του Σωτήρη Τζούμα
Η χείριστη οικονομική κατάσταση έφερε μέχρι έσχατου σημείου ανυποληψίας την άλλοτε ισχυρά και κραταιά Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Είναι τρία και πλέον χρόνια που η Αρχιεπισκοπή Αμερικής ταλανίζεται από σωρεία προβλημάτων διοικητικής, οικονομικής και κανονικής φύσεως.
Η οικονομική πλευρά είναι η πλέον ορατή και δυστυχώς από κάθε άποψη διαπιστωμένη και χειροπιαστή, διότι αυτή ανέδειξε και τα υπόλοιπα κενά.
Η χείριστη οικονομική κατάσταση έφερε μέχρι έσχατου σημείου ανυποληψίας την άλλοτε ισχυρά και κραταιά Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Το εμβληματικό κτίριο των γραφείων στο Μανχάταν που ενσαρκώνει στους τέσσερις τοίχους του ολόκληρη την ιστορία της Αρχιεπισκοπής υποθηκεύτηκε, δυστυχώς, για τη λήψη Τραπεζικού δανείου. Επίσης το γιαπί του ναού του Αγίου Νικολάου φαντάζει στο Σημείο Μηδέν, ως μία διαρκής θύμηση προσβολής του Ελληνισμού της Αμερικής και ανικανότητας αυτών που είχαν την ευθύνη της αποπεράτωσης. Αλλά και η άλλοτε λαμπρά και ισχυρά Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού είναι σε φθίνουσα πορεία θανάτου, ολίγον προ της οριστικής λήξης.
Αυτή είναι η κατάσταση και αυτή την κληρονομιά αφήνει πίσω του ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος ο οποίος εδώ και μία τριετία βρίσκεται προς το τέλος της Αρχιεπισκοπίας του.
Οι ρίζες αυτής της κρίσης είναι βαθιές. Εστιάζονται κυρίως στην προβληματική διοικητική δομή που έχει η Αρχιεπισκοπή από συστάσεώς της, αλλά και στην απουσία ικανής ηγεσίας, στην μετά τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο εποχή- δηλαδή εδώ και πολλά χρόνια!!
Επιπροσθέτως, η έλλειψη μιας αυθεντικής ταυτότητας για την εκεί Εκκλησία μας και η απουσία ενός ολοκληρωμένου οράματος που θα κρατούσε ενωμένα τα μέλη της- κληρικούς και λαϊκούς- συγκαταλέγονται στα μείον που συνέτειναν στην φθορά του θεσμού και απομάκρυναν πολλά από τα υγιή μέλη της ομογένειας από την Εκκλησία.
Τα προβλήματα αυτά υπήρχαν πάντα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Όσοι ασχολούμαστε με τα της Αμερικής τα γνωρίζαμε,τα αντιμετωπίζαμε και τα περιγράφαμε.
Επί των ημερών του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου, όμως, πήραν μεγάλες διαστάσεις! Έγιναν τσουνάμι, έτοιμο να συμπαρασύρει στο πέρασμά του τα πάντα και να τα διαλύσει.
Ο Γέρων Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, μετά από μία μακρά ποιμαντορία στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής, με πολλές καλές στιγμές αλλά και με πολλές δυσκολίες, ευρίσκεται πλέον ενώπιον ενός διλήμματος: να αποχωρήσει οικειοθελώς και με το κεφάλι ψηλά (παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αρχιεπισκοπή και τα οποία έχουν απλωθεί σαν ένα πελώριο μαύρο σύννεφο πάνω από τη στέγη της )ή να περιμένει να δώσει το τέλος ο ίδιος ο Πατριάρχης, μετά τις τρείς παρατάσεις που του δόθηκαν;
Ο Γέρων Αμερικής Δημήτριος είναι πλέον αντιμέτωπος με τον χρόνο και τα εξ αυτού απορρέοντα προβλήματα.
Είναι αντιμέτωπος με τα προβλήματα που δημιούργησε η προβληματική διοίκηση που ασκούσε τόσον ο ίδιος αλλά και οι προκάτοχοί του Σπυρίδων και Ιάκωβος.
Και ενώ θα περίμενε κανείς, από τον σοφό όπως όλοι λένε, Ιεράρχη– το «διαμάντι» των Ιεραρχών όπως τον αποκαλούσαν οι Ιεράρχες της γεννιάς του στην Ελλάδα – να μας διδάξει με το ταπεινό του παράδειγμα και την αφοσίωσή του προς την Μητέρα Εκκλησία, από την οποία πολλαπλώς ευεργετήθηκε και αναδείχθηκε ποιμένας της μεγαλύτερης επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν πείσμονα γέροντα, οι λογισμοί του οποίου και οι αποφάσεις είναι ολοφάνερο ότι κατευθύνονται από τις.. Ζωη-κές καταβολές του.
Ο εγωισμός ,οι εμμονές και η φιλαυτία είναι μεγάλα αμαρτήματα, αλλά όταν μας βοηθούν να κάνουμε τη δουλειά μας, τα θέτουμε ευχαρίστως σε εφαρμογή!
Βλέπετε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ωστόσο, τί πιο ανδρείο αλλά και άκρως χριστιανικό,θα ήταν η εθελοντική απόσυρσή του από το προσκήνιο, με μία αξιοπρεπή αποχώρηση που θα τον κρατούσε αλώβητο στα μάτια της Ομογένειας αλλά και της γενικότερης κοινής γνώμης, που εξακολουθεί να θεωρεί τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο ως σπουδαίο και σημαντικό Ιεράρχη ο οποίος σέβεται τους θεσμούς και την εκκλησιαστική Ιεραρχία;
Φαίνεται, όμως, ότι είχε ειδικούς λόγους μέχρι τώρα που τον κρατούσαν σε αυτό το μετερίζι.
«Και εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον». Και η μισή ώρα χρόνου που του δόθηκε από τον Θεό και ασφαλώς από τον Οικουμενικό Πατριάρχη έχει παρέλθει.
Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για περισσότερο χρόνο. Και ασφαλώς δεν υπάρχει άλλη λύση από την οικειοθελή ή αναγκαστική παραίτηση .
Η παραμονή του στο πηδάλιο της ναυαρχίδος του Οικουμενικού Θρόνου, έχει φουντώσει και επιμηκύνει την κρίση.
Μια κρίση που θα έπρεπε να έχει λήξει και να έχει δώσει τη θέση της στην ανανέωση και σρην ανασύνταξη των δυνάμεων.
Δυστυχώς εξακολουθεί και υφίσταται με αποτέλεσμα να έχει φθορά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και προσωπικά ο Πατριάρχης αλλά και η Αρχιεπισκοπή Αμερικής – η οποία περνά την μεγαλύτερη κρίση από συστάσεώς της.
Και η ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος , με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα αποχωρήσει στο τέλος! Τα χρόνια του τον πρόλαβαν. Και το Πατριαρχείο δεν μπορεί να θυσιάσει την μεγαλύτερη επαρχία του για να μην τον κακοκαρδίσει.
Γιατί λοιπόν να υποβάλλει τον εαυτό του και την Ομογένεια σε αυτή την μακρά δοκιμασία και περιπέτεια;
Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος πρέπει να αποχωρήσει ήρεμα και ειρηνικά. Όλες οι ενδείξεις που έχουμε δείχνουν πως η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην επόμενη συνεδρίασή της θα ασχοληθεί εκτός από την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας και με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής αλλά και την Αρχιεπισκοπή Θυατείρων. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Και στην Αμερική δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναληφθεί το προηγούμενο του Σπυρίδωνα. Ούτε κατά διάνοια.
Πρέπει να παραδώσει ο ίδιος ο Δημήτριος τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο στον διάδοχό του, με τη βαθειά συναίσθηση της ιστορικότητας της στιγμής και του χρέους του έναντι της ομογένειας αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Και παράλληλα να τον διευκολύνει να αναλάβει τη σκυτάλη και να προσαρμοστεί χωρίς προσκόμματα.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Και για να είμαστε αντικειμενικοί για όλη αυτή την ταλαιπωρία που υφίσταται η Αρχιεπισκοπή Αμερικής και το εκεί Χριστεπώνυμο πλήρωμα, δεν φταίει αποκλειστικά ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
Ευθύνες τεράστιες έχει σε όλο αυτό και το Φανάρι, το οποίο θα έπρεπε να είχε κάνει από καιρό αυτή την αλλαγή φρουράς.
Πιστεύουμε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει αντιληφθεί πλήρως ότι οι σχέσεις του με την ομογένεια ευρίσκονται πλέον μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Πιστεύουμε ότι γνωρίζει πως η λάθος επιλογή ενός νέου Αρχιεπισκόπου είναι δυνατόν να οδηγήσει σε καταστάσεις που δεν μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους και να οδηγήσει σε γεγονότα απρόβλεπτα.
Γι’ αυτό και η επιλογή του επόμενου Αρχιεπισκόπου πρέπει να γίνει με σωστά κριτήρια και όχι για να ικανοποιηθούν απλώς οι ημέτεροι και να κλείσουμε μερικές τρύπες.
Ο διάδοχος του Δημητρίου πρέπει να διαθέτει έναν συγκερασμό ικανοτήτων και αρετών . Να είναι μία φυσική συνέχεια της μετά Ιακώβου εποχής.Μόνον έτσι η εκεί Εκκλησία μας θα πάρει τα πάνω της.
Και πριν καταλήξει στην όποια απόφασή του ο Πατριάρχης πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη και τους ιεράρχες μας στην Αμερική. Να τους φωνάξει έναν -έναν και να προβληματιστεί μαζί τους για την επόμενη μέρα .
Όχι μόνο για να είναι σύμφωνοι με την επιλογή του αλλά για να τους κινητοποιήσει να αναλάβουν τις ευθύνες τους !
Υπάρχουν λαμπροί Ιεράρχες στην Αμερική. Μητροπολίτες όπως ο έμπειρος Βοστώνης Μεθόδιος , ο μεθοδικός και δραστήριος Νέας Ιερσέης Ευάγγελος,ο αεικίνητος Ατλάντας Αλέξιος και ο ηχηρός και ατρόμητος Αγίου Φραγκίσκου Γεράσιμος, έχουν πολλά να προσφέρουν στην εκεί Εκκλησία και αγαπούν και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Άλλωστε και οι τέσσερις είναι παιδιά του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου.
Όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό το προσκλητήριο, καλό θα είναι να αποχωρήσουν οικειοθελώς! Αρκετό κακό έκαναν μέχρι τώρα!
Πρέπει να επανεύρει , με λίγα λόγια, η Εκκλησία της Αμερικής την θεία και ιερή αποστολή της.
Πρέπει, να ισχύσουν αξιοκρατικά κριτήρια τέτοια που θα οδηγήσουν την Σύνοδο του Οικουμενικού Θρόνου να επιλέξει τον άριστο.
Και επειδή διανύουμε την τελευταία φάση πριν την εκλογή πρέπει όλοι να βοηθήσουν σ´αυτό ώστε να επιλεγεί μια ηγετική προσωπικότητα, με πλατιούς ορίζοντες.
Να δώσει έμφαση στη σωστή επιλογή και εκπαίδευση των ιερέων ώστε να μπαίνει κανείς σε Ορθόδοξο ναό και να το νοιώθει ότι είναι ναοί που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας και ακοκουθούν την παράσοσή μας.
Να ξαναγίνει η ελληνική γλώσσα η δύναμη της ελληνορθόδοξης παράδοσης που κουβαλά η εκκλησία μας αιώνες τώρα και η ομογενειακή παιδεία να γίνει άμεση προτεραιότητα.
Κοντολογίς το θέμα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής μπορεί βρίσκεται στην τελική του ευθεία, στο δικό του Σημείον Μηδέν, αλλά ο δρόμος μέχρι να τελεσφορήσει είναι θέμα των αποφασιστικών κινήσεων που πρέπει να κάνει ο Πατριάρχης και η περί Αυτόν, Αγία και Ιερά Σύνοδος. Να δούμε πότε θα αποφασίσει να κάνει την πρώτη…Όλος ο Ελληνισμός περιμένει από το Σεπτό μας Κέντρο να επιλέξει τον Άριστο και όχι απλά τον αρεστό ! Πιστεύουμε ότι η Ομογένεια δεν θα απογοητευτεί αυτή τη φορά….
ΠΗΓΗ: Newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου