Μετά το άρθρο μου της περασμένης Τρίτης περί της εκλογής αρχιερέων και τα αποτελέσματα των αρχιερατικών εκλογών της παρελθούσης Παρασκευής αναγνώστες μου με ρώτησαν πώς τα προέβλεψα. Τους απάντησα ότι ήταν εύκολη η πρόβλεψη για όποιον γνωρίζει τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο και έχει αντικειμενικές πληροφορίες για τη νοοτροπία των πλείστων Αρχιερέων μελών της Ιεραρχίας, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Διερωτώμαι πάντως γιατί Μητροπολίτες. που γνωρίζουν ό, τι ο γράφων μπήκαν στην περιπέτεια να εκτεθούν στην υποστήριξη δικού τους υποψηφίου σε εκλογική διαδικασία, η οποία όπως ο ίδιος ο κ. Ιερώνυμος είχε πει παλαιότερα σε συνέντευξή του « η Ιεραρχία επικυρώνει επιλογές συγκεκριμένων προσώπων και... τελικά δεν πρόκειται για εκλογές, αλλά για διορισμό».. Γιατί έλαβαν μέρος σε αγώνα, για τον οποίο εξ αρχής γνώριζαν ότι ήταν χαμένος.
Δεδομένων των σημερινών συνθηκών στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος το καλύτερο θα ήταν ΟΥΔΕΙΣ υποψήφιος προς Αρχιερατεία κληρικός, που σέβεται την εκκλησιαστική και ηθική του αξιοπρέπειά, να εκτίθεται στο βασανιστήριο της εκλογής, δηλαδή σε εκ μέρους του παρακλήσεις, ελπίδες, αγωνίες, και σε ψεύτικες αρχιερατικές υποσχέσεις ψήφου... Θα πρέπει να περιμένει να αλλάξει το σύστημα της εκλογής, ή, έως τότε, να περιμένει στην ουρά, μήπως και περιληφθεί στους «ημετέρους».... Ο κάθε υποψήφιος και όποιος Μητροπολίτης τον υποστηρίζει θα πρέπει να έχουν την οξυδέρκεια να αντιληφθούν αν είναι επιθυμητή η εκλογή του, γιατί αλλιώς, όσο και αν προσπαθούν, μάταιος είναι ο κόπος τους.... Αν οι προς αρχιερατεία υποψήφιοι δεν υποχωρούσαν στον πειρασμό της μάταιης υποψηφιότητας και αν εγγράφως και δημοσίως εξηγούσαν τους λόγους της άρνησής τους, τότε ίσως κάτι να άλλαζε, ίσως να εφαρμοζόταν το σύστημα εκλογής που είχε προτείνει ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος ως Μητροπολίτης Θηβών...
Το 1925 η Εκκλησία ήταν σε μεγάλη παρακμή. Τότε επιτροπή εκ κληρικών και λαϊκών επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο (Παπαδόπουλο) και ομιλών εκ μέρους τους προς αυτόν ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Παπαγεωργιάδης, προϊστάμενος του Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμονος οδού Αχαρνών, μεταξύ άλλων, του είπε, με βάση τα σωζόμενα πρακτικά της συνάντησης: «Η κατάστασις της Εκκλησίας Μακαριώτατε, ως ομολογείται παρά πάντων, δεν είναι καλή. Ή μάλλον είναι κακίστη...Η παντελής έλλειψις βάσεως προς ανάδειξιν των Επισκόπων, η κατά κανόνα δε ανάδειξις εις το Επισκοπικόν αξίωμα των ολιγώτερον ικανών, μόνον δε η κατά σύμπτωσιν και η κατά συνδρομήν εξωτερικών περιστάσεων επίπλευσις ολιγίστων ικανών...είναι δείγματα της υφισταμένης εκκλησιαστικής αναρχίας και ασυναρτησίας...Η κρίσις της κοινωνίας δια την Ιεραρχίαν, όσον αυστηρά και αν είναι, δεν δυνάμεθα να αρνηθώμεν ότι είναι δικαία. Εις τους Επισκόπους εδόθη ειδική και υψίστη εξουσία προς αντιμετώπισιν και κατασύντριψιν παντός κακού εμφανιζομένου εν τω Εκκλησιαστικώ εδάφει. Της εξουσίας ταύτης ενώ έκαμαν κατάχρησιν απέναντι των αδυνάτων, δεν έκαμαν ουδέ σκιώδη χρήσιν απέναντι άλλων παραγόντων, ισχυρών θεωρουμένων, αλλά έδειξαν ανεξήγητον δειλίαν...». Όσα εκκλησιαστικώς ίσχυαν το 1925, δυστυχώς, ισχύουν και σήμερα...-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου