ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡΟ
Οταν, πριν ένα χρόνο, άρχισα να τραγουδώ στον Παντελή μου το "φεγγαράκι μου λαμπρό", δεν πίστευα ότι είναι ένα χρηστικό τραγούδι αλλά ένα άσμα αφηγούμενο τους κόπους παρελθόντων ετών, για την απόκτηση της γνώσης.
Ηταν δηλαδή σαν να του μάθαινα ιστορία, τραγουδιστά.
Τώρα πια, φοβούμαι πως σε λίγα χρόνια που ο Παντελής, συν Θεώ, θα πηγαίνει σχολείο, θα αναγνωρίζει στο τραγούδι καταστάσεις βιωματικές καθώς τα σχολεία κλείνουν υπό τον εξωραϊσμένο όρο "συγχώνευση".
Συν και χώνευση. Δηλαδή, περίπου, να τα χωνέψουμε τα σχολειά το ένα μέσα στο άλλο, μέχρι να μην μείνει (σχεδόν) κανένα.
Ετσι είναι οι Ευρώπες, έτσι οι σύγχρονες τακτικές.
Θα φτάσουμε να ξεκινούν, πάλι, ξημερώματα οι μαθητές και δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν να φτάνουν στο κεφαλοχώρι ή την μεγάλη πολιτεία, για να μάθουν λίγα γράμματα: Σε ένα σχολείο που δεν θα τους δίνει την αληθινή ιστορία, θα έχει εξαλείψει τα της ορθοδοξίας και γενικώς θα έχει καταστεί ένα άχρωμο και άοσμο πράγμα, ακίνδυνο για τις αρχές της Νέας Τάξης και άκρως επικίνδυνο για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την ελευθερία των ιδεών.
Κι αν ακριβώς δεν πηγαίνουν τα παιδιά με τα πόδια, αγουροξυπνημένοι γονείς, εκνευρισμένοι και με το καθημερινό ξόδιασμα της βενζίνης, θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν, για ποιόν ακριβώς λόγο και με ποιόν σκοπό;
Ο λόγος: Επειδή, τάχα, κάνουμε οικονομία για να σώσουμε την Ελλάδα από την πτώχευση.
Ο σκοπός: Να αποκτήσουν τα παιδιά γνώσεις.
Ο αληθινός λόγος: Οσο λιγότερα σχολεία, τόσο πιο ακίνδυνοι, για την εξουσία, πολίτες.
Ο αληθινός σκοπός: Πολίτες δίχως τήν ιδιαιτερότητα της εθνικότητας και την ρίζα μιας τρυφερής θρησκείας που τους συγκροτούν σε αυριανούς επαναστάτες, κατά του παγκόσμιου αίσχους.
Να μην έχουν τα παιδιά μας, κοινές ρίζες και αφετηρίες.
Να διακοπεί η επαφή με κείνους που έγιναν ορόσημα και οδοδείκτες και έτσι οι αυριανοί αυτής της χώρας να είναι απλά ένοικοι που λίγο θα τους νοιάζει αν θα τους λένε Ελληνες ή τίποτε.
Η απόλυτη κυριαρχία του "τίποτε" που ετοιμάζει τις τρίβους της παγκόσμιας υποταγής και της υποτέλειας.
Ενα απέραντο και ιδιότυπο στρατόπεδο συγκέντρωσης αδιάφορων για την τελειότητα και την αγιότητα ανθρώπων, που θα γίνουν αριθμοί και μάλιστα δικαιωματικά, καθώς, εκ προμελέτης, θα έχουν πάψει να είναι άνθρωποι, δηλαδή άνω θρώσκοντες....
Ενα στρατόπεδο ομοιομορφίας: Δίχως τον διαφορετικό τρόπο που έρχεται η άνοιξη σε τούτη τη χώρα, χωρίς τον αλλιώτικο χειμώνα μιας άλλης γης, δίχως να νιώθουμε το ξεχωριστό του ηλιοβασιλέματος, όταν ο ήλιος κάνει τις ειδικές γωνίες πτώσης πάνω από τα βουνά της Ελλάδος και τις αλλιώτικες πάνω από τις πεδιάδες μιας άλλης πατρίδας, χωρίς οι ανατολές να μυρίζουν σε μια πατρίδα γιασεμί και σε άλλη μυριστικά της εκεί χώρας, με το delete της μνήμης σε μόνιμη ενεργοποίηση, μέχρι οι κινητοποιούσες πατρίδες, να καταστούν απολιθώματα δίπλα σε κείνα των πάλαι ποτέ, δεινοσαύρων...
Ομως εμείς είμαστε ακόμη εδώ......
Εμείς, οι τελευταίοι της μνήμης.
Εμείς που θα συνεχίσουμε να μιλάμε και τώρα πια να ουρλιάζουμε, τους κοπετούς ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Είμαστε ακόμη εδώ για να τραγουδάμε, σαν ύμνο εθνικό, το φεγγαράκι το λαμπρό και να δείχνουμε στα μωρά μας πού είναι αυτό το φεγγαράκι, στις νύχτες των καλοκαιριών που δεν μπορούν να μας στερήσουν.
Είναι εδώ το κλάμα μας που θα γίνει φθόγγος νέας ελληνικής γλώσσας συνθηματικής και θα λέμε πάλι "Λόλα να ένα μήλο" και θα δείχνουμε τα δέντρα που οι ρίζες τους φτάνουν σε κόκαλα πατέρων που δεν τους βρήκαμε να τους ξεθάψουμε και θα τους αφήσουμε πια εκεί, για να κοκκινίζει το μήλο της μικρής Λόλας και΄νάναι αυτό ο μυστικός κώδικας της αντίστασης.
Θα ξαναπούμε στα παιδιά την αλήθεια, ένα βράδυ, στο νανούρισμα "Κοιμήσου και παρήγγειλα στην Πόλη τα προικιά σου" και ο άγγελος τους θα τα πηγαίνει στις κατακόμβες των κρυφών συναξαριών και θα ευλογεί την αθωότητα της ονειρικής γνώσης.
Είμαστε ακόμη εδώ και είμαστε ακόμη Ελληνες......
Παντελή, θα σου ξαναπώ "φεγγαράκι μου λαμπρό" και θα σε μάθω να μην βολεύεσαι με λιγότερο ήλιο...
Και όταν μου απαντήσεις " Σώπα όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες" θα πω, γαληνεμένη, "νυν απολύεις...έφτιαξα τον επόμενο Ελληνα...."
Πηγή: http://anazhthseis-elena.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου