Σε μια εποχή κατά την οποία η κοινωνία μας διψάει απεγνωσμένα για φως, για αλήθεια, για ανθρώπους που υπηρετούν το κοινό καλό και όχι τον εαυτό τους, η δημοσιογραφία —το άλλοτε προπύργιο ελέγχου της εξουσίας— έχει μετατραπεί σε σκιά του εαυτού της.
Όπως σωστά επισημαίνεται από πολλούς, η κατεδάφιση της ανεξάρτητης ενημέρωσης έχει αφήσει πίσω της μόνο ελάχιστες οάσεις που συνεχίζουν να αντιστέκονται. Αυτές οι οάσεις είναι που θυμίζουν ότι ο δημόσιος λόγος μπορεί ακόμη να είναι αθόρυβος φάρος αντίστασης.
Δυστυχώς, το ίδιο σκοτεινό τοπίο φαίνεται ολοένα και περισσότερο να κυριαρχεί και στην σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα . Άνθρωποι που οφείλουν να αποτελούν παραδείγματα ταπεινότητας, δικαιοσύνης και διαφάνειας εμφανίζονται συχνά παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα εξουσίας που ακολουθεί λογικές εντελώς ξένες προς το ήθος της Εκκλησίας και της παράδοσης.
Όπως έλεγε ο μακαριστός Αυστραλίας Στυλιανός, όσοι παίζουν με τα ιερά και τα όσια είναι «θεομπαίχτες» και αμαυρώνουν απλώς την προσωπική τους εικόνα. Προκαλούν διάβρωση του θεσμού, σκανδαλίζουν συνειδήσεις και διαρρηγνύουν την εμπιστοσύνη του λαού.
Η σκιά ενός αόρατου “σκηνοθέτη”
Η κοινή γνώμη συχνά μιλά για κέντρα επιρροής, για μηχανισμούς, για “σκηνοθέτες” που κινούν νήματα πίσω από τις κουρτίνες. Η αίσθηση ότι κάποιοι λίγοι επηρεάζουν αυτόν ή αυτούς που αποφασίζουν , ότι κρυφές στοχεύσεις διαμορφώνουν πορείες θεσμών, πρέπει να διερευνηθεί με σοβαρότητα και όχι με συναισθηματισμούς.
Όμως ένα είναι σίγουρο: όταν οι διαδικασίες δεν είναι διαφανείς, όταν η εποπτεία ασκείται από μια κλειστή κάστα βολεμένων ανθρώπων που τρώνε με χρυσά κουτάλια , όταν λείπει ο σωστός έλεγχος, τότε η υποψία γίνεται αναπόφευκτη.
Η απληστία δεν έχει πάτο — και η ανοχή έχει όρια
Η απληστία, όταν εισβάλλει σε χώρους που οφείλουν να υπηρετούν τα πνευματικά και όχι το υλικά, δεν είναι απλώς ηθικό παράπτωμα: είναι πλήγμα στον ίδιο τον πυρήνα, στην καρδιά της Εκκλησίας.
Τα περιουσιακά στοιχεία που συγκεντρώθηκαν με θυσίες «σέντσι–σέντσι» από γενιές πιστών και κληρικών, με κόπο, μεράκι και κοινό όραμα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν λάφυρο στα χέρια οποιουδήποτε διαχειριστή, ανεξαρτήτως βαθμού ή αξιώματος.
Όταν εμφανίζεται η παραμικρή σκιά αδιαφάνειας, όταν τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, τότε δεν φταίει ο λαός που αγανακτεί — αλλά όσοι δεν απαντούν και δεν δίνουν ξεκάθαρες απαντήσεις.
Η Εκκλησία της Κρήτης αδικείται και ο πιστός λαός της οργίζεται…
Η παράδοση της Εκκλησίας της Κρήτης είναι βαριά. Δεκαέξι αιώνες ιστορίας, μαρτυρίας και πνευματικότητας δεν μπορεί να υποθηκεύονται στη σιωπή ή στην αδράνεια αλλ´ούτε και στο πατριαρχικό καπέλωμα. Ο πιστός λαός αισθάνεται απογοητευμένος.
Όταν τα προβλήματα διογκώνονται, όταν οι πρακτικές που υιοθετούνται θυμίζουν περισσότερο διοικητικά παίγνια εξουσίας παρά ποιμαντική ευθύνη, είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό. Το ζητούμενο στην Κρήτη σε αυτή την αρνητική συγκυριά δεν είναι να βρεθεί «κάποιος» ηγέτης να πάρει πάνω του την κατάσταση , αλλά να βρεθεί ένας σωστός άνθρωπος με ήθος και τόλμη — ένας άνθρωπος που θα ζητήσει να μπούν όρια, που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι χωρίς να φοβηθεί και να πει:
“Ως εδώ! Σταματήστε να ξεσκίζετε την κληρονομιά του Τίτου!”
Ένας άνθρωπος που θα υπερασπιστεί τα κεκτημένα του τόπου και θα προστατεύσει μία ιστορική Εκκλησία από τον ευτελισμό- γιατί έτσι θέλει ο Πατριάρχης και ο Πρωθυπουργός. Και ναι μεν στην παρούσα φάση μπορεί να τους περάσει αλλά για κάθε αδικία επέρχεται η νέμεσις! Η οργή του λαού δεν ξεχνά.
Ο λαός της Κρήτης έχει μακρά μνήμη.
Ξέρει να αναγνωρίζει το ψέμα.
Ξέρει να οσμίζεται την αδικία.
Ξέρει πότε μια Εκκλησία υπηρετεί τον Χριστό — και πότε υπηρετεί τα συμφέροντα.
Και όταν ο λαός αποφασίσει να μιλήσει, τότε κανένα πέπλο ισχύος, καμία αυλή συμβούλων, κανένα παρασκήνιο δεν μπορεί να τον φιμώσει.
Η κοινωνία δεν ζητά εκδίκηση — ζητά δικαιοσύνη
Ο λαός της Κρήτης —και εισικότερα ο λαός που είναι κοντά στην Εκκλησία— δεν ζητά κεφάλια. Ζητά ξεκάθαρους λογαριασμούς. Ζητά σεβασμό στα έργα που χτίστηκαν με ιδρώτα και θυσίες. Ζητά θεσμούς που δεν θα αναλώνονται σε εσωτερικές ίντριγκες και διεκδικήσεις( για να απομακρύνονται από το κέντρο αποφάσεων οι μη ημέτεροι) αλλά θα εργάζονται για το κοινό καλό.
Ο ελεγκτικός λόγος δεν στρέφεται ενάντια σε πρόσωπα, αλλά ενάντια σε πρακτικές. Και όταν οι πρακτικές αυτές αντιστρατεύονται την ηθική, την παράδοση και το συμφέρον του ποιμνίου, τότε η δημόσια κριτική δεν είναι εχθρική όπως μας προσάπτουν — είναι αναγκαία.Ειναι το φως στο σκοτάδι που απλώνουν!
Υπάρχουν εποχές όπου η αλήθεια δεν ψιθυρίζεται αλλά κραυγάζει.
Και σήμερα, στην Εκκλησία της Κρήτης, η κραυγή αυτή δεν είναι απλώς δυνατή.Είναι εκκωφαντική!
Γιατί όταν η πνευματική παρακμή συναντά τη διοικητική αδιαφάνεια, όταν η απληστία παρεισφρέει σε θεσμούς που χτίστηκαν με ιδρώτα και αίμα 16 αιώνων, τότε δεν μιλάμε πια για παρεκτροπές:μιλάμε για θεσμικό καρκίνωμα.
Τερματίστε τη σιωπή — πριν σας καταπιεί η ιστορία
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο:
Το πρόβλημα δεν είναι πια τα μεμονωμένα πρόσωπα. Το πρόβλημα είναι το σύστημα.
Ένα σύστημα που:
- αναπαράγει αδιαφάνεια,
- συγκαλύπτει ευθύνες,
- εξουδετερώνει κάθε φωνή αντίστασης, στέλνοντας τη στα δικαστήρια με μηνύσεις και αγωγές για να τη φιμώσει ( τόση ευτέλεια),
- και πνίγει την αλήθεια κάτω από στρώματα σκοπιμοτήτων.
Αλλά το άδικον ουκ ευλογείται. Και αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται. Και τώρα πλησιάζει η ώρα του.
Αυτό το σύστημα χρειάζεται ρήξη, όχι επιδιόρθωση.
Χρειάζεται ταραχή.
Χρειάζεται φως εκεί που κάποιοι θέλουν σκοτάδι.
Κι ακούω μια φωνή από μακριά που μου λέει επιτακτικά: τάραξον τα ύπατα!
Και ναί!
Τώρα είναι η ώρα να ταραχθούν τα ύδατα!
Η πάνω φωτογραφία είναι όπως τη βλέπει ένας άνθρωπος με κανονική όραση και μετά η ίδια εικόνα με το «φίλτρο» της αχρωματοψίας, με βάση τη θεωρία του Ιάπωνα ερευνητή Kazunori Asad. Και ο νοών νοειτω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου