Ὁ Χριστὸς ἕνα Σάββατο μπῆκε σὲ μιὰ ἑβραϊκὴ συναγωγὴ καὶ δίδασκε. Μεταξὺ τῶν ἀκροατῶν του ἦταν καὶ μιὰ ἄρρωστη γυναίκα. Ἐπὶ δέκα ὀκτὼ χρόνια ἦταν «συγκύπτουσα». Διπλωμένη στὴ μέση, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ σηκώσει ἐντελῶς τὸ κεφάλι της. Χωρὶς κἂν νὰ τὸ ζητήσει ἡ ἴδια, ὁ Χριστὸς τὴ θεράπευσε. Ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν ἦταν ἁπλῶς ἀσθενής. Εἶχε «πνεῦμα ἀσθενείας». Ἦταν ἄρρωστη ἀπὸ ἐπήρεια δαιμονικοῦ πνεύματος. Τὴ γυναίκα αὐτὴ «ἔδησεν ὁ σατανᾶς δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη». Ὅμως ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ ἕνα συγκεκριμένο λόγο. «Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰω. 3, 8). Γι’ αὐτὸ καὶ λύνει τὴν θυγατέρα τοῦ Ἀβραὰμ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σατανᾶ θεραπεύοντάς την (Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ).
Ὥστε ἔχουμε καὶ ἀρρώστιες ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ τὸν διάβολο; Καθόλου παράξενο. Ἐξ ἀρχῆς ὁ διάβολος στοχεύει ἀταλάντευτα στὴν καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν ἀντέχει νὰ βλέπει δημιούργημα ἀπὸ ὕλη, μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, νὰ ζεῖ στὸν Παράδεισο, ἀπὸ ὅπου αὐτός, πνεῦμα μὲ πολὺ ἀνώτερες προοπτικές, ἐξέπεσε. Μὲ τὴ σατανική του μαεστρία λοιπὸν σχεδιάζει τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἔξωσή του ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ ὁδηγήσει στὴ φθορά, τὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο τὸ θεόπλαστο καὶ θεόμορφο σῶμα του. Αἴτιος λοιπὸν γιὰ νὰ ἀρρωσταίνουν τὰ ἀνθρώπινα σώματα «ὁ ἀλιτήριος γέγονε σατανᾶς» (ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Ἐξήγησις ὑπομνηματικὴ εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, ἐν ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσ/νίκη 2005, τ. 26, σ. 26).
Ὡς ὅπλο του γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ χρησιμοποιεῖ τὴν ἁμαρτία, στὴν ὁποία καὶ εἶναι ἄριστα ἐκπαιδευμένος, ἀφοῦ μὲ πείσμονα τρόπο «ἀπ’ ἀρχῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει» (Α΄ Ἰω. 3, 8), ὄντας ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἐργάτης τῆς ἁμαρτίας. Χωρὶς αὐτὴν δὲν θὰ γινόταν ποτὲ φθαρτὸς καὶ θνητὸς ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μοναδικὴ αἰτία καὶ πηγὴ τοῦ θανάτου, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλη ἡ δύναμή του βρίσκεται σ’ αὐτήν. Εἶναι τὸ φαρμακερό του κεντρί. «Τὸ δὲ κέντρον (κεντρὶ) τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία» (Α΄ Κορ. 15,56). Ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀμοιβή, ὁ μισθός, «τὰ ὀψώνια» ποὺ χαρίζει ἡ ἁμαρτία.
Γενικὰ λοιπόν, σὲ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως αἰτία τῆς φθορᾶς, τῆς ἀρρώστιας, τοῦ θανάτου, εἶναι ἡ ἁμαρτία ποὺ εἰσῆλθε μὲ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων στὸν κόσμο. Εἰδικὰ ὅμως γιὰ τὸν καθένα μας, εἶναι χίλιες-δυὸ οἱ ἐπὶ μέρους αἰτίες τῶν ἀσθενειῶν μας. Καὶ φυσικά, ἡ ἔμμεση ἢ καὶ ἄμεση ἐπήρεια τοῦ διαβόλου. Καὶ ἡ μὲν ἔμμεση διενεργεῖται ἀκαταπαύστως σὲ ὅλους μας. Ἡ ἄμεση ὅμως, μεμονωμένα καὶ ἐνίοτε. Ὅταν ὑπάρχει δαιμονικὴ κατοχὴ πάνω στὸν ἄνθρωπο.
Στὸ μέτρο ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ὁ διάβολος ἐπιφέρει ἀσθένεια καὶ ταλαιπωρία στὸν ἄνθρωπο. Ἄμεσο παράδειγμα οἱ δαιμονισμένοι, ποὺ ὑποφέρουν σὲ ὑπέρτατο βαθμό, μὲ πάμπολλα ἀλγεινὰ συμπτώματα, ψυχικὰ καὶ σωματικά. Ἀλλὰ καὶ κάθε Χριστιανὸς καὶ ἰδιαίτερα οἱ ἅγιοι. Θέλεις νὰ πάρεις τὸν Θεὸ στὰ σοβαρά; Περίμενε ἄγριες δαιμονικὲς ἐπιθέσεις. «Ἑτοιμάζου πρὸς ἐπαγωγὰς δαιμόνων καὶ καρτερῶς τὰς μάστιγας ὑπόμενε. Ὡς γὰρ θῆρες ἄγριοι ἐπελεύσονταί σοι καὶ πᾶν σου κακώσουσι τὸ σῶμα» (ἅγ. Νεῖλος ὁ ἀσκητής, Περὶ προσευχῆς, 91, Φιλοκαλία, ἐκδ. ΑΣΤΗΡ, Ἀθῆναι 1974, τ. Α΄, σ. 184).
Οἱ κακώσεις αὐτὲς εἶναι ἀρρώστιες, ἀλλὰ καὶ ἄμεσες πληγές. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος (Τσαλίκης) δέχτηκε καὶ τὰ δυό. Ἀρρώστιες καὶ δαιμονικὰ χτυπήματα στὸ σῶμα του. Στὰ χέρια, γιὰ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ κάνει τὸν σταυρό του, στὸ στόμα, στὸ σαγόνι, στὸ στῆθος. Περνοῦσαν μῆνες γιὰ νὰ γίνει καλά, νὰ φύγουν τὰ σημάδια. Μιὰ δαιμονισμένη τοῦ εἶπε: «Ἔχεις ταπείνωση καὶ ἔχεις μέσα σου τὸν Χριστό. Ἀλλιῶς θὰ σὲ εἶχα διαλύσει. Τόσες ἀρρώστιες (σοῦ ἔβαλα) κι ἐσὺ ἐπιμένεις… Δὲς τὰ πόδια σου. Σαπίσανε…» (εἶχε μεγάλο πρόβλημα κυκλοφοριακό). (Στυλ. Παπαδόπουλος, Ὁ μακαριστὸς Ἰάκωβος Τσαλίκης, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 2003, σ. 86-87, 149).
Ὁ Χριστὸς νικᾶ τὸν πρωτεργάτη τῆς ἁμαρτίας. Καὶ θὰ ἀποκαταστήσει ὁριστικὰ τὸν ἄνθρωπο στὴν τέλεια μορφὴ ζωῆς γιὰ τὴν ὁποία πλάστηκε.
Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ Σαρανταήμερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου