Του Στέλιου Παπαθεμελή
«Τροπαιούχους του άδειου λόγου» ονομάζει ο Σεφέρης τους ποικιλώνυμους αναμορφωτές της παιδείας που ανυποψίαστοι ότι αυτή σημαίνει παραγωγή πολιτισμού, σχεδιάζουν κάθε φορά και μια νέα «αρχιτεκτονική της εκπαίδευσης». Στην Ελλάδα κάθε καινούργιος υπουργός Παιδείας, συχνά και στην ίδια κυβέρνηση, στήνει την δική του μεταρρύθμιση. Ο ποιητής μάς λέει πως η μόρφωση που αναφέρει ο Μακρυγιάννης, είναι «το κοινό κτήμα, η φυσική παρουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία, κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα-είναι το κοινό κτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους»(Δοκιμές γ’, Α’ 228 επ. ).
Πόσοι από αυτούς που καταγίνονται με το σημερινό σχολείο, πολιτικό προσωπικό, καθ΄ ύλην αρμόδιοι, εκπαιδευτικοί λειτουργοί οιστρηλατούνται από παρόμοια έμπνευση;
Γι΄ αυτό και (δια)μορφώνουν καταναλωτές και όχι πολίτες. Η διαφορά είναι συγκλονιστική. Μετά, σου λένε, ο λαϊκισμός ροκανίζει τη χώρα. Έτσι, κυριαρχεί η χρησιμοθηρική ιδεολογία της ευκολίας. Οι σταθερές του έθνους βάλλονται πανταχόθεν.
Η εθνική συνεννόηση είναι ευκταία και διαρκώς ζητούμενη όταν αποβλέπει στο καλό του τόπου.
Συνάντηση πρωθυπουργού-αρχηγού αντιπολίτευσης. Μητσοτάκης: «Να συμφωνήσω εγώ στο να συμπεριληφθεί το άρθρο 3 στην αναθεώρηση και εσύ το άρθρο 16. Όποιος κερδίσει στις εκλογές την πλειοψηφία, να έχει την πρωτοβουλία αλλαγής τους»!!
Τα στοχοποιηθέντα άρθρα αναφέρονται, ως γνωστόν, το 3 στις αδιάρρηκτες (ως τώρα) σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, ενώ το 16 ορίζει τους σκοπούς της Παιδείας: μεταξύ των οποίων, «την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης». Ο ένας πασχίζει να χωρίσει το κράτος από την Εκκλησία, επιβάλλοντας το ουδετερόθρησκο κράτος και το ουδετερόθρησκο σχολείο. Ενώ ο άλλος κόπτεται να μεταρρυθμίσει το 16 § 5 για να κατοχυρώσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Φυσικά «ου φροντίς Ιπποκλείδη», ότι ενδεχόμενη υλοποίηση της συμφωνίας συνεπάγεται αποκοπή μας από τις ρίζες από όπου αντλούμε δύναμη, αρδεύουμε την ψυχή και τροφοδοτούμε τη συνείδηση της ιστορικής μας περηφάνειας.
Αυτά τα «κουδουνίσματα και κορδακισμοί»(Σεφέρης) κυριαρχούν παρ΄ ημίν, όταν σε χώρες αποθέωσης του ουδετερόθρησκου κράτους, αναπτύσσεται ο αντίθετος προβληματισμός. Παθόντες και μαθόντες.
Μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα ειδωλοκλαστικό μελέτημα, το L’ Ecole fantome(Το Σχολείο φάντασμα) του Robert Redeker (εκδ. Desclee de Brouwer). Ο σ. επισημαίνει εμφαντικά: Το σύγχρονο νεωτερικό σχολείο αρνείται να εκπληρώσει τις παραδοσιακές λειτουργίες του Σχολείου. Έχει ένα ασυνείδητο σχέδιο να κατασκευάσει μη κληρονόμους, νέες γενιές εκτός εδάφους (δηλ. εκτός ιστορίας), ένα νέο τύπο ανθρώπου. Στην πραγματικότητα ένα ζόμπι. Αρνείται να του μεταδώσει αυτό που λέγαμε άλλοτε ο πολιτισμός (la culture). Προβάλλει τους «πολιτισμούς» [=πολυπολιτισμικότητα] για να εμποδίσει την πρόσβαση στον πολιτισμό, επιμένει ο Redeker.
Και το επιμύθιό του: «Επειδή δεν ξέρουμε πλέον τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι η ανθρώπινη ζωή, ούτε τι είναι ο ανθρώπινος θάνατος, γι΄ αυτό δεν ξέρουμε πλέον τι είναι το σχολείο, τι είναι η Παιδεία». Αυτά εις Παρισίους. Πάσα ομοιότης με τα καθ΄ ημάς είναι απλώς συμπωματική!..
Στη γειτονιά μας τώρα, ο Ερντογάν βρυχάται και κερδίζει. Αφού οι καθυβριζόμενοι τον προσκυνούν. Προχθές ο Μπάϊντεν σύρθηκε στην Άγκυρα έμφοβος για να τον βεβαιώσει ότι «η υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα είναι απόλυτη και αταλάντευτη». Χαρακτήρισε δε το αποτυχημένο πραξικόπημα «επίθεση εναντίον του λαού της Τουρκίας», αδιαφορώντας ότι ο λιβανιζόμενος άδειασε τις φυλακές από τους ποινικούς για να στοιβάξει εκεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, ως τώρα 50.000 στρατιωτικοί, ακαδημαϊκοί, δημόσιοι υπάλληλοι κ.λ.π. Τους ταπεινώνει, τους εξευτελίζει, τους βασανίζει. Το ότι βέβαια ο τούρκος παίζει σε πολλαπλά ταμπλώ είναι μια ιστορία που θα παιχθεί εν τοις πράγμασι. Κατά τα άλλα ο φαρισαϊσμός και ο κυνισμός είναι δομικά στοιχεία των διακρατικών σχέσεων. -Ο Μπάϊντεν προειδοποίησε τους Κούρδους της Συρίας, συμμάχους των ΗΠΑ, ότι θα χάσουν την αμερικανική υποστήριξη αν δεν αποσυρθούν ανατολικά του Ευφράτη. Δώρο στην Άγκυρα!
Κύπρος και Αιγαίο συναποτελούν τα βαρυσήμαντα γεωπολιτικά ερείσματα του Ελληνισμού. Αυτά εποφθαλμιά με αδηφάγο μίσος η Άγκυρα. Οι νέες πραγματικότητες επιβάλλουν επαναχάραξη της στρατηγικής μας. Με Ισραήλ και Αίγυπτο έγινε ένα σοβαρό ξεκίνημα. Να προχωρήσει. Φιλία με τους τούρκους ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Αυτοί προσφέρουν λυκοφιλία.
Στην Κύπρο οι ημέτεροι συντηρούν ένα έωλο κλίμα αισιοδοξίας. Αττίλας, εδαφικό, περιουσιακό, εγγυήσεις είναι στον αέρα. Να αποτρέψουμε σφόδρα πιθανή διολίσθηση σε Τριμερή, Πενταμερή κ.τ.τ., όπου μας εξωθεί ο διεθνής παράγων.
Και κάποτε να αποφασίσουμε να κάνουμε χρήση των δυνατοτήτων μας. Είμαστε οι μεγαλύτεροι ξένοι επενδυτές στην Αλβανία και η κυβέρνησή της ασκεί την πιο ανθελληνική και φιλοτουρκική πολιτική. Το πρόβλημα είμαστε εμείς που τα ανεχόμαστε.
Και η συμβουλή του Πιττακού: Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν («τοις πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν») και στους καλούς να μην άρχουν («και τοις αγαθοίς ουκ έξεστι μη άρχειν»).
http://www.antibaro.gr/article/15682
«Τροπαιούχους του άδειου λόγου» ονομάζει ο Σεφέρης τους ποικιλώνυμους αναμορφωτές της παιδείας που ανυποψίαστοι ότι αυτή σημαίνει παραγωγή πολιτισμού, σχεδιάζουν κάθε φορά και μια νέα «αρχιτεκτονική της εκπαίδευσης». Στην Ελλάδα κάθε καινούργιος υπουργός Παιδείας, συχνά και στην ίδια κυβέρνηση, στήνει την δική του μεταρρύθμιση. Ο ποιητής μάς λέει πως η μόρφωση που αναφέρει ο Μακρυγιάννης, είναι «το κοινό κτήμα, η φυσική παρουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία, κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα-είναι το κοινό κτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους»(Δοκιμές γ’, Α’ 228 επ. ).
Πόσοι από αυτούς που καταγίνονται με το σημερινό σχολείο, πολιτικό προσωπικό, καθ΄ ύλην αρμόδιοι, εκπαιδευτικοί λειτουργοί οιστρηλατούνται από παρόμοια έμπνευση;
Γι΄ αυτό και (δια)μορφώνουν καταναλωτές και όχι πολίτες. Η διαφορά είναι συγκλονιστική. Μετά, σου λένε, ο λαϊκισμός ροκανίζει τη χώρα. Έτσι, κυριαρχεί η χρησιμοθηρική ιδεολογία της ευκολίας. Οι σταθερές του έθνους βάλλονται πανταχόθεν.
Η εθνική συνεννόηση είναι ευκταία και διαρκώς ζητούμενη όταν αποβλέπει στο καλό του τόπου.
Συνάντηση πρωθυπουργού-αρχηγού αντιπολίτευσης. Μητσοτάκης: «Να συμφωνήσω εγώ στο να συμπεριληφθεί το άρθρο 3 στην αναθεώρηση και εσύ το άρθρο 16. Όποιος κερδίσει στις εκλογές την πλειοψηφία, να έχει την πρωτοβουλία αλλαγής τους»!!
Τα στοχοποιηθέντα άρθρα αναφέρονται, ως γνωστόν, το 3 στις αδιάρρηκτες (ως τώρα) σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, ενώ το 16 ορίζει τους σκοπούς της Παιδείας: μεταξύ των οποίων, «την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης». Ο ένας πασχίζει να χωρίσει το κράτος από την Εκκλησία, επιβάλλοντας το ουδετερόθρησκο κράτος και το ουδετερόθρησκο σχολείο. Ενώ ο άλλος κόπτεται να μεταρρυθμίσει το 16 § 5 για να κατοχυρώσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Φυσικά «ου φροντίς Ιπποκλείδη», ότι ενδεχόμενη υλοποίηση της συμφωνίας συνεπάγεται αποκοπή μας από τις ρίζες από όπου αντλούμε δύναμη, αρδεύουμε την ψυχή και τροφοδοτούμε τη συνείδηση της ιστορικής μας περηφάνειας.
Αυτά τα «κουδουνίσματα και κορδακισμοί»(Σεφέρης) κυριαρχούν παρ΄ ημίν, όταν σε χώρες αποθέωσης του ουδετερόθρησκου κράτους, αναπτύσσεται ο αντίθετος προβληματισμός. Παθόντες και μαθόντες.
Μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα ειδωλοκλαστικό μελέτημα, το L’ Ecole fantome(Το Σχολείο φάντασμα) του Robert Redeker (εκδ. Desclee de Brouwer). Ο σ. επισημαίνει εμφαντικά: Το σύγχρονο νεωτερικό σχολείο αρνείται να εκπληρώσει τις παραδοσιακές λειτουργίες του Σχολείου. Έχει ένα ασυνείδητο σχέδιο να κατασκευάσει μη κληρονόμους, νέες γενιές εκτός εδάφους (δηλ. εκτός ιστορίας), ένα νέο τύπο ανθρώπου. Στην πραγματικότητα ένα ζόμπι. Αρνείται να του μεταδώσει αυτό που λέγαμε άλλοτε ο πολιτισμός (la culture). Προβάλλει τους «πολιτισμούς» [=πολυπολιτισμικότητα] για να εμποδίσει την πρόσβαση στον πολιτισμό, επιμένει ο Redeker.
Και το επιμύθιό του: «Επειδή δεν ξέρουμε πλέον τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι η ανθρώπινη ζωή, ούτε τι είναι ο ανθρώπινος θάνατος, γι΄ αυτό δεν ξέρουμε πλέον τι είναι το σχολείο, τι είναι η Παιδεία». Αυτά εις Παρισίους. Πάσα ομοιότης με τα καθ΄ ημάς είναι απλώς συμπωματική!..
Στη γειτονιά μας τώρα, ο Ερντογάν βρυχάται και κερδίζει. Αφού οι καθυβριζόμενοι τον προσκυνούν. Προχθές ο Μπάϊντεν σύρθηκε στην Άγκυρα έμφοβος για να τον βεβαιώσει ότι «η υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα είναι απόλυτη και αταλάντευτη». Χαρακτήρισε δε το αποτυχημένο πραξικόπημα «επίθεση εναντίον του λαού της Τουρκίας», αδιαφορώντας ότι ο λιβανιζόμενος άδειασε τις φυλακές από τους ποινικούς για να στοιβάξει εκεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, ως τώρα 50.000 στρατιωτικοί, ακαδημαϊκοί, δημόσιοι υπάλληλοι κ.λ.π. Τους ταπεινώνει, τους εξευτελίζει, τους βασανίζει. Το ότι βέβαια ο τούρκος παίζει σε πολλαπλά ταμπλώ είναι μια ιστορία που θα παιχθεί εν τοις πράγμασι. Κατά τα άλλα ο φαρισαϊσμός και ο κυνισμός είναι δομικά στοιχεία των διακρατικών σχέσεων. -Ο Μπάϊντεν προειδοποίησε τους Κούρδους της Συρίας, συμμάχους των ΗΠΑ, ότι θα χάσουν την αμερικανική υποστήριξη αν δεν αποσυρθούν ανατολικά του Ευφράτη. Δώρο στην Άγκυρα!
Κύπρος και Αιγαίο συναποτελούν τα βαρυσήμαντα γεωπολιτικά ερείσματα του Ελληνισμού. Αυτά εποφθαλμιά με αδηφάγο μίσος η Άγκυρα. Οι νέες πραγματικότητες επιβάλλουν επαναχάραξη της στρατηγικής μας. Με Ισραήλ και Αίγυπτο έγινε ένα σοβαρό ξεκίνημα. Να προχωρήσει. Φιλία με τους τούρκους ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Αυτοί προσφέρουν λυκοφιλία.
Στην Κύπρο οι ημέτεροι συντηρούν ένα έωλο κλίμα αισιοδοξίας. Αττίλας, εδαφικό, περιουσιακό, εγγυήσεις είναι στον αέρα. Να αποτρέψουμε σφόδρα πιθανή διολίσθηση σε Τριμερή, Πενταμερή κ.τ.τ., όπου μας εξωθεί ο διεθνής παράγων.
Και κάποτε να αποφασίσουμε να κάνουμε χρήση των δυνατοτήτων μας. Είμαστε οι μεγαλύτεροι ξένοι επενδυτές στην Αλβανία και η κυβέρνησή της ασκεί την πιο ανθελληνική και φιλοτουρκική πολιτική. Το πρόβλημα είμαστε εμείς που τα ανεχόμαστε.
Και η συμβουλή του Πιττακού: Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν («τοις πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν») και στους καλούς να μην άρχουν («και τοις αγαθοίς ουκ έξεστι μη άρχειν»).
http://www.antibaro.gr/article/15682
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου