Η θέση του κ. Παύλου πάνω στο θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους αποτυπώθηκε ευκρινώς στη φράση η Εκκλησία "όχι μόνο έζησε χωρίς το κράτος, αλλά και το στήριξε".
Σχολιάζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα και το σύμφωνο συμβίωσης, ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι η Εκκλησία απορρίπτει την ομοφυλοφιλία, αλλά όχι το ανθρώπινο πρόσωπο , κάνοντας παράλληλα λόγο για καταστάσεις που καλλιεργούνται σκόπιμα με άλλους στόχους.
Επίσης εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η ιστορία θα θέσει στο περιθώριο όσους επιχειρούν να αλλάξουν την ταυτότητα της Ελλάδας, που αποτελεί διαχρονική παρακαταθήκη.
Συνέντευξη στην Γλυκερία Υδραίου
Προκάλεσε αίσθηση η δήλωση σας "νιώθω πρόσφυγας στη χώρα μου", η οποία αναφέρονταν εμμέσως πλην σαφώς στην κυβερνητική πολιτική. Πιστεύετε ότι το περιβάλλον που διαμορφώνεται σε πολιτικό επίπεδο, είναι δυσοίωνο για όλους;
Η πατρίδα μας, όπως τη γνωρίσαμε κι όπως την αγαπήσαμε, σιγά σιγά αλλάζει φυσιογνωμία. Προσπαθούμε να αλλάξουμε τις παραδόσεις της. Προσπαθούμε να επιβάλλουμε πραγματικότητες που είναι αντιανθρώπινες.
Εγώ θα έθετα ένα ερώτημα. Ποιος κυβερνάει τον τόπο μας, και δεν εννοώ αν η κυβέρνηση έχει εκλεγεί δημοκρατικά, εννοώ αν πραγματικά κυβερνούν οι κυβερνώντες ή άλλες δυνάμεις έξω από εδώ.
Οπότε βλέπουμε ότι αυτό που ονομάστηκε νέα εποχή, δεν είναι ούτε δυο λέξεις, ούτε μια απειλή, αλλά μια πραγματικότητα η οποία επιχειρεί να επιβάλλει έναν άλλο τρόπο ζωής και αυτός ο τρόπος της ζωής τώρα, γίνεται δεκτός από την πολιτεία και νομοθετείται μάλιστα.
Διότι δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ξαφνικά γεννήθηκε ένα πλήθος ανθρώπων με γενετικές ανωμαλίες.
Η όλη αυτή ιστορία και του συμφώνου συμβίωσης κλπ. είναι κατευθύνσεις που έρχονται απέξω, για να επιβληθούν σ' εμάς.
Οπότε νιώθουμε ότι αλλάζει το κλίμα του τόπου μας, το κλίμα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Τα προβλήματα τα οποία ζουν σήμερα τα παιδιά μας είναι πάρα πολύ σοβαρά, οπότε πλέον νιώθεις ότι είσαι σ' ένα τόπο, που όμως έχει πάψει να είναι ο δικός σου τόπος.
Πολύς λόγος γίνεται νια το σύμφωνο συμβίωσης και τη δήλωσή σας η "κάθετη άρνηση της Εκκλησίας στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας δεν σημαίνει την απόρριψη, ούτε την περιφρόνηση κανενός ανθρώπου" ...
Η άποψη αυτή είναι ξεκάθαρη και λέει αυτό που συμβαίνει. Οτι η Εκκλησία απορρίπτει την ομοφυλοφιλία, δεν δέχεται ότι πρόκειται για ένα φυσιολογικό σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά από την άλλη πλευρά δεν απορρίπτει το ανθρώπινο πρόσωπο.
Και είπα μάλιστα ότι πολλές φορές δέχτηκα τέτοιους ανθρώπους κι έχω τη μεγάλη χαρά, κάποιους από αυτούς να τους βοηθήσω, για να ξαναβρούν το σωστό τους δρόμο.
Αρα λοιπόν αυτό αποδεικνύει επιπλέον, ότι δεν πρόκειται για γενετική κατάσταση, αλλά για καταστάσεις που καλλιεργήθηκαν σκόπιμα με άλλους στόχους.
-Ενα ακόμη σημείο αντιπαράθεσης είναι το θέμα της καύσης των νεκρών. Ποια είναι η θέση σας θα το πω πάρα πολύ απλά. Στην παράδοσή μας καίμε μόνο τα σκουπίδια.
Εμείς όμως δεν βλέπουμε τον άνθρωπο ως σκουπίδι, αλλά ως θεό κεκελευσμένο και κατά συνέπεια το σώμα του είναι ιερό, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Εμείς τιμάμε τα λείψανα των αγίων μας και δεχόμαστε ότι η χάρη του Αγίου πνεύματος διαποτίζει όλο τον άνθρωπο και το σώμα και την ψυχή του. Σκεφθείτε τι θα είχε συμβεί, αν είχαμε κάψει όλους αυτούς τους Αγίους, των οποίων τα λείψανα ευωδιάζουν, θεραπεύουν και ευλογούν τους ανθρώπους.
Πολλοί είναι εκείνοι που διατυπώνουν επιφυλάξεις για το μέγεθος της προσφοράς της Εκκλησίας, λέγοντας ότι θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στην περίοδο της κρίσης, επικαλούμενοι την Εκκλησιαστική περιουσία...
Ενας Γάλλος Ακαδημαϊκός είπε "μιλούν για την Εκκλησία αυτοί που δεν πρόσφεραν ποτέ τίποτα στον άνθρωπο".
Οπότε, λοιπόν, σήμερα, μιλάνε εκείνοι οι οποίοι ποτέ δεν προσφέρουν, ακόμα και στα συσσίτια της Εκκλησίας, ούτε ένα ευρώ.
Η Εκκλησία, λοιπόν, δεν το κάνει τώρα αυτό. Η Εκκλησία ανέκαθεν ήταν φιλάνθρωπος και αγκάλιαζε τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους.
Οταν ήμουν εφημέριος στη Χαλκίδα, μαγειρεύαμε κάθε μέρα για 54 ανθρώπους. Δεν ανακάλυψε τώρα την κρίση ούτε τους ανθρώπους η Εκκλησία.
Κάποιοι άλλοι μάλλον τους ανακαλύπτουν τώρα. Η Εκκλησία αυτό που μπορεί να κάνει, το κάνει, κι όσο περισσότερο μπορεί να κάνει, κι όσες δυνατότητες έχει, τις προσφέρει διαρκώς.
Ας ελέγξουν εκείνοι που την κρίνουν, τι έχουν προσφέρει οι ίδιοι.
Μεγάλο το βάρος και η πνευματική ευθύνη που καλείται να σηκώσει ένας Ποιμενάρχης, ακούγοντας τους προβληματισμούς και την απελπισία του κόσμου;
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος σήμερα δεν έχει πια άλλη ελπίδα, παρά μόνο την αγάπη του θεού και την Εκκλησία που τον διακονεί.
Εγώ νομίζω ότι ζούμε οε μια εποχή για την οποία είχε μιλήσει ο Αγιος Παΐοιος όταν είχε πει ότι θα έρθει κάποια στιγμή που όλες οι βρωμιές του κόσμου θα πέσουν στην Εκκλησία, ώστε ακόμα και οι καθαροί θα φαίνονται βρώμικοι, αλλά θα ακολουθήσει η εποχή που η Εκκλησία θα καθαριστεί τόσο πολύ, ώστε ακόμη και οι βρώμικοι θα φαίνονται καθαροί.
Νομίζω ότι όσο κι αν νομίζουμε ότι είμαστε εμείς οι θεοί, δεν είμαστε εμείς και η βεβαιότητα που θα την εκφράσουμε μέσα από τη γιορτή που σε λίγο καιρό θα γιορτάσουμε, εννοώ την εορτή της Υπαπαντής, ότι ο Χριστός είναι χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνες κι ότι παραμένει το σημείο της αμφισβήτησης, το αντιλεγόμενο σημείο, αυτό ερμηνεύει όλη την ιστορία.
Ολη η ιστορία αυτό είναι. Ο Χριστός ως αντιλεγόμενο σημείο.
Οι εξελίξεις σε διεθνές και εθνικό επίπεδο δημιουργούν πεδίο αυτοκριτικής σε ένα Ποιμενάρχη;
Πεδίο αυτοκριτικής δημιουργούν πάντοτε και όχι μόνο οι συνθήκες αυτές.
Ενας υπεύθυνος άνθρωπος κι ένας ποιμένας οφείλει διαρκώς να κάνει την αυτοκριτική του, για να δει την πορεία του.
Οπότε δεν είναι κάποιες έκτακτες περιστάσεις αλλά σε κάθε στιγμή ουσιαστικά οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να βλέπουμε τα λάθη μας, να βλέπουμε τις παραλείψεις μας, να βλέπουμε ίσως τα σημεία εκείνα στα οποία υποχωρήσαμε, με αποτέλεσμα να δοθεί η δυνατότητα σε κάποιους να παρεισφρήσουν ώστε να μπορούμε να διορθώνουμε πάντα την πορεία μας.
Η πορεία όλων των μελών της Εκκλησίας και των ποιμένων είναι πορεία μετάνοιας μέσα στη ζωή της Εκκλησίας και πορεία ανόρθωσης.
Που οδεύουμε, σε μια νέα εποχή, στο διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας ή στο κατώφλι της αναθεώρησης θεσμών και αξιών;
Η Εκκλησία δεν φοβάται κανένα χωρισμό. Η Εκκλησία έζησε χωρίς το κράτος κι όχι μόνο έζησε χωρίς το κράτος, αλλά και το στήριξε.
Η Ορθόδοξη πίστη αποτέλεσε σε κάποιες ιστορικές εποχές και την εθνική συνείδηση του υποδουλωμένου τότε γένους. Και η Εκκλησία αναστήθηκε, και από την άλλη μεριά ανέστησε και την πολιτεία μαζί.
Αυτό το κράτος λοιπόν ανορθώθηκε, γιατί οι υπόδουλοι Ελληνες πολέμησαν για του Χριστού την πίστη την Αγία και για της πατρίδος την ελευθερία, συνεχίζοντας την παράδοση των προγόνων τους, που πολεμούσαν πρώτα υπέρ βωμών και κατόπιν υπέρ εστιών.
Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτή είναι η ταυτότητά της από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα. Οσες προσπάθειες κι αν κάνουν, δεν θα καταφέρουν να αλλάξουν την Ελλάδα. Απλά η ιστορία, όσους το επιχειρούν, θα τους αφήσει στο περιθώριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου