Του Σωτήρη Τζούμα
Κόσμος φεύγει και κόσμος έρχεται στην Εκκλησία μας
Είναι η εποχή των αλλαγών- μικρών και μεγάλων, σε όλα τα επίπεδα
Παρακολουθούμε με συγκίνηση τους τελευταίους εκπροσώπους του κόσμου που φεύγει στην Εκκλησία μας, να δίνουν τη σκυτάλη στον κόσμο που έρχεται.
Ο κόσμος που φεύγει, κόσμος των μεγάλων προκλήσεων αλλά και των πρωτοποριακών αναζητήσεων, κόσμος των αγώνων για την επικράτηση του δικαίου στην Εκκλησία μας, μπορεί να ήταν ένας κόσμος ατελής που άφησε πίσω του κενά.
Αλλά χάρη σε αυτόν στεκόμαστε όρθιοι! Χάρη σ´αυτό τον κόσμο, τους παλαιούς εκείνους Αρχιερείς, η Εκκλησία μας έκανε άλματα προόδου και είναι σήμερα η Εκκλησία που όλοι ξέρουμε.
Είναι η Εκκλησία που παρέδωσαν οι παλαιοί στους νέους.
Είναι οι γαιδουρόδρομοι που μετατράπηκαν σε μεγάλες λεωφόρους, για να μπορεί η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σήμερα να κατέχει τη θέση που της αξίζει και να είναι σεβαστή από όλο τον κόσμο που θρησκεύεται.
Ο κόσμος, που έρχεται μπορεί να είναι πολλά υποσχόμενος , αλλά δείχνει προς το παρόν νεφελώδης και αδιευκρίνιστος. Δείχνει βιαστικός και αλαζονικός.
Ίσως γιατί δεν έμαθε να αγωνίζεται σκληρά. Όπως οι παλαιοί!
Ίσως γιαυτό κάνει βιαστικές κινήσεις που δημιουργούν λάθος εντυπώσεις , αναμοχλεύουν καταστάσεις και ενδεχομένως μπορεί να γεννήσουν και έριδες. Οι ισορροπίες είναι λεπτές.
Οι νέοι Ιεράρχες που αναλαμβάνουν την διαποίμανση μεγάλων Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου, πρέπει να μάθουν να πορεύονται με σεβασμό στο παρελθόν αλλά και το όραμά τους- αν έχουν και όποιο και αν είναι – να το υλοποιούν με αυτοσυγκράτηση.
Ο λόγος για την αλλαγή φρουράς που αποφάσισε προ μηνός η Σύνοδος του Οικουμενικού Θρόνου για την Αρχιεπισκοπή Αμερικής και την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας.
Ο Πατριάρχης του Γένους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί και στις δύο μεγάλες Επαρχίες του Θρόνου, εισηγήθηκε στη Σύνοδο την εκλογή των καλυτέρων που διέθετε η Εκκκησία μας για να συνεχίσουν το έργο της Εκκλησίας μας στις δύο ηπείρους, όπου ζεί και αναπτύσσεται ο εκεί Ελληνισμός.
••Για την Αμερική επέλεξε τον Ελπιδοφόρο,έναν λαμπρό Ιεράρχη του Θρόνου, που καλείται να δώσει στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής την αίγλη που της αξίζει και να την επαναφέρει στη δυναμική θέση που είχε κάποτε,τότε που υπολόγιζαν όλοι την Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Ο Ελπιδοφόρος έχει την ατυχία να αναλαμβάνει μία Αρχιεπισκοπή στην οποία και οι δυο τελεταίοι προκάτοχοί του ( Σπυρίδων και Δημήτριος ) απέτυχαν στο έργο τους και είναι και οι δύο εν ζωή. Δηλαδή όσο ζούν θα τους έχει απέναντι να παρακολουθούν το έργο του και να τον κρίνουν εκ του ασφαλούς. Και από την άποψη αυτή ο Ελπιδοφόρος έχει μπροστά του την μεγάλη πρόκληση να εργαστεί σωστά και να υλοποιήσει το όραμά του, αφιαφορώντας για το παρελθόν.
Έχει όμως και την ευτυχία να ξεκινά από το σημείο μηδέν την αναδιοργάνωση της Αρχιεπισκοπής και να βαδίσει πάνω στα χνάρια που βάδισαν οι εμβληματικοί και χαρισματικοί προκάτοχοί του, Αρχιεπίσκοποι Αθηναγόρας, Μιχαήλ και Ιάκωβος για να δημιουργήσουν αυτό το λαμπρό οικοδόμημα το οποίο αποτελεί την ναυαρχίδα του Πατριαρχείου μας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος πηγαίνει να αναλάβει το πηδάλιο μίας Αρχιεπισκοπής που έστησαν και έχτισαν οι σοφοί προκάτοχοί του. Ξεκίνησε ως Αρχιεπισκοπή Β. Και Ν. Αμερικής και μετεξελίχθηκε σε μία Αρχιεπισκοπή Αμερικής με έδρα τη Νέα Υόρκη και με οκτώ αυτόνομες Μητροπόλεις.Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα έχει πάντα ο Αρχιεπίσκοπος. Και αυτό δεν θα αλλάξει.
Ο Ελπιδοφόρος μπορεί να είναι ένας νέος Ιεράρχης, αλλά είναι έμπειρος και σοφός στη διοίκηση και από την πορεία του μέχρι τώρα- τόσο στην Χάλκη, όσο και στην Ι. Μητρόπολη Προύσης – έχει δείξει ότι δεν παρασύρεται σε υπερβολές ή αμετροεπείς κινήσεις. Βαδίζει με σχέδιο και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους.
Και μολονότι θα δικαιολογείτο ως ένα βαθμό μπροστά σε αυτό το σπουδαίο και σημαντικό που αναλαμβάνει, να εγείρει, κατά τα ανθρώπινα και κάποιες τάσεις αλαζονείας, εντούτοις δείχνει να προσέχει τις κινήσεις του, οι οποίες διακρίνονται για τη σοβαρότητά τους και έχουν πάνω τους την σφραγίδα της φαναριώτικης διπλωματίας.
Μπορεί πολλοί να είδαν με «μισό μάτι» τον εναγκαλισμό του με Ιεράρχη του λεκανοπεδίου τον οποίο κατέστησε άτυπο εκπρόσωπο της Αρχιεπισκοπής εν Αθήναις, πριν ακόμη πάει στις ΗΠΑ, αλλά αυτό το έκανε για να δείξει προς όλους ότι δεν ξεχνά τους καλούς φίλους του. Και κυρίως εκείνους που ακόμη και την εποχή- προ τριετίας – που κανείς δεν πίστευε ότι ο Ελπιδοφόρος θα ήταν ο επόμενος Αμερικής, αυτός ο φίλος το πίστευε και τον ενθάρρυνε και τον βοηθούσε σε αυτό.
Καλό θα ήταν βέβαια η σκέψη του αυτή να περιλάμβανε όλους όσους πίστεψαν στο όνειρο που έγινε πράξη και όχι μόνον τους έχοντες και κατέχοντες. Αλλά αυτό θα μας δοθεί η ευκαιρία να το αναλύσουμε εν καιρώ.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής βρίσκεται στην τελική ευθεία. Σε λίγες ημέρες θα πάει να ενθρονιστεί στην μεγάλη Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Και επειδή «αρχή άνδρα δείκνυσι», ευχόμαστε να επαληθεύσει στο έπακρο τις προσδοκίες όλων . Και ποτέ να μην απολέσει τον παλαιό και καλό Ελπιδοφόρο που έχει μέσα στην ψυχή του, ο οποίος παρά τις γωνίες που συχνά προτάσσει ως άμυνα και ασφάλεια για τους ενοχλητικούς , είναι πάντα έτοιμος να κάνει μία νέα αρχή ακόμη και με εκείνους που τον έβλαψαν,ακόμη και με τους εχθρούς του.
Αλλά η ευκαιρία που δίνει δεν κρατά για πολύ. Γιαυτό ας αυξήσει λίγο τον χρόνο!Μία γενναία παράταση θα του χρειαστεί!
Και να θυμάται ότι ο πολύς και σημαντικός κληρικός της Αρχιεπισκοπής Αμερικής Αλεξ Καρλούτσος,πρέπει να καταστεί ο άμεσος συνεργάτης του στο μεγάλο στοίχημα της αποπεράτωσης του Αγίου Νικολάου και της αναβάθμισης της Αρχιεπισκοπής στο πολιτικό γίγνεσθαι της μεγάλης ομοσπονδιακής χώρας. Είναι ο μόνος που γνωρίζει καλά και τα δύο αυτά θέματα και είναι γνωστή και διαπιστωμένη η αγάπη του π. Αλεξ Καρλούτσου στο Φανάρι και προσωπικά στον Πατριάρχη μας.
•• Για την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης μετά από προβληματισμό που είχε ανάμεσα σε λαμπρούς υποψηφίους ( όπως τον Λόγιο και πολυγραφότατο Ιεράρχη Προικονήσου Ιωσήφ, ο οποίος άρχισε τον βηματισμό του ως Ιεράρχης στην Αυστραλία ) προέκρινε και επέλεξε τον Μακάριο, νέο και άπειρο σχετικά Ιεράρχη αλλά με σπουδαία μόρφωση.
Στον Μακάριο κατέληξε ύστερα και από εισηγήσεις και άλλων Ιεραρχών του Θρόνου και κυρίως από Φαναριώτες Ιεράρχες που προωθούσαν την προαγωγή του.
Ο Μακάριος προέρχεται από την Εκκλησία της Κρήτης και με την εκλογή του επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει το Οικουμενικό Πατριαρχείο να θεωρεί την Εκκλησία της Κρήτης ως δεξαμενή κληρικών για να παίρνει κληρικούς και να τους αναθέτει επιτελικά καθήκοντα και ειδικές αποστολές. Και δεν είναι λίγοι οι Ιεράρχες εκ Κρήτης αυτή τη στιγμή που καταλαμβάνουν καίριες και σημαντικές θέσεις του Οικουμενικού Θρόνου.
Ο Μακάριος αφού εξελέγη Επίσκοπος, εστάλη αρχικά στην Εσθονία για να βοηθήσει την εκεί Εκκλησία μας και να διδάξει στο εκεί Πανεπιστήμιο.
Παράλληλα το Φανάρι του ανέθετε ειδικές αποστολές τις οποίες διεκπεραίωνε επιτυχώς.
Ο Μακάριος όμως, είχε βρεί τον τρόπο να ανελιχθεί σωστά και με την αξία του.
Φρόντισε εκτός από αποτελεσματικός να είναι και χρήσιμος και απαραίτητος σε όλα τα γενόμενα στο Φανάρι. Γιαυτό και φρόντιζε να το επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και να συμμετέχει σε κάθε δραστηριότητά του.
Ως Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας ο Μακάριος έχει αποβάλλει τον μανδύα του εύκολου και εύχρηστου και φροντίζει να δείξει εκεί που πρέπει ότι ορισμένα πράγματα που δεν τα θέλει ή δεν τα εγκρίνει, τα απορρίπτει ή τα αναβάλει μέχρι να ξεχαστεί η εφαρμογή τους. Και αυτό είναι το πρώτο δείγμα γραφής του που έχουμε μέχρι τώρα ένα μόλις μήνα από την εκλογή του.
Για παράδειγμα η Σύνοδος που τον εξέλεξε, με εισήγηση του Πατριάρχη και ύστερα από πολλές διαβουλεύσεις με παράγοντες από την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, αποφάσισε την κατάτμηση της Αρχιεπισκοπής σε τέσσερις ισότιμες μονάδες.
Το πρώτο τμήμα θα ήταν η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας με έδρα το Σίδνεϊ και ο ποιμενάρχης του θα ήταν Αρχιεπίσκοπος λόγω νομικών υποχρεώσεων προς την εκεί πολιτεία η οποία αναγνωρίζει το status της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας και αυτό δεν πρέπει να αλλάξει. Και τα άλλα τρία τμήματα θα ήταν δυο στην Μελβούρνη και ένα στην Αδελαίδα ως Μητροπόλεις. Όλα ήταν έτοιμα και η Σύνοδος θα προχωρούσε την επόμενη της εκλογής του νέου Αρχιεπισκόπου και στα υπόλοιπα. Δηλαδή στην ανακοίνωση της κατάτμησης και στις ισάριθμες εκλογές των υπολοίπων Μητροπολιτών. Μέχρι και τα ονόματα που θα προωθούσε ο Πατριάρχης προς προαγωγή είχαν γίνει γνωστά.
Και ο Πατριάρχης είχε καταλήξει σε αυτό το σχέδιο για την καλύτερη διαποίμανση της Αρχιεπισκοπής η οποιά είναι αχανής και απέραντη.
Και πράγματι το σωστό είναι η κατάτμηση της Αρχιεπισκοπής, αλλιώς η ίδια η Εκκλησία με το υδροκέφαλο σύστημα διοίκησης, ευνοεί τη μονοκρατορία του ενός και τις όποιες λοβιτούρες που μπορεί να αναπτυχθούν στο περιβάλλον του. Το ζούμε άλλωστε αυτό σε όλο του το μεγαλείο σε πολλές περιπτώσεις.
Παράλληλα το υδροκέφαλο σύστημα διοίκησης υποβαθμίζει τον θεσμό του επισκόπου τον οποίο θεωρεί ικανό και άξιο μόνο για τις τελετουργίες και για να αλλάζει άμφια και Μίτρες τις Κυριακές και τις εορτές και να παριστάνει τον κομπάρσο του Αρχιεπισκόπου δεν του δίνει ενεργό ρόλο στη διοίκηση.
Και σε αυτή την πληγή είπε ο Πατριάρχης μας, δεινός μελετητής όλων των προβλημάτων της Εκκλησίας μας, να βάλει ένα τέλος.
Από τη στιγμή όμως, που εξελέγη ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας το σχέδιο αυτό άρχισε να αλλάζει.
Αρχικά ειπώθηκε ότι μεταφέρεται για την επόμενη Σύνοδο του Ιουνίου και στη συνέχεια ότι θα υλοποιηθεί μετά την ενθρόνιση του νέου αρχιεπισκόπου.
Στο μεταξύ άρχισε να κυοφορείται μία εσωστρέφεια η οποία όπως είναι φυσικό είχε δείγματα διχογνωμίας και διχασμού της κοινής γνώμης.
Έτσι εκεί που είχε γίνει αποδεκτή αρχικά, άνευ αντιρρήσεων η ανακοίνωση του Πατριάρχη για κατάτμηση της Αρχιεπισκοπής,η κωλυσιεργία αυτή και οι φήμες που ακολούθησαν δημιούργησαν μία συζήτηση που αν συνεχιστεί λίγο ακόμη δεν θα βγεί σε καλό. Και κυρίως θα κοστίσει στο νέο Αρχιεπίσκοπο που επέλεξε να ξεκινήσει την Αρχιεπισκοπία του με ένα θέμα που η συζήτησή του θα διχάσει την κοινή γνώμη.
Και το λέμε αυτό διότι τόσο μια συνέντευξη που έδωσε στην Αθήνα όσο και κάποιες δηλώσεις του ρίχνουν λάδι στη φωτιά και εγείρουν μέτωπα που ενδεχομένως να προκαλέσουν ταραχές και συγχύσεις.
Στη συνέντευξη αυτή έκανε το λάθος να επικαλεστεί τη μαρτυρία ανθρώπων που τηλεφωνούν από την Αυστραλία για να τον συγχαρούν και του λένε να παραμένει το σχήμα ως έχει και να μην προχωρήσει στη δημιουργία νέων Μητροπόλεων . Μα οι άνθρωποι που τηλεφωνούν αποτελούν μία ένδειξη η οποία έχει έντονα το υποκειμενικό στοιχείο αφου όλοι αυτοί θέλουν να γίνουν αρεστοί και να κολακεύσουν τον σημαντικό συνομιλητή τους Αρχιεπίσκοπο και να κερδίσουν την συμπάθειά του.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του λέει ότι θα πάει πρώτα να δει και να αποφασίσει ο ίδιος το τί πρέπει να γίνει και θα αποφασίσει ο ίδιος αν γίνει ή όχι κατάτμηση. Δηλαδή διατηρεί στην επικαιρότητα αρνητικά ένα θέμα για το οποίο υπάρχει Συνοδική απόφαση. Εκτός και αν οι Συνοδικές αποφάσεις που δεν είναι αρεστές δεν ισχύουν.
Και το περίεργο είναι ότι ενώ ο ίδιος διατηρεί το θέμα στην επικαιρότητα δεν λέει πουθενά μέχρι τώρα, ότι υπάρχει απόφαση της Συνόδου η οποία πρέπει να εκτελεστεί ή να αλλάξει.
Για να αλλάξει, όμως, πρέπει να προβληθούν ενδύναμα επιχειρήματα, τα οποία μέχρι στιγμής δεν τα έχουμε ακούσει.
Ακούμε μόνο την προσωπική βούληση του νέου Αρχιεπισκόπου που θέλει να πάει ως νέος Στυλιανός, αγνοώντας και εν μέρει προσβάλλοντας όλους εκείνους που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας χρόνια τώρα.
Για παράδειγμα ο βοηθός Επίσκοπος Δέρβης Ιεζεκιήλ,πρόκειται για μία εμβληματική φυσιογνωμία για την εκεί Εκκλησία μας και είναι από το 1977 Επίσκοπος. Οπότε γίνεται αμέσως αντιληπτό το πώς θα αισθανθεί ή πώς αισθάνεται μετά από όλα αυτά .
Επίσης ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Βουλής προέβη σε μία δήλωση η οποία ως ένα βαθμό ήταν ατυχής και προσβλητική της μνήμης του προκατόχου του αλλά και όλων των επωνύμων και ανωνύμων εργατών του Ευαγγελίου στην μακρινή ήπειρο.
Είπε συγκεκριμένα:
«Πάω στην Αυστραλία έχοντας έναν βασικό σκοπό, μία βασική προτεραιότητα: να επανενώσω τον λαό της Αυστραλίας, ο οποίος είναι λαός ζωντανός, ελληνικότατος, με την ελληνική γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Αυτόν τον λαό θέλω να τον ενώσω με το εθνικό μας κέντρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: και αναγέννηση πνευματική και επενδύσεις για τον τόπο μας, γιατί και αυτά χρειάζονται. Το 80% του ποιμνίου μου δεν είναι απλώς ευκατάστατο, αλλά υπερευκατάστατο. Επομένως, μπορεί να υπάρξει μια ηλιαχτίδα φωτός για την πατρίδα μας, η οποία περνάει δύσκολες στιγμές».
Να … επανενώσω; Δηλαδή μέχρι τώρα ο Στυλιανός και οι εκεί κληρικοί μας δίχαζαν και δεν συνένωναν την ομογένεια της Αυστραλίας με την μητέρα πατρίδα ;
Πρόκειται για βιαστικό συλλογισμό ο οποίος κατετέθη κατά τη γνώμη μας με περισσότερο για να δείξει τον ενθουσιασμό του νέου Αρχιεπισκόπου για τα καθήκοντα που αναλαμβάνει παρά για να διχάσει ή να προκαλέσει τριβές.
Και ο Στυλιανός 40 τόσα χρόνια που ήταν στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας τί έκανε;
Είναι πρόσφατη η συμβολή της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας στην πύρινη λαίλαπα στο Μάτι και δεν την ξεχνάμε. Έστειλε αμέσως και από τους πρώτους 660 χιλιάδες.
Και ο Στυλιανός ήταν ήδη προ των πυλών του παραδείσου.
Και όμως, όλα δούλευαν ρολόι. Και η Εκκλησία μας εκεί έδωσε το παρών και συμπαραστάθηκε στους πληγέντες Έλληνες.
Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστεί τον Στυλιανό , τη μνήμη του και το έργο του, αλλά πρέπει να μάθουμε σε αυτό τον τόπο να τιμάμε και να αναγνωρίζουμε τις αξίες, ακόμη κι όταν αυτές οι αξίες δεν λογαριάζουν κανέναν άλλον πλην του εαυτού τους.
Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος πρέπει να ευγνωμονεί τον Θεό για την μεγάλη δωρεά και ευεργεσία που αξιώθηκε να λάβει από την Μητέρα Εκκλησία και προσωπικά από τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας και να συμβάλει τώρα με την στάση του και την γενναιόδωρη συμπεριφορά του στην σωστή και ομαλή διαποίμανση της αχανούς Αυστραλίας και ως καλός και φιλόστοργος πατέρας να στέρξει στο να χαρούν κι άλλοι κληρικοί μας και μάλιστα εκείνοι που κουβάλησαν πρώτοι νερό στο μύλο του για να ζήσει αυτή τη μεγάλη τιμή.
Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι, το παράδειγμα των προγόνων μας το διδάσκει: Ενωμένοι πετυχαίνουμε θαύματα. Η διχοστασία μας καταστρέφει.
Το γνωρίζουμε καλά, αλλά ο κακός εαυτός μας δεν μας αφήνει να το παραδεχτούμε.
Φταίει μόνον η ιδιοσυγκρασία της φυλής μας; Ίσως.
Πιστεύουμε ότι πιο πολύ φταίει η λαθεμένη κουλτούρα μας. Ένα μίγμα άκρατου ατομικισμού και προσωπικής ευδαιμονίας, που συνιστούν ουσιαστικά ένα είδος μηδενισμού, που καταλύει τους άλλους δεσμούς.
Ζητάμε από τους άλλους να μας δώσουν ό,τι και εμείς ακόμη δεν είμαστε σίγουροι ότι το αξίζουμε.
Την αξιοπρέπειά μας και την ανωτερότητά μας τη διασφαλίζουμε με τη στάση μας και δεν μας τη χαρίζει κανένας, όταν δεν πείθουμε ότι την αξίζουμε.
Δεν απομένει παρά να αναπτύξουμε την προσωπική μας, αλλά και την εθνική μας αυθεντική υψηλή αυτοεκτίμηση. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας με ειλικρίνεια και με ρεαλιστική βάση. Να τον αγαπήσουμε. Να τον φροντίσουμε όπως το αξίζει.
Να αναπτύξουμε το Ελληνικό Φιλότιμο.
Τότε θα αναδυθεί σίγουρα το ευγενές πείσμα δράσεως.
Με αυτά τα νάματα να εμπνεύσουμε τις νέες γενιές. Με αυτές τις ιδέες να κερδίσουμε τους νέους ανθρώπους.
Και τότε το Εκκλησιαστικό , με το οποίο είναι συνυφασμένο και το προσωπικό καλό, όπως και η αξιοπρέπειά μας είναι απόλυτα εξασφαλισμένα.
Το οφείλουμε, θαρρούμε, στην Εκκλησία και στην Πατρίδα μας αλλά και στα παιδιά μας, να ασχοληθούμε όλοι μας μεθοδευμένα με επιμέλεια και φιλότιμο με αυτού του είδους την ενωτική συμπεριφορά.
Πρέπει και μπορούμε να αρχίσουμε με πείσμα να κάνουμε μια νέα αρχή, ενωμένοι και όχι διχασμένοι για την εξουσία. Ο άραφος χιτώνας του Κυρίου μας φτάνει και περισσεύει για όλους.
Ας το σκεφτούμε αυτό πριν είναι πολύ αργά. Το πρόσω ή το όπισθεν ολοταχώς είναι μιά αναπνοή λόγου η απόσταση που τα χωρίζει και τα ενώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου