ἀπὸ τὸ βίντεό του, καὶ τὰ ὑπὲρ καὶ κατὰ γι’ αὐτό λογικὰ ἐπιχειρήματα, καὶ αὐτὸ λόγω τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ π. Ἀντωνίου, ὡς καλὸς ἱερέας καὶ ἐπιστήμων.

2. Ἡ Ἀκαΐα Ἁγίου Φωτός.

Ἔτσι σὲ ἐπόμενο ἄρθρο ποὺ δημοσίευσαν στὰ  Ἑλληνικὰ Ηoaxes («Είναι αλήθεια ότι το Άγιο Φως δεν καίει;», τοῦ Ἀνδρόνικου Κουτρουμπέλη) στὶς 3 Μαΐου 2019, καὶ προσπαθοῦν σὲ αὐτὸ νὰ ἐξηγήσουν ὅτι ἀκόμα καὶ τὰ βίντεο ποὺ ἔχουν δημοσιευτεῖ καὶ ἀφοροῦν τὸ ἄν καίει ἤ ὄχι τὸ Ἅγιο Φῶς τὰ πρῶτα λεπτὰ μετὰ τὴν μετάδοσή του στοὺς πιστοὺς στὸν Πανάγιο Τάφο, μόνο ὅτι δὲν καίει δὲν ἀποδεικνύουν, διαπιστώνουμε ότι στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ ἁπλὰ συμπεραίνουν πάλι εἶναι τὸ δεδομένο ξεκάθαρο γεγονὸς, ὅτι τὰ καρὲ τῶν βίντεο, εἶτε μεμονωμένα ἤ τρέχοντας στὰ βίντεο ποὺ παίζουν σὲ πραγματικὴ ταχύτητα, δὲν ἀποδεικνύουν κανένα θαῦμα, ἀφοῦ μιὰ τέτοια ἀπόδειξη εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀδύνατη. Μάλιστα, ὅπως προαναφέραμε, μᾶς παρουσιάζουν καὶ  το βίντεο κάποιου που προσπαθεί να ἀποδείξει ότι και με τη συνηθισμένη φλόγα, ἀκόμα καὶ ἀπὸ 33 κεριά, αν την κουνάς κατάλληλα δεν καίγεσαι.

Ωστόσο εὔκολα διαπιστώνεται ὅτι σὲ αὐτὸ ὑπάρχουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο καρὲ σὰν τὰ παραπάνω, ὅπου ὁ ἀμφισβητίας τοῦ Ἁγίου Φωτὸς δὲν τολμάει νὰ δοκιμάσει νὰ ἀγγίξει ἤ ἁπλὰ νὰ πλησιάσει τὴν φλόγα σὲ ἀνάλογα σημεῖα μὲ αὐτὰ ποὺ τὸ ἀγγίζουν οἱ προσκυνητὲς σὲ ἀντίστοιχα βίντεο, ποὺ παρουσιάζουν τὴν ἀκαΐα τοῦ Ἁγίου Φωτός, τέτοια ὅπως γένεια, μαλλιά, ἀνοιγμένα στόματα, μύτες, αὐτιά, ἀκόμα καὶ μάτια, χωρὶς δισταγμό, ὅπως βλέπουμε στὰ παρακάτω καρὲ τέτοιων τῶν βίντεο. Ἀλλὰ καὶ ὁ χρόνος ποὺ πειραματίζεται εἶναι μόνο μερικὰ δευτερόλεπτα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι φαίνεται προδήλως κάπως ἀγχωμένος, σὲ ἀντίθεση μὲ πάρα πολλοὺς προσκυνητὲς ποὺ παίζουν μὲ τὶς φλόγες ὁλόκληρα λεπτὰ, παραμένοντας παραταῦτα νὰ δείχνουν ὅτι νιώθουν εὐχαρίστηση καὶ ἱκανοποίηση,  ἔχοντας ἀπόλυτη ἡρεμία. Μπορεῖ κάποιοι νὰ θέλουν νὰ τὰ λογαριάζουν ὅλα τὸ ἴδιο, ὡστόσο οἱ διαφορὲς εἶναι πολλὲς καὶ εὐδιάκριτες, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ παραβλεφθοῦν.

Στὰ Ἑλληνικὰ Ηoaxes αὐτὸ ποὺ βρήκαν νὰ σχολιάσουν μπροστὰ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ βλέπουν εἶναι ὅτι γιὰ μιὰ στιγμὴ ἡ φλόγα ἀκούμπησε τὰ μαλλιὰ τῆς κοπέλας καὶ ἀμέσως ἄρπαξαν λίγο στὴν ἄκρη. Δὲν βλέπουν ὅμως πῶς, ἀφοῦ ἔσβησε τὰ μαλλιά της, συνέχισε ἀνενόχλητη γιὰ ὁλόκληρα λεπτὰ νὰ βάζει τὴν φλόγα κάτω ἀπὸ τὸν ἀγκώνα της καὶ τὸ μόνο ποὺ συνέβηκε ἤταν νὰ μαυρίσει σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο τὸ ἄσπρο λεπτὸ μπλουζάκι της. Αὐτὸ τὸ μπλουζάκι θὰ τὸ ζήλευαν ὅλοι οἱ πυροσβέστες – ἄν δὲν καταλάβαιναν βέβαια ὅτι ὁ λόγος ποὺ δὲν κάηκε δὲν ἤταν αὐτὸ τὸ ἴδιο, ἀλλὰ ἡ φωτιὰ ποὺ δὲν ἔκαιγε. Καὶ πῶς κάηκαν τὰ μαλλιά της, ἀφοῦ δὲν καίει; Μὰ ἐδῶ δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ φυσικοὺς νόμους ποὺ παραμένουν ἀμετάβλητοι, ἀλλὰ μὲ προσωπικὴ θεανθρώπινη σχέση: ἀπὸ τὴν μιὰ σὲ ἀγκαλιάζω καὶ σὲ χαϊδεύω καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη σοὺ δίνω μία νὰ ξυπνήσεις καὶ νὰ συνέλθεις. Πάντως αὐτὸ ποὺ πιθανὸν ἔπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στὸ συγκεκριμένο γεγονὸς εἶναι ὅτι τὸ μικρὸ κάψιμο τῶν μαλλιῶν ἤταν ἐντελῶς ἄνευ σημασίας καὶ ἐπιπτώσεων, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ κοπέλα, ἀφοῦ τὰ ἔσβησε, συνέχισε ἀνενόχλητη τὸ παιχνίδισμα μὲ τὴν φλόγα.  Ἀντίθετα, ἄν ἄρπαζε φωτιὰ τὸ μπλουζάκι, αὐτὸ ποὺ θὰ συνέβαινε εἶναι ὅτι θὰ τῆς προκαλοῦσε ἔστω καὶ ἕνα μικρὸ ἔγκαυμα, ποὺ ἀκόμα καὶ μηδαμινὸ καὶ ἀκίνδυνο, ὡστόσο θὰ τὴν πονοῦσε καὶ θὰ τὴν ἐνοχλοῦσε, ὅπως ὅλοι λίγο πολὺ γνωρίζουμε ἐμπειρικά. Γιατί, θὰ πεῖ κάποιος, αὐτὴ τὸ ἐπέλεξε κάτι τέτοιο; Ὄχι αὐτή, το Ἅγιο Φῶς δὲν καίει ὅπου χρειάζεται.

Νὰ σημειώσουμε ἀκόμα γιὰ τὴν ἀκαΐα, ὅτι κατὰ πόσο τὸ φαινόμενο γίνεται ὁρατὸ καὶ αἰσθητὸ ἐξαρτάται ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὸ θάρρος τῶν προσκυνητῶν. Ἄν κάποιος φοβάται μὴν καεῖ, ἐπειδὴ βλέπει ὅτι καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν φλόγα  θερμαίνεται ἀρκετά, τότε λογικὸ εἶναι νὰ μὴν πλησιάζει πολὺ σὲ αὐτὴ καὶ ἔτσι νὰ μὴν μπορεῖ νὰ διαπιστώσει ξεκάθαρα ὅτι αὐτὴ γιὰ λίγα λεπτά δὲν καίει. Στὸ παρακάτω βίντεο βλέπουμε κάποιον ποὺ διστάζει να πλησιάσει πολὺ τὸ χέρι του στὴν φλόγα, ὥσπου ἔρχεται κάποιος, πιθανὸν ἱερέας, καὶ τοῦ βάζει τὸ χέρι πιὸ κοντά, ὥστε νὰ καταλάβει ὅτι δὲν καίει καὶ νὰ μὴν φοβάται, ὅπως στὴν συνέχεια βάζει καὶ ὁ ἴδιος τὸ δικό του. Ἄν αὐτὸ εἶχε συμβεῖ μὲ μιὰ συνηθισμένη φλόγα, θὰ εἶχαν καταλήξει καὶ οἱ δύο στὸ νοσοκομεῖο.

Ἐν κατακλείδι, τὸ ἐρώτημα παραπάνω τίθεται ἐπὶ λάθος βάσης, καθῶς ρωτάει ἄν τὸ Ἅγιο Φῶς ἔχει κάποιες ἰδιότητες τοῦ κοινοῦ φωτὸς, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση ἄν καίει, ἤ δὲν τὶς ἔχει καθόλου, δηλαδὴ δὲν καίει, ἐνῶ τὸ θέμα εἶναι ἄν ἰσχύουν ἤ ὄχι οἱ ἰσχυρισμοὶ αὐτόπτων μαρτύρων ὅτι τὸ φῶς δὲν καίει αὐτοῦς, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τοὺς προκαλεῖ ἐγκαύματα (καὶ ὄχι γιὰ παράδειγμα ὅτι δὲν τοὺς θερμαίνει), ὅπως συμβαῖνει μὲ μιὰ κοινὴ φλόγα. Προφανῶς καὶ τὸ φῶς ποὺ λαμβάνουν οἱ πιστοὶ κατὰ τὴν τελετῆς τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ἔχει καὶ αὐτὸ κάποια θερμικὰ ἀποτελέσματα, ἀφοῦ μετέχει στὴν καύση τοῦ κεριοῦ τῶν λαμπάδων, ἀλλιῶς δὲν θὰ ἄναβαν οὔτε αὐτές. Ὡστόσο, ὅπως μαρτυροῦν χιλιάδες προσκυνητὲς, καὶ τώρα πλέον τὸ δείχνουν καὶ μὲ φωτογραφίες καὶ βίντεο, στὰ πρώτα λεπτὰ τὸ Ἄγιο Φῶς εἶναι πιὸ «προσεκτικό» μαζί τους.

3. Οἱ σύγχρονες Μαρτυρίες ἐκ τῶν ὑπευθύνων τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ τὸ τὶ εἶναι τὸ Ἅγιο Φῶς καὶ πῶς ἀνάβει.

Φέτος κυκλοφόρησε ἕνα νέο βιβλίο, ποὺ παραθέτει μαρτυρίες κάποιων σημαινόντων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, ὑπεύθυνων στὰ Ἅγια Προσκυνήματα τῶν Ἱεροσολύμων, τὸ ὁποῖο λέγεται «Λύτρωση-Περὶ τοῦ Ἁγίου Φωτός» καὶ εἶναι τοῦ κ. Δημήτριου Ἀλικάκου, δημοσιογράφου καὶ ἀρχισυντάκτη τῶν Ἑλληνικῶν Hoaxes. Σὲ ὅλες τὶς μαρτυρίες, μὲ πρώτη καὶ κύρια αὐτὴ τοῦ σκευοφύλακα σεβασμιώτατου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως Ἰσιδώρου, παρουσιάζεται τὸ Ἅγιο Φῶς νὰ ἀνάβει μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων μὲ φυσικὸ τρόπο, καὶ ὄχι θαυματουργικὰ ἀπὸ τὴν ἀκοίμητο κανδήλα ἀκριβῶς πάνω ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, ἡ ὁποία εἶναι καὶ αὐτὴ μὲ φυσικὸ τρόπο ἀναμμένη. Ποιὸς τὴν ἔχει ἀνάψει; Αὐτὸ ἔρχεται νὰ τὸ ἀπαντήσει ὁ σκευοφύλακας σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἰσίδωρος, ὁ ὁποῖος τὴν τοποθετεῖ πρὶν τὴν εἴσοδο τοῦ Πατριάρχη. Τὸ κάνει ὁ ἴδιος, ὅταν τὴν τοποθετεῖ. Μὲ ἄλλα λόγια τὸ παρῶν βιβλίο παρουσιάζει ὅλους ὅσους πήρε συνέντευξη ὁ κ. Δ. Ἀλικάκος νὰ συμφωνοῦν ὅτι κατὰ τὸ ἄναμμα τοῦ Παναγίου Τάφου δὲν γίνεται κανένα θαῦμα, καὶ γιὰ τὴν ἀπόδειξη τῆς γνησιότητας τοῦ περιεχομένου τῶν συνεντεύξεων ὑπάρχουν καὶ σχετικὰ βίντεο.

Κατ’ ἀρχὴν ἡ ὑποτιθέμενη «νέα εἴδηση» τοῦ κ. Δ. Ἀλικάκου, ποὺ μᾶς δίνουν οἱ μαρτυρίες τοῦ σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως Ἰσιδώρου, τοῦ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπου Γεράσωνος Θεοφάνη, τοῦ ἀρχιγραμματέα τοῡ Πατριαρχείου σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχου, τοῦ μακαριώτατου Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Θεόφιλου Γ΄ καὶ τοῦ πρώην σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀσκάλωνος Νικηφόρου  δὲν εἶναι καὶ τόσο νέα. Τὸ 2001, σὲ ντοκιμαντέρ τοῦ Mega Channel, ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, δύο φορὲς τοποτηρητής τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου (το 2001 καὶ τὸ 2005), ποὺ καὶ ὁ ἴδιος δηλαδὴ τὴν μέρα τῆς Ἀναστάσεως  ἔχει τελέσει τὴν τελετὴ τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, εἶχε δηλώσει μπροστὰ στὴν κάμερα τὰ ἐξῆς: «Οἱ εὐχὲς ἔχουν τὴν δύναμη νὰ ἁγιάσουν τὸ φυσικὸ φῶς καὶ ἐδῶ μιλοῦμε γιὰ φυσικὸ φῶς. Ἀλλὰ οἱ εὐχές ποὺ ἀναγιγνώσκονται ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου καθαγιάζουν καὶ τὸ φυσικὸ φῶς, ἐπομένως ἔχει τὴν χάρη τοῦ ἁγίου φωτός. Τὸ θαῦμα εἴναι ἡ ἐπίκλησης ἤ ἡ προσευχὴ τοῦ ἱερέως καὶ ἁγιάζεται τὸ φῶς. Εἶναι φυσικὸ φῶς ποὺ ἀνάβεται ἀπὸ τὴν ἀκοίμητο κανδήλα, ἡ ὁποία φυλάσσεται στὸ σκευοφυλάκιο τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως». Εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ σεβ. Μητροπολίτης Κορνήλιος ἐδῶ ἐννοεῖ ὅτι οὔτε ἡ κανδήλα ἀπὸ ὅπου παίρνει τὸ φῶς ἔχει ἀνάψει θαυματουργικά, γιατὶ παραπάνω ἀναφέρει ὡς θαῦμα μόνο τὴν ἐπίκληση ἤ προσευχὴ τοῦ ἱερέως, μὲ τὴν ὁποία ἁγιάζεται τὸ φῶς. Αὐτὴ ἡ μαρτυρία τοῦ σεβ. Μητροπολίτη Κορνήλιου εἶναι σὲ ἄμεση συμφωνία μὲ τὶς μαρτυρίες τοῦ σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως Ἰσιδώρου καὶ τοῦ σεβ Ἀρχιεπίσκοπου Γεράσωνος Θεοφάνη.

Συγκεκριμένα ὁ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἰσίδωρος μπροστὰ στὴν κάμερα (βίντεο τοῦ 24Ὥρες) ἔχει δηλώσει (ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο): «Εἰσέρχεται ὁ μακαριώτατος, ὁ ἐκάστοτε Πατριάρχης στὸν Πανάγιο Τάφο, ἀκριβῶς ἐδῶ τοποθετοῦμε μιὰ κανδήλα πάνω στὸν Πανάγιο Τάφο (ὁ ὁμιλῶν δείχνει ποὺ ἀκριβῶς τοποθετεῖται ἡ κανδήλα), γονατίζει πάνω στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ διαβάζει τὴν εὐχὴ τοῦ Ἁγίου Φωτὸς, καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο λαμβάνει τὸ Ἅγιο Φῶς (δείχνει ὁ ὁμιλῶν τὸ σημεῖο ποὺ τοποθετεῖται ἡ κανδήλα, δείχνει δηλαδὴ ὅτι λαμβάνεται τὸ Ἅγιο Φῶς ἀπὸ τὴν κανδήλα) καὶ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο  καὶ στὸ Λίθο ἀκριβῶς τὸν περιμένει ἕνας ἀντιπρόσωπος τῶν Ἀρμενίων». Ὅπως καὶ ἀλλοῦ (βιβλίο «Λύτρωση»):  «Θαῦμα εἶναι ὁ καθαγιασμὸς τοῦ Φωτὸς μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ πῶς ἀνάβει τὸ Ἅγιο Φῶς δὲν εἶναι θαῦμα. Δὲν μποροῦμε νὰ λέμε ψέματα» καὶ «Ακούστε. Το καντήλι μπαίνει σβηστό από μένα, όλος ο κόσμος το βλέπει μέσα από την τηλεόρασή του. Όμως όταν ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο, το βρίσκει αναμμένο …Εγώ το ανάβω με έναν αναπτήρα, τι άλλο;».

Ἐνῶ ὁ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσωνος Θεοφάνης ἔχει δηλώσει μπροστὰ στὴν κάμερα (στὸ ANTENNA News) τὰ ἐξῆς: «”Τὸ φῶς εἶναι Ἅγιον, ἀλλὰ ὅπως τὸ θέλει ἡ Ἐκκλησία. Τὸ εὐλογεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ γίνεται Ἅγιο Φῶς. Ὅπως εὐλογεῖ, ἄς ποῦμε, τὸ νερὸ στὸν Ἁγιασμό, εὐλογεῖ φυσικὸν φῶς! Εἶναι φυσικὸν φῶς. Δὲν κατέρχεται κανένα φῶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ – αὐτὸ εἶναι εἰδωλολατρία, εἶναι καταναγκασμός. Κατέρχεται ἡ Θεία Χάρις ἀοράτως…Καὶ ὁ λαὸς εἶναι καιρὸς νὰ τὸ καταλάβει καὶ νὰ καταλάβουν ὅτι τὸ Ἅγιο Φῶς, εἶναι Ἅγιο, ἀλλά ὅπως τὸ θέλει ἡ Ἐκκλησία, ὄχι νὰ ἔρθει ἀπὸ πάνω Ἅγιο Φῶς,…Μιὰ τοπικὴ τελετή, ἀλλά ἐπειδή εἶναι στὸν Πανάγιο Τάφο, ἔχει μεγάλη σημασία».

Ἐπομένως καὶ οἱ τρεῖς παραπάνω μαρτυρίες συμπίπτουν,  καθῶς δηλώνουν ξεκάθαρα ὅτι τὸ φῶς ποὺ μεταδίδει ὁ Πατριάρχης στοὺς πιστοὺς εἶναι ἀναμμένο ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι, ὅπου οἱ δύο πρώτες μαρτυρίες ἐξηγοῦν καὶ ὅτι αὐτὸ γίνεται μέσω  κανδήλας πάνω ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, μὲ τὸν σεβ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἰσίδωρο νὰ παραδέχεται ἀκόμα ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ὡς σκευοφύλακας ποὺ ἀνάβει τὴν κανδήλα. Ὁπωσδήποτε ὅμως ἡ μεγαλύτερης βαρύτητας μαρτυρία εἶναι τοῦ σεβ. Μητροπολίτη Πέτρας Κορνήλιου, ποὺ ὡς τοποτηρητὴς τέλεσε ὁ ἴδιος τὴν τελετὴ τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, ἐνῶ ὁ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἰσίδωρος μπορεῖ νὰ ἀνάβει τὴν κανδήλα, δὲν τὴν χρησιμοποιεῖ ὅμως ὁ ἴδιος στὴν τελετὴ, ἐνῶ ὁ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Θεοφάνης εἶναι ἐντελῶς ἐκτὸς τῆς ὅλης διαδικασίας καὶ γι’ αὐτὸ δὲν δίνει καὶ καμιὰ λεπτομέρεια περὶ αὐτοῦ. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὴν μαρτυρία τοῦ  σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Νικηφόρου, ἡ ὁποία εἶναι ὅμοια μαρτυρία μὲ αὐτὴ τοῦ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπου Ἰσίδωρου, στὸ σημεῖο ὅτι καὶ αὐτὸς τὸ 1985 ὡς σκευοφύλακας εἶχε ἀνάψει τὴν κανδήλα μὲ σπίρτα μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ δραγουμάνου τοῦ Πατριαρχείου. Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειώσουμε  τὴν δεδομένη ἀξιοπιστία τοῦ σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Νικηφόρου, ἀφοῦ γιὰ τὴν σχολαστικὴ ἐπιμονή του στὶς ἀκριβεῖς λεπτομέρειες γιὰ σοβαρὰ ζητήματα καὶ γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν αποκλίσεων ἔχει ἐπανειλημμένα φθάσει νὰ καθαιρεθεῖ. Ὅμως, ἀπὸ ὅσο γνωρίζουμε, σκευοφύλακας ἤταν ὄχι γιὰ ἕνα, ἀλλὰ γιὰ πέντε χρόνια, ἐπομένως τὰ ὑπόλοιπα χρόνια τὴν καντήλα αὐτὸς τὴν ἄναψε ἤ ἦταν σβηστή;

Ἐρχόμενοι τώρα στὶς θέσεις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὅσον ἀφορὰ τὴν δημοσίευση τῶν ἀπόψεων τῶν παραπάνω ἀρχιερέων του στὸ βιβλίο «Λύτρωση» τοῦ κ. Δ. Αλικάκη ἔκφρασε τὴν ἄκρα δυσαρέσκειά του. Τὴν χαρακτήρισε λοιπὸν «παράνομη» καὶ «προϊὸν ὑποκλοπῆς», ἐνῶ τὸ ὑλικὸ ποὺ δημοσίευσε στὸ διαδίκτυο ὡς «παραπλανητικὸ καὶ συκοφαντικό», ποὺ «δυσφημεῖ πρόσωπα καὶ Ἀλήθειες τῆς Πίστεώς μας» καὶ ποὺ ἔχει ὑποστεῖ «δόλια συρραφὴ (μοντάζ) μὲ σκοπό τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ ‘ἐπιθυμητοῦ’ ἀποτελέσματος». Συγκεκριμένα τὸ βιβλίο τὸ χαρακτήρισε ὡς «προϊὸν φανταστικῶν ἱστοριῶν ἐπινόησης τοῦ συγγραφέα μὲ προφανὴ στόχο τὸν σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν καὶ τὴν ἀποκόμιση οἰκονομικοῦ ὀφέλους ἀπὸ τὶς πωλήσεις τοῦ βιβλίου», ὅπου «Ἡ ἐπιλογὴ κυκλοφορίας τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου τὴν δεδομένη χρονικὴ συγκυρία, μεσοῦσης τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαροκοστῆς καὶ ὁδεύοντας ἡ Εκκλησία μας πρὸς τὸ Ἅγιον Πάσχα ἀποδεικνύει πέραν πάσης ἀμφιβολίας τὰ βαθύτερα κίνητρα τοῦ συγγραφέα καὶ τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου»,  καταλήγοντας γιὰ τὴν ὅλη προσπάθεια ὅτι εἶναι «ἠθικὰ κατακριτέα» καὶ «ποινικὰ ἐλεγκτέα» καὶ οἱ «ἀπαραίτητες δικαστικὲς ἐνέργειες ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ λάβουν χώρα».

Θὰ ἀπορήσει κάποιος πῶς εἶναι δυνατὸν τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων νὰ καταδικάζει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν προσπάθεια κάποιου νὰ ἀποδείξει ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα θαῦμα κατὰ τὴν Τελετὴ τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Πανάγιο Τάφο τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου  Σαββάτου, ὅταν: α) τὸ βιβλίο του βασίζεται στὶς μαρτυρίες τῶν ἴδιων τῶν ἱεραρχῶν τοῦ Πατριαρχείου, οἱ ὁποῖες ἔχουν δωθεῖ ἀναμφισβήτητα -ὑπάρχουν ξεκάθαρα βίντεο γιὰ τὰ βαρυσήμαντα σημεῖα τῶν μαρτυριῶν σὲ πολλὲς περιπτώσεις-, καὶ μάλιστα ὅταν β) τὸ ἴδιο Πατριαρχεῖο ἀφαίρεσε τὸ σχετικὸ κείμενο στὴν ἱστοσελίδα του πέρυσι τὸν Ἰούλιο 2018 (ἔγινε καὶ αὐτὸ μὲ παρέμβαση τοῦ κ . Δ. Ἀκικάκη, ὅταν διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὸ πρῶτο κείμενο λίγο μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς ἔρευνάς του), ὅπου ἀναφερόταν σὲ θαῦμα καὶ τὸ ἀντικατέστησε μὲ ἕνα νέο, ποὺ μιλάει μόνο ἁπλῶς γιὰ τελετὴ καὶ πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται σὲ θαῦμα, γεγονὸς τὸ ὁποῖο γ) σχολίασε καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιγραμματέαςτοῦ Πατριαρχείου σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχος σὲ τηλεφωνικὴ συνέντευξη του, ὅπου δηλώνει ὅτι «τὸ Πατριαρχεῖο δὲν μιλάει γιὰ θαῦμα! Ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὸ “θαυμάζω”. Τὶ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ μιὰ ἱερὴ τελετή;».

Ἡ ἀπάντηση γιὰ τὴν παραταῦτα κατηγορηματικὴ καὶ ἀνένδοτη στάση τοῦ Πατριαρχείου πρὸς αὐτοὺς ποὺ δημοσίευσαν τὶς συνεντεύξεις, βρίσκει τὴν ἐξήγησή της στὴν τελευταία φράση τῆς ἀνακοίνωσής της «μὲ προφανὴ στόχο τὸν σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν καὶ τὴν ἀποκόμιση οἰκονομικοῦ ὀφέλους ἀπὸ τὶς πωλήσεις τοῦ βιβλίου. Ἡ ἐπιλογὴ κυκλοφορίας τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου τὴν δεδομένη χρονικὴ συγκυρία, μεσοῦσης τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαροκοστῆς καὶ ὁδεύοντας ἡ Εκκλησία μας πρὸς τὸ Ἅγιον Πάσχα ἀποδεικνύει πέραν πάσης ἀμφιβολίας τὰ βαθύτερα κίνητρα τοῦ συγγραφέα καὶ τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου». Εἶναι εὔκολο ὁ καθένας ποὺ ἔμαθε τὶ συνέβη νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἄν ὁ κ. Δ. Ἀλικάκος καὶ οἱ συν αὐτῶ, ἐνδιαφέρονταν πραγματικὰ γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀνακάλυψη καὶ δημοσίευσή της πρὸς κοινὸ ὄφελος ἤταν ὁ μοναδικὸς στόχος τους, τουλάχιστον θὰ φρόντιζαν νὰ μὴν χαλάσουν τὸ Πάσχα τῶν Χριστιανῶν μὲ τὸ πληροφοριακὸ βομβαρδισμὸ κατὰ τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτός, λίγες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ αὐτὸ μέσα στὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἄσχετα μὲ τὸ ἄν ἡ ἀλήθεια εἶναι αὐτὴ ποὺ πιστεύουν οἱ πιστοὶ ἤ ὄχι. Ἐπίσης στὰ διαφημιστικὰ σποτ τοῦ βιβλίου ἐμφανίζουν τὸ βίντεο ἀπὸ τὴν συνέντευξη τοῦ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπου Ἰσίδωρου μέχρι τὸ σημεῖο ἀκριβῶς ποὺ πρόκειται ὁ σεβασμιώτατος νὰ κάνει τὴν κρισιμότερη ἀποκάλυψη καὶ τὸ σταματάνε πρὶν τὴν κάνει. Ἀκριβῶς γι᾿ αὐτὸ τὸ κάνουν αὐτό, ἐπειδὴ ἕνας βασικὸς σκοπός τους εἶναι καὶ νὰ ἀνέβουν οἱ εἰσπράξεις τοῦ βιβλίου, κεντρίζοντας τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ κοινοῦ, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἀποκαλύπτουν τὸ ἐπίμαχο σημεῖο στὸ βίντεο. Ἀντίθετα, ἄν τοὺς ἐνδιέφερε μόνο ἡ ἀλήθεια ἤ θὰ πρόβαλλαν ὅλο τὸ βίντεο ἤ ἔστω τουλάχιστον θὰ διέθεταν πρὸς πώληση τὸ βιβλίο, χωρὶς νὰ προβάλλουν καθόλου τὸ βίντεο.

Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας μὲ δήλωσή του στὸ Facebook ἀναζητᾶ ἄλλοθι γιὰ τὴν κατηγορία ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο ὅτι «στόχος του εἶναι ἡ ἀποκόμιση οἰκονομικοῦ ὀφέλους ἀπὸ τὶς πωλήσεις τοῦ βιβλίου», στὸ ἴδιο τὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ λέει ὅτι καὶ αὐτό μὲ τὴν ἴδια κατηγορία μποροῦν νὰ τὸ κατηγορήσουν, τουλάχιστον οἱ κακοπροαίρετοι: «Μήπως ἡ διαιώνιση ἑνὸς ΨΕΜΑΤΟΣ δὲν θὰ ἔλεγε κάποιος… κακοπροαίρετος,  ὅτι ἔχει ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό;». Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι σὰν νὰ λέει: ἄν ἔχει εἰσπράξεις τὸ Πατριαρχεῖο λόγω τοῦ θαύματος, τὸ ὁποῖο θαῦμα ὁ ἴδιος πιστεύει ὅτι εἴναι ψέμμα, γιατὶ νὰ μὴν ἔχει καὶ αὐτὸς, ὅταν μάλιστα λέει τὴν ἀλήθεια, ὅπως ἰσχυρίζεται. Φαίνεται ἐδῶ, σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενά του, ὅτι δὲν κόπτεται μὲ τὸ νὰ ἔχει κάποιος εἰσπράξεις, ἐφόσον αὐτὸ ποὺ ὑποστηρίζει εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸν τὸ πρόβλημά εἶναι μόνο, ἄν κάποιος ἔχει οἰκονομικὸ κέρδος στηριζόμενος σὲ ἕνα ψέμμα. Γιατὶ γεγονὸς βέβαια εἶναι ὅτι ἔχει εἰσπράξεις καὶ τὸ Πατριαρχεῖο καὶ οἱ ἐκδίδοντες τὸ βιβλίο ‘Λύτρωση’. Ὡστόσο ἡ ἀστοχία αὐτοῦ τοῦ παραλληλισμοῦ τοῦ κ . Δ. Ἀλικάκη εἶναι ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει ἔσοδα μόνο ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα, οὔτε μόνο στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ μόνο τὸ Μεγάλο Σάββατο, ὅπως καὶ ὅτι ἄν πίστευαν ὅλοι ὅτι δὲν βγάζει θαυματουργικὰ ὁ Πατριάρχης τὸ Ἅγιο Φῶς ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, δὲν σημαῖνει ὅτι καὶ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση τὸ Μεγάλο Σάββατο ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ἀναστάσεως δὲν θὰ ἤταν κατάμεστος. Ἀντίθετα ὅμως ἀπὸ τὴν πλευρὰ τους, οἱ ἐκδίδοντες τὸ βιβλίο θὰ μποροῦσαν νὰ κερδίσουν μιὰ περιουσία, ἀλλὰ καὶ μεγάλη φήμη ἀπὸ αὐτό, ποὺ δὲν θὰ εἶχαν τὴν ἴδια εὐκαιρία νὰ τὰ πετύχουν αὐτὰ ἀπὸ κάποια ἄλλη εἴδηση. Ποιὰ ἄλλη θὰ πούλαγε τόσο πολύ καὶ θὰ ἔκανε τέτοιο ντόρο; Καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, αὐτοδικαιολογοῦνται γι᾿ αὐτό, ἐπειδὴ λένε ὑποστηρίζουν τὴν ἀλήθεια. Αὐτοὶ ὅμως ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ἀλήθεια πραγματικά, καὶ γι᾿ αὐτὴν ἀγωνίζονται, ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο γνωρίζουν ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ ὑπηρετεῖς ταυτόχρονα τὸν μαμωνά καὶ τὸν Θεὸ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια πράγματι; Μήπως ὅτι μπορεῖ ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ὡς ἄνθρωπος νὰ ὁλιγοπιστήσει καὶ νὰ δώσει ἐντολὴ νὰ ἀνάψουν τὴν κανδήλα μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο, μήπως καὶ λόγω τῆς ἀναξιότητάς του δὲν τὸν ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ λάβει θαυματουργικὰ τὸ Ἅγιο Φῶς, ὥστε νὰ ἔχει καὶ μιὰ δεύτερη ἐπιλογή ἄν χρειαστεῖ, καὶ ἔτσι νὰ μπορέσει νὰ φέρει εἰς πέρας τὴν μετάδοση στοὺς πιστοὺς τοῦ Ἁγίου Φωτός (μὲ αὐτὴ τὴν ἄποψη συμφωνεῖ καὶ ὁ π. Γ. Μεταλληνός, θέση τοῦ 2008, ἐνῶ ὑπάρχει σχετικὴ μαρτυρία καὶ γιὰ τὴ σημασία τῆς κατάλληλης προετοιμασίας τοῦ Πατριάρχη Δαμιανοῦ Α’, βλέπε ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α’); Ἀλλὰ ἄν συμβαῖνει αὐτὸ,  σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση γιὰ τὶ θαῦμα νὰ μιλάμε; Κατ᾿ ἀρχὴν σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς μαρτυρίες τῶν παραπάνω σεβαστῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, καὶ σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, εἶναι καὶ πάλι τὸ φῶς Ἅγιο Φῶς, καθῶς ἡ κανδήλα ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ λάβει ὁ Πατριάρχης, ὄχι μόνο εἶναι μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο, ἀλλὰ ὅπως ἐξήγησε στὴν μαρτυρία του ὁ  σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἰσίδωρος, ἐκείνη τὴν ὥρα εἶναι καὶ τοποθετημένη ἀκριβῶς πάνω στὴν πλάκα τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἐπομένως καὶ τότε ἐξαγιάζεται, γεγονὸς ποὺ εἶναι καὶ πάλι κάτι πνευματικό, καὶ ὡς τοῦτο ὑπερφυσικό, ὅπως κάθε ἁγιασμός. Εἶναι καὶ πάλι ἕνα θαῦμα, ἄν καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο εἶναι πιὸ ‘οἰκεῖο’ στὸ ἐκκλησίασμα.

Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὅμως, ἐπειδὴ ὁ Πατριάρχης μπορεῖ νὰ ἀνάψει τὶς λαμπάδες του ἀπὸ τὴν προαναμμένη ἀπὸ τὸν σκευοφύλακα κανδήλα, καὶ τὸ φῶς ποὺ ἔλαβε ἔτσι, ὅταν βγεῖ ἔξω νὰ μεταδώσει στοὺς πιστούς, αὐτὸ σημαῖνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἄλλο θαῦμα, ὅπως αὐτὰ ποὺ λέγονται ὅτι γίνονται κατὰ τὴν Τελετὴ τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς μέσα σὲ ὅλο τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως καὶ πέριξ αὐτοῦ (βλέπε γι᾿ αὐτὸ καὶ θέση π. Γ. Μεταλληνοῦ στὸ ΠΑΡ. Α’);  Ὅπως γιὰ παράδειγμα καὶ αὐτὸ ποὺ ἀναφερθήκαμε παραπάνω τῆς ἀκαΐας γιὰ τὰ πρώτα λεπτά; Ἤ ἄν δὲν ἀνάψει ὁ Πατριάρχης τὶς λαμπάδες του μὲ «Φῶς ἐξ Οὐρανοῦ», ἀποκλείεται νὰ ἀνάψουν κάποιες κανδήλες καὶ λαμπάδες πιστῶν ἔξω ἀπὸ τὸ κουβούκλιο; Γράφει τὸ εὐαγγέλιο: «Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ», Ἰω. 3,8. Καὶ πνέει ὅπου βρίσκει πίστη.

Γιὰ ποιὸν «θρησκευτικὸ μύθο» προβάλλεται ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου ‘Λύτρωση’ ὅτι κατέρριψε καὶ σὲ ποιὰ «ἀλήθεια γιὰ τὸ Θαῦμα τῶν θαυμάτων» ἀναφέρεται; Μήπως βρίσκεται λίγο σὲ σύγχυση γιὰ τὸ ποιὸ πράγμα βρίσκεται μέσα στὴν θρησκευτικὴ ἀντίληψη τῶν πιστῶν, ὅσον ἀφορὰ τὸ Σαββάτο τῆς Ἀναστάσεως στὸν Πανάγιο Τάφο; Ὅλοι νομίζει ὅτι καιγόμαστε καὶ ἀσχολούμαστε τὶ κάνει ὁ Πατριάρχης μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο πρὶν βγεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Φῶς καὶ περιμένουμε νὰ μᾶς τὸ πεῖ ἐκεῖνος;  Καὶ ἦρθε τώρα νὰ μᾶς ἀπαντήσει καὶ νὰ μᾶς ‘λυτρώσει’ μὲ τὸ βιβλίο του ‘Λύτρωση’, ὅπως δείχνει καὶ ὁ τίτλος του; Μπορεῖ ἴσως νὰ λυτρώσει τοὺς ὁμόφρονές του, ποὺ ἡ μεγάλη λαχτάρα τους εἶναι τὶ συμβαῖνει μέσα στὸν Τάφο τὴν ὥρα τῆς Τελετῆς τῆς Ἀφῆς τὸ Σάββατο τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀπὸ τὴν λαχτάρα τους αὐτὴν δὲν μποροῦν νὰ δοῦν τὶ γίνεται ἔξω ἀπὸ αὐτόν. Μήπως ἁπλὰ δὲν θέλουν νὰ δοῦν, γιατὶ δὲν θέλουν εἰλικρινὰ νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ ἁπλὰ νὰ ξεδιψάσουν τὴν περιέργειά τους καὶ νὰ βροῦν ἄλλοθι γιὰ τὴν ἀπιστία τους; Ἦ μήπως, ἐπειδὴ δὲν μᾶς ἀρέσει ὅλη αὐτὴ ἡ δημοσιογραφικὴ φουσκολογία περὶ ἀναπτήρων, σπίρτων, ποιὸς ἀνάβει τὴν κανδύλα, τὶ κάνει ὁ Πατριάρχης ὅταν εἶναι μόνος του μέσα, τὶ γράφει ἡ εὐχὴ ποὺ διαβάζει…κ.ο.κ., γι᾿ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ σκαρφαλώσουμε σὰν τὸν πατέρα Μητροφάνη, τὸν φύλακα τοῦ Παναγίου Τάφου (μάθε τὴν ἱστορία τοῦ 1926 στὸ βιβλίο «ΕΙΔΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ », Ἀρχιμ. π. Σάββα Ἀχιλέως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Μητροφάνη σὲ βίντεο τοῦ κ. Ἀντώνη Λεωνή), πάνω στὸν Πανάγιο Τάφο, νὰ δοῦμε ἀπὸ ἐκεῖ μὲ τὰ ἴδια μας τὰ μάτια; Ἀλλα καὶ τὶ ἔγινε καὶ ὁ π. Μητροφάνης ποὺ εἶδε, μετὰ ἀπὸ δέκα χρόνια πάλι ἀπίστησε καὶ ἤθελε νὰ ξαναδεῖ τὰ θαυμαστά, ἀλλὰ δὲν τοῦ ἔγινε ξανὰ ἠ χάρη – δὲν μπορεῖς τὸ μυστήριο νὰ μπαίνεις νὰ τὸ βλέπεις ὅποτε θές, μιὰ φορὰ ἐπιτρέπονται καὶ γίνονται αὐτά (Σημείωση: ἡ πρώτη μαρτυρία ἤταν ἐπὶ Πατρ. Δαμασκηνοῦ Α’, ὁ ὁποῖος εἶχε κοιμηθεῖ στὴν δεύτερη προσπάθεια τοῦ Μητροφάνη, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἔπαιξε ρόλο, σύμφωνα καὶ μὲ τὴν θέση τοῦ ἰδίου αὐτοῦ Πατριάρχη, βλ. ΠΑΡ. Α’). Ἐμᾶς λοιπὸν ἡ δουλειά εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, καὶ ἀπὸ ὅτι φαίνεται ἀπὸ πλήθος μαρτυρίες Ὀρθοδόξων, Ἀρμενίων, Λατίνων, καὶ Μουσουλμάνων μέσα στοὺς αἰῶνες μέχρι καὶ τὸ Πάσχα φέτος (ἡ πιὸ ἐνδιαφέρον ἴσως σύγχρονη μαρτυρία γιὰ νὰ ἀναφέρουμε στὴν παροῦσα ὥρα, ποὺ εἶναι θὰ λέγαμε συγκλονιστική, εἶναι αὐτὴ τοῦ … σεβ. Ἀρχιεπίσκοπου Ἰσίδωρου, πρὶν δηλώσει φέτος ὅτι αὐτὸς ἀνάβει τὴν κανδύλα μὲ ἀναπτήρα, τὴν ὁποία μαρτυρία εἴχε δώσει πρὶν δύο χρόνια, τὸ 2017, βλ. ΠΑΡ. Β’. Γιατὶ νὰ λείπει ἄραγε ἀπὸ τὸ βιβλίο ‘Λύτρωση’, ποὺ ὁ συγγραφέας του τόσο κόπτεται γιὰ τὴν ἀλήθεια;). Καὶ ἐκεῖ πολλὰ εἶναι τὰ ἐνδιαφέροντα φαινόμενα, μὲ τὰ ὁποία ὀφελοῦνται πνευματικὰ οἱ πιστοί, ἐφοδιάζονται καὶ ἀγάλλονται, καὶ τὸ προσκύνημά τους καταλήγει μιὰ ὄαση, μιὰ πηγὴ καὶ ἕνας σταθμὸς ζωῆς γι᾿ αὐτούς, ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὴν καλὴ διάθεση,  καὶ θέλουν ὡς ὁ καλὴ ἔχων την πρόθεση Θωμάς νὰ πιστέψουν, ἄν ἤδη δὲν πιστεύουν.

Ἄν ὅλα αὐτὰ τὰ προσπερνάει ὁ παραπάνω συγγραφέας καὶ μιλάει μόνο γιὰ αὐτὰ ποὺ αὐτὸς θεωρεῖ ἀπάτες καὶ ψέματα, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἔτσι κανέναν ἀπόλυτο σεβασμὸ δὲν διατηρεῖ, ὅπως ἴσως νομίζει, πρὸς τὴν θρησκευτικὴ ἱστορία καὶ παράδοση τοῦ Πανάγιου Τάφου, πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὅπως καὶ πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς καὶ τὴν πίστη τους. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ σαφὴ σχετικὴ δήλωση τοῦ δικηγόρου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Λάμπρου Κιτσάρα, ὅτι «Τὸ σκάνδαλο δὲν εἶναι νὰ ἰσχυριστεῖς ἐσὺ ὅτι δὲν εἶναι θαῦμα αὐτό. Τὸ σκάνδαλο εἶναι νὰ ἰσχυριστεῖς ὅτι αὐτὸ τὸ λέει τὸ ἴδιο τὸ Πατριαρχεῖο, ὁπότε ἐμφανίζεις ὁλόκληρο τὸ θεσμό σὰν ἀπατεώνα»! Ἁπλὰ γιατὶ τὸ θαῦμα σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι μόνο τὸ ἄν ὁ Πατριάρχης ἀνάβει τὶς λαμπάδες του, ὅταν βρίσκεται μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο,   θαυματουργικὰ καὶ ἀνεξήγητα ἤ λαμβάνει τὸ φῶς μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν κανδήλα, ἡ ὁποία εἶναι καὶ αὐτὴ προαναμμένη ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι. Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ προβάλλοντες τὸ βιβλίο αὐτό παρεκτρέπονται ἀπὸ τὸν στόχο γιὰ τὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὅτι αὐτό γράφθηκε, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς τὸ νὰ ἀποδείξει τὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο παραπάνω συμβαῖνει, ὅταν ὁ Πατριάρχης εἰσέρχεται στὸν Πανάγιο Τάφο γιὰ νὰ βγάλει τὸ Ἅγιο Φῶς, παρασυρόμενοι τελικὰ στὴν προσβολὴ ἤ ἀπόρριψη μιὰς αὐθεντικῆς χριστιανικῆς παράδοσης. Αὐτῆς ποὺ ἀφορὰ τὴν θαυματουργικὴ ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτός, συσχετιζόμενης μὲ τὴν Τελετὴ τῆς Ἀφῆς Του ἀπὸ τὸν καιρό ποὺ τὴν πρωτοσυναντάμε, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐμφάνισή Του πρὶν ἀπὸ αὐτὴν, βρίσκοντας τὶς ρίζες της στὴν ἀρχὴ τῆς γέννησης τῆς Χριστιανικῆς πίστης, τότε, ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἔτρεχαν στὸ τάφο Του, καὶ παρατηροῦσαν τὸ ἄδειο σπήλαιο μὲ τὰ τακτοποιημένα ὀθόνια καὶ τὸ τυλιγμένο σουδάριο, τὰ ὁποία θὰ ἤταν ἀδύνατον νὰ μπορέσουν νὰ δοῦν μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς νύκτας, ἄν τὸ ἄπλετο ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ δὲν τοὺς πλημμύριζε. Τὶ κρίμα γιὰ ὅσους φθάνουν ἄν καὶ στὸν Πανάγιο Τάφο, ὅμως ἀρνοῦνται πεισματικὰ νὰ τὸ δοῦν τὸ Ἅγιο Φῶς καὶ νὰ τὸ γνωρίσουν.

4. Οἱ μαρτυρίες τῶν πρώτων αἰώνων γιὰ τὴν θαυματουργικὴ ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Φωτός.

Ὑπάρχει μιὰ ἐπιχειρηματολογία ὅσων προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι δὲν γίνεται κανένα θαῦμα κατὰ τὴν Τελετὴ τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὅπως ἐπὶ αἰῶνες διασώζουν πολλὲς πηγές καὶ μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὑποστηρίζει ὅτι τὸ θαῦμα αὐτὸ ἦταν πλάσμα τῆς φαντασίας τῶν Δυτικῶν, καὶ ἡ ὁποία βρίσκει τὴν ἀρχή της στὸ κείμενο τοῦ Ἀδαμάντιου Κοραὴ «Διάλογος περὶ τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις Ἁγίου Φωτός» τοῦ 1826. Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Κοραὴς ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ πρώτη μαρτυρία γιὰ τὴν θαυματουργικὴ ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου Φωτὸς προέρχεται ἀπὸ τὸν Γάλλο μοναχὸ Βερνάρδο, ὁ ὁποῖος τὸ 865 (πρὸ τοῦ σχίσματος δηλαδή) ἔγραψε: «…τὸ Μεγάλο Σάββατο, τὴν Παραμονὴ τοῦ Πάσχα.  Τὸ πρωί ἀρχίζει ἡ λειτουργία μέσα στὴν ἐκκλησία αὐτή.  Μετά, ὅταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας τὸ «Κύριε Ἐλέησον» μέχρι νὰ ἔρθει ἄγγελος καὶ νὰ ἀνάψει μὲ φῶς τὰ κανδήλια ποὺ κρέμονται πάνω ἀπὸ τὸν τάφο.   Ὁ Πατριάρχης μεταδίδει αὐτό τὸ Φῶς στοὺς ἐπισκόπους καὶ τὸν ὑπόλοιπο λαό» καὶ ἀπὸ αὐτὸν πήρε ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία τὸν ‘μύθο’ περὶ θαυματουργικοῦ ἀνάμματος τοῦ Ἁγίου Φωτός. Πῶς εἶναι δυνατὸν ὅμως ὁ δυτικὸς μοναχὸς νὰ ἤθελε νὰ δημιουργήσει ἕνα τέτοιο μύθο, πρὶν ἀκόμα νὰ ἔχει γίνει τὸ σχίσμα;

Αὐτὴ τὴν ἐκδοχὴ υἱοθετεῖ καὶ ὁ κ. Κωνσταντίνος Καλοκύρης τὸ 1999 στὸ βιβλίο του «Τὸ ἀρχιτεκτονικὸ συγκρότημα τοῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἱεροσολύμων καὶ τὸ θέμα τοῦ Ἁγίου Φωτός», ἄν καὶ παραθέτει μιὰ ἀρχαιότερη ἀπὸ τὴν παραπάνω ἐξ᾿ ἀνατολῆς μαρτυρία τοῦ Ἐπισκόπου Ἐμέσης Βασιλείου στὸν «Βίο τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τῆς Λαύρας τοῦ ἁγίου Σάββα», τοῦ 836 μ.Χ. (ἡ μαρτυρία εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἐμέσης Βασίλειο τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων κατὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Ἁγίου Θεόδωρου τοῦ ἀσκητοῦ τῆς Λαύρας τοῦ Ὁσίου Σάββα ἐν Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἀρχιεπίσκοπο Ἐδέσσης σὲ  συλλείτουργό του μετὰ τῶν Πατριαρχῶν Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων), τὴν ὁποία ὡστόσο ἀμφισβητεῖ ὡς πρὸς τὴν ἐρμηνεία της στὴν ἐπίμαχη φράση της. Αὐτὴ ἠ φράση εἶναι «τὸ ἁγίον τε Σάββατον καὶ μετὰ τὴν τῶν κανδηλῶν τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως οὐρανίω φωτὶ δαδουχίαν συλλειτουργήσας τοῖς Πατριάρχαις», καὶ  ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ κ. Καλοκύρης δὲν γνωρίζει ἄν «ἀφορὰ πράγματι στὸ θαῦμα τοῦ ἁγίου φωτὸς ἤ ἔχει κάποια μεταφορικὴ ἔννοια». Ὡστόσο ὁ κ. Χάρης Σκαρλακίδης στὸ βιβλίο του «Ἅγιον Φῶς. Σαράντα δὺο ἱστορικὲς μαρτυρίες (9ος-16ος αι.)», χρησιμοποιώντας τὸ λεξικὸ τοῦ Ἡσύχιου τοῦ 6ου αι. καὶ βρίσκοντας ἐκεῖ ὅτι ἡ λέξη «δαδουχίαν», ποὺ ἦταν ἡ ἀμφιλεγόμενη, σημαῖνει «λυχναψία», ἄναμμα δηλαδὴ λυχναριῶν, ποὺ στὴν συγκεκριμένη περίπτωση ἔχει τὴν ἔννοια τοῦ ἀνάμματος κανδήλων, κατέληξε τελικὰ ὅτι ἡ φράση μεταφράζεται ἐπακριβῶς «τὸ Ἅγιο Σάββατο, μετὰ τὸ ἄναμμα τῶν κανδηλῶν τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως ἀπὸ τὸ οὐράνιο Φῶς, λειτούργησε μαζί μὲ τοὺς πατριάρχες». Δηλαδὴ προκύπτει τὸ ἀναμφισβήτητο πλέον συμπέρασμα ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμέσης Βασίλειος  μαρτυρεῖ ὅτι «οἱ κανδήλες τοῦ ἁγίου Τάφου ἄναψαν μὲ φῶς ποὺ κατήλθε ἐξ οὐρανοῦ».  Αὐτὴ τὴν μαρτυρία λοιπὸν, ἄν καὶ δὲν τὴν χρησιμοποιεί ὁ κ. Κ. Καλοκύρης στὸ συμπέρασμά του, τὸ ὁποῖο ἔτσι εἶναι κατὰ συνέπεια τὸ ἴδιο μὲ τοῦ Κοραή, τὴν παρουσιάζει ὡστόσο καὶ αὐτός. Καθῶς ὅμως, οὔσα καὶ αὐτὴ ἀπόλυτα ἔγγυρη ὡς πρὸς τὸ ζητούμενο, ὄχι μόνο προηγεῖται κατὰ 30 περίπου χρόνια τῆς μαρτυρίας τοῦ Λατίνου μοναχοῦ Βερνάρδου, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐξ᾿ ἀνατολῆς, ἡ μαρτυρία αὐτὴ ποὺ πάνω της στήριξαν καὶ οἱ δύο τους τὴν ἐπιχειρηματολογία τους, τελικὰ κυριολεκτικὰ τοὺς τινάζει αὐτὴν στὸν ἀέρα.

Παρόλ’ αὐτὰ οἱ προσπάθειες πρὸς τὴν κατεύθυνση ἀπόδειξης ὅτι θαῦμα δὲν ὑπάρχει δὲν τελειώνουν. Αὐτὴ τὴν φορὰ μιὰ νέα ἄποψη ἀκούστηκε ἀπὸ ἐπίσημα χείλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χωρὶς νὰ διαψευσθοῦν ποτὲ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη. Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης, σὲ ἄρθρο του στὸ ΒΗΜΑ στὶς 21/4/2006, κάνοντας ἀναφορὰ καὶ στὸν κ. Κ. Καλοκύρη δήλωσε τὰ ἐξῆς (ἔχει ἀφαιρεθεῖ στὴν ἀρχὴ τῆς πρώτης πρότασης μιὰ φράση, γιατὶ ἀπευθύνεται στὸ ποίμνιο μὲ τρόπο ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι καὶ τόσο  κατάλληλος): «Ὑπάρχει, αἰῶνες τώρα, διάχυτη ἡ πεποίθηση στὸν εὐσεβή μέν, ἀλλὰ …, ὅτι κατὰ τὴν τελετὴ ἀφῆς τὰ Ἅγιον Φῶς κατέρχεται θαυματουργικὰ «οὐρανόθεν» γιὰ νὰ ἀνάψει τὴν λαμπάδα τοῦ Πατριάρχου. Ὅπως ὅμως ἀναφέρει ὁ διαπρεπεῖς καθηγητὴς Κωνσταντίνος Καλοκύρης στὸ περισπούδαστο σύγγραμμά του “Τὸ Ἀρχιτεκτονικὸ Συγκρότημα τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἱεροσολύμων καὶ τὸ Θέμα τοῦ Ἁγίου Φωτός” πρόκειται γιὰ ἕναν θρύλο, ὁ ὁποῖος καλλιεργήθηκε στοὺς Ἁγίους Τόπους μετὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν σταυροφόρων καὶ μέσα στὰ πλαίσια τῆς διαμάχης Ὀρθοδόξων, Λατίνων καὶ Αρμενίων, ποὺ ὁ καθεῖς διεκδικοῦσε δι’ ἑαυτόν τὸ προνόμιο τοῦ «λαμβάνειν ἐξ᾿ οὐρανοῦ» τὸ ἀνέσπερο Φῶς!». Εἶναι ἄξιο ἀπορίας πάντως πῶς ὁ π. Γεώργιος καὶ Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, πιστεύει ὅτι ὁ ‘θρύλος’ περὶ τοῦ θαύματος ἐμφανίστηκε μετὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν Φραγκολατίνων σταυροφόρων τὴν στιγμή, πού, ὅπως ἀναφέραμε παραπάνω, ἔχουμε μαρτυρίες γιὰ τὸ θαῦμα πάνω ἀπὸ δύο αἰῶνες νωρίτερα ἀπὸ τὴν πρώτη σταυροφορία (καὶ οἱ ὁποῖες ἐπομένως ἀναφέρονται σὲ γεγονότα πρὸ τοῦ σχίσματος, τὸ ὁποῖο ἀντιθέτως εἶχε συντελεστεῖ κατὰ τὶς σταυροφορίες). Ἐκτὸς αὐτοῦ δὲν θὰ ἤταν λογικὸ καὶ ἀναμενόμενο, ἀφοῦ οἱ Λατίνοι ἤταν κυρίαρχοι καὶ εἶχαν τὴν δύναμη, νὰ διαδώσουν ἕνα θρύλο ὑπὲρ τους, ὅτι τὸ φῶς βγαίνει ἀπὸ αὐτοῦς, ὥστε ἔτσι αὐτοὶ νὰ κρατήσουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸ προνόμιο νὰ εἰσέρχονται στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ νὰ λαμβάνουν τὸ φῶς «ἐξ᾿ οὐρανοῦ»…ἀπὸ μιὰ προαναμμένη κανδήλα; Τουλάχιστον αὐτὸ ὑπαγορεύει ἡ κοινὴ λογική. Σημειωτέον ὅτι ὁ π. Γ. Τσέτσης ἤταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ ἔσπευσαν νὰ συγχαροῦν ἐπίσημα τὸν κ. Δ. Ἀλικάκο  μετὰ τὴν «κατάρριψη τοῦ μύθου» μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου του, ποὺ ὁδήγησε σὲ τόση μεγάλη ἀναστάτωση τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καὶ τὸ ἔκανε νὰ ἀντιδράσει μὲ τὴν ἀνακοίνωση ποὺ προαναφέραμε. Πάντως στὴν ἴδια γραμμὴ μὲ τὸν π. Γ. Τσέτση περὶ ἀπάτης τῶν Σταυροφόρων βρίσκονται καὶ οἱ ἐξῆς δηλώσεις τοῦ σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Γεράσωνος Θεοφάνη μπροστὰ στὴν κάμερα (στὸ ANTENNA News τὸν Μάρτιο 19): «ὅταν ἤρθαν οἱ σταυροφόροι, αὐτοὶ ποὺ διέστρεψαν τὴν Ἀλήθεια, αὐτοὶ τὸ ἔκαναν θαῦμα γιὰ νὰ ὑποβάλλουν τὸν λαὸ, ὅπως καὶ χιλιάδες δοξασίες… καὶ χίλια δύο πράγματα. Καὶ ἔτσι καὶ αὐτὸ, τότε ἄλλαξε. Φύγανε οἱ σταυροφόροι καὶ δυστυχῶς τὸ πήραμε ἐμεῖς. Καὶ ἐπειδὴ ὁ κόσμος ἔχει συνηθίσει, δὲν τοὺς λένε ποτὲ τὴν ἀλήθεια πολλοί».

Ἀναφέραμε παραπάνω ὅτι ἡ πρώτη μαρτυρία γιὰ τὴν θαυματουργικὴ λήψη τοῦ Ἁγίου Φωτὸς τὸ Μεγάλο Σάββατο στὸν Πανάγιο Τάφο συναντάται τὸ 836 μ.Χ καὶ εἶναι αὐτὴ τοῦ ἐπίσκοπο Ἐμέσης Βασιλείου στὸν «Βίο τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τῆς Λαύρας τοῦ ἁγίου Σάββα». Πρὶν ἀπὸ τότε, ἔχουμε λίγο νωρίτερα, στὸ τέλος τοῦ 8ου αἰ. τὶς μαρτυρίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ γιὰ τὸ Φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον ἐπὶ τοῦ Παναγίου Τάφου (γιὰ παράδειγμα «Πέτρος εἰς τὸν Τάφον, καὶ εἶδε φῶς ἐν αὐτῶ, καὶ ἐφοβήθη…», Ὁκτώηχος. Ἡ Πρώτη Ἀνάστασις Σεδαλίχ. Ἦχος ὅγδοος.), καὶ μετὰ ξανασυναντάμε κάποιες μαρτυρίες μόνο γιὰ τὸν τέταρτο καὶ δεύτερο αἰώνα (βλ. ΠΑΡ. Γ’), ὅπως συναντάμε καὶ τὴν μαρτυρία του Ἁγίου Γρηγόριου Νύσσης στὸ «Δεύτερος Λόγος περί Αναστάσεως», 4ο αἰ., ὅπου ὅμως ἀναφέρεται στὸν 1ο αἰ. στὸν Ἀπόστολο Πέτρο, ποὺ εἶδε τὸ Ἅγιο Φῶς. Τὸ ἴδιο τὸ εὐαγγέλιο δὲν ἀναφέρει βέβαια εὐθέως τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Πανάγιο Τάφο, ὅμως σαφῶς τὴν ὑπονοεῖ κατὰ τὸν ἐρχομὸ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ βαθὺ ὄρθο, ποὺ εἶναι ἀκόμη σκοτάδι στὸν Τάφο Του.

5. Ἡ ἡμιχιλιετὴς σιωπὴ τῶν πηγῶν καὶ ἡ σχέση μὲ τὸν ἀγώνα κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ εἰδικὰ κατὰ τῆς εἰκονομαχίας.

Τὶ συμβαῖνει ὅμως στοὺς μεταξὺ αἰῶνες 5ο -8ο αἰ. καὶ δὲν ἔχουν φθάσει σὲ ἐμᾶς μαρτυρίες γιὰ τὸ Ἅγιο Φῶς; Κατ΄ ἀρχὴν ὑπάρχουν μαρτυρίες ποὺ μαρτυροῦν τὴν συνεχὴ ἐμφάνιση τοῦ Φωτὸς κάθε χρόνο τὴν συγκεκριμένη ἡμέρα τῆς λαμπροφόρου ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως (βλ. ΠΑΡ. Δ’). Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε αὐτὴν τὴν τεσσάρων – πέντε αἰώνων ἔλλειψη μαρτυριῶν, ἤ ἀλλιῶς ‘σιωπὴ τῶν πηγῶν’, καθῶς δὲν χρειαζόταν νὰ ἀκούγονται καὶ να διαδίδονται πολλὰ γιὰ ἕνα τέτοιο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μέσα σὲ ἕνα καιρὸ ἔντονης ἀντιπαράθεσης μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μεγάλου ἀγώνα πρὸς ὀρθὴ καὶ σαφὴ διατύπωση τῶν δογμάτων καὶ διαφύλαξης τῆς πίστεως, ἀλλὰ ἤταν προτιμότερη ἡ σιωπή. Προλάμβαναν ἔτσι, ὥστε νὰ μὴν ἀνοίξει καὶ κάποιο νέο μέτωπο μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἄν αὐτοῖ προκαλοῦνταν καὶ ἔμπαιναν στὸν πειρασμὸ νὰ βάλουν ὡς στόχο τους καὶ νὰ προσβάλλουν μὲ τὶς ἀντιορθόδοξες ὀρθολογικὲς ὑποθέσεις καὶ ἀφώτιστες φιλοσοφοῦσες θεολογίες τους καὶ τὸ ἐπαναλαμβανόμενο θαῦμα αὐτὸ. Τὴν ἴδια στιγμὴ δέον ἤταν νὰ ὑπάρξουν πρώτα κάποιες μαρτυρίες ὁμολογίας τοῦ θαύματος ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους, γιατὶ αὐτὲς βέβαια ἔχουν πολὺ μεγαλύτερη βαρύτητα ἀπὸ τὸ νὰ ὁμολογοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι τὸ θαῦμα. Καὶ πραγματικὰ ἔτσι ἔγινε (βλ. ΠΑΡ. Ε’).

Ὁπότε καὶ σὲ περίπτωση ἀμφισβήτησης στὸ μέλλον, εἶναι πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικὸ ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο νὰ τοὺς ἀντιπαρατάξεις ὡς ἐπιχείρημα μιὰ δική τους στὸ παρελθόν μαρτυρία,. Καὶ ἤδη τὸν 9ο αἰ. εἴχαμε μαρτυρίες ἀπὸ μουσουλμάνους καὶ ἀπὸ λατίνους. Ὡστόσο μὲ τοὺς δεύτερους δὲν εἶχε διακοπεῖ ἀκόμα ἡ κοινωνία, ἡ ὁποία γιὰ νὰ διακοπεῖ χρειάστηκαν ἀκόμα δύο σχεδὸν αἰῶνες, ὡς  τελικὴ κατάληξη τῶν ἀλλότριων στοιχεῖων καὶ τῶν ἀποκλίσεων ποὺ εἶχαν ἀρχίσει νὰ προσπαθοῦν νὰ εἰσάγουν ἤ νὰ καλλιεργοῦν ὅσα ἤδη ὑπήρχαν καὶ νὰ τὰ προωθοῦν στὴν θεολογία τους, λίγες δεκαετίες νωρίτερα ἀπὸ τὶς μαρτυρίες, οἱ Φράγκοι μετὰ τὴν ἐπικράτησή τους στὴν Δύση μὲ τὸν Καρλομάγνο, καὶ τὰ ὁποῖα πρόσβαλλαν τὰ ἑνοποιά στοιχεῖα τῆς πίστεως μεταξὺ Δύσης καὶ Ἀνατολῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν πραγματικότητα, ἡ μαρτυρία εἶναι Ὀρθόδοξου, ποὺ δὲν παύει ὡστόσο βέβαια γιὰ τοὺς ἀποσχισθέντες στὸ μέλλον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Δυτικούς, νὰ ἤταν  πρόγονός τους καὶ ἡ μαρτυρία του ἔτσι νὰ ἔχει τὸ ἀνάλογο βάρος καὶ σημασία.

Σημαντικὸ σημεῖο τῶν πρώτων μετὰ ἀπὸ αἰῶνες μαρτυριῶν, ἀρχίζοντας μὲ αὐτὴ τοῦ Ἐπισκόπου Ἐμέσης Βασίλειου τὸ 836, εἶναι ὅτι αὐτὲς δώθηκαν, ἀκριβῶς ὅταν πιὰ ἡ εἰκονομαχία πλησίαζε στὸ ὁριστικὸ τέλος της, ποὺ δώθηκε τὸ 842 μὲ τὸ θάνατο τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Θεόφιλου. Καὶ δὲν εἶναι τυχαία καὶ ἄσχετα μεταξύ τους ἱστορικὰ γεγονότα, πρῶτον ἡ ἐπικράτησή στὴν Δύση τῶν Φράγκων μὲ τὸν Καρλομάγνο, τὴν περίοδο πού, δεύτερον, ἡ  Κωνσταντινούπολη ταραζόταν ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ πόλεμο γιὰ τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες καὶ ἐπικρατοῦσαν οἱ εἰκονομάχοι ποὺ εἶχαν μὲ τὸ μέρος τους τὴν κοσμικὴ ἐξουσία. Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο, δηλαδὴ λόγω τῆς εἰκονομαχίας, ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία της βρισκόταν σὲ κρίση στὶς σχέσεις της μὲ τὶς ὑπόλοιπες ἐκκλησίες, ὅπως καὶ μὲ αὐτὴν τῆς Ρώμης, τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἔπρεπε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο νὰ μεριμνὰ νὰ διατηρεῖ στενοὺς  δεσμοὺς μαζί της, μέσα ἀπὸ μιὰ ἀρμονικὴ κοινὴ λατρευτικὴ ζωή, διαφυλάττοντας τὸ ἀληθινὸ δόγμα, μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ τῶν Φράγκων.  Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι τὸ συγκεκριμένο ἔτος 836 ἤταν τὸ ἔτος ποὺ ἀνήλθε στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ Ἰωάννης Γραμματικός, διδάσκαλος, σύμβουλος καὶ βασικὸς σύμμαχος τοῦ Θεόφιλου στὸν ἀγώνα τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὁποῖος συγκάλεσε σύνοδο στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου ἀναθεμάτισε τοὺς εἰκονόφιλους, ἐπικύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς εἰκονομαχικῆς συνόδου τῆς Ἱέρειας καὶ ἀποκήρυξε τὴν Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, καὶ οἱ εἰκόνες ἀπαγορεύτηκαν μὲ βασιλικὸ διάταγμα, ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες ἤ καταστράφηκαν, ἐνῶ οἱ μοναχοὶ ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά.

Ἄν καὶ ἡ περιγραφὴ τοῦ Ἐπισκόπου Ἐμέσης Βασίλειοῦ προηγεῖται τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἰωάννη Γραμματικοῦ ὡς Πατριάρχη (ἡ πρώτη ἔγινε στοὺς πρώτους μήνες τοῦ 836, στὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως, ἐνῶ ἡ δεύτερη πρέπει νὰ ἔγινε ἀργότερα μέσα στὸ 836, ἴσως πρὸς τὸ τέλος, μὲ κάποιους μάλιστα νὰ τὴν τοποθετοῦν καὶ στὸ 837), ποὺ ὁδήγησε σὲ ὄξυνση τοῦ ἤδη βεβαρυμένου κλίματος εἰς βάρος τῶν εἰκονόφιλων, ὡστόσο ἡ τελευταία δύσκολη περίοδος κατὰ τῶν εἰκονόφιλων σύντομα θὰ τέλειωνε, καθῶς σὲ ἔξι χρόνια ἡ εἰκονομαχία θὰ λάμβανε ὁριστικὸ τέλος, ὅταν πλέον ἡ ἐξουσία θὰ περνοῦσε στὰ χέρια τῆς εἰκονόφιλου συζύγου τοῦ Θεόφιλου, Θεοδώρας. Τῆς ὀρμῆς τοῦ   Ἰωάννη Γραμματικοῦ κατὰ τῶν εἰκονόφιλων προηγήθηκε τὴν ίδια χρονιά, δηλαδὴ τὸ 836 καὶ ἡ σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία συγκλήθηκε ὑπὸ τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Βασίλειου καὶ πῆραν μέρος καὶ οἱ Πατριάρχες Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας, ὅλοι σὲ κοινωνία μεταξύ τους καὶ σὲ ἀκοινωνησία μὲ τὸν εἰκονομάχο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία εἶχε σκοπὸ νὰ ἐπηρεάσει θετικὰ τὸν Αὐτοκράτορα ὑπὲρ τῶν εἰκονόφιλων, χωρὶς ὅμως κανένα ἀπολύτως ἀποτέλεσμα. Ὡστόσο, δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ἤδη τότε ἡ Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶχε ἀποφανθεῖ ὑπὲρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ εἶχε θεολογήσει γι᾿ αὐτές, καταδικάζοντας τὴν εἰκονομαχία, πρὶν ἀπὸ 49 χρόνια (τὸ 787), ὅμως ἦταν ἀνάγκη, τὴν ὥρα ποὺ θὰ κρίνει ὁ Κύριος νὰ περάσει ἡ ἐξουσία στὰ χέρια τῆς Αὐτοκράτειρας Θεοδώρας γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἐφαρμοστοῦν αὐτὲς οἱ συνοδικές ἀποφάσεις.

 Μέσα λοιπὸν σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν μιὰ τῶν τελευταίων διωγμῶν κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ τῶν ὑπεράσπιστῶν τους, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τῶν ληφθέντων, ἄν καὶ ἀνεφάρμοστων ἀκόμα, ἀποφάσεων τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμέσης Βασίλειος ἔρχεται νὰ δώσει τὴν ἱστορικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν, μὲ τὴν παρουσία τῶν Πατριαρχῶν  Ἱεροσολύμων καὶ Ἀντιοχείας, ἀλλὰ καὶ τοῦ Αγίου Θεοδώρου Σαββαΐτου, «μετὰ τὴν τῶν κανδηλῶν τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως οὐρανίω φωτὶ δαδουχίαν», δηλαδὴ γιὰ τὸ θαυματουργικὸ ἄναμμα τῶν κανδήλων τοῦ Πανάγιου Τάφου. Φθάνοντας δηλαδὴ στὸ τέλος τῆς περιόδου τῆς εἰκονομαχίας, καὶ ἐνῶ ἡ θεολογία τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἔχει ἐκφραστεῖ συνοδικά, καὶ σὲ λίγο πρόκειται νὰ ἐφαρμοστεῖ στὴν πράξη ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα μετὰ ἀπὸ σκληροὺς καὶ αἱματηροὺς ἀγῶνες πάνω ἀπὸ ἑνὸς αἰώνα, εἰσερχόμαστε σὲ ἕνα νέο θεολογικὸ κεφάλαιο, ἄμεσα καὶ βαθιὰ συσχετισμένο μὲ τὸ προηγούμενό του, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὑπάρχει οὐσιαστικὸς κοινὸς κρίκος καὶ κοινὸ περιεχόμενο, λόγω βασικῆς κοινῆς δογματικῆς προϋπόθεσης. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο πλέον προσεγγίζουμε καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο διαλεγόμαστε εἶναι τὸ Ἅγιο Φῶς, ὅπου κεντρικὸ δογματικὸ ἄξονα ἀποτελεῖ ἡ ἀρμονικὴ περιπλοκὴ καὶ συμφυΐα κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου, ἡ ὁποία καθιστὰ δυνατὸν τὸν ἁγιασμὸ τῆς φύσης καὶ τῆς ὕλης μέσω τῶν διακριτῶν ἀπὸ τὴν θεία οὐσία θείων ἐνεργειῶν. Ὅπως ἁγιάζονται καὶ οἱ Ἱερὲς Εἰκόνες τῆς ἀνθρώπινης μορφῆς τοῦ Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου, τῆς Παναγίας Μητρός Του καὶ τῶν Ἁγίων Του. Καὶ ὅταν ἀρχίζει ὁ διάλογος, ἀρχίζει καὶ ὀ ἀντίλογος, ἡ ἀμφιβολία, ἤ καὶ ἡ ἄρνηση, ποὺ στὴν συγκεκριμένη περίπτωση μας ἐδῶ πολλὲς φορὲς καταλήγει στὴν φωτομαχία. Τώρα ὅμως, καθῶς ἔχει κατοχυρωθεῖ ἡ θεολογία τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων κατὰ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὑπήρχαν οἱ βάσεις και γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἅν χρειαστεῖ,  τοῦ Ἁγίου Φωτὸς καὶ τῆς ἐμφάνισής Τοῦ.

6. Φύση καὶ προέλευση Ἁγίου Φωτός – Γιὰ πνευματικὲς ἀποδείξεις δὲν προσφέρεται ἡ φυσικὴ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία.

Κατ’ ἀρχὴν τὸ πρῶτο ζητούμενο νὰ ἀποσαφηνίσουμε εἶναι ἄν, τουλάχιστον στὴν ἀρχή,  ἡ φλόγα στὶς λαμπάδες καὶ τὶς κανδήλες εἶναι φυσικὴ ἥ ὄχι. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοήσει κάποιος ὅτι ἐξ᾿ ἀρχῆς εἶναι ὁπωσδήποτε καὶ φυσική, πράγμα ποὺ εὔκολα διαπιστώνεται ἀπὸ τὸ καύσιμο ποὺ χρειάζεται, λάδι ἤ κερί ἤ ἄλλο, γιὰ νὰ παραμείνει ἀναμμένη. Ἄλλωστε, ἄν καὶ ἐμφανίζει τὴν ἰδιότητα τῆς ἀκαΐας γιὰ τὰ πρώτα λεπτά, καὶ αὐτὴ εἶναι κατὰ μέρους ἐπιλεκτική, δηλαδὴ δὲν παύει καὶ πάλι νὰ θερμαίνει ἀρκετά, μέχρι ποὺ μπορεῖ καὶ αὐτὴ σὲ διάφορες περιπτώσεις νὰ ἔχει κάποια καταστροφικὰ ἀποτελέσματα. Πῶς δικαιολογεῖται ὅμως αὐτὴ ἡ ἐπιλεκτικότητα τῆς φλόγας πάνω στὸ ἀνθρώπινο σώμα, ὅπου δὲν παρατηρεῖται ἡ κατὰ τὴν κοινὴ ἐμπειρία ἀναμενόμενη ἐπιθετικότητα καὶ φθορά, ὅπως σὲ μιὰ συνηθισμένη φλόγα, ὅπως ἐξηγοῦμε ἀναλυτικὰ στὸ παραπάνω σχετικὸ κεφάλαιο; Ἐκτὸς αὐτοῦ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνάβουν μόνες τους λαμπάδες καὶ κεριά, γεγονὸς γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχουν πολλὲς ἱστορικὲς μαρτυρίες μέσα στοὺς αἰῶνες, ἀλλὰ καὶ τὸ ὁποῖο πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουν δεῖ μὲ τὰ μάτια τους;

 Οἱ συνήθεις ἐξηγήσεις ποὺ δίνονται ἀπὸ ὅσους προσπαθοῦν νὰ βροῦν μιὰ ἐξήγηση μὲ τὴν λογικὴ τοὺς εἶναι ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ φανοῦν ὅτι αὐτοαναφλέγονται, χρησιμοποιῶντας ἕναν τεχνικὸ τρόπο, ὅπως κατάλληλα ἐπεξεργασμένο φώσφορο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ περιλούσει τὰ φυτίλια, μέσα σὲ λίγα λεπτὰ αὐτοαναφλέγεται. Ἴσως καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπεργασία θὰ μποροῦσε νὰ ρυθμιστεῖ καὶ ὁ ἀπαιτούμενος χρόνος γιὰ τὴν αὐτοανάφλεξη. Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει πιθανὴ λογικὴ ἐξήγηση γιὰ τὸν Πατριάρχη ἤ γιὰ τὶς κανδήλες μέσα στὸν ναό, γιὰ ὅποιους θὰ ἤθελαν νὰ δεχθοῦν μιὰ τέτοια ἐξήγηση, φυσικά χωρὶς ἀπόδειξη, ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ ἔχουν κάνει ἀξιόπιστοι πιστοὶ ποὺ ἔχουν δώσει μαρτυρία ὅτι τὰ δικά τους κεριὰ ἄναψαν μόνα τους, ἤ νὰ τὸ ἔχουν κάνει οἱ γιαγιάδες καὶ παπποῦδες, οἱ μοναχοῖ καὶ μοναχές, ποὺ ἀξιόπιστοι παρευρισκόμενοι τοὺς εἶδαν νὰ ἀνάβουν οἱ λαμπάδες αὐτῶν. Ἐκτὸς ἄν τοὺς τὶς ἀλείψαν ἄλλοι τὶς λαμπάδες χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν…! Ὑπάρχει βέβαια, γιὰ ὅποιον τὴν προτιμᾶ καὶ ἡ ἄποψη τοῦ σεβ. Ἀρχιεπίσκοπου Γεράσωνος Θεοφάνη: «εἶναι ἐν ἐκστάση ἐκεῖ, εἶναι παραίσθησις»(στὸ ANTENNA News), ὅπως καὶ γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς ἀκαΐας: « ἐπειδὴ εἴμαστε ὅλοι ἰδρωμένοι αὐτὴ τὴν ὥρα τὸ περνάνε ἔτσι,  κράτα το λίγο νὰ δεῖς». Καὶ ὅμως βλέπουμε, πλέον καὶ μέσω φωτογραφιῶν καὶ βίντεο, καὶ μούσια νὰ μὴν καίγονται κατὰ τὸ συνηθισμένο ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐμπειρία, καὶ στόματα καὶ μάτια μὲ τὶς βλεφαρίδες καὶ αὐτιὰ καὶ μύτες καὶ μπλουζάκια (τὰ τελευταῖα μόνο, θὰ μποροῦσαν θεωρητικὰ νὰ ἦταν καὶ ἀλεξίπυρα), δὲν μπορεῖ ὅλα αὐτὰ νὰ γίνονται λόγω τοῦ ἰδρώτα, γιατὶ φαίνεται στὶς φωτογραφίες  νὰ εἶναι κανεῖς ἰδρωμένος;).

Μιὰ διαφορετικὴ ἐξήγηση ἀπὸ τὶς παραπάνω, ἡ ὁποία δέχεται ὡς ἀληθινὲς τὶς μαρτυρίες περὶ αὐτοανάφλεξης ἤ ἀκαΐας, καὶ ὄχι ὡς προϊὸν προσπάθειας ἐντυπώσεων καὶ ἀπάτης, ἤ ὡς ἀποτέλεσμα παραισθήσεων, εἶναι ὅτι ἡ φλόγα, τουλάχιστον στὴν ἀρχὴ δὲν εἶναι μόνο φυσική, ἀλλὰ βρίσκεται μέσα στὴν ἄκτιστη Θεία Χάρη, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ αἰτία ἀνάφλεξης τῶν κανδήλων καὶ λαμπάδων, ποὺ δὲν ἀνάβουν τεχνικὰ ἤ μέσω ἀλληλομετάδοσης. Καὶ αὐτὸ βέβαια, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποδειχθεῖ μέσω τῆς τεχνολογίας καὶ καμερῶν, ἄν ἡ Θεῖα Χάρη  δὲν θελήσει νὰ προξενήσει φυσικὸ ἀποτέλεσμα στὶς συσκευὲς λήψης εἰκόνας ποὺ χρησιμοποιοῦνται, πράγμα ποὺ ποτὲ δὲν τὸ κάνει πέρα ἀπὸ ἕνα  βαθμό, πέρα ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ παραβιαζόταν ἡ ἐλευθερία κάποιου νὰ μὴν πιστέψει. Γι’ αὐτὸ μπροστὰ στὴν κάμερα παρατηροῦμε ὅτι ἐμφανίζονται μὲν φαινόμενα ἀκαΐας, ἀλλὰ περιορισμένα καὶ μποροῦν νὰ ἀμφισβητηθοῦν ἀπὸ τοὺς ἄπιστους ἤ ὁλιγόπιστους. Ἔτσι καὶ ἄν ἔχει καταγραφεῖ κάποια λαμπάδα ἤ κανδήλα ποὺ ἄναψε μόνη της, αὐτὸ ἔγινε μετὰ τὸ ἄναμμα, καὶ εἶναι δύσκολο νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἄναψε θαυματουργικά, ἀκόμα καὶ ἄν γύρω της δὲν ὑπάρχει κανένας μὲ ἀναμμένη λαμπάδα. Βέβαια, γιὰ τὸν καλὴ ἔχων τὴν πρόθεση Θωμᾶ, καὶ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα μπορεῖ νὰ ἀρκέσουν γιὰ νὰ πειστεῖ,  ἀφοῦ τὰ ἐξετάσει καὶ τὰ συνδυάσει καὶ μὲ ἄλλα, ἀπὸ ἀξιόπιστες μαρτυρίες. Γιατὶ τὸ θαῦμα δὲν γίνεται γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀμφισβητοῦν, χωρὶς νὰ ἔχουν σκοπὸ νὰ πιστέψουν, καὶ γι᾿ αὐτὸ ψάχνουν ἀποδείξεις, ποὺ ποτὲ δὲν βρίσκουν («εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται», Λκ. 16,31), ἀλλὰ πρωτίστως γιὰ ὅσους, κι᾿ ἄν δὲν πιστεύουν ἤ ὁλιγοπιστοῦν, θέλουν νὰ πιστέψουν, ἐνῶ ὅσους ἤδη πιστεύουν, χωρὶς νὰ πρέπει νὰ ἐπιζητοῦν τὸ θαῦμα («ἡ γενεὰ αὕτη γενεὰ πονηρά ἐστι· σημεῖον ζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου», Λκ. 11,29), ὅταν αὐτὸ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ συμβαῖνει, τοὺς χαροποιεῖ καὶ ἐνισχύει, καὶ τοὺς γίνεται ἀφορμὴ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεό. Μπορεῖ νὰ μὴν ἀποδεικνύεται, ἀλλὰ τὸ θαῦμα ἐνισχύει τὴν πίστη καὶ γεμίζει παρηγοριά, μακαριότητα καὶ ἐλπίδα ὅσους τοὺς ἐμφανίζεται τὸ φαινόμενο τῶν γαλανόλευκων ἀστραπῶν, τῆς περιστρεφόμενης γύρω ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο μπάλας φωτός, τοῦ σύννεφου ποὺ σκεπάζει τὸν Πανάγιο Τάφο, τοῦ φλεγόμενου Πανάγιου Τάφου…

Περαιτέρω, γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, οἱ ὅποιες προσπάθειες ἐπιστημονικῆς ἀπόδειξης του θαύματος μέσω τεχνολογικῶν μέσων, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν ἀναμφισβήτητα θετικὰ ἤ ἀρνητικὰ πορίσματα ὑπὲρ μιὰς τέτοιας ἀπόδειξης. Μιὰ τέτοια προσπάθεια ποὺ εἶχε γίνει ἀπὸ τὸν Ἀντρέι Ἀλεξάντροβιτς Βολκὸφ τὸ 2008, πέρα ἀπὸ τὸ ὅτι ὄτι ἐπρόκειτο γιὰ φθηνὴ καὶ ἐρασιτεχνικὴ δουλειά, ἀκόμα καὶ νὰ κατάφερνε μὲ ἐπιστημονικὴ ἐγγυρότητα νὰ ἀνιχνεῦσει ἀνεξήγητες ἐντελῶς μὴ ἀναμενόμενες μεταβολὲς στὸ ἠλεκτρομαγνητικὸ φάσμα, γιατὶ αὐτὸ τότε θὰ σήμαινε, γι᾿ αὐτὸν ποὺ δὲν θέλει νὰ τὸ πιστέψει κάτι τέτοιο, τὴν παρουσία μιὰς μὴ φυσικῆς ἐπίδρασης, ἑνὸς φωτὸς διαφορετικῆς φύσεως ἀπὸ τὸ φυσικὸ φῶς ποὺ ἤδη γνωρίζουμε; Γιατὶ αὐτὸ θὰ σήμαινε καὶ τὴν ὕπαρξη θαύματος, ὅπως τὸ ἐννοοῦν οἱ πιστοί; Κατ᾿ ἀρχῆν νὰ μετρηθεῖ κάτι τέτοιο μὲ ἔγγυρο ἐπιστημονικὸ τρόπο εἶναι πολὺ δύσκολο στὶς συνθήκες τοῦ συγκεκριμένου τόπου καὶ χρόνου, δηλαδὴ στὸν Πανάγιο Τάφο τὸ Μεγάλο Σάββατο, ἀλλὰ καὶ νὰ συνέβαινε (ὄχι βέβαια μόνο μιὰ χρονιά, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶναι ἀξιόπιστες οἱ μετρήσεις, σταθερά σὲ πολλὲς χρονιές), κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει ὅτι οἱ μετρήσεις προέρχονται ἀπὸ ἄλλους παράγοντες ποὺ ἐπιδροῦν ὑπὸ τὶς συγκεκριμένες συνθήκες, ὅπως τὸ ἄναμμα τόσων πολλῶν μεγάλων λαμπάδων καὶ κανδήλων στὸ ἑλάχιστο χρονικὸ διάστημα ποὺ γίνεται, ἤ ἡ χρήση τόσων πολλῶν κινητῶν καὶ καμερῶν, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ψυχοσωματικὴ φόρτιση καὶ ἔνταση τοῦ πλήθους. Δὲν εἶναι τίποτα ἀποδεδειγμένο ἀπὸ ὅλα αὐτὰ βέβαια, ἀλλὰ οὔτε εἶναι δυνατόν νὰ γίνει δεκτὸ ὡς ἐπιστημονικὸ πόρισμα, ἡ ὕπαρξη ἑνὸς ὅντως ὑπερφυσικοῦ γεγονότος πίσω ἀπὸ μιὰ ἀνεξήγητη μέτρηση. Ἕνα πείραμα μετράει φυσικὰ φαινόμενα καὶ ὄχι ὑπερφυσικά, καὶ τὸ ἄν τὸ μετρούμενο φυσικὸ φαινόμενο μπορεῖ νὰ προέρχεται ἀπὸ ἕνα ὑπερφυσικὸ αἴτιο ἐπαφίεται στὴν πίστη τοῦ καθενὸς νὰ τὸ ἀπαντήσει.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἡ μελέτη τῶν κ. Εὐγένιου Μορόζωφ καὶ κ. Γεώργιου Παπαδόπουλου μπορεῖ πολὺ εὔστοχα καὶ ἀναντίρρητα νὰ ὑποστηρίζει τὴν ἀναμενόμενη λογικὴ ἐξήγηση γιὰ τὸ ρήγμα τοῦ κίονα ἔξω ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι αὐτὸ προκλήθηκε ὁπωσδήποτε ἀπὸ κάποια ἰσχυρὴ ἠλεκτρικὴ ἐκκένωση, ὅπου ἴσως ὑπήρξε καὶ συνοδεία κάποιου ἰσχυροῦ σεισμικοῦ κύματος, ποὺ τὸν καταπόνησε ταλαντώνοντάς τον στρεπτικά. Ὡστόσο, ἐκεῖνος ποὺ δὲν θέλει νὰ δεχθεῖ τὴν ὑπερφυσική  αἰτία τοῦ ρήγματος τοῦ κίονα, ὅσο σπάνιο καὶ νὰ εἶναι τὸ φαινόμενο, μπορεῖ νὰ καταφύγει στὴν φυσικὴ πραγματικότητα τῶν ἀπρόσμενων καταστροφικῶν κεραυνῶν, χωρὶς κανένας νὰ μπορεῖ νὰ τὸν πείσει ὅτι εἶναι ἀπίθανο νὰ ἔγινε τὸ γεγονὸς στὸ συγκεκριμένο σημεῖο, τὴν συγκεκριμένη ὥρα καὶ μέρα, ποὺ περιγράφεται στὴν μαρτυρία τοῦ 1579 (κατὰ ἄλλους 1548), ἀφοῦ κάλλιστα ἐκεῖνος μπορεῖ ἄν δὲν θέλει νὰ πιστέψει νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι πρώτα ἔγινε τὸ ρήγμα καὶ μετὰ ἐμφανίστηκε ἡ μαρτυρία ὡς ἕνας θρύλος. Οἱ πιστοὶ πάντως, μὲ ἤ χωρὶς τὸ πόρισμα Μορόζωφ–Παπαδόπουλου, πλησιάζοντας στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως δὲν θὰ πάψουν νὰ ἀσπάζονται τὸν κίονα στὸ σημεῖο τοῦ ρήγματος πρὶν εἰσέλθουν στὸν Ἱ.Ναό, καὶ νὰ αἰτοῦνται τὶς εὐχὲς τοῦ Ἁγίου Τοῦνομ, τοῦ ὁποίου τὰ λείψανα στὴ Ἱερὰ Μονή τῆς Μεγάλης Παναγιάς δὲν θὰ πάψουν νὰ μαρτυροῦν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές (βλ. ΠΑΡ. ΣΤ’).

                                     

Ὡστόσο ὑπάρχει ἕνας ἄλλος τρόπος ποὺ ἡ ἐπιστήμη, ἥ καλύτερα οἱ ἐκπρόσωποί της, θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν πλήθος κόσμου νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια πέρα ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ νὰ συναντήσει Ἐκείνον ποὺ τοὺς ἔθεσε. ἔθεσε. Εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐπιστημονικῆς ὁμάδας τῆς κα. Ἀντωνίας Μοροπούλου, ποὺ μετὰ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Πανάγιου Τάφου στὶς 26 Ὀκτωβρίου 2016 κατὰ τὴν διάρκεια ἀποκαταστάσεως τοῦ Κουβουκλίου Του δὲν μπόρεσε κανεῖς τους, οὔτε θέλησε νὰ κρύψει τὴν ἀλήθεια (www.lifo.gr, ντοκυμαντὲρ σὲ Alpha κ.α.) :   «ὅλα τὰ σύγχρονα μηχανήματα στὸ σημεῖο σταμάτησαν νὰ λειτουργοῦν, μιὰ τοπογράφος ποὺ «σκανάριζε» τὸν τάφο, ὅταν ἀκουμποῦσε τὸν ὑπολογιστὴ στὴν πλάκα τὸ μηχάνημα κόλλαγε, ἐνῶ ὅταν τὸ ἔπαιρνε στὰ χέρια της αὐτό λειτουργοῦσε κανονικά». Ἡ ἴδια ἡ ἐπικεφαλῆς κα. Μοροπούλου δήλωσε: «Αὐτὸς ὁ τάφος ἔχει μιὰ ἐνέργειά ποὺ τὴ νιώθεις, εἶναι ζωντανός. Τὴν ἔνιωσα μπαίνοντας στὸν χῶρο καὶ τὴν δήλωσα σὲ ὅλα τὰ μέσα τότε, δὲν εἶναι μυστικό», ὅπως καὶ «Αὐτὸς ὁ τάφος μιλάει ἀπὸ μόνος του. Εἶναι συγκλονιστικὸ μνημεῖο. Ἤξερα τὶς θρησκευτικὲς ρήσεις ὅτι εἶναι ὁ ζωοδόχος τάφος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ὅταν τὸν ἔζησα, μὲ τὴν ἐνέργεια ποὺ ἀναδίδει, ἰδιαίτερα ὅταν τὸν ἀνοίξαμε, ἦταν συγκλονιστικός. Αὐτὸ εἶναι ἀδιάψευστος μάρτυρας, καὶ δὲν ἤμουν μόνη μου, τὸ ξέρουν ὅλοι ὅσοι ἦταν ἐκεῖ. Ὑπήρξαν ἄνθρωποι ποὺ βγήκαν ἔξω κλαίγοντας». Αὐτοὶ ποὺ δήλωσαν αὐτὰ δὲν ἔχουν παραισθήσεις, οὔτε εἶναι τίποτα ταλιμπὰν καὶ ἀνόητοι, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἐργαστεῖ στὴν συντήρηση τῆς Ἀκρόπολης καὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος μνημεία, ἀνέλαβαν καὶ ἔφεραν σὲ πέρας μὲ πλήρη ἐπιτυχία τὴν ἀποκατάσταση τοῦ κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου, καὶ ἔγιναν παράδειγμα πρὸς μίμηση στῆν παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα, σὲ Ἀμερική, Εὐρώπη καὶ Ρωσία, μὲ τὴν πρωτοπόρα μεθοδολογία καὶ τεχνικὴ ποὺ χρησιμοποίησαν. Καὶ ὅλα αὐτὰ μέσα σὲ ἕνα ἐντελῶς δυσχερές, μὴ φιλικό καὶ ἀσταθὲς πολιτικὰ περιβάλλον.

Εἶναι λοιπόν δυνατὸν σὲ αὐτὸ τὸν τόπο, ποὺ τὸν προσκυνοῦν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς, ἀγράμματοι καὶ ἐπιστήμονες, ἀφανεῖς καὶ διάσημοι, πιστοὶ καὶ ἄπιστοι, στὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, νὰ συζητοῦμε καὶ νὰ ψάχνουμε καὶ νὰ παρουσιάζουμε τεκμήρια, πῶς ἀνάβει τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τῶν ἑορτῶν τὸ Ἅγιο Φῶς, ἄν ἀνάβει ἀπὸ χέρι ἀνθρώπινο ἤ ἀπὸ Θεϊκὴ ἐπέμβαση;

7. Ὁ λόγος περιφρόνησής τοῦ Ἁγίου Φωτός ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ δίωξής Του ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Πῶς ἡ θεολογία Του ἀναιρεῖ τὸν Ἐκκλησιολογικὸ Νεστοριανισμό.

Σχετικὰ μὲ τὴν θέση τῶν Δυτικῶν ὡς πρὸς τὸ Ἅγιο Φῶς, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἀναφέρει ἕνα σημαντικὸ γεγονὸς στὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Χ. Σκαρλακίδη γιὰ τὸ Άγιον Φως, ποὺ ἤδη προαναφέραμε«Τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός, μέχρι τοῦ ἔτους 1238 ἦταν ἐπισήμως ἀποδεκτό καὶ ἀπὸ τοὺς Λατίνους· ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Πάπας Οὐρβανὸς Β΄ τὸ διεκήρυξε ἐπισήμως στὴ Σύνοδο τῆς Κλερμὸν στὴ Γαλλία (1095 μ.Χ.), κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς Α’ Σταυροφορίας (βλ. Παρ. Ζ’). Μὲ ἀπόφαση, ὅμως, τοῦ Πάπα Γρηγορίου Θ΄ τοῦ 1238, ἀπορρίφθηκε τὸ θαῦμα καὶ ἀπαγορεύθηκε ἡ παρουσία πιστῶν τοῦ παπισμοῦ στὴν τελετή, τὸ ὁποῖο ἰσχύει μέχρι καὶ σήμερα». Γράφει λοιπὸν, ὅτι τὸ 1238 μὲ ἀπόφαση τοῦ τότε Πάπα ἀπορρίφθηκε τὸ θαῦμα, ὅπως διαπιστώνεται βέβαια καὶ μελετώντας τὶς μαρτυρίες ἀπὸ την Δύση μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν χρονολογία, οἱ ὁποῖες πλέον ἀναφέρονται μὲ ἀδιαφορία στὸ γεγονὸς τῆς Τελετῆς τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπὸ ὅτι φαίνεται, μετὰ τὴν ἀποτυχημένη προσπάθεια τῶν Σταυροφόρων τὸ 1101, ἐξοβελίζοντας τοὺς Ὀρθοδόξους, νὰ βγάλουν οἱ ἴδιοι τὸ Ἅγιο Φῶς (βλ. ΠΑΡ. Ζ’),  τὸ ὁποῖο πρὶν λίγα χρόνια ἐκθείαζε ὁ  Πάπας Οὐρβανὸς Β΄, ἄρχισαν νὰ χάνουν τὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ κάτι ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἔχουν ἀπὸ μόνοι τους, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν ἀνάγκη τῶν πάνω ἀπὸ μισὸ αἰῶνα ἀκοινώνητων μαζί τους Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς γιὰ νὰ τὸ λάβουν.  Καὶ ἔτσι, μέσα καὶ στὸ γενικὸ πλαίσιο τῆς ὄξυνσης τῶν ἐκκλησιαστικῶν διαφορῶν μεταξὺ Δύσης καὶ Ἀνατολῆς, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, καθῶς συνέβαλλαν στὴν συνέχεια καὶ οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις (ἄλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τὸ 1204),  ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἀρνηθοῦν αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν μόνοι τους, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ ὁμολογοῦν  κάθε φορὰ ὅτι ἡ προσευχὴ τῶν Ἀνατολικῶν εἰσακούεται περισσότερο καὶ τὸ θαῦμα γίνεται μόνο σὲ αὐτούς. Ὁ Κάιν δὲν μποροῦσε νὰ δεχθεῖ ὅτι εὐπρόσδεκτη γίνεται ἡ θυσία τοῦ Ἅβελ μόνο καὶ ὄχι ἡ δικιά του. Ἡ παπικὴ ὑπεροχῆ, τῆς ὁποίας ἦταν γνωστὸς ὑπέρμαχός της, ὁ εἰσηγητῆς τῆς ἱερᾶς ἐξέτασης, Πάπας Γρηγόριος Θ’, δὲν τοῦ ἄφηνε περιθώρια γιὰ τέτοιες ταπεινώσεις. Καὶ ἡ λύση ἦταν ἁπλὰ νὰ μὴν παραδέχονται τὸ θαῦμα, καὶ ἐπομένως, οὔτε νὰ συμμετέχουν στὴν τελετή.

Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ λαμβάνει τοὺς Ρωμιοὺς ὡς αἰρετικοῦς, αὐτὸς ὁ δεινὸς διώκτης τῶν αἰρετικῶν, ἄν στὴν Τελετὴ τῆς Ἀφῆς γίνεται θαῦμα, καὶ αὐτὸ συμβαίνει μόνο στοὺς Ρωμιοὺς, καὶ ὄχι στοὺς Δυτικούς; Τελικὰ βέβαια, μὲ μιὰ τέτοια ἀπόφαση συνέβαλλε στὴν αὔξηση τοῦ δογματικοῦ χάσματος μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, καθῶς ἀφαίρεσε ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Δύσης μιὰ πολύτιμη εὐκαιρία ἐμπειρικῆς προσέγγισης τῶν Θείων Ἐνεργειῶν μέσω τῆς θαυματουργικῆς ἐμφάνισης τοῦ Ἁγίου Φωτὸς. Ἕνα τέτοιο θαυμαστὸ γεγονὸς θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ἀπαγκιστρώσει ἀπὸ τὸ προβληματικὸ αὐγουστίνειο θεολογικὸ ὑπόβαθρο ποὺ ἔχουν παραλάβει ἀπὸ τὸ παρελθόν περὶ κτιστῆς Θείας Χάρης, ὥστε νὰ μὴν μένουν ἀποκομμένοι καὶ ἀμέτοχοι στὸν σχετικὸ τομέα τῆς ὅντως Θεολογίας, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ κατανοήσουν ἔννοιες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅπως ἡσυχασμός, νοερὰ προσευχή, κάθαρση-φώτιση-θέωση, οὐσία-ἐνέργεια, ἄκτιστο φῶς. Ὁπότε ἔτσι καταλήξαμε μετὰ ἀπὸ ἕνα αἰώνα, τὸ 1333, τὸ τέκνο τῆς δυτικῆς θεολογίας, ὁ Βαρλαὰμ ὁ Καλαβρὸς καὶ ὁ ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς θέσεις του, Γρηγόριος Ἀκίνδυνος, νὰ προκαλέσουν τὶς ἡσυχαστικὲς ἔριδες, προσπαθῶντας νὰ ἀνατρέψουν τὴν Ὀρθόδοξη δογματικὴ καὶ ἀσκητική, ποὺ ἐκφραζόταν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Γρηγόριου τοῦ Παλαμά.

Σὲ ἀναφορὰ μὲ τὰ παραπάνω ἱστορικὰ γεγονότα ἀντιλαμβανόμαστε, ὅτι σὲ μιὰ ἐποχὴ διαχριστιανικοῦ, καὶ ὄχι μόνο, συγκριτισμοῦ, ποὺ προωθεῖται μέσω τῶν διαφόρων διαχριστιανικῶν ὀργανώσεων καὶ  συμβουλίων, μὲ κυριότερο τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν ἔνωση, ὄχι μόνο ἀκολουθῶντας τὶς προϋποθέσεις Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀδιάφορα ἀπὸ αὐτές, εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνει ἀποδεκτό, τόσο στὴν πράξη, ὅσο καὶ στὴν θεωρία, τὸ γεγονὸς τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κατὰ τὴν Τελετὴ τῆς Ἀφῆς Τοῦ τὸ Μεγάλο Σαββάτο. Στὴν πράξη δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτό, γιατὶ ἄν ὑπάρχει ἕνα τέτοιο θαῦμα, τότε ἐφόσον ὅσοι τὸ δέχονται γνωρίζουν ὅτι γίνεται μόνο στοὺς Ἕλληνες, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς παίρνουν τὸ Ἅγιο Φῶς οἱ ὑπόλοιποι, αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πίστη τους ξεχωρίζει καὶ προηγεῖται τῶν ὑπολοίπων, πράγμα ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὶς Ὀρθόδοξες προϋποθέσεις τῆς μοναδικότητάς καὶ πληρότητας της ἀλήθειας της. Ἕνα τέτοιο θαῦμα ἀποδεικνύει πανηγυρικὰ πῶς ἡ προσευχὴ τῶν Ὀρθοδόξων δὲν ἔχει ἀνάγκη καὶ δὲν εἶναι ἐξαρτημένη ἀπὸ αὐτὴν τῶν ὑπόλοιπων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, ἐνῶ ὅλες οἱ ὑπόλοιπες τὴν χρειάζονται, καθῶς τὸ Ἅγιο Φῶς, ἀρχικά δίνεται στοὺς Ὀρθόδοξους μετὰ τὴν ἀνεξάρτητη ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους προσευχή τους, καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅταν τὸ λάβουν, στὴν συνέχεια τὸ μεταδίδουν καὶ τὸ λαμβάνουν ἀπὸ αὐτούς καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι. Γενικῶς, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποδεικνύεται ὅτι  ἡ  ὀρθόδοξη πίστη εἶναι πλήρης καὶ ἀνεξάρτητη καὶ ἅπαντες ἄλλοι ἔχουν ἀνάγκη αὐτὴν γιὰ νὰ βροῦν τὸ δρόμο τους καὶ νὰ λάβουν αὐτὸ στὸ ὁποῖο ὑστεροῦν. Μιὰ τέτοια ὅμως θεολογικὴ θεώρηση ἀποτελεῖ κόλαφο γιὰ τὴν οἰκουμενιστική τους κίνηση, σύμφωνα μὲ τὶς προϋποθέσεις, πάνω στὶς ὁποῖες ἐπιθυμοῦν καὶ ἀξιώνουν νὰ θεμελιώνουν αὐτὴν.

Ἐκτὸς αὐτοῦ, καὶ στὴν θεωρία δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτό, καθῶς τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύει ζωντανὰ μὲ τὸν τελειότερο τρόπο τὴν ἀρμονικὴ συνύπαρξη κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου, στὴν ὁποία ἤδη προαναφερθήκαμε, ἀντικατοπτρίζει ὀντολογικῶς τὴν ἀληθινὴ ἔνωση κτιστῆς καὶ ἄκτιστης φύσης στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀδιαίρετα, ἄτρεπτα, ἀμέριστα καὶ ἀσύγχυτα, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ σοβαρὴ θεολογικὴ συνέπεια τῆς ἀποδοχῆς τοῦ θαύματος. Μιὰ τέτοια ὅμως θεολογικὴ θεώρηση ἔρχεται σὲ ἄμεση ἀμφισβήτηση τοῦ ὅλου δογματικοῦ οἰκοδομήματος τῶν Μονοφυσιτῶν ἤ τῶν Νεστοριανῶν, καὶ γενικὰ ὅλων ὅσων δὲν δέχονται τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἡ θεολογία τους σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο προσκρούει. Σὲ αὐτοὺς ἔχουμε κτιστὴ φύση, ἔχουμε καὶ ἄκτιστη, ἀλλὰ ὄχι ὅμως καὶ τὶς δύο μαζὶ σὲ μιὰ ἀρμονικὴ συμφυΐα, τέτοια ποὺ μόνο ἡ ὑπέρλογη, ἀκατάληπτη ἔνωσή τους στὸ θεανθρώπινο Πρόσωπο θὰ μποροῦσε νὰ κάνει δυνατή. Μόνο ὅμως κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη θεώρηση, μπορεῖ τότε, μέσω τῶν Θείων Ἐνεργειῶν, καὶ μόνο αὐτῶν, καὶ ὄχι τῆς Θείας Οὐσίας, νὰ μετέχει ἡ κτίσης τοῦ ἄκτιστου Δημιουργοῦ της. Καὶ τότε φαινόμενα σὰν τὴν ‘καιόμενη καὶ ἄφλεκτο’ βάτο τοῦ Μωυσή γίνονται πραγματικότητα καὶ εἶναι ὁρατά. Τότε φυτίλια ἀνάβουν μόνα τους καὶ χέρια καὶ πρόσωπα δὲν καίγονται. Πράγματα ἀδιανόητα γιὰ τοὺς μὴ Ὀρθόδοξους στὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς στὴν Δύση, ὅπου κηρύττεται ὅτι ἡ θεία χάρις εἶναι κτιστή, χωρὶς νὰ νοεῖται διαχωρίσμος οὐσίας καὶ ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἐκτὸς αὐτοῦ, στὸ ὄραμα τῆς ἔνωσης τῶν ‘ἐκκλησιῶν’, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ εἱκοστοῦ αἰῶνα εἶχε άρχίσει ἡ προσπάθεια νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἐκκλησιολογία ἡ βασισμένη σὲ προτεστάντικες θεολογικὲς προϋποθέσεις, περὶ κλάδων, κάθε ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους κατέχει μέρος τῆς ἀλήθειας, καὶ περὶ ὁρατῆς καὶ ἀόρατης ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἀόρατη νὰ εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ μὲ τὴν ὁρατὴ νὰ εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἐκκλησία , ἡ διασπασμένη σὲ πολλὰ μέρη ἤ κλάδους. Μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς δήλωσης τοῦ Τορόντου ὅλα τὰ μέλη τοῦ ΠΣΕ κάθισαν ὡς ‘ἐκκλησίες’ κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια σκέπη, ὅπου πλέον στὸ «Ἡ Ἐκκλησία, αἱ Ἐκκλησίαι καί τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν» τοῦ τίτλου της, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νοεῖται ὄχι ὡς ἡ μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὡς ἡ μία ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες, ἐνῶ καὶ οἱ Παπικοὶ, χωρὶς νὰ εἶναι μέλος τοῦ ΠΣΕ, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κινήθηκαν ὡστόσο κατὰ τὴν Β’ Βατικάνειο Σύνοδο πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση, μὲ μικρὴ διαφοροποίηση τὴν κεντρική θέση της μέσα στὸ πλέγμα τῶν ‘ἐκκλησιῶν’, ὡς συνέπεια τοῦ πρωτείου της. Ἡ θεωρία τῶν δύο πνευμόνων χρησιμοποιεῖται πλέον ὡς τὸ θεολογικὸ ὑπόβαθρο, ποὺ θὰ βοηθήσει στὴν ἔνωση τῶν Δυτικῶν καὶ Ἀνατολικῶν Χριστιανῶν.  Ἡ προσπάθεια συνεχίζεται πρὸς αὐτὴν τὴν κοινὴ κατεύθυνση στοὺς διαλόγους στὸ Μπαλαμάντ τὸ 1991, στὸ Σαμπεζύ τὸ 1993, στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τὸ 2006, στὴν  Ραβέννα τὸ 2007 καὶ στὸ Πουσὰν τὸ 2013, ὅπου ὑπογράφονται κοινὰ κείμενα. Τελικὰ γίνεται προσπάθεια ὑπέρβασης τοῦ χάσματος ποὺ παραμένει ἀγεφύρωτο καὶ συμβιβασμοῦ μεταξὺ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ ΠΣΕ, σὲ μιὰ εὐρεία ὀρθόδοξη σύνοδο, ἀνάλογη τῆς εὐρείας συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, δηλαδὴ τῆς Β’ Βατικάνειας Συνόδου, ὥστε νὰ κατοχυρωθοῦν μὲ κοινὴ συναίνεση οἱ ὑπογραφὲς τῶν ὀρθοδόξων στοὺς διαλόγους καὶ νὰ ἀποκτήσουν πανορθόδοξο κύρος, μόνο μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ πάψουν νὰ ἀποτελοῦν κενὸ γράμμα, νὰ μὴν παραμένουν ἄλλο χωρὶς ἀντίκρυσμα. Ἔτσι πραγματοποιήθηκε ἡ ‘Ἁγία καὶ Μεγάλη’ Σύνοδος στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τὸ 2016, χωρὶς ὅμως τελικὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ πανορθόδοξη συμφωνία σὲ καμιὰ περίπτωση.

Ἡ ἑνοποιητικὴ προσπάθεια λοιπὸν θεμελιώνεται στὴν ἐκκλησιολογία ποὺ υἱοθετεῖ τὴν θεωρία τῆς ἀόρατης καὶ ὁρατῆς ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μιὰ νεστοριανὴ ἐκκλησιολογία ἤ πιὸ εὔστοχα ἕναν ἐκκλησιολογικὸ νεστοριανισμό. Γιατί, καθῶς ὁ Νεστόριος διαχώρισε τὸν Χριστὸ σὲ Θεὸ Λόγο καὶ σὲ ἄνθρωπο Ἰησοῦ, καὶ ἔτσι σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ σώμα Χριστοῦ μὲ κεφαλή της Αὐτὸν,  διαχωρίζεται ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ σὲ μία ἐκτὸς ἱστορικοῦ πλαισίου ἀόρατη ἐκκλησία, ποὺ παραμένει μία καὶ ἁγία, καὶ σὲ μία ὁρατή ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, τὴν ἱστορικὴ ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι διασπασμένη λόγω τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας. Ἀντὶ νὰ σχίζεται ὁ Χριστὸς σὲ Θεὸ καὶ ἄνθρωπο, σχίζεται τὸ σώμα Του σὲ ὁρατὸ καὶ ἀόρατο, μὲ ὅλες τὶς σωτηριολογικὲς συνέπειες, ἀφοῦ παύει μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι νὰ ὑπάρχει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴν ὅντως ἀλήθεια στὸ πλήρωμά τῆς. Ὁ Χριστὸς μεμερισμένος καὶ διαιρεμένος δὲν σώζει, οὔτε καὶ ἡ Ἐκκλησία Του μπορεῖ κατακερματισμένη καὶ διασπασμένη νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ εἶναι ἑνωμένος, ὅπως καὶ ἡ Ἐκκλησία Του νὰ εἶναι Μία, ὅπου καὶ νὰ βρισκόμαστε, καὶ στὸν οὐρανό καὶ στὴ γῆ. Καὶ αὐτὴ τὴν ἑνότητα ἐκφράζει ἡ φλόγα καὶ ἡ λάμψη τοῦ Ἁγίου Φωτός, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι μόνο κτιστό, οὔτε μόνο ἄκτιστο, ἀλλὰ εἶναι καὶ τὰ δύο σὲ μιὰ ἀσύλληπτη ἔνωση, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία μᾶς ἀποκαλύπτεται τὸ θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ ζώντος Χριστοῦ.

Συνειδητοποιοῦμε λοιπὸν μετὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογικὴ προσέγγιση τοῦ Ἁγίου Φωτὸς, ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ καθρέπτη καὶ πυξίδα τῆς ὀρθόδοξης καὶ μοναδικῆς ἀλήθειας, καὶ σὲ αὐτὴ προσκρούει ἡ ἀνεπάρκεια τῶν ἕτερων χριστιανικῶν πιστεύω καὶ διδασκαλιῶν, οἱ ὁποῖες δὲν τὴν ἔχουν ἀποδεχθεῖ. Μπροστὰ στὸ θαῦμα θὰ μποροῦσε βέβαια καὶ πάλι, ἡ κάθε μιὰ πλευρὰ τῶν μὴ Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν νὰ δώσει μιὰ ἐλλειπὴ καὶ ἀσαφὴ δική της ἐξήγηση μὲ τοὺς δικούς της θεολογικοὺς ὅρους περὶ τοῦ θαῦματος, ὅμως καὶ πάλι ἐπ’ οὐδενὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προσεγγίσει καὶ νὰ συνειδητοποιήσει τὴν βαθύτερη σημασία του καὶ τὶς σωτηριολογικὲς προεκτάσεις του, τὰ ὁποία ἀποκαλύπτονται αὐτὰ στὴν ὀρθόδοξη νοηματοδότηση.  Καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν δυσχερὴ καὶ προκλητικὴ μὲ τὰ δικὰ τους δεδομένα καὶ προϋποθέσεις αὐτὴ ὁδὸ, καὶ ἐφόσον ὑπάρχει καὶ πρακτικῶς, ἡ δύσκολα ἀποδεκτὴ γι᾿ αὐτοῦς θεία προτίμηση τῆς ὀρθόδοξης χείρας νὰ παραλάβει τὸ οὐράνιο πῦρ καὶ νὰ τοὺς τὸ μεταδόσει, ἀντὶ νὰ πάρουν τὴν ἀπόφαση νὰ διαπαιδαγωγηθοῦν ἀπὸ αὐτό καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴν ἀλήθεια, ὅπου σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση φυσικὰ καὶ οὐσιαστικά, καὶ ὄχι τεχνικὰ καὶ ἐπιφανειακά, θὰ ἐπιτυγχανόταν καὶ ἡ οἰκουμενικὴ ἑνότητα, προτιμοῦν ἀντιθέτως ὅμως νὰ καταλήξουν στὴν ἀμφισβήτηση ἤ στὴν ἄρνηση τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτός. Ὅπου πόλεμος στὸ θαῦμα τῆς λήψης τοῦ Ἁγίου Φωτός, σημαῖνει πόλεμος κατὰ τοῦ ἑλληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

8. Ὑπάρχουν καὶ δύο ἄλλα ἐπαναλαμβανόμενα κατ᾿ ἔτος θαύματα, στὰ ὁποία δὲν κρύβεται κανεῖς σὲ κανένα κουβούκλιο.

Τελειώνοντας, διερωτόμαστε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἄν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλα δύο θαύματα, ποὺ γίνονται στοὺς Ἁγίου Τόπους κάθε χρόνο. Καὶ αὐτὸ δὲν τὸ λέμε ἐπειδὴ ἐπιθυμοῦμε τὸν πονοκέφαλό τους. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ κάθοδος τῆς νεφέλης στὸ ὅρος Θαβῶρ κάθε χρόνο στὴν ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως. Τὸ ἄλλο ἡ ἀναστροφὴ τῶν ὑδάτων τοῦ Ἰορδάνη Ποταμοῦ κάθε χρόνο στὴν ἑορτὴ στὰ Θεοφάνεια.

Καὶ πρὶν ζητήσει ὁ ὁποιοσδήποτε νὰ βρεῖ λογικὲς ἐξηγήσεις σὲ καιρικὲς συνθήκες καὶ φυσικὰ φαινόμενα, νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἀφύσικο καὶ ἀπίθανο νὰ συμβαίνουν ἀκριβῶς τὰ ἴδια φυσικὰ φαινόμενο τὴν ἴδια μέρα, καὶ τὶς ἴδιες ὧρες καὶ λεπτὰ, κάθε χρόνο.

Ἐπίλογος.

Ἀντὶ ἐπιλόγου θὰ παραθέσω μέρος ἀπὸ τὸ τέλος τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀρχιμ. Τίτου, Ἡγούμενου τῆς Ί. Μονής τῶν Ἁγίων Θεοδώρων Ἱεροσολύμων, Διευθυντὴ τοῦ Περιοδικοῦ “Νέα Σιών” στὴν Ἐφημερίδα  ‘Ὀρθόδοξος Τύπος’ στὶς 22/11/02, ὅπου, ἀναφερόμενος σὲ ὅσους προσπαθοῦν νὰ στηρίξουν τὴν ἀρνητική τους στάση γιὰ τὸ Θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὴν Πατριαρχικὴ εὐχὴ, ἀναλύει καὶ ερμηνεύει τὰ δύο μέρη αὐτῆς, ὅπου στὸ δεύτερο ἀπαντᾶ στοὺς ἰσχυρισμούς τους, ἐνῶ τελειώνοντας καταλήγει νὰ ἐκφράσει μιὰ εὐχὴ γι’ αὐτοὺς.

«Ὅσον δ’ ἀφορὰ τὴν ἀναγινωσκομένην ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου εὐχὴ (τὴν ὁποίαν ἐμελέτησεν, «ὡς ἀναφέρει, ὁ ἐντιμότατος ἀναγνώστης σας), ἐπιτρέψατέ μου ὅπως σημειώσω τὰ ἐξῆς:

Τὸ πρῶτον μέρος της εὐχῆς ἀναφέρεται εἰς τὴν καθ’ ἡμᾶς Θεολογία, περὶ τοῦ Ἁγίου Φωτός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι “Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸς ἀληθινός”. Ὁ ὑπὲρ ἡμῶν σάρκα λαβῶν φωτίζει τοὺς ἐν σκοτία ὅντας καὶ μόνον εἰς τὴν Ἐκκλησία Του ὁ ἄνθρωπος κατανοεῖ τὴν περὶ φωτὸς διδασκαλία Του. Αὐτὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ Κόσμου καὶ ἐκεῖνος ποὺ Τὸν ἀκολουθεῖ δὲν μένει ἐν τῆ σκοτία. Τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ φωτοφόρου Τάφου “ἐνδελεχῶς καὶ ἀειφώτως ἐκκαιόμενον φῶς εὐλαβῶς λαμβανόμενων διαδίδεται εἰς τοὺς πιστεύοντας (εἰς τὸν Ἰησοῦ Χριστόν) ὡς τὸ ἀληθινὸ Φῶς”.

Τὸ δεύτερον μέρος τῆς εὐχῆς κάμνει ἰκετήριον ἀναφορὰ πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστόν, ὅπως μὴ κωλύσει τᾶς χαρισματικᾶς δυνάμεις τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Δέεται δὲ ὁ Πατριάρχης, ὅπως τὸ ἀκήρατων Φῶς λάμψη ἐν ταῖς καρδίαις τῶν “ἐν σκότη καὶ σκιὰ θανάτου καθήμενων”. Βεβαίως δὲν ἐπικαλεῖται τὴν ἐξ ὕψους ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Φωτὸς (ὡς συμβαῖνει εἰς τὰ Μυστήρια καὶ τᾶς ἁγιαστικᾶς πράξεις τῆς Εκκλησίας), διότι αὐτὴ αὔτη ἡ οὐρανόθεν ἔλευσις αὐτοῦ εἶναι γεγονός. Ἀναφέρεται εἰς τὸ γεγονὸς αὐτὸ καὶ δέεται διὰ τὸν ὅντως φωτισμὸ τῶν ἐν πίστη καὶ κατάνυξη λαμβανόντων αὐτό.

Τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός, δὲν ἑρμηνεύεται οὔτε μὲ τὸ γράμμα, οὔτε μὲ τὸν νόμον, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν ἑρμηνεύεται μὲ τὴν λογικήν. Καὶ δι’ αὐτὸ ἀκριβῶς εὔχομαι ὅπως (καὶ ὁ κ. ἀναγνώστης σας) καὶ ὅσοι ἄλλοι εἶπον ἥ ἔγραψαν διὰ τὸ “Ἅγιον Φῶς, ἀντιθέτως ἀπὸ τὴν Ἱεροσολυμιτικὴ παράδοσιν, νὰ εὑρεθοῦν εἰς τὴν Ἁγίαν Πόλιν κατὰ τὴν τελετὴ αὐτοῦ καὶ ἀφοῦ ἀνοίξουν τὰ ὦτα τῆς καρδίας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς των νὰ ἰδοῦν ὅτι τὸ “Ἅγιον Φῶς προέρχεται καὶ στέλνεται ἀπὸ τὸν ἀναλλοίωτο Λόγον. “Ὅστις εἶναι τὸ Φῶς ἐκ “Φωτὸς Πατρὸς ἀγέννητου”».

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

ΠΑΡ. Α’. Θέση τοῦ π. Γ. Μεταλληνοῦ.

Ὁ π. Γ. Μεταλληνὸς στὴν ἐκπομπὴ τοῦ κ. Παπαδάκη στὸν Antenna «Καλημέρα Ελλάδα» τὸ 2008 εἶχε δηλώσει ὅτι «Ἀπὸ τὸν τέταρτο αἰῶνα μ.Χ. (380) μαρτυρεῖται ἀπ’ τὴν Αἰθερία, μιὰ Ἰσπανίδα ποὺ πήγε καὶ προσκύνησε, ὅτι ὑπάρχει ἡ ἀκοίμητος κανδήλα στὸν Ἅγιο Τάφο. Πιστεύω λοιπόν καὶ καταλήγω, ὅταν ὑπάρχει πίστης καὶ χάρις Θεοῦ στὸν συγκεκριμένο (ἑκάστοτε) Πατριάρχη, γίνεται τὸ θαῦμα. Ὅταν δὲν ὑπάρχει πίστης (καὶ χάρις) μπορεῖ ἡ κανδήλα (ἡ ἐντὸς τοῦ Πανάγιου Τάφου) νὰ χρησιμοποιηθεῖ… (γιὰ νὰ ἀνάψει δηλαδὴ τὰ κεριά του ὁ Πατριάρχης) ἀλλά… ὑπάρχουν καὶ φαινόμενα ἔξω…(ὅπως δηλαδὴ λάμψεις, ἀκαΐα, ἄναμμα κανδήλων καὶ λαμπάδων)».

Ὅπως ὃλοι οἱ πιστοὶ στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ Μεγάλο Σάββατο, τὸ ἴδιο καὶ οἱ Πατριάρχες ποὺ εἰσέρχονται στὸν Πανάγιο Τάφο, βιώνουν τὸ θαῦμα μὲ διαφορετικὸ τρόπο ὁ καθένας. Αὐτὸ πιστοποιεῖ καὶ ἡ σχετική μαρτυρία τοῦ Πατριάρχη Δαμιανοῦ Α’ (1897-1931), τὴν ὁποία ἀναφέρει στὸ διαδίκτυο ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαὴλ Βοσκοῦ: «Ὅταν δὲν ἤταν κατάλληλα προετοιμασμένος, ἥρεμος καὶ ἀφοσιωμένος, εἰσερχόμενος στὸν Πανάγιο Τάφο ἔβλεπε τὴν κανδήλα ἤδη ἀναμμένη καὶ δὲν βίωνε τὸ θαῦμα. Ὅταν ὅμως εἶχε ἥρεμη τὴ συνείδησή του καὶ τίποτε δὲν τὸν ἀπασχολοῦσε, ἔνοιωθε μιὰ ἀνεξήγητη χαρά. Μόλις εἰσερχόταν ἐντὸς τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ ἄρχιζε νὰ διαβάζει ἀπὸ τὴν ἁγία φυλλάδα, ἄναβε καὶ ἡ ἁγία κανδήλα καὶ τὰ κεριά».

ΠΑΡ. Β’. Συνέντευξη τοῦ σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως Ἰσίδωρου.

Ὁ σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως Ἰσίδωρος σὲ συνέντευξή του τὸ 2017 στὴν Πειραϊκὴ Ἐκκλησία εἶχε πεῖ (ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο): «Σίγουρα στὴν ἱστορία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες καὶ ἀπὸ ἀλλόδοξους καὶ ἀπὸ ἑτερόδοξους γιὰ τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός. Ὑπάρχουν χιλιάδες μαρτυρίες, ὁ κάθε πιστὸς ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη του βλέπει καὶ τὸ Πανάγιο Φῶς, ἄλλος μπορεῖ νὰ τὸ δει νὰ φλέγεται ὁ Πανάγιος Τάφος, ἄλλος μπορεῖ νὰ δεῖ μιὰ μπάλα φωτὸς νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, ἄλλος θὰ δεῖ ἀστραπὲς λάμψης στὸν Πανάγιο Τάφο, ἄλλος θὰ δεῖ ἕνα σύννεφο νὰ σκεπάζει τὸν Πανάγιο Τάφο, ὅ κάθε ἄνθρωπος ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη ποὺ ἔχει. Ἀλλά ὁ κάθε προσκυνητὴς ποὺ θὰ βρεθεῖ ἐκείνη τὴν ἡμέρα στὸν Πανάγιο Τάφο δὲν μπορεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο χωρὶς νὰ συγκινηθεῖ, καὶ νὰ φύγει χωρὶς νὰ δεῖ κάτι ἡ νὰ ἀποκομίσει κάτι ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τοῦ Ἁγίου Φωτός».

Καὶ μετὰ ἀπὸ ἐρώτηση του δημοσιογράφου νὰ τοῦ πεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ θὰ ἔχει δεῖ στὸν Πανάγιο Τάφο, ἔδωσε τὴν ἐξῆς βαρυσήμαντη προσωπικὴ μαρτυρία: «Θυμάμαι ἡ πρώτη ἐμπειρία ἦταν ὅταν πρωτοήρθα τὸ 86 στὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Πατριαρχικὴ Σχολὴ τῶν Ἱεροσολύμων, ἦρθε ἡ περίοδος τοῦ Πάσχα, ἦταν ἡ πρώτη φορά, ὅπως καταλαβαίνετε, συνωστισμός, πάρα πολὺς κόσμος, βρισκόμουν στὸ καθολικό, ἐκείνη τὴν στιγμὴ δὲν εἶδα τίποτα, ἔφυγε ὁ Πατριάρχης γιὰ τὴν Ἁγία Ἀποκαθήλωση, κοιτάω πρὸς τὴν Ροτόντα, καὶ βλέπω ὅλη τὴν Ροτόντα νὰ λάμπει, σὰν νὰ εἶχε μπεῖ ὁ ἥλιος ἀκριβῶς στὸν τρούλο του κουβουκλίου καὶ νὰ φωτίζει ὅλη τὴν Ροτόντα ἕνα δυνατό φῶς. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ δὲν κατάλαβα, δὲν συνειδητοποίησα τὶ ἀκριβῶς καὶ πήγα νὰ φύγω, ἀλλὰ μόλις φθάνω μέχρι  τὴν πόρτα, τότε κατάλαβα, ἀποκλείεται νὰ εἶναι τόσο δυνατὸ φῶς, τὶ εἶναι αὐτό, μοὺ ἔκανε ἐντύπωση καὶ ξαναγύρισα πάλι, καὶ μόλις φθάνω στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ πάλι νὰ δῶ αὐτὸ τὸ δυνατὸ φῶς, ξαφνικὰ βλέπω καὶ πάλι ἕνα σκοτάδι στὸν Πανάγιο Τάφο, καὶ τότε κατάλαβα ὅτι αὐτὸ ἦταν τὸ Πανάγιο Φῶς. Αὐτὴ τὴν ἐμπειρία εἶχα σὰν μαθητής, ἀλλά ὅλα αὐτά τὰ χρόνια ὑπάρχουν πάρα πολλὲς ἐμπειρίες, ποὺ ἔχουμε δεῖ στὸν Πανάγιο Τάφο». Καὶ εἶπε στὴν συνέχεια ὅτι τὰ θαύματα στὸν Πανάγιο Τάφο δὲν περιορίζονται μόνο τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά συνεχίζονται σὲ ὅλο τὸ χρόνο, ὅπως γιὰ παράδειγμα πολλοὶ δαιμονισμένοι, ποὺ ἐμποδίζονται νὰ μποῦν καὶ μπροστὰ στὸν Πανάγιο Τάφο φωνάζουν ὅτι καίγονται.

ΠΑΡ. Γ’. Οἱ μαρτυρίες γιὰ τὴν περίοδο ἀπὸ τὸν δεύτερο ἕως τὸν τέταρτο αἰῶνα: 

1. i. Στὰ πρακτικὰ τοῦ ἱστορικοῦ τῆς Ἐκκλησίας Εὐσέβιου (4οςαἰ.) ἀναφέρεται πῶς, μὲ τὸν Πατριάρχη Νάρκισσο (2οςαι.) παρόν, δὲν ὑπήρχε ἐπάρκεια ἐλαίου στὸ λυχνάρι τῆς εικόνας, ὁπότε κάποιος ἄνδρας γέμισε τὸ λυχνάρι μὲ νερό ἀπό τὴν πηγή Σιλωάμ.  Τότε τὸ λυχνάρι ἄναψε μὲ τὸ Ἅγιο Φως καὶ παρέμενε ἀναμμένο, καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς Πασχάλιας Λειτουργίας.  (Εὐσέβιος Παμφυλίας, «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας», Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3)

1. ii. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, κάποτε ὁ Μέγας Θεοδόσιος (4ος αἰ.) ἐπισκέφθηκε κρυφὰ τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἀμέσως μετά, ΟΛΑ τὰ λυχνάρια τῶν εἰκόνων ἄναψαν. «Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἐξέπληξε τὸν Πατριάρχη, ἀλλὰ ἄγγελος τοῦ ἀποκάλυψε πῶς αὐτὸς ποὺ προσευχόταν δὲν ἤταν ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ ἅγιος βασιλέας Θεοδόσιος»  (Ἐπίσκοπος Πορφύριος Οὐσπένσκυ, «Τὸ βιβλίο τοῦ εἶναι μου» στὰ Ρώσικα, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300).

iii. Ἡ Σίλβια τῆς Ἀκουιτανίας τὸ 385 συνέγραψε τὸ  «Προσκύνημα τῆς Σίλβια»: «The pilgrimage of S. Silvia of Aquitania to the holy places» στὴν Ἀγγλική, Ἐκδόσεις Palestine Pilgrims Text Society, Λονδίνο, 1891.

1. iv. Ἡ μαρτυρία ποὺ ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ τὸν Ἀρμένιο ἱστορικό Κιρακὸ Γκαντζάκετσι (Kirakos Gandzaketsi, 1201-1271) στὸ ἔργο του «Ἡ Ἱστορία τῶν Ἀρμενίων» (βλ. βιβλίο κ. Χ. Σκαρλακίδη «Ἅγιον Φῶς. Σαράντα δὺο ἱστορικὲς μαρτυρίες, 9ος-16ος αἰ.») τοποθετεῖται γύρω στὸ 330 καὶ μεταφρασμένη εἶναι ἡ ἐξῆς: «Λένε ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τοποθέτησε μιὰ κανδήλα πάνω στὸν Τάφο τοῦ Χριστού καὶ παρακάλεσε τὸν Θεὸ μὲ τὶς προσευχές του ὥστε, στη γιορτὴ τοῦ Πάσχα, ὁ τόπος νὰ φωτιστεῖ ἀπὸ ἕνα ἄυλο Φῶς, κάτι τὸ ὁποῖο συμβαῖνει μέχρι τὶς ἡμέρες μας» καὶ ἀκόμα «Τώρα, ἀναφορικὰ πρὸς τὸ Πάσχα ὑπήρχε μεγάλη φιλονικία καὶ διαφωνία τῶν Ἀρμενίων μεταξὺ ὅλων τῶν λαών, εἰδικὰ μὲ τοὺς Γεωργιανούς […]Ἡ ἐτυμηγορία ἐπήλθε ἀπὸ τὴν ἀκτινοβολοῦσα κανδήλα στὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία, λένε, κατὰ τὴν παράκληση τοῦ Γρηγορίου τοῦ Φωτιστὴ τῶν Ἀρμενίων (χωρὶς καμία ἀνθρώπινη βοήθεια ἡ ὑλικὴ φωτιά), ἀνάβει κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ κάθε χρόνο. Αὐτὸ συμβαῖνει μέχρι καὶ σήμερα». Τὸ ἄναμμα τῆς κανδήλας τοῦ Τάφου τοῦ Χριστοῦ μετὰ ἀπὸ παράκληση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, ὅπου ἀπὸ τότε τὸ θαῦμα πραγματοποιεῖται κάθε χρόνο κατ’ ἐντολὴ Θεοῦ, ἀποτελεῖ τὴν ἐκδοχὴ κατὰ τοὺς Ἀρμένιους γιὰ τὴν ἀρχὴ μέσα στὸ χρόνο τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κατὰ τὴν Τελετὴ Ἀφῆς Του (προσοχὴ μόνο στὸ ὅτι ὅταν συνέβη τὸ παραπάνω γεγονὸς οἱ Ἀρμένιοι ἄνηκαν ἀκόμα στὴν Ἐκκλησία μας, ἀφοῦ ἔγινε πρὸ τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπου ἀποσχίστηκαν), ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὡστόσο μιὰ πολὺ παλαιὰ παράδοση, ποὺ ἐκτείνεται μέσα στοὺς τέσσερες-πέντε αἰῶνες τῆς ‘σιωπῆς τῶν πηγῶν’ καὶ καταλήγει κοντὰ στὴν ἀρχὴ τοῦ 4ου αἰῶνος.

ΠΑΡ. Δ’. Οἱ μαρτυρίες ποὺ μαρτυροῦν τὴν συνεχὴ ἐμφάνιση τοῦ Φωτὸς κάθε χρόνο τὴν συγκεκριμένη ἡμέρα τῆς λαμπροφόρου ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως:  

α. Ὁ Μητροπολίτης Καισαρείας, Καππαδόκης Ἀρέθας στὸ μήνυμά του πρὸς τὸν ἐμίρη τῆς Δαμασκοῦ (αρχές 10ου αι.) γράφει:  «Κάθε χρόνο μέχρι τώρα, τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας Του Ἀναστάσεως ὁ Πανάγιος καὶ Πολύτιμος Τάφος Του κάνει θαύματα…. (ὅντας ὅλα τὰ φώτα τῆς Ἱερουσαλήμ σβηστά, καί)….. μὲ τὴν θύρα (τοῦ Παναγίου Τάφου) σφραγισμένη….καὶ οἱ Χριστιανοὶ νὰ στέκονται τριγύρω του, μέσα στὸν Ναό τῆς Ἀναστάσεως, φωνάζοντας «Κύριε Ελέησον!», ξαφνικὰ ἐμφανίζεται μιὰ ἀστραπὴ φωτὸς καὶ ἀνάβει τὸ καντήλι, καὶ στὴν συνέχεια ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλῆμ παίρνουν ἀπὸ τὸ φῶς αὐτὸ καὶ ἀνάβουν τὰ δικά τους τὰ κεριά…» (βλ. Ἐπίσκοπος Αὐξέντιος Φωτικῆς,  «Τὸ Πασχάλιον Πῦρ στὴν Ἱερουσαλήμ: Μιὰ Μελέτη τῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Ναὸ τοῦ Παναγίου Τάφου»).

β. Ὁ Νικήτας, ἕνας κληρικὸς τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς τοῦ Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου, παρευρέθηκε τὸ 947 ὡς ἀντιπρόσωπός του στὴν τελετὴ τῆς Ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς καὶ σὲ ἐπιστολή του στὸν αὐτοκράτορα διηγεῖται τὶ συνέβη, ὅταν ὁ ἐξοργισμένος ἐμίρης προσπάθησε νὰ δώσει τέλος στὴν τελετὴ ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός: ἀφοῦ γράφει ὅτι εἶδαν «τὸ ὑπερφυὲς θαυμαζόμενοι», νὰ ἀνάβει ἡ Κανδήλα «μὲ θεϊκὴ συναίνεση» καὶ ὅτι εἶδε «ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸ ἀνέγγιχτο θεϊκὸ φῶς καὶ ὅλους νὰ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ θάμβος γι’ αὐτὴ τὴν ἀναπάντεχη ἐμφάνιση τοῦ φωτός, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτοὺς τοὺς ἄθεους Ἀγαρηνούς», ὅπως καὶ ἀλλοῦ ἀναφέρει τὸ θαῦμα ὅτι «Ὁ εμίρης, ποὺ παρακολουθοῦσε ἀπὸ κάποιο ψηλότερο σημεῖο, ἔγινε μάρτυρας ἑνὸς ἀκόμη μεγαλύτερου θαύματος. Τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὰ κανδήλια, ποὺ κρεμόταν ἀκριβῶς μπροστά του , ἄφησε νὰ χυθεῖ τὸ λάδι καὶ τὸ νερό ποὺ περιεῖχε, καὶ ξαφνικὰ γέμισε μὲ τὸ θεϊκὸ πῦρ, παρ’ ὅτι δὲν ὑπῆρχε πλέον κανένα φυτίλι μέσα του», καταγράφει τὴν προφορικὴ παράδοση ὅτι τὸ θαύμα πραγματοποιοῦταν ἀπὸ τὴν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, κάθε χρόνο, χωρὶς διακοπή: «ἀπὸ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μέχρι τότε λένε πῶς κάθε χρόνο ἡ ἀκτινοβολία τοῦ θείου φωτὸς φανερωνόταν σὲ μιὰ κανδήλα ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ ὑπάρχουν στὸν ἅγιο Τάφο» (βλ. Ἐπίσκοπος Αὐξέντιος Φωτικῆς,  «Τὸ Πασχάλιον Πῦρ στὴν Ἱερουσαλῆμ: Μιὰ Μελέτη τῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Ναό τοῦ Παναγίου Τάφου»).

γ. Ὁ ἱστορικός Κιρακὸ Γκαντζάκετσι (Kirakos Gandzaketsi, 1201-1271) στὸ ἔργο του «Ἡ Ἱστορία τῶν Ἀρμενίων» (βλ. βιβλίο κ. Χ. Σκαρλακίδη «Ἅγιον Φῶς. Σαράντα δὺο ἱστορικὲς μαρτυρίες, 9ος-16ος αἰ.») διασώζει τὴν ἐξῆς μαρτυρία τοῦ 330 (περίπου): «Λένε ὅτι ὁ Άγιος Γρηγόριος τοποθέτησε μιὰ κανδήλα πάνω στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ καὶ παρακάλεσε τὸν Θεό μὲ τὶς προσευχές του ὥστε, στὴ γιορτή τοῦ Πάσχα, ὁ τόπος νὰ φωτιστεῖ ἀπὸ ἕνα ἄυλο Φῶς, κάτι τὸ ὁποῖο συμβαῖνει μέχρι τὶς ἡμέρες μας» καὶ ἀκόμα «…τὴν ἀκτινοβολοῦσα κανδήλα στὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία λένε κατά τὴν παράκληση τοῦ Γρηγορίου τοῦ Φωτιστὴ τῶν Ἀρμενίων (χωρὶς καμία ἀνθρώπινη βοήθεια ἤ ὑλικὴ φωτιά), ἀνάβει κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ κάθε χρόνο. Αὐτὸ συμβαῖνει μέχρι καὶ σήμερα». Δηλαδὴ μετὰ ἀπὸ παράκληση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἄναψε ἡ κανδήλα τοῦ Πανάγιου Τάφου καὶ ἀπὸ τότε τὸ θαῦμα κατ’ ἐντολὴ Θεοῦ πραγματοποιεῖται κάθε χρόνο.

ΠΑΡ. Ε΄. Οἰ πρῶτες μαρτυρίες μὴ Ὀρθόδοξων ἤ πρὸ τοῦ σχίσματος Λατίνων γιὰ τὸ θαῦμα:

1. Ὁ Ἄραβας Μουσουλμάνος Al-Djahis (+869) στὸ ἔργο του “The book of animals” κάνει ἰδιαίτερη ἀναφορά στὸ Ἅγιο Φῶς, (Krachkovsky I., “Ἅγιο Φῶς” (στὰ Ρώσικα), Τομ.3, Ἔκδοση 3η, 1915, σελ.231).

2. Ὁ Λατίνος μοναχὸς Barnard, (865) ἔγραψε: «Εἶναι περιττὸ νὰ γράψω πολλὰ γιὰ τὸν τάφο αὐτό, ἐπειδὴ ὁ Bede λέει ἀρκετὰ γι’ αὐτὸν στὴν δική του Ἱστορία (τῆς Ἀγγλικῆς Ἐκκλησίας). Ὅμως ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ πῶς αὐτὸ ποὺ συμβαῖνει τὸ Μεγάλο Σάββατο, τὴν Παραμονὴ τοῦ Πάσχα.  Τὸ πρωί ἀρχίζει ἡ λειτουργία μέσα στὴν ἐκκλησία αὐτή.  Μετά, ὅταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας τὸ «Κύριε Ἐλέησον» μέχρι νὰ ἔρθει ἄγγελος καὶ νὰ ἀνάψει μὲ φῶς τὰ κανδήλια ποὺ κρέμονται πάνω ἀπὸ τὸν τάφο.   Ὁ Πατριάρχης μεταδίδει αὐτὸ τὸ Φῶς στοὺς ἐπισκόπους καὶ τὸν ὑπόλοιπο λαό, καὶ ὁ καθένας ἔχει φῶς, ἐκεῖ ποὺ στέκεται», στὸ Mabilon. Acta Sancta. Τόμ. III. P. II. Σελ. 473.  (βλ. Ἐπίσκοπος Αὐξέντιος Φωτικῆς. Τὸ Πασχάλιον Πῦρ στὴν Ἱερουσαλήμ: Μιὰ Μελέτη τῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Ναὸ τοῦ Παναγίου Τάφου).

3. Ὁ Abu l-‘Abbas Ahmad(ἀπεβίωσε τὸ 947 μ.Χ.), σύγχρονος πολέμιος τῶν Ἑλλήνων, διηγεῖται πὼς ὁ Μουσουλμάνος κυβερνήτης τῆς Ἱερουσαλὴμ σφραγίζει τὴν πόρτα τοῦ Τάφου ΠΡΙΝ τὴν ἐμφάνιση τῆς φωτιάς καὶ, ὅταν τὸ λευκὸ φῶς τῆς φωτιᾶς ἐμφανιστεῖ μέσα στὸν Τάφο, ξεκλειδώνει τὴν πόρτα του καὶ μπαίνει μέσα στὸν Τάφο καὶ ἀνάβει ἕνα κερὶ ἀπὸ τὴν φωτιὰ αὐτή. (βλ. Zsolt (EDT) Hunyadi, Jozsef (EDT) Laszlovszky, «The Crusades and the Military Orders: Expanding the Frontiers of Medieval Latin Christianity – History», ποὺ μεταφράζεται «Οι Σταυροφορίες και τα Στρατιωτικά Τάγματα: Επεκτείνοντας τα Σύνορα της Μεσαιωνικής Λατινικής Χριστιανοσύνης – Ιστορία»,  2002, σελ. 90).

4. Ὁ Ἀρμένιος ἱστορικὸς τοῦ 12ου αἰώνα Ματθαῖος Ἐδέσσης μᾶς λέει πὼς τὸ 1102 τὸ Ἅγιο Φῶς ἀρνήθηκε νὰ ἐμφανιστεῖ, ἀφοῦ οἱ Φράγκοι εἶχαν ἀρπάξει τοὺς Ἁγίους Τόπους ἀπὸ τοὺς τοπικοὺς ἱερεῖς, καὶ εἶχαν βγάλει τοὺς Ἕλληνες βίαια ἔξω ἀπὸ τὰ μοναστήρια. Οἱ νεόφερτοι ἀπὸ αὐτό, ἄλλαξαν στάση καὶ ἀποκατέστησαν τὶς ἰδιοκτησίες. Τελικὰ τὸ Φῶς τῆν ἑπόμενη μέρα ἐμφανίστηκε (βλ. βιβλίο κ. Χ. Σκαρλακίδη «Ἅγιον Φῶς. Σαράντα δὺο ἱστορικὲς μαρτυρίες, 9ος-16ος αἰ.»).

ΠΑΡ .ΣΤ. Τὸ θαῦμα, ὅταν οἱ Ἀρμένιοι προσπάθησαν νὰ λάβουν τὸ Ἅγιο Φῶς.

Τὸ έτος 1579 μ.Χ. οἱ Ἀρμένιοι ἐδωροδόκησαν τοὺς Τούρκους ποὺ κατεῖχαν τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸ Μεγάλο Σάββατο εἰσήλθε στὸν Πανάγιο Τάφο ὁ ἰδικός τους Πατριάρχης νὰ πάρει τὸ Ἅγιο Φῶς. Ἔτσι, οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὸν Πατριάρχη ἦλθαν καὶ ἔμειναν ἔξω ἀπὸ τὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, στὴν Ἁγία Αὐλή. Ἡ λύπη τους ἦταν μεγάλη, γι᾽ αὐτὸ προσεύχονταν στὸν Κύριο μὲ πολὺ πόνο. Ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης καθόταν περίλυπος μπροστὰ στὴν ἀριστερὴ μαρμάρινη κολώνα τῆς Πύλης τοῦ Ναοῦ. Ἐν τῶ μεταξύ, ἐντὸς τοῦ Ναοῦ ὁ Πατριάρχης τῶν Ἀρμενίων καὶ οἱ Ἀρμένιοι προσεύχονταν καὶ παρακαλοῦσαν τὸν Κύριο νὰ λάβουν τὸ Ἅγιο Φῶς, ἀλλὰ δυστυχῶς τοῦτο δὲν ἐμφανιζόταν. Στὸ ἀπέναντι τζαμί, ἦταν ἀνεβασμένος γιὰ νὰ κάνει τὴ συνηθισμένη προσευχὴ ὁ Ἄραβας Χότζας Ἐμίρης Τοῦνομ. Ἔξαφνα ὅμως, τὸ Ἅγιο Φῶς, «σχίζει» τὴν κολώνα, ποὺ ἦταν μπροστὰ στὸν Ἕλληνα Πατριάρχη καὶ ἐμφανίζεται θαυμαστὰ πρὸς μεγάλη χαρὰ τῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ Χότζας βλέποντας τὸ παράδοξο αὐτὸ γεγονὸς καὶ γιὰ νὰ προλάβει τὸ ὡραῖο οὐράνιο φῶς, ἔπεσε κάτω καὶ δὲν ἔπαθε τίποτα. Καὶ ἐνῶ ὅταν ἦταν στὸν μιναρὲ ὑμνοῦσε τὸν Ἀλλάχ, τῶρα ἄρχιζε νὰ φωνάζει ὄτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ὅτι Αὐτὸν πρέπει νὰ προσκυνοῦμε. Οἱ Τούρκοι, ἀκούγοντας τὸν Χότζα νὰ κηρύττει τὸν Χριστό, ἀντὶ τοῦ Ἀλλάχ, τὸν ἔπιασαν καὶ τὸν σκότωσαν (ἤ τὸν πέταξαν ἀπὸ τὸν μιναρὲ ἤ τὸν κατακρεούργησαν ἤ τὸν ἔκαψαν). Τὸ ἀνωτέρω θαῦμα συνέβη στὶς 18 Ἀπριλίου τοῦ 1579 μ.Χ. ἐπὶ Σουλτάνου Μουρᾶτ και Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου τοῦ Δ’. Ἀπὸ τότε σουλτανικὸ φιρμάνι ὅρισε μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νὰ μεταδίδουν τὸ Ἅγιο Φῶς. Ὁ Μάρτυρας Ἐμίρης Τοῦνομ ἁγίασε καὶ ἄς μὴν ἦταν Χριστιανός, διότι βαπτίσθηκε στὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Τεμάχια τῶν ἱερῶν λειψάνων του εὐρίσκονται γιὰ προσκύνημα στὴ γυναικεία Μονή τῆς Μεγάλης Παναγιάς Ἱεροσολύμων, ποὺ ἔκτισε ἡ Ἁγία Μελάνη. Ἡ ἱερὰ κολώνα, ποὺ «διερράγη» ἀπὸ τὸ Ἅγιο Φῶς σώζεται μέχρι σήμερα, μαυρισμένη, ἀλλὰ καὶ εὐωδιάζουσα, καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, πρὶν μποῦμε στὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ἀσπαζόμεθα στὴ σχισμὴ γιὰ εὐλογία (ἀπὸ www.inagiounikolaoutouneou.gr). Ἄν κάποιος δὲν δέχεται τὴν ἐξήγηση τῆς ρωγμῆς τῆς κολώνας, δὲν δέχεται ἕνα θαῦμα. Ἄν ὅμως κάποιος δὲν δέχεται ὅτι ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Τοῦνομ ἀληθεύει, τότε δὲν ἀμφισβητεῖ μόνο τὸ θαῦμα, ἀλλὰ καὶ ἕναν Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κατὰ συνέπεια γενικὰ τὸν τρόπο ἁγιοκατατάξεων τῆς Ἐκκλησίας.

ΠΑΡ. Ζ΄. Ἡ θέση τῶν Δυτικῶν μετὰ τὸ σχίσμα ἀπέναντι στὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς.

1. I. Σὲ ὁμιλία του ποὺ ἔχει διασωθεῖ γραπτὴ ὁ Πάπας Οὐρβανὸς Β’  πρὶν ἀπὸ τὶς Σταυροφορίες, στὴν πόλη Κλερμόν τὸ 1095: «Καὶ όμως, σὲ ἐκεῖνο τὸ μέρος (σᾶς λέω βέβαια κάτι ποὺ ἤδη τὸ γνωρίζετε) ἀναπαύθηκε ὁ Κύριος. Ἐκεῖ πέθανε γιὰ μᾶς. Ἐκεῖ ἐτάφη.  Πόσο πολύτιμος θὰ ἤταν ἐκεῖνος ὁ πολυπόθητος καὶ ἀσύγκριτος τόπος ταφῆς τοῦ Κυρίου, ἀκόμα καὶ ἄν ὁ Θεὸς παρέλειπε νὰ τελέσει ἐκεῖ τὸ ἐτήσιό Του θαῦμα!  Διότι, κατὰ τὶς ἡμέρες τοῦ Πάθους Του, ὅλα τὰ φώτα μέσα στὸ Ἅγιο Κουβούκλιο καὶ γύρω ἀπὸ τὸν ναὸ τὰ ὁποία ἔχουν σβηστεῖ ἀνάβουν ξανά, μὲ θεϊκὴ προσταγή.  Ποιὰ καρδιά, ἀδελφοί μου, εἶναι τόσο πέτρινη, ὥστε νὰ μὴν ἀγγίζεται ἀπὸ ἕνα τέτοιο θαῦμα;» (βλ. Baldricus, in Gesta Dei per Francos, σελ. 87).

1. II. Ὁ Fulcher (Fulk) τῆς Σαρτρ, στρατιωτικὸς ἱερέας τοῦ πρώτου βασιλέα τῆς Ἱερουσαλὴμ Βαλδουίνου (11ος – 12ος αἱ.), ἔγραψε γιὰ ἕνα ἀτύχημα, ὅταν τὸ Ἅγιο Φῶς δὲν ἐμφανίστηκε μέχρι νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ Λατίνοι μοναχοὶ καὶ κληρικοὶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου (βλ. Avdulovsky F.M., «Τὸ Ἅγιο Φῶς τὸ Προερχόμενο ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸ Μεγάλο Σάββατο» (στὰ Ρώσικα), Μόσχα, 1887, σελ. 37-41).

Συγκεκριμένα, τὸ ἔτος 1101 μ.Χ., οἱ Λατίνοι τότε ποὺ οἱ Ἅγιοι Τόποι εἶχαν περιέλθει στοὺς Σταυροφόρους δὲν μπόρεσαν νὰ λάβουν τὸ Ἅγιο Φῶς, παρὰ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς τελεσθεῖσες λιτανεῖες ποὺ ἔκαμαν ἀπὸ τὸ Μεγάλο Σάββατο, μέχρι τὸ πρωΐ τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα. Τὸ Ἅγιο Φῶς « ἐμφανίσθηκε» ὅταν ἀπεχώρησαν αὐτοί, στοὺς ἐναπομείναντες Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι προσευχήθηκαν μὲ πίστη καὶ ἐγέμισαν ὅλο τὸ Ναό. Τότε, μὲ ἀλλαλαγμοῦς ἔτρεξαν οἱ Λατίνοι καὶ τὸ πῆραν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ταπεινωμένοι. Ἔκτοτε, ἡ τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτὸς καὶ ἐπὶ τῶν Σταυροφόρων ἀκόμη, παρέμεινε ὡς καθαρὰ ἑλληνικὴ τελετὴ (βλ. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων», σελ. 426, 427).

III. Ὁ Fulcher (Fulk) τῆς Σαρτρ (βλέπε καὶ παραπάνω), ἔγραψε γιὰ κάποια λαϊκὴ πίστη, πῶς σὲ περίπτωση μὴ ἐμφανίσεως τοῦ Ἁγίου Φωτὸς οἱ Μουσουλμάνοι ἀπειλοῦσαν νὰ ἀποδεκατίσουν ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Παλαιστίνης. (βλ. Dmitrievsky A.A., «Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ἐπὶ τοῦ Παναγίου Τάφου τὸ Μεγάλο Σάββατο» (στὰ Ρώσικα),  Ἁγ. Πετρούπολη, 1908, σελ. 96).

1. IV. Ὁ χρονογράφος τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης Baroni, (11ος αἱ.) γράφει πῶς Δυτικοὶ Χριστιανοὶ ἐπισκεπτόμενοι τὴν Ἱερουσαλῆμ εἶδαν τὸ θαῦμα, ὅταν τὸ Μεγάλο Σάββατο τὰ κεριὰ κοντὰ στὸ Ἅγιο Κουβούκλιο ἄναψαν μόνα τους (βλ. Baroni, «Χρονικά», σελ.1304).

1187. V. Ὁ Gautier Vinisauf, Ἄγγλος χρονικογράφος, περιγράφει ἕνα περιστατικό, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Φωτὸς τὸ 1187. Τὸ 1187, οἱ Σαρακηνοὶ ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ Σουλτάνου Salahad-Din, πήραν τὰ Ἱεροσόλυμα. Τὴν χρονιὰ ἐκείνη, ὁ Σουλτάνος ἐπιθύμισε νὰ παρευρεθεῖ στὸν ἑορτασμό, ἄν καὶ δὲν ἤταν Χριστιανός. Γράφει λοιπόν: «Κατὰ τὴν ἄφιξή του, τὸ Ἅγιο Πῦρ κατέβηκε αἰφνιδιαστικά, καὶ οἱ βοηθοί του ταράχθηκαν πολύ…. οἱ Σαρακηνοί, βλέποντας τὸ φαινόμενο, εἶπαν πῶς ἡ φωτιὰ ποὺ εἶχαν δεῖ νὰ κατεβαίνει εἶχε παραχθεῖ μὲ ἀπατηλὰ μέσα. Ὁ Salahad-Din, ἐπιθυμῶντας νὰ ξεσκεπάσει τὴν ἀπάτη, ἔκανε τὸ κανδήλι ποὺ εἶχε ἀνάψει μὲ οὐράνιο πῦρ νὰ σβήσει, ὅμως τὸ κανδήλι ἄναψε πάλι, ἀμέσως. Τὸ ἔσβησε γιὰ δεύτερη φορὰ καὶ τρίτη φορά, ὅμως αὐτὸ ἄναβε καὶ πάλι ἀπὸ μόνο του. Κατόπιν αὐτοῦ, ὁ Σουλτάνος κατασυγχυσμένος κραύγασε μὲ προφητικὸ παραλήρημα: “Ἔ, ναί! Ἥ σύντομα θὰ πεθάνω, ἤ θὰ χάσω τὴν Ἱερουσαλήμ!” (βλ. HvidtN. , «Miracles. Encounters Between Heaven And Earth», Gyldendal, σελ 203-229).

Κύρια Βιβλιογραφία καὶ Ἀρθρογραφία.

Α. Ὑπὲρ τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτός.

1. Γρηγόριος Νύσσης, «Περί της αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», Λόγος Β΄, PG46,636D.
2. Ἀρχιμ. Χρύσανθου, «Προσκυνητάριο τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ», Βιέννης, 1807.
3. Ἀρχιμ. Καλλίστου Μηλιαρά, «Ἅγιον Φῶς», στὸ «Νέα Σιών», τόμ. 28, ἐν Ἱεροσολύμοις, 1933.
4. Ἀρχιμ. Καλλίστου Μηλιαρά, «Ἱστορικὴ Μελέτη περὶ τοῦ Ἁγίου Φωτός», Ἐκκλησιαστικὸ περιοδικὸ Σύγγραμμα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων “Νέα Σιών”, τόμ. ΝΘ’, 1967.
5. Ἀρχιμ. Καλλίστου Μηλιαρά, οἱ «Ἅγιοι Τόποι ἐν Παλαιστίνη καὶ τὰ ἐπ’ αὐτῶν δίκαια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», Ἐν Ἱεροσολύμοις, 1928.
6. Ἀρχιμ. Τίτος, Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς τῶν Ἁγίων Θεοδώρων Ιεροσολύμων, Διευθυντὴς τοῦ Περιοδικοῦ “Νέα Σιών”, ἐπιστολὴ στὴν ἐφημερίδα  “Ὀρθόδοξος Τύπος” στὶς 22/11/02.
7. Ν. Λογάδου, «Ἀντιπροσβολὴ κατὰ τίνων τοῦ αἰῶνος ἡμῶν Φωτομάχων».
8. Πρωτοπ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Φωτομαχικά-Ἀντιφωτομαχικά», Κάτοπτρο-Ἱστορητής, Ἀθήνα, 2001.
9. Χάρης Σκαρλακίδης, «Άγιον Φως. Σαράντα δύο ιστορικές μαρτυρίες (9ος-16ος αι.)», ἐκδ. Ἐλαία, Ἀθήνα, 2010.
10. π. Ἀντώνιος Στυλιανάκης, «Το Άγιο Φως του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα» στὴν users.otenet.gr/~styliant/HolyLight/.
11. Γιώργος Γιαννίκης, «Κατάρριψη ενός HOAXπου κατασκεύασαν τα…”ELLINIKA HOAXES“για το Άγιο Φως» στὴν www.oodegr.com.

Κατὰ τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτός.

1. Κοραὴς Ἀδαμάντιος, «Διάλογος περὶ τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις Ἁγίου Φωτός» (γραμμένο στὶς «18 Νοεμβρίου 1826»), Ἄτακτα, τόμ. 3, τυπ. Κ. Εβεράρτου, ἐν Παρισίοις, 1830.
2. Καλοκύρης Κωνσταντίνος, «Τὸ ἀρχιτεκτονικό συγκρότημα τοῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἱεροσολύμων καὶ τὸ θέμα τοῦ Ἁγίου Φωτός», University Studio Press, Θεσσ/κη, 1999.
3. Ἄρθρο στὰ ELLINIKA HOAXES κατὰ ἀκαΐας Ἁγίου Φωτὸς (ἔχουν καὶ τὰ ἄρθρα κατὰ τοῦ βίντεο τοῦ π. Ἀντώνιου Στυλιανάκη (τοῦ 1994) καὶ κατὰ τοῦ πειράματος Βολκὸφ (τοῦ 2008), ποὺ ὡστόσο στρέφονται κατὰ τῆς προσέγγισης τοῦ θαύματος καὶ ὄχι κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ θαύματος).
4. Δημήτριου Ἀλικάκου, «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός», Ἐκκρεμές, 2019.

http://www.antibaro.gr/article/24002