Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΛΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΑΥΡΙΑΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ! (ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ)

Μετά την άδικη εξορία από το θρόνο των Ιεροσολύμων του πατριάρχου Ηλία (495-516), έπεσε στην Παλαιστίνη μεγάλη πείνα. Πέντε χρόνια μαστιζόταν η περιοχή από έλλειψη τροφίμων, ανομβρία και επιδρομή ακρίδων.

Ο άγιος Σάββας, ωστόσο, αντιμετώπιζε τη δοκιμασία αυτή με πολλή ευγνωμοσύνη (στον Κύριο) και γενναιοψυχία.

Κάποτε όμως έλειψαν από τη λαύρα* του τα αναγκαία εφόδια σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην τους βρίσκεται ούτε το πρόσφορο για τη θεία λειτουργία.

Έρχεται τότε ο αρμόδιος διακονητής, αναγγέλλοντας του τη συμφορά τους και συνάμα βεβαιώνοντάς τον με έμφαση, ότι με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τελεστεί η θεία μυσταγωγία την Κυριακή, αφού δεν έχουν ούτε πρόσφορο ούτε τίποτε άλλο απ’ όσα χρειάζονται.

Αυτά είπε ο διακονητής.

Η αληθινά μεγάλη όμως και αξιοθαύμαστη ψυχή (του οσίου), που δεν έχασε ούτε τώρα την ελπίδα της στην προστασία του Θεού και στους ανεξιχνίαστους τρόπους της πρόνοιάς Του, είπε στους μοναχούς:

– Εγώ πάντως δεν θα επιτρέψω για οποιοδήποτε λόγο να μη γίνει λειτουργία στο Θεό. Κι αν έχουμε τόσο μεγάλη έλλειψη των αναγκαίων, θα πουλήσουμε κανένα από τα ιερά κειμήλια και θα εξασφαλίσουμε (με την αξία του) ό,τι μας χρειάζεται για τη λειτουργία. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, είναι αξιόπιστος Εκείνος που μας παρήγγειλε να μην έχουμε αγωνία για τις υλικές ανάγκες της αυριανής ημέρας (Ματθ. 6:34).

Και πραγματικά, πριν φτάσει η Κυριακή, έρχονται κάποιοι άνθρωποι σταλμένοι από τη θεία πρόνοια, και φέρνουν μονομιάς τριάντα ζώα φορτωμένα με σιτάρι, κρασί, λάδι και άλλα τρόφιμα κατάλληλα για μοναχούς· κι ήταν τόσα, που καλά-καλά δεν τα χώρεσε η λαύρα.

Αμέσως τότε ο θείος Σάββας λέει σ’ εκείνον που του είχε μιλήσει πρωτύτερα με μικροψυχία για την ανέχεια τους:

– Τι λες; Θ’ αφήσουμε τη λειτουργία;

Κι εκείνος, καταλαβαίνοντας πως η ερώτηση ήταν ένας έλεγχος των λογισμών του, που φανέρωναν αδυναμία ελπίδας στο Θεό, πέφτει στα πόδια του ζητώντας συγγνώμη και προσφέροντας έτσι, αντί για την ποταπή μικροψυχία του, θερμή μετάνοια.

Ο άγιος, πάλι, συγχώρησε αμέσως το μαθητή του και του έδωσε τις πρέπουσες συμβουλές, λέγοντάς του να μην είναι τόσο μικρόψυχος, αλλά να ελπίζει σταθερά και θαρρετά στο Θεό, ρίχνοντας κάθε μέριμνά του, όπως λέει και ο Δαβίδ, σ’ Αυτόν (Ψαλμ. 54:23)» που φροντίζει για μας πολύ περισσότερο κι από τους (φυσικούς) πατεράδες μας.

* Λαύρα λεγόταν ένα μοναστικό συγκρότημα ξεχωριστών κελλιών, οι μοναχοί των οποίων όμως ήταν κάτω από την πνευματική καθοδήγηση ενός ηγουμένου.

Απόσπασμα από τον «Μικρό Ευεργετινό», έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.

https://simeiakairwn.gr