Ίσως όλα τα παραπάνω θα ακούγονται σήμερα υπερβολές και κυήματα φαντασίας νοσηρού ή εμπαθούς νου, έλα μου όμως που είναι η δυσειδής πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όμως της οποίας δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε άνευ ελαφρυντικών τους πρωταγωνιστές, διότι και σε ένα βαθμό δεν γνώριζαν την αλήθεια και σε άλλον έτσι τα είχαν διδαχθεί. Η ευθύνη τους αρχίζει από τη στιγμή που το φως προβάλλει και συ το αρνείσαι και μένεις στο σκοτάδι της πλάνης. Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα όπου καταγράφονται τα πάντα και αποδεικνύεται η νοσηρότητα της εποχής εκείνης μέσα από την οπτική συγχρόνων της και όχι μεταγενέστερων, πράγμα με ιδιάζουσα σημασία.
Σε βιβλίο που διαβάσαμε πρόσφατα[1] παρουσιάζεται μέσα από την αλληλογραφία Τρεμπέλα και Ρωμανίδη η θεολογική σύγκρουσή τους που είναι χαρακτηριστική για τα θεολογικά πράγματα και γράμματα του παρελθόντος αιώνος. Στο βιβλίο του μακαριστού παπα Γιώργη του Μεταλληνού “ο προφήτης της Ρωμιοσύνης προσωπογραφούμενος μέσα από άγνωστα ή λίγο γνωστά κείμενα” (εκδ. Αρμός 2021) έχουμε αλιεύσει αποκαλυπτικούς ιστορικοθεολογικούς μαργαρίτες από επιστολές του π. Ιωάννου. Από αυτό θα ακολουθήσουν και οι διαφωτιστικές παραπομπές που, για μια ακόμη φορά, δικαιώνουν όσους θεωρούν επικίνδυνες και ένοχες τις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις κατά την πρόσφατη νεοελληνική εκκλησιαστική ιστορία. Έχουμε ξαναγράψει για την αντίθεση του οσίου Πορφυρίου απέναντι στον ευσεβισμό και την υπόγεια στήριξη που παρείχε στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα τον οποίο προσπαθούσαν οι χριστιανοί των Οργανώσεων να εκθρονίσουν και να επαναφέρουν “ζωικό”, όπως είχαν πετύχει με τον προκάτοχό του κυρό Ιερώνυμο Κοτσώνη – το όνομά του θα το συναντήσουμε αμέσως παρακάτω μέσα από τα λεγόμενα Ρωμανίδη (μη σας ξενίσει η ορθογραφία του – εξηγείται λόγω της αγγλικής γλώσσας την οποία είχε μητρική).
“… Ώστε εκλόνησε τους περισσοτέρους καθηγητάς, οίτινες προς στιγμήν ενόμιζον ότι ο Τρεμπέλας είναι ο Ορθόδοξος και εγώ ο αιρετικός. Πάντως ο Καρμίρης και ο Μπόνης δεν συνεκινήθησαν σε τοιούτον βαθμόν, ώστε να χάσουν πάσαν επαφήν με την πραγματικότητα και συμμάζευσαν τους άλλους” (σελ. 104-105). Αλλού γίνεται πιο αποκαλυπτικός: “Ευρέθη ότι ο Τρεμπέλας εξέκλινε της πατερικής θεολογίας. Μη πήτε την λέξιν αιρετικός, αλλά μόνον ότι κατά τον Καρμίρην κλίνει προς την αίρεσιν… Φοβούμαι ότι ο Αρχιεπίσκοπος πέρνει το μέρος του Τρεμπέλα τυφλώς, χωρίς να γνωρίζη τα καθέκαστα… Έχει πολλή εμπιστωσύνη στον Τρεμπέλα και μακάρι να είχε τοιαύτην εμπιστωσύνην στους Πατέρας της Εκκλησίας” (σελ. 110-111). Πόση δύναμη άραγε είχαν οι Χριστιανικές Οργανώσεις την εποχή εκείνη…
Προβαίνει επίσης εμφατικά στη διάκριση του ορθόδοξου - πατερικού και του προτεσταντικού – οργανωσιακού πνεύματος: “Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι παπάδες εδώ με ειλικρίνειαν και λαχτάρα να μάθουν την Ορθοδοξίαν των Πατέρων και να την εφαρμόσουν. Καταλαβαίνουν ότι έχουμε ξεφύγει, αλλά δεν γνωρίζουν ακριβώς από τι. Δι’ αυτό πολλά εξαρτώνται από τον νέον Αρχιεπίσκοπον. Εάν έχωμεν κανένα Κοτσώνη, θα σβύση μία ώρα ενωρίτερα η Ορθοδοξία, διότι θα γίνωμεν σαν τους Ουνίτας, τους έχοντας Ορθόδοξον λειτουργικήν παράδοσιν, αλλά αναγνωρίζοντας τον πάπαν. Έτσι έχομεν γίνει και ημείς. Αντί όμως να αναγνωρίζομεν τον πάπα, έχομεν γίνει η ουνία των προτεσταντών, δηλαδή προτεστάνται έχοντες την λειτουργικήν παράδοσιν των Ορθοδόξων” (σελ. 118). Πόσο γάντι ταιριάζει αυτό με τις διαπιστώσεις του Γιανναρά για τις Οργανώσεις αυτές…
Η ιεραποστολική δράση σε βάρος του ησυχαστικού πνεύματος. Και πάλι ο λόγος του πατρός κοφτερός: “Προσεπάθησε να αρχίση ένα μοναστηράκι εδώ, αλλά η κεφαλή τον ημπόδισαν. Θέλουν δράσι. Υποστηρίζουν τους ζωικούς, αλλά όχι τους πραγματικούς καλογήρους. Ο Θεός όμως είναι πιο δυνατός από όλους και οι νερόβραστοι θα πέσουν. Βλέπετε έχομεν παιδιά ηρωικά που θα ακολουθήσουν τον δρόμον της Ορθοδόξου παραδόσεως και δεν θα δελεασθούν από τους αιρετικούς και τα γλυκανάλατά τους συστήματα… Λέγεται ότι (η Βασίλισσα των Ελλήνων) συνιστά εις τους εδώ προύχοντας τον Κοτσώνη ως Αρχιεπίσκοπον. Ο Θεός να μας ελεήση. Επίσης ψιθυρίζεται ότι θα έλθη ο Τρεμπέλας να διδάξη στην Θεολογικήν Σχολήν. Ο Θεός να μας λυπηθή. Τόσο αμαρτωλοί είμεθα που πρέπει να έχωμεν αιρετικούς να μας ποιμαίνουν;” (σελ. 129).
“Τώρα πολλοί, και μάλιστα πολλοί μεταξύ της νεολαίας, θέλουν μοναστήρι τύπου Αγίου Όρους και όχι δράσεως, πράγματα ζωικού πνεύματος. Δόξα τω Θεώ, η νεολαία εδώ ίσως έχει πολύ ξεφύγει, αλλά της αρέσουν τα ανδροηρωικά των ασκητών και θεωρούν την συναισθηματικήν ευσέβειαν τύπου Ζωής ως κάτι το γυναικείο και θηλυπρεπές” (σελ. 146).
Θα μου πείτε. Και γιατί όχι οι οργανωσιακοί και ναι στα ησυχαστήρια και στον μοναχισμό; Θα απαντήσω μέσα από την επικαιρότητα. Πόσοι ελκύονται στην Ορθοδοξία μέσα από τους καλόγηρους αγίους (βλ. τον όσιο Παΐσιο που μέχρι και στην τηλεόραση καθηλώνει) και πόσοι έμειναν μέσα στις παρεκκλησιαστικές σέκτες; Η συζήτηση αυτή όμως είναι μεγάλη και δεν χωράει στο μικρό αυτό άρθρο…
Κ. Νούσης
Λάρισα, 15/3/2025
Αλήθειες καίριες, ζωντανές. Πάντοτε επίκαιρες. Διότι το πνεύμα και το γράμμα των προτεσταντικών "οργανώσεων" με ορθόδοξο μανδύα καιροφυλακτεί. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη πνεύματα σαν το συντάκτη του κειμένου να συμπλεύσουμε μαζί του.
ΑπάντησηΔιαγραφή