Η ενδημική νόσος της διχόνοιας και του λαϊκισμού

Η ενδημική νόσος της διχόνοιας και του λαϊκισμού 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Τις ημέρες αυτές αντιμετωπίζουμε ως χώρα μια ακόμη επιθετική ενέργεια της Τουρκίας, ίσως προκλητικότερη από τις προηγούμενες. Το μνημόνιο συνεργασίας της με την Λιβύη απειλεί ευθέως την εθνική μας κυριαρχία και την ακεραιότητα των εδαφών μας. Μπορεί να είναι νομικά άκυρο, μπορεί να παραβιάζει το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως υπογράφηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα, όμως δεν παύει να είναι εχθρική πράξη κατά της Ελλάδος. Αυτή συνδυαζόμενη με την ωμή παραβίαση των δικαιωμάτων στην Μεσόγειο Θάλασσα της Κυπριακής Δημοκρατίας αποδεικνύει πως η γειτονική χώρα στηρίζεται στον όγκο της για να επιβάλει το δικό της δίκαιο στις γειτονικές της χώρες. 

Σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε η πολιτική ηγεσία της χώρας μας πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να την αντιμετωπίσει με ενότητα, γνώση και ευθύνη. ΤΩΡΑ είναι η ιστορική ευκαιρία για τους πολιτικούς μας να μείνουν στην Ιστορία, ότι σε σύμπνοια για την Πατρίδα καταπολέμησαν τις ενδημικές νόσους της διχόνοιας, της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού. Με από κοινού αποφασιστικότητα έναντι των απειλών της Τουρκίας θα φανεί ότι το εσωτερικό μέτωπο είναι μια γροθιά. Βεβαίως, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα, χρειάζεται και μια εθνική συμφωνία να ενισχυθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις σε προσωπικό και σε σύγχρονο οπλισμό. Η εθνική ενότητα έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας πρέπει να έχει ως πρότυπο αυτήν έναντι της φασιστικής Ιταλίας. 

Η γεωπολιτική των νησιών είναι παγκόσμιο ζήτημα. Αυτό καταδεικνύεται στο εκτός σειράς αφιέρωμα της γαλλικής εφημερίδας Le Monde. Κυκλοφορήθηκε στη Γαλλία πριν μερικές εβδομάδες και έχει τίτλο «Γεωπολιτική των νήσων σε 40 χάρτες». Την προαναφερθείσα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας έχουν επικυρώσει 168 χώρες – μέλη του ΟΗΕ και έχουν υπογράψει και επικυρώσει 157. Η Λιβύη την έχει υπογράψει, αλλά δεν την επικύρωσε, ενώ η Τουρκία δεν την υπέγραψε, ούτε την επικύρωσε. Η εν λόγω Συνθήκη έβαλε τις βάσεις της «εδαφοποίησης των θαλασσών». Το άρθρο 121 της προσδιορίζει ότι το κάθε νησί έχει στη θάλασσα τα ίδια δικαιώματα, που έχουν και τα εδάφη της ξηράς, όπως αιγιαλίτιδα ζώνη και αποκλειστική οικονομική ζώνη. 

Η Ελλάδα ορθά αντιμετωπίζει αυστηρά τη Λιβύη, διότι δεν σέβεται την υπογραφή της στο Δίκαιο της Θάλασσας. Το 1986 υπέγραψε Πράξη Κύρωσης της Οριοθέτησης της Υφαλοκρηπίδας με την Μάλτα, με την οποία αναγνώρισε ότι το μικροσκοπικό νησί – κράτος έχει στη θάλασσα τα δικαιώματα μιας χερσαίας χώρας και η υφαλοκρηπίδα οριοθετήθηκε στη μέση γραμμή. Σήμερα η υποστηριζόμενη από την Τουρκία και αμφισβητούμενη στο εσωτερικό της χώρας κυβέρνηση της Τρίπολης δεν δέχεται για την Ελλάδα αυτά, που υπέγραψε για τη Μάλτα... Η Τουρκία από την άλλη πλευρά ουδεμία πρόθεση έχει να πειθαρχήσει στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Αγνοεί επίσης εκκλήσεις και θεωρητικές καταδίκες. Μόνο την αποτρεπτική ισχύ αντιλαμβάνεται.. Και αυτήν είναι πατριωτικό μας καθήκον να την έχουμε.-