Οικονομικά συμφέροντα πίσω από την καύση των νεκρών

  Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Το γνωμικό "άνθρακες ο θησαυρός" δεν ισχύει για τα κρεματόρια, που καίνε τους νεκρούς. Αντίθετα θα μπορούσε κανείς να πει ότι "θησαυρός για ορισμένους γίνεται η στάχτη των νεκρών" από τα κρεματόρια. Η αποκρουστική αίσθηση της καύσης των σάρκινων και γενικά των οργανικών μερών του νεκρού σώματος συνδυάζεται με τη συγκέντρωση και το εμπόριο των μετάλλων, τα οποία υπάρχουν στα νεκρά σώματα, είναι σε μεγάλες ποσότητες και, τα περισσότερα, είναι μεγάλης αξίας. Ενδεικτικό του εμπορίου "μεταλλικής σαρκός" είναι πως μόνο μία ολλανδική εταιρεία, η Orthometals, κάθε χρόνο επεξεργάζεται 250 τόνους (!!!) μεταλλικών υλικών από τα κρεματόρια και τους νεκρούς που καίγονται σ' αυτά! Τελευταίως αναπτύσσονται και εταιρείες που εκμεταλλεύονται την αζήτητη στα κρεματόρια στάχτη των νεκρών, τη συγκεντρώνουν και μέσα από μια ειδική επεξεργασία συμπίεσης κατασκευάζουν από αυτή συνθετικά διαμάντια!

Τα, από εμπορική αξία, σημαντικότερα μέταλλα που δίδονται από τα κρεματόρια προς "ανακύκλωση" είναι, φυσικά, τα ευγενή μέταλλα, χρυσός και λευκόχρυσος, που κράματα τους χρησιμοποιούνται στην οδοντιατρική και στη χειρουργική. Επίσης ευρεία

χρήση στην ιατρική έχουν και άλλα σημαντικής εμπορικής αξίας μέταλλα, όπως άργυρος, παλλάδιο, τιτάνιο και χάλυβας. Ο άνθρωπος δεν έχει, ακόμη, φτάσει στο τελικό στάδιο της εξαθλίωσης και εξακολουθεί να αισθάνεται φρίκη με την ιδέα ότι μπορεί να φορέσει διαμάντια ή χρυσά κοσμήματα, ή ακόμη να χρησιμοποιήσει τεχνητά όργανα στο σώμα του, που να προέρχονται από την τέφρα συνανθρώπων του. Βλέπετε δεν είναι πολύ μακριά ο χρόνος που λειτουργούσαν τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία "οδοντίατροι" φρόντιζαν να βγάζουν τα χρυσά δόντια των μελλοθανάτων και στη συνέχεια τα έλυωναν και κατασκεύαζαν ράβδους για την Τράπεζα του Γ' Ράϊχ….Αυτός είναι και ο λόγος που από τις εταιρείες ανακύκλωσης δίδεται η διαβεβαίωση πως τα προϊόντα της "ανακύκλωσης" από την "επεξεργασία των νεκρών σωμάτων" πηγαίνουν όχι για άμεση ανθρώπινη χρήση, αλλά σε βαριές βιομηχανίες αεροπλάνων, αυτοκινήτων και πλοίων. Παράλληλα οι ίδιες κερδοσκοπικές εταιρείες ανακύκλωσης των μεταλλικών μερών των νεκρών φροντίζουν να είναι θετική η προς τα έξω εικόνα τους, διαδίδοντας πως το 70%-75% του κέρδους τους το επιστρέφουν στα κρεματόρια και στους συγγενείς των καμένων νεκρών, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς!!!… Η διαφήμιση αυτή γυρνά σε βάρος των εν λόγω εταιρειών, αφού ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος αντιλαμβάνεται το μέγεθος της κερδοσκοπίας που υπάρχει, όταν αφού ενώ, όπως υποστηρίζουν, δίδουν το 75% των κερδών τους αυτές παραμένουν ιδιαίτερα κερδοφόρες….

Για 3000 περίπου χρόνια ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος τηρούσε απαρέγκλιτα την ταφή των νεκρών. Από τις αρχές του 20ού αιώνα αρχίζει σιγά-σιγά να εμφανίζεται η διάθεση για καύση των νεκρών, που είναι καθεστώς στις λεγόμενες ανατολικές θρησκείες, που επικρατούν στις χώρες της Ασίας και της Άπω Ανατολής. Στην Ευρώπη κυρίως και, στη συνέχεια, στη Βόρεια Αμερική ξεκίνησε ως ένα ιδεολογικό κίνημα και ως μια ενέργεια μοντερνισμού. Όλοι όσοι τότε την υποστήριζαν διακήρυσσαν τον "θάνατο" του Θεού και την ανυπαρξία ψυχής αθανάτου. Πιο κοντά στις ημέρες μας στην καύση των νεκρών δόθηκε μια οικολογική διάσταση, ότι είναι μια "πιο καθαρή" λύση στις κοινωνίες, σε σχέση με την ταφή. Η ιδεολογική μονομέρεια δεν επιτρέπει φυσικά να θιγεί το ζήτημα της ρύπανσης της ατμόσφαιρας από τα κρεματόρια. Τελευταία έχει πάρει το ζήτημα της καύσης των νεκρών ωφελιμιστικό χαρακτήρα. Το σύνθημα που κυριαρχεί είναι " η γη ανήκει στους ζωντανούς", επομένως οι νεκροί δεν έχουν θέση σ' αυτήν και πρέπει να καίγονται. Με το ίδιο ωφελιμιστικό πνεύμα μελλοντικά θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι "η γη ανήκει στους νέους και υγιείς ανθρώπους" και για λόγους οικονομίας στις συντάξεις, στα φάρμακα, στην περίθαλψη στα νοσοκομεία και στα γηροκομεία οι γέροντες, για το καλό της κοινωνίας και για να πεθαίνουν αξιοπρεπώς, θα οδηγούνται σε μια νέα "Ιερά Εξέταση" και σε ένα υπερσύγχρονο "Καιάδα"!

Στο ωφελιμιστικό πνεύμα προσχωρούν και Χριστιανοί, οι οποίοι, για λόγους δικούς τους, ζητούν να καούν, αφού όμως πρώτα διαβαστεί κανονικά η εξόδια ακολουθία. Συνήθως υποστηρίζουν ότι η καύση είναι πιο καθαρή και πιο οικονομική λύση από την ταφή, ή ότι με την καύση δεν μένει τίποτε δικό τους και δεν γίνονται βάρος στους συγγενείς τους, να επισκέπτονται τον τάφο τους στο νεκροταφείο. Το επιχείρημα περί "οικονομικής και καθαρής" λύσης δεν είναι ακριβές, διότι τα κρεματόρια και ρυπαίνουν και πολύ περισσότερο στοιχίζουν από την ταφή και κερδοσκοπία μπορεί να υπάρχει, στην ανακύκλωση των μεταλλικών μερών του καμένου νεκρού. Όμως η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών της καύσης θίγει ένα σοβαρό ζήτημα ως προς τις σχέσεις των μελών της οικογένειας. Μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία, όπου είναι ενταφιασμένοι Έλληνες Ορθόδοξοι, χιλιάδες είναι αυτοί που προσέρχονται και προσεύχονται και περιποιούνται τους τάφους των νεκρών τους. Έτσι αισθάνονται μια ψυχική ενότητα μαζί τους. Η ταφή στη συνείδηση του Έλληνα σημαίνει σεβασμό στο νεκρό και ότι διατηρεί μέσα του ζωντανή τη μνήμη του. Αντίθετα σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής ο θεσμός της οικογένειας φθίνει και οι σχέσεις μεταξύ των συζύγων ή των γονέων με τα παιδιά τους κατάντησαν τυπικές, συμβατικές. Σε τέτοιες ανύπαρκτες οικογενειακές σχέσεις η καύση των νεκρών είναι μια λύση, είναι μια επίσημη διακοπή, λόγω του επισυμβάντος θανάτου, της μεταξύ των μελών της οικογένειας σύμβασης….Στην ιστορία της ανθρωπότητας κάθε εποχή έχει αφήσει τα ίχνη της. Η δική μας μηχανιστική και ωφελιμιστική εποχή δεν θέλει να αφήσει τίποτε. Θέλει όλα να τα κάψει, ακόμη και την ίδια της την ύπαρξη! Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος στην Ημερίδα, που είχε διοργανώσει η Συνοδική Επιτροπή Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων στην Αθήνα το 1999, είχε τονίσει σχετικά:

" Ο σύγχρονος κόσμος θέλει να κάψει τους νεκρούς. Του λείπει το αιώνιο, το θεϊκό, η τιμή του υλικού, το επέκεινα, το μετά ταύτα. Αρνείται τουλάχιστον να σκεφθεί τη ζωή που υπάρχει χωρίς όμως να φαίνεται. Ούτε στα σπλάγχνα ως έμβρυο τη δέχεται, ούτε στον τάφο ως λείψανο, ούτε στη σκέψη ως αιώνιο πρόσωπο, ούτε στον πόθο ως υπέρτατη αξία, ούτε στη ψυχή ως χάρη θεώσεως… Καίμε ό, τι έχει αξία, ομορφιά και ζωή. Ό, τι έχει χρόνο μέσα του και διάρκεια. Καίμε τα δάση, καίμε τις περιουσίες μας, καίμε τις αιώνιες αξίες με τους νόμους μας, καίμε τις παραδόσεις μας. Τώρα θέλουμε να καίμε και τα σώματα μας. Όταν κάψουμε την υπόμνηση της αιώνιας προοπτικής και του θανάτου μας, θα έχουμε προσδώσει στο τοπίο της ζωής μας την εικόνα που αντικρίζουμε μπροστά σε ένα καμένο δάσος. Η Εκκλησία δυσκολεύεται να ενταχθεί σε μια τέτοια λογική".

Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, με το να εγείρει εκ του τάφου τον φίλο Του Λάζαρο και με το να Αναστηθεί ο Ίδιος εκ του Παναγίου Τάφου μας δίδαξε ότι η ταφή μας σημαίνει, μεταξύ των άλλων, και την πίστη μας στη δική μας Ανάσταση και στην αιώνια ζωή. Σημαίνει ακόμη ότι είμαστε έλλογα και ελεύθερα όντα με μοναδική αξία και όχι όντα μηδενικά και σάρκινες μηχανές.

Ο αγώνας για τον σεβασμό της μνήμης των νεκρών μας δεν είναι καθόλου εύκολος. Για την προώθηση στη Δύση των κρεματορίων υπάρχει ένα διεθνές ισχυρό κίνημα, στο οποίο ενώνονται οικονομικά συμφέροντα, ιδεολογίες και ωφελιμιστικές αντιλήψεις. Σ' αυτό το κίνημα συμμετέχει και η Ελλάδα! Έως σήμερα διάφοροι Δήμαρχοι έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν οι πρώτοι που θα κατασκευάσουν κρεματόριο στη χώρα μας, αλλά οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν. Όσοι υποστηρίζουν την καύση των νεκρών πιστεύουν ότι νομοτελειακά είναι ζήτημα χρόνου ο "εκσυγχρονισμός" και της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό. Και από ένα μέρος έχουν δίκιο. Η ηθική παρακμή μεταδίδεται ανάμεσα μας όπως τα καρκινικά κύτταρα. Οι πνευματικές αντιστάσεις μας μειώνονται μέρα με την ημέρα. Η Τρόϊκα και το πολιτικό σύστημα μας σπρώχνουν στην ψυχική μας εξαθλίωση. Μας εξαναγκάζουν να σκεπτόμαστε αποκλειστικά τη φυσική μας επιβίωση, να αδιαφορούμε για την πνευματική μας κατάσταση και να φτάσουμε να πούμε " με την καύση των νεκρών θα ασχολούμαστε τώρα…". Κι όμως η καύση των νεκρών είναι πυρπόληση και εξόντωση δική μας και του πολιτισμού μας.-