Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Αόρατος Πόλεμος. Κεφάλαιο ΛΖ΄. Ότι πρέπει να βαδίζουμε με φροντίδα και επιμέλεια παντοτινή στην άσκηση της αρετής.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου,
Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος

* Σημ. μας: Το κείμενο έχει διορθωθεί

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕ΄. Ότι πρέπει να βαδίζουμε με φροντίδα και επιμέλεια παντοτινή στην άσκηση της αρετής.

Ανάμεσα σε εκείνα που είναι αναγκαία και συμβάλλουν στην απόκτηση των αρετών, εκτός από όσα είπαμε παραπάνω, είναι και το εξής· δηλαδή το να πηγαίνουμε πάντα μπροστά, αν θέλουμε να φθάσουμε στον τελικό σκοπό, που εμείς εδώ έχουμε την πρόθεση.

Γιατί αλλιώς, αν μόνο μείνουμε στάσιμοι, γυρίζουμε προς τα πίσω· γιατί, όταν παύσουμε από τις ενάρετες πράξεις, αναγκαστικά ακολουθεί, μέσα από βίαιες κλίσεις της αισθητικής διαθέσεως και των άλλων πραγμάτων, που μας παρακινούν εξωτερικά, ακολουθεί λέω, να γεννιούνται σε μάς πολλά πάθη άτακτα, τα οποία διαφθείρουν τις αρετές ή τουλάχιστον τις λιγοστεύουν και έτσι μας στερούν από πολλές χάρες, που μπορούσαμε προοδεύοντας, να πετύχουμε από τον Θεό.

Γι’ αυτό, ο πνευματικός δρόμος, είναι διαφορετικός από την πορεία, που κάνει ο οδοιπόρος της γης. Γιατί στην μεν επίγεια πορεία, αν σταθεί ο οδοιπόρος, δεν χάνει τίποτε από την πορεία που έχει προλάβει να διανύσει. Στην πνευματική όμως πορεία, αν σταθεί ο οδοιπόρος της αρετής, χάνει και όσες αρετές απόκτησε προηγουμένως. Και ακόμη η μεν κούραση του οδοιπόρου αυξάνει, όσο περισσότερο θα περπατήσει, στον πνευματικό όμως δρόμο, όσο περισσότερο περπατάει κάποιος εμπρός, τόσο αποκτά πάντα μεγαλύτερη ισχύ και δύναμη.

Γιατί με την ενάρετη άσκηση, το μεν κατώτερο μέρος, δηλαδή το σώμα, που με τον πόλεμο του έκανε σκληρό και κοπιαστικό τον δρόμο της αρετής, αδυνατίζει πάντα περισσότερο. Το δε ανώτερο μέρος, στο οποίο μένει η αρετή, δηλαδή η ψυχή, στηρίζεται και δυναμώνει πάντα περισσότερο. Οπότε, όσο προοδεύουμε στο καλό και στην αρετή, τόσο μικραίνει η δοκιμασία εκείνη που αισθανόμαστε στην αρχή της αρετής· και ακόμη, και κάποια απόκρυφη γλυκύτητα (η οποία προέρχεται από τον Θεό), ενώνεται μαζί μας και γίνεται κάθε ώρα μεγαλύτερη.

Και έτσι πορευόμενοι πάντα με περισσότερη ευκολία και δύναμη, από αρετή σε αρετή, φθάνουμε τελευταία στην κορυφή του όρους, εκεί που η ψυχή γίνεται τέλεια και ενεργεί μετά από αυτά κάθε καλό, όχι με αποστροφή, αλλά με ιδιαίτερη χαρά και ευφροσύνη. Γιατί αφού νίκησε και δάμασε τα πάθη και υπέταξε όλη την κτίση διά μέσου της υποταγής του σώματός της, ζει ευτυχισμένη μέσα στον Θεό· και εκεί κοπιάζοντας με ευχαρίστηση, λαμβάνει ανάπαυση.

Μπορείτε να διαβάσετε το υπόλοιπο βιβλίο εδώ :

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Αόρατος Πόλεμος.