Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
«Εθνική ανάγκη η αποασυλοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου».
Μία από τις «κατακτήσεις» ορισμένων πολιτικών και παραπολιτικών οργανώσεων υπήρξε η μετατροπή του ασύλου, από άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών σε άσυλο καταφυγής, προστασίας και δράσης παράνομων, παραβατικών και κακοποιών στοιχείων.
Όλοι οι λογικοί Έλληνες και προπαντός οι Ακαδημαϊκοί αγανακτούν, βλέποντας τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας, τα τελευταία 30 χρόνια, να λειτουργούν ως κέντρα βίας, αναρχίας, παρανομίας και τρομοκρατίας, διότι το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο.
Ομάδες εισβολέων, άγνωστης ταυτότητας, εισέρχονται καθημερινά στα ΑΕΙ και χρησιμοποιούν το άσυλο ιδεών ως άσυλο παρανομίας, ασυδοσίας και παραβατικότητας και ως χώρο στέγασης, κρυψώνα, προστασίας και οργάνωσης κακοποιών δράσεων, ανεξέλεγκτου από την αστυνόμευση.
Η κατάσταση αυτή δεν επιτρέπει στα ΑΕΙ να εκπληρώσουν το ερευνητικό, διδακτικό και διοικητικό τους έργο, με αποτέλεσμα να λειτουργούν με πολύ μεγάλη δυσχέρεια οι εκπαιδευτικοί και μορφωτικοί τους στόχοι.
Δεν είναι δυνατό και συνετό, όμως, στην Ελλάδα του 2019, να μην μπορούν κάποιοι να κατανοήσουν τι είναι πρόοδος και τι δεν είναι, τι είναι δημοκρατία και τι δεν είναι, τι είναι άσυλο ιδεών και τι είναι άσυλο παρανόμων και παρανομιών.
Δεν είναι δυνατό να επιβάλει μια ισχνή μειοψηφία σε όλους τους πολίτες της χώρας μια άποψη για τη δημοκρατία και την πρόοδο, που να εκθέτει τον διαχρονικό πολιτισμό της χώρας και να επιβάλει ένα παράλογο και φασιστικό καθεστώς, ως δημοκρατικό μέσα από την απειλή, τη βία, την αναρχία και την τρομοκρατία, όπως ακριβώς τα έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει άμεση ανάγκη να επιστρέψει η χώρα στην αποασυλοποίηση των ασύλων που επέβαλαν ορισμένοι. Η ορατή πλέον σταδιακή κατάλυση του Συντάγματος, των Νόμων και της Δημοκρατίας στα ΑΕΙ της χώρας, με την έκνομη δράση των γνωστών παράνομων εισβολέων και την κατάχρηση του ασύλου που ακολουθεί, ωθεί σε ένα συναγερμό συνειδήσεων, που αφορά σε όλους τους αληθινά δημοκράτες πολίτες αυτές της χώρας και πιέζει στην ανάγκη επιστροφής στην κανονικότητα.
Είναι επίσης απαραίτητο, όλοι οι λογικοί πολιτικοί να σταματήσουν άμεσα την ανοχή σε δράσεις που οδηγούν στις παρανομίες, στην κατάπτωση και στον διεθνή ευτελισμό της χώρας και σχετίζεται με το αντιδημοκρατικό άσυλο, με την έλλειψη ασφάλειας και τάξεως, με τα άσυλα της οικονομικής παρανομίας και με τόσα άλλα που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και εμποδίζουν την ανάπτυξή της.
Και τούτο διότι τα διάφορα άσυλα είναι εκείνα που δίνουν εδώ και αρκετά χρόνια την εντύπωση στους εκτός Ελλάδος παρατηρητές ότι πρόκειται για μια χώρα, όπου ακμάζει η αναρχία, η αυτοδικία, η ισχύς των οργανωμένων μειοψηφιών, που φρενάρει τους ρυθμούς της χώρας προς τα εμπρός.
Είναι βέβαιο ότι εάν δεν αποασυλοποιηθεί η χώρα από τα αντιδημοκρατικά άσυλα της ανομίας, που προξενούν μια χρόνια αρρωστημένη κατάσταση, όχι μόνον δεν θα μπορέσει να ελπίζει σε εξυγίανση, αλλά, παράλληλα, θα συνεχίσουν να εκτρέφονται οι προϋποθέσεις για επέκταση παρόμοιων ασύλων σε όλους τους κρατικούς χώρους.
Στα ΑΕΙ της χώρας, η ελληνική πολιτεία οφείλει να βοηθήσει ουσιαστικά την Ακαδημαϊκή κοινότητα να επανέλθει στην ασφάλεια, στην ακαδημαϊκή ειρήνη και τάξη, για να μπορούν διδάσκοντες και διδασκόμενοι να λειτουργούν ανεμπόδιστα, χωρίς την απειλή και τον φόβο των όποιων επίδοξων κακοποιών.
Τα ΑΕΙ θα πρέπει να αποτελούν υποδείγματα προς μίμηση υψηλού επιπέδου νομιμότητας, δικαιοσύνης, ειρήνης, ασφάλειας και όχι υποδείγματα παραβατικότητας προς αποφυγή.
Κανένα άσυλο ελεύθερης και ανεμπόδιστης διακίνησης των ιδεών, δεν απειλείται με την κατάργηση του ασύλου της βίας και της τρομοκρατίας. Το αντίθετο, μάλιστα, αφού η παιδεία είναι ανάγκη να λειτουργεί σε συνθήκες ελευθερίας και όχι ελευθεριότητας και ασυδοσίας.
Η ελευθερία, η δημοκρατία και η πρόοδος, για να υπάρξουν σε συγκεκριμένο πολιτειακό τόπο και χρόνο είναι ανάγκη να λειτουργούν οι θεμελιώδεις κανόνες και οι νόμοι της δημοκρατίας, που ορίζονται πρωταρχικά με βάση τον Συνταγματικό χάρτη της χώρας και όχι οι κανόνες που επιβάλουν οι ιδιοτελείς μειοψηφίες και οι ομάδες.
Δεν μπορεί να υπάρχουν, από τη μια πλευρά, τα ΑΕΙ, η λειτουργία και ο σκοπός των οποίων βασίζεται στην τήρηση του Συντάγματος και των νόμων και, από την άλλη, να υπάρχουν εντός του Πανεπιστημίου, οι ποικίλες ομάδες αναρχικών και παράνομων που τις αντιστρατεύονται και τις περιφρονούν χωρίς να εμποδίζονται.
Δεν είναι δυνατό σε μια Δημοκρατία να δίνεται χώρος σε κάποιες μειοψηφίες να επιβουλεύονται, στον υψηλού συμβολισμού χώρο των ΑΕΙ, τη δημοκρατική και νόμιμη λειτουργία του κράτους και των Πανεπιστημίων.
Δεν είναι δυνατό να δίνονται ευκαιρίες σε κάποιους να οργανώνουν, με το πρόσχημα αυτοφυών μη συνταγματικών, ψευτοπροοδευτικών ιδεών, την αποξένωση των Πανεπιστημίων και των φοιτητών από το δημοκρατικό, κοινωνικό και πολιτισμικό τοπίο αυτής της χώρας και από τις πατροπαράδοτες δημοκρατικές της αξίες.
Δεν είναι δυνατό να δίνεται η δυνατότητα σε έκνομες μειοψηφίες να ακυρώνουν όσα δημιουργικά διδάσκονται και επιτελούνται στα πανεπιστήμια υπέρ της συνταγματικής νομιμότητας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας του ανθρώπου και υπέρ της καλλιέργειας των αρετών, των προτύπων και των αρχών της χώρας και να εμποδίζουν ή να αλλοιώνουν το έργο ευθύνης των ΑΕΙ που είναι να καλλιεργούν τις συνειδήσεις των νέων υπό εκκόλαψη επιστημόνων, που θα αποτελέσουν τα στελέχη της αυριανής κοινωνίας.
Μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα τις ιδέες τους εντός της κοινότητας των ΑΕΙ, εφόσον είναι μέλη της, αλλά δεν είναι δυνατό εξωπανεπιστμιακοί παράγοντες να επιβάλουν με αυτόν τον παράνομο και βίαιο τρόπο, που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, μια ιδεολογία παραποιημένης ελευθερίας και δημοκρατίας, εθίζοντας την ακαδημαϊκή κοινότητα σε έναν αντισυνταγματικό και αντεθνικό προσανατολισμό «εκτραχηλισμού», «εθνομηδενισμού», «αυθάδειας» και αποπνευματοποιημένου μαρξιστικού ή καπιταλιστικού Υλισμού.
Το άσυλο της παρανομίας, ως όργανο επιβολής των λίγων έναντι των πολλών, των φασιστικών ιδεοληψιών έναντι της δημοκρατικής συνειδήσεως, αποτελεί ένα πλαίσιο κυριαρχίας και αποδόμησης των ελληνικών αξιών.
Είναι φανερό ότι οι γνωστές κολώνες στήριξης του ασύλου της ανομίας, που υπάρχουν εντός και εκτός των ΑΕΙ έχουν μια δική τους θεωρητική άποψη περί δημοκρατίας, η οποία αντιτίθεται σε αυτά που ορίζει το ελληνικό Συνταγματικό δίκαιο.
Είναι επίσης φανερό ότι αυτή η άποψη ουδεμία συγγένεια ή σχέση έχει με την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια δημοκρατία.
Είναι κρίμα που κάποιοι, υπολογίζοντας σε στενά μικροπολιτικά οφέλη, φλερτάρουν με εκείνους που επιβουλεύονται στα πανεπιστήμια –και όχι μόνον- τους συνταγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς.
Η διατήρηση εντός των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας τέτοιων μορφών παραβατικότητας και συμφερόντων, όσες κρύβονται πίσω από το άσυλο, οδηγεί σταδιακά σε μορφές ολοκληρωτισμού.
Ολοκληρωτισμός δεν είναι απλώς η επιβολή μιας ιδεολογίας, αλλά η οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, που παρακάμπτει τη λαϊκή δημοκρατική βούληση, προβάλλοντας και συντηρώντας προσχήματα δημοκρατικότητας, με παράλληλη λειτουργία αυθαίρετων πράξεων και λειτουργιών, που στην ουσία φθείρουν, πληγώνουν και, σταδιακά, σχεδιάζουν την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Είναι γεγονός ότι σήμερα στη χώρα μας εκείνοι που καταχρώνται τη δημοκρατία στο χώρο της Παιδείας και των ΑΕΙ , προκειμένου να προωθήσουν την ιδεοληψία του ριζοσπαστικού μαρξιστικού ολιγαρχικού ολοκληρωτισμού ή της νέας Τάξης, είναι οι ίδιοι με εκείνους, που στηρίζουν και τη διατήρηση του ασύλου, με τη μορφή που οι πλείστοι Έλληνες απεχθάνονται. Πρόκειται, όπως ήδη έχει ήδη ειπωθεί, για έναν «προοδευτικό Καρνάβαλο» ή έναν «προοδευτικό εμπαιγμό», που το μόνο που πετυχαίνει είναι η χρόνια οπισθοδρόμηση της χώρας.
Μία από τις «κατακτήσεις» ορισμένων πολιτικών και παραπολιτικών οργανώσεων υπήρξε η μετατροπή του ασύλου, από άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών σε άσυλο καταφυγής, προστασίας και δράσης παράνομων, παραβατικών και κακοποιών στοιχείων.
Όλοι οι λογικοί Έλληνες και προπαντός οι Ακαδημαϊκοί αγανακτούν, βλέποντας τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας, τα τελευταία 30 χρόνια, να λειτουργούν ως κέντρα βίας, αναρχίας, παρανομίας και τρομοκρατίας, διότι το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο.
Ομάδες εισβολέων, άγνωστης ταυτότητας, εισέρχονται καθημερινά στα ΑΕΙ και χρησιμοποιούν το άσυλο ιδεών ως άσυλο παρανομίας, ασυδοσίας και παραβατικότητας και ως χώρο στέγασης, κρυψώνα, προστασίας και οργάνωσης κακοποιών δράσεων, ανεξέλεγκτου από την αστυνόμευση.
Η κατάσταση αυτή δεν επιτρέπει στα ΑΕΙ να εκπληρώσουν το ερευνητικό, διδακτικό και διοικητικό τους έργο, με αποτέλεσμα να λειτουργούν με πολύ μεγάλη δυσχέρεια οι εκπαιδευτικοί και μορφωτικοί τους στόχοι.
Δεν είναι δυνατό και συνετό, όμως, στην Ελλάδα του 2019, να μην μπορούν κάποιοι να κατανοήσουν τι είναι πρόοδος και τι δεν είναι, τι είναι δημοκρατία και τι δεν είναι, τι είναι άσυλο ιδεών και τι είναι άσυλο παρανόμων και παρανομιών.
Δεν είναι δυνατό να επιβάλει μια ισχνή μειοψηφία σε όλους τους πολίτες της χώρας μια άποψη για τη δημοκρατία και την πρόοδο, που να εκθέτει τον διαχρονικό πολιτισμό της χώρας και να επιβάλει ένα παράλογο και φασιστικό καθεστώς, ως δημοκρατικό μέσα από την απειλή, τη βία, την αναρχία και την τρομοκρατία, όπως ακριβώς τα έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει άμεση ανάγκη να επιστρέψει η χώρα στην αποασυλοποίηση των ασύλων που επέβαλαν ορισμένοι. Η ορατή πλέον σταδιακή κατάλυση του Συντάγματος, των Νόμων και της Δημοκρατίας στα ΑΕΙ της χώρας, με την έκνομη δράση των γνωστών παράνομων εισβολέων και την κατάχρηση του ασύλου που ακολουθεί, ωθεί σε ένα συναγερμό συνειδήσεων, που αφορά σε όλους τους αληθινά δημοκράτες πολίτες αυτές της χώρας και πιέζει στην ανάγκη επιστροφής στην κανονικότητα.
Είναι επίσης απαραίτητο, όλοι οι λογικοί πολιτικοί να σταματήσουν άμεσα την ανοχή σε δράσεις που οδηγούν στις παρανομίες, στην κατάπτωση και στον διεθνή ευτελισμό της χώρας και σχετίζεται με το αντιδημοκρατικό άσυλο, με την έλλειψη ασφάλειας και τάξεως, με τα άσυλα της οικονομικής παρανομίας και με τόσα άλλα που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και εμποδίζουν την ανάπτυξή της.
Και τούτο διότι τα διάφορα άσυλα είναι εκείνα που δίνουν εδώ και αρκετά χρόνια την εντύπωση στους εκτός Ελλάδος παρατηρητές ότι πρόκειται για μια χώρα, όπου ακμάζει η αναρχία, η αυτοδικία, η ισχύς των οργανωμένων μειοψηφιών, που φρενάρει τους ρυθμούς της χώρας προς τα εμπρός.
Είναι βέβαιο ότι εάν δεν αποασυλοποιηθεί η χώρα από τα αντιδημοκρατικά άσυλα της ανομίας, που προξενούν μια χρόνια αρρωστημένη κατάσταση, όχι μόνον δεν θα μπορέσει να ελπίζει σε εξυγίανση, αλλά, παράλληλα, θα συνεχίσουν να εκτρέφονται οι προϋποθέσεις για επέκταση παρόμοιων ασύλων σε όλους τους κρατικούς χώρους.
Στα ΑΕΙ της χώρας, η ελληνική πολιτεία οφείλει να βοηθήσει ουσιαστικά την Ακαδημαϊκή κοινότητα να επανέλθει στην ασφάλεια, στην ακαδημαϊκή ειρήνη και τάξη, για να μπορούν διδάσκοντες και διδασκόμενοι να λειτουργούν ανεμπόδιστα, χωρίς την απειλή και τον φόβο των όποιων επίδοξων κακοποιών.
Τα ΑΕΙ θα πρέπει να αποτελούν υποδείγματα προς μίμηση υψηλού επιπέδου νομιμότητας, δικαιοσύνης, ειρήνης, ασφάλειας και όχι υποδείγματα παραβατικότητας προς αποφυγή.
Κανένα άσυλο ελεύθερης και ανεμπόδιστης διακίνησης των ιδεών, δεν απειλείται με την κατάργηση του ασύλου της βίας και της τρομοκρατίας. Το αντίθετο, μάλιστα, αφού η παιδεία είναι ανάγκη να λειτουργεί σε συνθήκες ελευθερίας και όχι ελευθεριότητας και ασυδοσίας.
Η ελευθερία, η δημοκρατία και η πρόοδος, για να υπάρξουν σε συγκεκριμένο πολιτειακό τόπο και χρόνο είναι ανάγκη να λειτουργούν οι θεμελιώδεις κανόνες και οι νόμοι της δημοκρατίας, που ορίζονται πρωταρχικά με βάση τον Συνταγματικό χάρτη της χώρας και όχι οι κανόνες που επιβάλουν οι ιδιοτελείς μειοψηφίες και οι ομάδες.
Δεν μπορεί να υπάρχουν, από τη μια πλευρά, τα ΑΕΙ, η λειτουργία και ο σκοπός των οποίων βασίζεται στην τήρηση του Συντάγματος και των νόμων και, από την άλλη, να υπάρχουν εντός του Πανεπιστημίου, οι ποικίλες ομάδες αναρχικών και παράνομων που τις αντιστρατεύονται και τις περιφρονούν χωρίς να εμποδίζονται.
Δεν είναι δυνατό σε μια Δημοκρατία να δίνεται χώρος σε κάποιες μειοψηφίες να επιβουλεύονται, στον υψηλού συμβολισμού χώρο των ΑΕΙ, τη δημοκρατική και νόμιμη λειτουργία του κράτους και των Πανεπιστημίων.
Δεν είναι δυνατό να δίνονται ευκαιρίες σε κάποιους να οργανώνουν, με το πρόσχημα αυτοφυών μη συνταγματικών, ψευτοπροοδευτικών ιδεών, την αποξένωση των Πανεπιστημίων και των φοιτητών από το δημοκρατικό, κοινωνικό και πολιτισμικό τοπίο αυτής της χώρας και από τις πατροπαράδοτες δημοκρατικές της αξίες.
Δεν είναι δυνατό να δίνεται η δυνατότητα σε έκνομες μειοψηφίες να ακυρώνουν όσα δημιουργικά διδάσκονται και επιτελούνται στα πανεπιστήμια υπέρ της συνταγματικής νομιμότητας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας του ανθρώπου και υπέρ της καλλιέργειας των αρετών, των προτύπων και των αρχών της χώρας και να εμποδίζουν ή να αλλοιώνουν το έργο ευθύνης των ΑΕΙ που είναι να καλλιεργούν τις συνειδήσεις των νέων υπό εκκόλαψη επιστημόνων, που θα αποτελέσουν τα στελέχη της αυριανής κοινωνίας.
Μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα τις ιδέες τους εντός της κοινότητας των ΑΕΙ, εφόσον είναι μέλη της, αλλά δεν είναι δυνατό εξωπανεπιστμιακοί παράγοντες να επιβάλουν με αυτόν τον παράνομο και βίαιο τρόπο, που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, μια ιδεολογία παραποιημένης ελευθερίας και δημοκρατίας, εθίζοντας την ακαδημαϊκή κοινότητα σε έναν αντισυνταγματικό και αντεθνικό προσανατολισμό «εκτραχηλισμού», «εθνομηδενισμού», «αυθάδειας» και αποπνευματοποιημένου μαρξιστικού ή καπιταλιστικού Υλισμού.
Το άσυλο της παρανομίας, ως όργανο επιβολής των λίγων έναντι των πολλών, των φασιστικών ιδεοληψιών έναντι της δημοκρατικής συνειδήσεως, αποτελεί ένα πλαίσιο κυριαρχίας και αποδόμησης των ελληνικών αξιών.
Είναι φανερό ότι οι γνωστές κολώνες στήριξης του ασύλου της ανομίας, που υπάρχουν εντός και εκτός των ΑΕΙ έχουν μια δική τους θεωρητική άποψη περί δημοκρατίας, η οποία αντιτίθεται σε αυτά που ορίζει το ελληνικό Συνταγματικό δίκαιο.
Είναι επίσης φανερό ότι αυτή η άποψη ουδεμία συγγένεια ή σχέση έχει με την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια δημοκρατία.
Είναι κρίμα που κάποιοι, υπολογίζοντας σε στενά μικροπολιτικά οφέλη, φλερτάρουν με εκείνους που επιβουλεύονται στα πανεπιστήμια –και όχι μόνον- τους συνταγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς.
Η διατήρηση εντός των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας τέτοιων μορφών παραβατικότητας και συμφερόντων, όσες κρύβονται πίσω από το άσυλο, οδηγεί σταδιακά σε μορφές ολοκληρωτισμού.
Ολοκληρωτισμός δεν είναι απλώς η επιβολή μιας ιδεολογίας, αλλά η οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, που παρακάμπτει τη λαϊκή δημοκρατική βούληση, προβάλλοντας και συντηρώντας προσχήματα δημοκρατικότητας, με παράλληλη λειτουργία αυθαίρετων πράξεων και λειτουργιών, που στην ουσία φθείρουν, πληγώνουν και, σταδιακά, σχεδιάζουν την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Είναι γεγονός ότι σήμερα στη χώρα μας εκείνοι που καταχρώνται τη δημοκρατία στο χώρο της Παιδείας και των ΑΕΙ , προκειμένου να προωθήσουν την ιδεοληψία του ριζοσπαστικού μαρξιστικού ολιγαρχικού ολοκληρωτισμού ή της νέας Τάξης, είναι οι ίδιοι με εκείνους, που στηρίζουν και τη διατήρηση του ασύλου, με τη μορφή που οι πλείστοι Έλληνες απεχθάνονται. Πρόκειται, όπως ήδη έχει ήδη ειπωθεί, για έναν «προοδευτικό Καρνάβαλο» ή έναν «προοδευτικό εμπαιγμό», που το μόνο που πετυχαίνει είναι η χρόνια οπισθοδρόμηση της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου