Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Εκοιμήθη ο μέγας αιρετικός θεολόγος της εποχής μας.

Ο μητρ. Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας δεν αναίρεσε ποτέ δημοσίως τις αιρετικές του θέσεις. Αντιθέτως τιμήθηκε μάλιστα γι' αυτές! Παρουσιάζουμε συγκεντρωτικὰ κακόδοξες θέσεις τοῦ κεκοιμημένου, ἑνὸς αἱρετίζοντος ἐπισκόπου στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως αὐτὲς παρουσιάστηκαν σὲ καταγγελία διαμαρτυρίας πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ 2011

 Οι αρετικές θέσεις του Ιωάννη Ζηζιούλα.
 
1. ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Ξεκινᾶμε μὲ τὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως –θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές–, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ αἵρεση καὶ τῆς ὁποίας διδάσκαλος εἶναι καὶ ὁ μητροπ. Περγάμου.
Ἡ αἵρεση αὐτὴ ἀνατρέπει ὁλοτελῶς τὴν θεμελιακὴ διδασκαλία τῆς Εκκλησίας, πὼς ὑπάρχει μόνο Μία Ἐκκλησία, «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4, 5). Κατὰ τὸν κ. Ζηζιούλα καὶ τὴν «Βαπτισματικὴ Θεολογία», καὶ τὸ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βάπτισμα εναι γκυρο, ἂν καὶ τελεται π αρετικό! Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τ Βάπτισμα δημιουργε να ριον ες τν κκλησίαν. Τ Βάπτισμαρθόδοξον  μήριοθετε τν κκλησίαν,  ποία περιλαμβάνει ρθοδόξους κα τεροδόξους... Ἐκτς βαπτίσματος δν πάρχει κκλησία». ντιθέτως, «ντός το βαπτίσματος, στω κα ν πάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, να σχίσμα, δυνάμεθα ν μιλμεν δικκλησίαν»!
Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ποὺ θέτει ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζονται Ὀρθοδόξοι καὶ αἱρετικοί, πολλὰ βαπτίσματα καὶ πολλὲς αἱρετικὲς “ἐκκλησίες”! Καὶ βέβαια δι’ αὐτῆς τῆς θεωρίας, παραβαίνονται κατάφορα πολλοὶ Ἱ. Κανόνες καὶ «διευκολύνεται» ἡ ἐπικράτηση καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο τῆς οἰκουμενιστικῆς ἰδεολογίας τῶν ἑτεροδόξων.
Παραδείγματα: α) Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», ποὺ ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «π τς δύο πλευρς (ΡΚαθολικος κα ρθόδοξους) ναγνωρίζεται τι ατ πο  Χριστς νεπιστεύθη στν κκλησία Του ...δν δύναται ν θεωρται ς  διοκτησία τς μις μόνον π τς κκλησίες μας. Στ πλαίσια ατ εναι προφανς τι κάθε εδους ναβαπτισμς ποκλείεται».
β) Ἀλλὰ καὶ ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοιννακοινωθν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου (29//6/95), μὲ τὴν δήλωση: «Παρακινομε τος πιστούς μας, Καθολικος κα ρθοδόξους, ν νισχύσουν τ πνεμα τς δελφότητας, τ ποο προέρχεται π τ να βάπτισμα».
γ) Τὸν Μάϊο τοῦ 2002 μὲ πρωτοβουλία τοῦ καρδινάλιου Βάλτερ Κάσπερ καὶ μὲ συμμετοχὴ τεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἕνωσης τῶν ρθοδόξωνἘκκλησιῶν στὴ Γερμανία (KOKiD) πογράφτηκε κείμενο μοιβαίας ναγνώρισης το βαπτίσματος ἑτεροδόξων-Ὀρθοδόξων«Παρ’ λες τς διαφορς στν ντίληψη γιτν κκλησία, φίσταται μεταξύ μας μία βασικ συμφωνία ς πρς τ βάπτισμα. Γι’ ατ καναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα πο χει τελεστεῖ ...μ τν συμβολικ πράξη τς κατάδυσης στ νερ  τς πίχυσης μ νερό... Ατ  μφίδρομη ναγνώριση τοβαπτίσματος κφράζει τν θεμελιωμένο στν ησο Χριστ δεσμ τς νότητας»! Ἄρα κι ἐδῶ ἔχουμε πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν!
Ἔτσι ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀντὶ «ν λέγχει τος αρετικος κα ν τος νουθετε, μήπως πιστρέψουν π τν πλάνην των» (ὅπως συνιστοῦν οἱ Πατέρες καὶ γράφει ὁ ἅγ. Νικόδημος), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει τὶς συμπροσευχὲς (ὅπως οἱ Οἰκουμ. Σύνοδοι ἔχουν νομοθετήσει), τολμᾶ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ «ἐπικυρώνει» τὸ αἱρετικὸ βάπτισμα, ἀναβαθμίζοντας ἔτσι τὶς αἱρετικὲς κοινότητες σὲ «ἐκκλησίες»!
Ὁ Ἅγ. Ἀθανάσιος, ὅμως, (ἂν ἀκόμα πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας) θεωροῦσε τὴν ρθ πίστη ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ βαπτίσματος: «Ὁ Σωτρ οκ πλς νετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρτα επε «μαθη-τεύσατε» κα στερα «βαπτίζετε..., ν’ κ τς μαθήσεως  πίστις ρθ γένηται, κα μετπίστεως  το βαπτίσματος τελείωσις προστεθ. Πολλα γον κα λλαι αρέσεις λέγου-σαι τ νόματα μόνον, μ φρονοσαι δ ρθςς ερηται, μηδ τν πίστιν γιαίνουσα χουσαιλυσιτελς (=χωρς κανένα ποτέλεσμα) χουσι κα τ παρ' ατν διδόμενον δωρ, λειπόμενον εσεβεί στε κα τν ραντιζμενον παρ' ατν ρυπανεσθαι μλλον ν σεβείᾳ  λυτροσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Γι’ αὐτὴν κι ἄλλες παρόμοιες κακοδοξίες τίμησε ἡ Ἀκαδημία Βόλου καὶ ὁ κ. Ἰγνάτιος, «τν βετεράνο το Οκουμενισμο κ. Ζηζιούλα,  ποος ποτελε κλασσικν παράδειγμα ρθοδόξου κφυλισθέντος κκλησιολογικς, δι τς συμμετοχς του ες τν λεγομένην Οκουμενικν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας νὰ τιμᾶται ὁ αἱρετίζων κ. Ζηζιούλας, ὄχι μόνον στὴν Ἀκαδημία μὰ καὶ μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν, γίνεται κατανοητὸ γιατὶ τολμοῦμε νὰ χαρακτηρίζουμε ἕνα μητροπολίτη ὡς αἱρετικό· διότι, παρόλο ποὺ οἱ θέσεις του ἔχουν κατηγορηθεῖ ἐπὶ αἱρέσει, συνεχίζει νὰ τὶς κηρύττει, μὴ δεχόμενος ἀντιρρήσεις καὶ διάλογο γι’ αὐτές. 

2. Η ΘΕΩΡΙΑ τῶν ΚΛΑΔΩΝ, τῶν ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ καὶ τῶν ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ
Ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία», ὅμως, συμπλέκεται καὶ μὲ ἄλλες αἱρετικὲς θωρίες: «τῶν κλάδων», τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὴν Συμφωνία στὸ Μπάλαμαντ, στὴν ὁποία ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ θέση: «Θεωρομεν τν μοιβαίαν ταύτην ναγνώρισιν τς κκλησιαστικς ντότητος το βαπτίσματοςπαρ τς διαιρέσεις μν, πλήρως σύμφωνον πρς τν έναον διδασκαλίαν μφοτέρωντν κκλησιν»! Ἀλλ’ αὐτὰ «τ συμπεράσματα κα τ λον Συμφωνηθν Κείμενον, ντιπροσωπεύουν Δυτικν σκεπτικισμόν» γράφει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Δράγας, καὶ ἡ «ποδοχή των π ρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μλλον σκόπιμον προδοσίαν τν ρθοδόξων θέσεων κα ποταγν ες τς δυτικς οκουμενιστικς προοπτικάς!»2.
Ὁ μητροπολίτης Περγάμου, ἐπίσης, θεωρεῖ ὅτι « κκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανος νατολς κα Δύσεως, εναι οράτως νωμένη (Ὀρθόδοξοι καὶ αρετικοί), κα ἀποδέχεται τὸ ἐφεύρημα τοῦ Βατικανοῦ, τὴν θεωρία τν “δύο πνευμόνων”», πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρς τν Πάπα ωάννη Παλο B' (τ 1998), τόνιζε τν νάγκη πιταχύνσεως τς διαδικασίας ποκαταστάσεως τς πλήρους κοινωνίας μν [ρθοδόξων-παπικν]... ς εστόχως ξέφρασε τοτο  μετέρα γιότης (συνέχιζε τότε  κ. Ζηζιούλας),  νατολ κα  Δύσις ποτελον τος δύο πνεύμονας δι τν ποιων ναπνέει  κκλησία» (περ. «᾿Επίσκεψις», ἀριθ. 559/31.7.1998).
Ὥστε ἡ Μία, Ἁγία καὶ ἄσπιλος νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔχει «δύο πνεύμονες» καὶ ἀσφαλῶς δύο καρδιές. Ὁ ἕνας πνεύμων –θὰ σκεπτόταν κάθε ὀρθόδοξος– εἶναι ὑγιής, καθότι ὀρθόδοξος, τὸ ἴδιο καὶ ἡ μία καρδιά, ἐνῶ ἀντιθέτως τὰ ἀντίστοιχα ζωτικὰ ὄργανα τῶν παπικῶν θὰ εἶναι ἄρρωστα, καθόσον αἱρετικά. Ὄχι, λέγει ὁ κ. Ζηζιούλας. Ὅλα τὰ ὄργανα, καὶ αὐτὰ τῆς ἀσπίλου Ἐκκλησίας ἔχουν πρόβλημα. Καὶ τὸ πρόβλημα θὰ λυθεῖ, ὄχι ὅταν ἀποκηρύξουν τὶς πλάνες τους οἱ αἱρετικοί, ὄχι ὅταν ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία καὶ ἀποδεχθοῦν νὰ ἀρδεύεται ἡ ἄρρωστη καρδιά καὶ ὁ ἄρρωστος πνεύμων ἀπὸ τὰ ὑγιῆ, ἀλλὰ ὅταν ἐπιτευχθεῖ «ἑνότης» διὰ συμβιβασμῶν!!! Πουθενὰ ἡ λέξις «μετάνοια». Γράφει: «Ἡ νότης ατν εναι οσιώδης δι τν γι ζων τς Μίας, γίας, Καθολικς καποστολικς κκλησίας“»! (περ. «᾿Επίσκεψις», ὅπ. παρ.). Καί: « νότητα θ παιτήσει λλαγς κα π τς δύο πλευρές..., “μι προσαρμογ κα π τς δύο πλευρές”. Γι τος ρθοδόξους, επε (ὁ κ. Ζηζιούλας), ατ σημαίνει ναγνώρισητι πάρχει μι καθολικχριστιανικ κκλησία σ να πίπεδο ψηλότερο π κενο τν θνικν τους κκλησιν κα  πίσκοπος τς Ρώμης εναι  παραδοσιακή της κεφαλή»! (orthodoxia-pateriki.blogspot.com). Καὶ ἄρα, τὸν ρόλο τῆς κεφαλῆς σ’ αὐτὸ τὸ ἀλλόκοτο «ἐκκλησιαστικὸ» σῶμα τῶν οἰκουμενιστῶν, θὰ τὸν παίξει ὁ αἱρετικὸς Πάπας! 
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υοθέτηση ἀπὸ αὐτόν, τὸν (καθ’ ὑπόθεσιν) ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τῆς «Βαπτισματικς Θεολογίας», τῆς «θεωρίας τν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» ρίπτονται εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου ἀποδέχεται ὅτι ἡ μάνα του ὀρθόδοξη κκλησία εἶναι ρρωστη, συκοφαντώντας την ἀσπλάχνωςἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ νωσή της διὰ συμβιβασμῶν μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία; Οἱ πίσκοποι (κι ὄχι μόνο αὐτοὶ) ποὺ βλέπουν τοὺς διπλωματούχους οἰκουμενιστὲς ν διαλύουν τν κκλησία θμείνουν παθες;

3. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητρ. Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς ὅμως, Μ. Φαράντος, Ἰω. Κορναράκης, π. Δημ. Μπαθρέλλος, π. Νικ. Λουδοβίκος, Χρ. Σταμούλης κ.ἄ., διακρίνουν ὑπερβολές, ὄχι μόνο στὶς ἄλλες πλευρὲς τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ καὶ σ’ ἐκεῖνο, ποὺ διαπραγματεύεται περὶ τῆς «εχαριστιακς κκλησιολογίας», χρεώνοντάς του δηλαδὴ μιὰ ἀκόμα δεινὴ αρεση!
Γράφει ὁ καθηγ. Δογματικῆς Χρ. Σταμούλης στὸ «Ἄσκηση καὶ Εὐχαριστία»: Γιὰ τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» ἡ προτεραιότητα βρίσκεται στὴν Εὐχαριστία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡ μοναδικὴ ἔκφραση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν θεωρία (ὅπως τὴν διδάσκει ὁ κ. Ἰω. Ζηζιούλας), «φθάσαμε σ μία κκλησιολογία που δν πάρχει θέσηοτε γι ερέαλλ οτε κα γι λαϊκό..., που γνοεται  κκλησιαστικκοινότητα..., παρόλο τν λεκτικ περτονισμό τους... Τούτη  κστατικότητα, λλωστε, μφανίζεται σ λο σχεδν τ ργο το ω. Ζηζιούλα, καθς διατρέχει μ τν δια νταση τὴν Τριαδολογία (ντολογικ προτεραιότητα το Πατέρα)... μεσο ποτέλεσμα λων τν παραπάνω  δεολογικοποίηση τς πίστης». Αὐτὴ ἡ θέση «ποτελε πράξη ποδόμησης τς κκλησίας, πράξη διαίρεσης το κοινο σώματος... ποδηλον τι Εχαριστία τν νοριν δν εναι ατοτελς κα ατόνομος, λλ προέκταση τς εχαριστίας το πισκόπου, κα τι συνεπς  νορία δν μπορε ν θεωρηθε“καθολικ κκλησία» (Χρ. Σταμούλη).
Ἡ κατάστρωση τοῦ μακρόπνοου σχεδίου γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνήκει στὸ Βατικανό, ἀλλ’ ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ἡ κατασκευὴ ἑνὸς Πρωτείου μὲ ὀρθόδοξα ὑλικά, ποὺ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἔχουν σκοπὸν νὰ παραπλανήσουν τοὺς Ὀρθοδόξους γιὰ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

5. Εχαριστιακ κκλησιολογία καὶ στὸ βάθος τὸ ΠΡΩΤΕΙΟ.
Μὲ διάφορα κείμενα, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴν κακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα ἀποτελοῦν τὸ βιβλίο του « Κτίση ς Εχαριστία» καὶ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: « πίσκοπος ς προεστς τς Θείας Εχαριστίας».
Στὸ βιβλίο αὐτὸ –κατὰ τὸν Φαράντο– « κ. Ζ. ξαίρει τν θ. Εχαριστία μονομερς ς ναφορ δώρων πρς τν Θεό, παραθεωρε δ  κα στηλιτεύει τν χαρακτρα ατς ς θυσίας...». Στὸ συγκεκριμένο ἔργο τοῦ κ. Ζηζιούλα παρατηρεῖται « τέλειος παρα-μερισμς τς ρθοδόξου κκλησίας ς τς κκλησίας, – κ. Ζ. μιλε διαρκς (σ.σ. γενικὰ) περ κκλησίας ἢ χριστιανικς κκλησίας–,  ποψίλωσις τς θ. Εχαριστίας ς πλς εχαριστιακς ναφορς –ν στοιχεον ποδεκτν π οκουμενικς βάσεως–, μσύγχρονον πόρριψιν το δίου –δι τος ρθοδόξους– χαρακτρος ατς ς θυσίας, τελεία περιφρόνησις τς παραδόσεως...,  τελεία ποσιώπησις τν Οκουμ. συνόδων»!
Ἀλλ’ καὶ ὁ καθηγητὴς Κορναράκης ἐξασκεῖ κριτικὴ στὸ ἴδιο ἄρθρο καὶ εἰδικὰ στὸ ἑξῆς σημεῖο: «Τ κατεξοχν ργον το πισκόπου (γράφει ἐκεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας) εναι προεδρία τς Θ. Εχαριστίας. ...λα τ λλα ργα του εναι δευτερεύοντα γιατ λα τλλα νοηματίζονται π τ σχέση τος μ τ Θ. Εχαριστία.  πίσκοπος στν οσία δν εναι διοικητής, εναι λειτουργός, εναι εκν Χριστο, ...δν μπορομε νπαρακάμψουμε τν εκόνα κα ν φθάσουμε πευθείας στ πρωτότυπο. Μ λλα λόγια δν μπορομε ν προσευχόμεθα πευθείας στ Χριστό, λλ πρέπει νπαρεμβάλλεται  εκόνα του,  πίσκοπος»! Διαφορετικὰ « πικοινωνία μας μ τ Θεπαρακάμπτει τν νθρωπο κα πραγματοποιεται μέσ τς φαντασίας»!!!
Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀποδεικνύονται φαντασιώσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα, ἀφοῦ κατὰ τὸν καθηγητὴ Κορναράκη, ἂν «νατρέξουμε στ κείμενο τς Θ. Λειτουργίας στ ερατικόν, θδομε ὅτι ἄλλος εἶναι τὸ κέντρο τς Θ. Εχαριστίας καὶ ὄχι  πίσκοπος». Στὸ Ἱερατικόν, λοιπόν, διαβάζουμε πὼς ὁ ερέας «πρ το τέμπλου, θ ζητήσει τν “χερα” τοΔεσπότου Χριστο, γι ν πιτελέσει τν ναίμακτο θυσία... "Κύριε, ξαπόστειλόν μοι τν χερά σου..."» καὶ ὄχι «τν χερα το οκείου πισκόπου». Στὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἀναφορᾶς «ἡ πρόσκληση το λαο ν προσέλθει, ...γίνεται δι τν λόγων το Κυρίου καχι δι το πισκόπου! “Λάβετε φάγετε...”. Γι τν καθαγίαση τν τιμίων δώρων  ερέας λειτουργς πευθύνεται πρς τν Κύριο, πο εναι συγχρόνως θύτης κα θμα. Κα στσημεο τοτο  παρουσία  μετοχ το πισκόπου εναι νύπαρκτη: “...Κα ποίησον τν μν ρτον τοτον...”. Πρ τς Θ. μεταλήψεως κα πάλι  σχετικ εχ το ερέως θ πευθυνθεστν θυσιασθέντα Κύριο κα χι στν πίσκοπο: “Πρόσχες Κύριε ησο Χριστέ... κα λθ ες τ γιάσαι μς...”. π τ κείμενο ατ τς Θ. Λειτουργίας δν προκύπτει τι  πίσκοπος εναι προεστς τς Θ. Εχαριστίας, μ τ νόημά πο θέλει  Σεβ. κ. ωάννης Ζηζιούλας...”! Θ. Λειτουργίαλοιπόν, εναι κραιφνς χριστοκεντρικ κα καθόλου πισκοποκεντρική! ... πίσκοπος μνημονεύεται (ἁπλῶς) ς  κκλ. διοικητικς προϊστάμενος...» (Κορναράκη Ἰω., "Θεοδρομία", Ἰαν. 2006).
Ἀπ’ αὐτὴ τὴ θέση καὶ ὕβρι τοῦ κ. Ζηζιούλα προκύπτει καὶ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, οἱ πιστοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτόν, δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μετὰ τοῦ Θεοῦ;
Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀδύνατη ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐπικοινωνία. Σύμφωνα μὲ σύμπασα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅμως, καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ἀσφαλῶς ἡ ἐπικοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὴ καὶ χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ Ἐπισκόπου, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, παρ’ ὅλο ποὺ δὲν ἀνεγνώριζε 4 Πατριάρχες –ποὺ ἦσαν «ὀρθόδοξοι» μόνον κατ’ ὄνομα, ἀλλ’ αἱρετικοὶ στὰ φρονήματα–, τῶν ὁποίων ἀκριβῶς ἡ αἵρεση ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό. Ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ: ὅταν καθαιρέθηκε καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα, ἡ προσευχή του δὲν ἦταν ψευδὴς ἢ φανταστικὴ (ὅπως θέλει ὁ κ. Ζηζιούλας), ἐπειδὴ τάχα δὲν δεχόταν νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Καλέκα. Ὅπως συνέβη μὲ Ἁγίους ποὺ ἐδιώκοντο ἢ εἶχαν καθαιρεθεῖ ἀπὸ κακόδοξους Πατριάρχες, δηλ. τοὺς Ἁγίους Ἀθανάσιο, Ἰωάννη Χρυσόστομο, Ἰωάννη Δαμασκηνό, Θεόδωρο Στουδίτη (ποὺ χωρὶς νὰ μνημονεύει τὸν Ἐπίσκοπο τελοῦσε Θ. Λειτουργία στὴ φυλακή), Ἀθανάσιο Πάριο, Νεκτάριο Αἰγίνης, κ.λπ.
Ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» τοῦ κ. Ζηζιούλα, τελικά, εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ «κάθε εξουσία» στὴν Ἐκκλησία («ἁγιαστική, ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική») «πηγάζει ἀπὸ τὴν εὐχαριστία» καὶ αὐτὸν ποὺ κατέχει τὴν «προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας», τότε ὁ Προεστὼς τῆς Εὐχαριστίας μεταμορφώνεται σὲ πηγὴ εξουσίας καὶ αὐθεντίας, στὴν σεβασμιότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει ἀπόλυτη ὑπακοή, ἀφοῦ θὰ εἶναι περιβεβλημένος ὅλο τὸ μυστηριακό, ἐσχατολογικὸ καὶ θεσμικὸ φορτίο ἱερότητος, ἄνευ μάλιστα τοῦ ὁποίου (ὅπως εὐθέως διδάσκει ὁ Περγάμου) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε τὸν Κύριο. Ἔτσι παρακάμπτεται καὶ ἀπὸ τὴν Λειτουργία καὶ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ  λατρευόμενος Κύριος, ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» Χριστός, καὶ τ θέση του καταλαμβάνει ὁ Προεστώς, πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κρύβεται ἐπιμελῶς καὶ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του ἐν τῷ καταλλήλῳ καιρῷ τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο καὶ Πρωτεῖο τοΠάπα, ὅπως τοῦτο διαπιστώθηκε εἰς τὸ Θ’ Διαχριστιανικὸ Συμπόσιον (Δεκέμβριος 2005) παπικῶν καὶ ὀρθοδόξων. Ἐκεῖ, αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι συμφώνησαν πώς: «“Εχαριστηριακὴ κκλησιολογία” εναι δυνατ ν ποτελέσει σημαντικὴ βάσηπροσεγγίσεως τῶν δύο κκλησιν, στ πλαίσια το οκουμενικο διαλόγου, γι τν κατανόηση τῆς λειτουργίας το πισκοπικο πρωτείου στὴν τοπικ κκλησία στπλαίσια το Μυστηρίου τς Θ. Εχαριστίας»! (Κορναράκη Ἰω.).
Ὅπως βλέπουμε, “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” καὶ Πρωτεῖο πᾶνε μαζί. Ἔτσι, στὶς 23 Φεβρου­αρίου 2008 στὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου ὁ κ. Ζηζιούλας, ἐρωτώμενος γιὰ τὸ Μυστή­ριο τῆς Ἱεραρχίας, δὲν διστάζει νὰ συγκρίνει τὰ ἀσύγκριτα· τολμ ν εσάγει τν «εδωλολατρικὴ» ννοια τς ναλογίας μεταξ τς εραρχίας κα τς γίας Τριάδος· καὶ θεολογεῖ περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ ἐφόδιο ὄχι τὸν θεῖο φωτισμό, ἀλλὰ τὸν ὀρθολογισμό, ποὺ ἀνέκαθεν ἐξάγουν τὰ βατικάνεια, προτεσταντικὰ καὶ οἰκουμενιστικὰ ἐργαστήρια. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κάνει μὲ ποιά σκοπιμότητα; Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα! Μᾶς διδάσκει, λοιπόν, τὴν κακόδοξη θεωρία τι μέσα στν γία Τριάδα χουμε κάποιου εἴδους «διαβάθμηση»! Μᾶς λέγει, «οτε λίγο οτε πολύ, τι  Κύριος εναι δεύτερος Θεός». Ἂς ἀκούσουμε τοὺς κακόδοξους λόγους του:
« πρτος λοιπν ατομάτως γενν τν εραρχία. ντολογικ  εραρχία πάρχει καστην γ. Τριάδα.  πηγή,  ρχή, εναι  Πατήρ, π ’κεῖ πηγάζουν τ πρόσωπα τς γ. Τριάδος. Στν γία Τριάδα, λοιπόν, χουμε μία διαβάθμιση, δν χουμε ατόματησυνύπαρξη, λλ χουμε παρξη  ποία μεταφέρεται π τν ναν στν λλον. Ἐὰν βάλουμε τ πρόσωπα ν μφανίζονται τσι ταυτόχρονα, τότε καταργομε τν ννοια τς ατιότητος ατιότητα δν εναι κάτι πο μπορομε ν παραβλέψουμε».
Σταματοῦμε ἐδῶ γιὰ νὰ παραθέσουμε λίγες φράσεις τῶν θεοφωτίστων θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγ. Γρηγορίου καὶ τοῦ ἁγ. Συμεὼν τοῦ νέου θεολόγου, ποὺ κάνουν σκόνη τοὺς ἀφώτιστους συλλογισμοὺς ποὺ ἔχει πλάσει μὲ τὸ μυαλό του καὶ χρησιμοποιεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας, μεταφέροντας ἀνθρώπινες ἔννοιες στὸ Θεό. Γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Λίαν αἰσχρόν... ἐκ τῶν κάτω τῶν ἄνω τὴν εἰκασίαν λαμβάνειν, καὶ τῶν ἀκινήτων ἐκ τῆς ρευστῆς φύσεως». Καὶ συνεχίζει: «Διότι δὲν πρέπει... νὰ μεταφέρουμε στὸν Θεὸ καὶ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες καὶ τῆς δικῆς μας συγγενείας ὀνομασίες. Καθὼς ἡ διαφορὰ εἰς τὴν ἀποκάλυψιν καὶ ὄχι τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως διάφορον, ἔκαμε διαφορετικὴν καὶ τὴν ὀνομασία: Πατὴρ–Υἱὸς–Ἅγιον Πνεῦμα». Καὶ ἀλλοῦ: «Τ ατιον δν εναι ρχαιότερον π κενα τν ποίων εναι ατιον. Διότι οτε  λιος εναι ρχαιότερος π τ Φς»3.
Καὶ μιὰ μικρὴ ἔνδειξη ἀπὸ τὸν ἅγ. Συμεών, τοῦ πῶς θεολογοῦν οἱ Ἅγιοι καὶ πῶς αἱρετίζει ὁ κ. Ζηζιούλας, καὶ ἀκόμα πῶς ἀντιμετώπιζαν οἱ Ἅγιοι τοὺς κακόδοξους τῆς ἐποχῆς τους. (Περισσότερα γιὰ αὐτὴ τὴν «τερατώδη αἵρεση» στὸν ἅγιο Συμεών). 
Ἰσχυρίζονται κάποιοι (λέγει ὁ Ἅγιος) πὼς «μείζων  Πατρ το Υο, καθ᾿  ατιός στι τς πάρξεως το Υο». Καὶ κατακεραυνώνει κάθε ἕνα ποὺ θεολογεῖ κακοδόξως, ὅπως ὁ κ. Ζηζιούλα: «Ε διαίρετος ν ... παναγία Τριάς, τίς δίδαξε, τίς νενόησε μέτρα καί βαθμούς, πρτον κα δεύτερον, μεζον κα λαττον ν ατ; Τίς τος θεάτοις κα γνώστοις καπάντ νερμηνεύτοις κα κατανοήτοις τατα ξέθετο; Τ γρ ε νωμένα κα ε σαύτωςντα, λλήλων πρτα εναι ο δύνανται»4.
Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, Σεβασμιώτατοι, νὰ χει  ρθόδοξος Ἐκκλησία δύο θεολογίες; Μία τῶν γίων καὶ μία τοῦ μητροπολίτου Περγάμου κ. Ζηζιούλα;
Ἂς ἐπανέλθουμε, ὅμως, στὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου τοῦ κ. Ζηζιούλα: 
«Ἡ εὐχαριστιακ κοινότητα εἶναι δομημένη ἱεραρχικά... Ὁ πρῶτος ἔχει τν τιμκα προηγεται μόνο γιατ λεύθερα τν ποδέχονται οἱ μετ’ ατόν. Τ πρότυπο τς εχα-ριστιακς εραρχίας εναι  γ. Τριάδα, στν ποία σαφς κα πάρχει εραρχία (βλ. “Πατήρ μου μείζων μού στι”), λλ  προσωπικ εράρχηση (ποτ π.χ. δὲν μπορομε νὰβάλουμε πρῶτο τὸ Ἅγιο Πνεμα ἢ τρίτον τὸν Υό), δν συνεπάγεται μείωση τῆς οσίας, δηλ. ντολογικ εράρχηση: τ τρία πρόσωπα εναι σα κα ταυτίζονται κατὰ τν οσία»5.
Ὁ Μ. Βασίλειος, ὅμως, διαφωνεῖ ριζικὰ μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα: «Γι τν Πατέρα, τν Υἱὸ κατ γιο Πνεμα διδάσκοντας  Κύριοςδν χρησιμοποίησε μαζ κι ρίθμησηΔν επε δηλ.: Στν πρτο κα δεύτερο κα τρίτο. Οτε: Σ' να κα δύο κα τρία... νας εναι Θες κα Πατέρας, νας κι  μονογενς Υἱὸς κι να τ Πνεμα τ γιο. Καθεμι π τς ποστάσεις τν ξαγγέλλουμε μονωμένα. Κι ν χρειασθε ν τς συναριθμήσουμε, δν γλιστρμε μ παίδευτη ρίθμηση σ ννοια πολυθεΐας. Γιατ δν ριθμομε προσθέτοντας, γι ν' αξήσουμε τ να σ πλθος, λέγοντας να κα δύο κα τρία, οτε πρτο κα δεύτερο κα τρίτο. “γ Θες πρτος κι γ κατόπιν”».
Ἂς δοῦμε, σὲ ἀντιπαράθεση τώρα, τὶς συνεχιζόμενες βλασφημίες τοῦ Ζηζιούλα, ποὺ γράφει: « Υἱὸς εναι κ το Πατρς κα δν μπορομε ν βάζουμε τν Υἱὸ πάνω π τν Πατέρα  δίπλα–δίπλα, σον μ τν ΠατέραἘὰν μέσα στν γία Τριάδα, ...πάρχει εραρχία, πς εναι δυνατν  κκλησία πο εκονίζει τν γία Τριάδα ν μν χει εραρχία; ...Ἀκόμη κα μέσα στ σμα τν ποστόλων χουμε τν Πέτρο ποος πωσδήποτε ξεχωρίζει π τος λλους»6. Ὡς πρὸς τί ξεχωρίζει ὁ Πέτρος, δὲν μᾶς τὸ ἐξηγεῖ θεολογικά· μόνο μὲ τὴν Παπική-Λατινικὴ λογικὴ ποὺ ἀποδέχεται ὁ κ. Ζηζιούλας, μόνο ἔτσι ξεχωρίζει ὁ Πέτρος; Ἀντίθετα ἡ Ἐκκλησία ξεχώρισε τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, στὸν ὁποῖο ἀπέδωσε μόνο σ’ αὐτόν, ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους, τὸ ὄνομα τοῦ θεολόγου.
Αὐτὴ εἶναι ἡ αἱρετικὴ θεολογία τοῦ κ. Ζηζιούλα περὶ Ἁγίας Τριάδος· διαστρεβλώνει τὸ μυστήριό της καὶ κατόπιν φέρνει τὸ θέμα ἐκεῖ ποὺ στοχεύει ὅλη αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ θεολογία του, στὸν Πέτρο καὶ στὸν Πάπα, ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν Πέτρο. Καὶ τελειώνει: «Τκεφάλι δν μπορε ν μν χει προτεραιότητα ναντι το ποδιοπειδ  πίσκοπος χει τν διότητα το πατέρα μέσα στν κκλησία, γι’ ατ κάθεται ες τύπον κα τόπον τοΠΑΤΡΟΣ. Ἐὰν στν παρξή μας καταργήσουμε τν εραρχία, καταργομε τν προσωπικτερότητα. Θεωρομε τν αυτό μας αθύπαρκτο...»! Γιὰ νὰ μὴν «ξεγελιόμαστε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πονηρὴ ὁρολο­γία», πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἐδῶ ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει τὸ ἐξωφρενικό· πὼς «τάχα, ἡ Ἐκκλησία εἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα... Μὲ τὶς λέξεις περιγράφεται ἡ ἀναλογία τοῦ Ἀκινάτη, καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα θεμελιώνεται ὀντολογικὰ γιὰ πάντα στὸν ὁρισμὸ τοῦ Θεοῦ σὰν l’ esse ipsum subsistens»7.
Ἔτσι, «ἐπινοεῖ (ὁ κ. Ζηζιούλας) καὶ μία θανατηφόρο Τριαδολογία, ἡ ὁποία σκοπὸ ἔχει τὴν ἀναγνώριση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα! ρμηνεύει τν Πατέρα σν Θεό, σν ντο-λογικρχ τς Τριάδος. Ἐνῶ ο Πατέρες ἔβλεπαν τὸν Πατέρα σν Ατία κινήσεως τς Τριάδος» καὶ τὴν «παρξη τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Ἁγ. Τριάδος ταυτόχρονη. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στὴν ὑποστάση τοῦ Υἱοῦ, ὑπῆρξε ταυτόχρονη. «Ἂς δοῦμε γιὰ ἄλλη μία φορά, τί ἔχει νὰ μᾶς πεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος ὁ ἅγ. Μάξιμος... “ὁ Πατέραςδὲν ἀπόκτησε ἐκ τῶν ὑστέρων τὸ ὄνομα οὔτε ὡς ἀξίωμά ποὺ ἔλαβε ἐκ τῶν ὑστέρων νοοῦμε τὴν Βασιλεία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ. Γιατὶ ἡ σχέση μεταξὺ τῶν Τριῶν Προσώπων ὑποδηλώνει τὴν συνύπαρξή τους, καὶ δὲν ἐπιτρέπει αὐτά, τῶν ὁποίων εἶναι καὶ λέγεται σχέση, νὰ θεωροῦνται μεταγενέστερα τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο!”»8.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὀρθοδοξεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας, ἢ μήπως εἶναι αὐτὸς (ὅπως ὑποστηρίχτηκε) «ποὺ ράβει τὸ Ὀρθοδοξο κουστοῦμι τοῦ Πάπα...»;
Στὸ σημεῖο αὐτό, θὰ παρουσιάσουμε κάποιες ἀκόμα παπικὲς καὶ ὀρθόδοξες δηλώσεις καὶ κείμενα ποὺ δείχνουν ὅτι ἔχει δρομολογηθεῖ (καὶ ὑφίσταται ἐν μέρει) ἡ ἐξίσωσι τῆς αἱρετικῆς «ἐκκλησίας» τῶν Παπικῶν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἕνωση τους μὲ καμουφλαρισμένο τὸ Πρωτεῖο καὶ τὸν αἱρετικὸ Πάπα Πρῶτο ὡς εἰκονίζοντα τὸν ΘεὸΠατέρα!!!
Ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Β' στὴν Ἐγκύκλιόν του "να ν σιν" γράφει: Εἴθε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «ν φωτίση λους τος πισκόπους κα θεολόγους τν κκλησιν μας, γι νδυνηθομε ν βρομε  νας μαζ μ τν λλον τς μορφές, στς ποες ατ  διακονία(το πισκόπου Ρώμης) δύναται ν πραγματοποι μίαν διακονίαν τς γάπης, πο θναγνωρίζεται π τος μν κα π τος λλους»9. Ὅπως βλέπετε, τὸ παπικὸ Πρωτεῖο, ἐπειδή “σοκάρει” (καὶ γιὰ νὰ μὴ “σοκάρει”) τὸ βάπτισαν “διακονία”!
Ἂς δοῦμε, πῶς ἐννοοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Παπικοὶ τέτοιες ἐκφράσεις. Μιὰ περικοπὴ ἐγγράφου τῆς Παπικῆς Ἐπιτροπῆς Πίστεως μᾶς διαφωτίζει: « νότης τς Εχαριστίας κα  νότης το συνόλου τν πισκόπων μαζ μ τν Πέτρον κα π τν Πέτρονχι νεξάρτητες  μία π τν λλην, εναι ρίζα τς νότητος τς κκλησίας». (Εἰς Θεοδώρου Ε., ὅπ. παρ.). Τὸ Βατικανὸ μιλᾶ ἐδῶ ξεκάθαρα περὶ ποταγς ὅλων στὸν Πέτρον, δηλ. στὸν Πάπα. Σὰν κάτι νὰ θυμίζει ἀπὸ τὴν Ζηζιούλεια «ἐκκλησιολογία» αὐτό.
« Πάπας Βενέδικτος χει π (1976): “ Ρώμη, ν σχέσει πρς τν διδασκαλίαν περπρωτείου, δν πρέπει ν ζητ π τν νατολν περισσότερον π ,τι διατυπώθηκε καβιώθηκε κατ τν πρώτην χιλιετίαν. ταν  Πατρ. θηναγόρας τν 25/7/67, κατ τν πί-σκεψιν το Πάπα στ Φανάρι, χαρακτήριζε ατν ς διάδοχον το Πέτρους πρτον στν τιμν νάμεσά μας,  ς τν Προκαθήμενον τς γάπης, βρισκόταν στ στόμα τομεγάλου ατο κκλησιαστικο γέτου τ οσιδες περιεχόμενον τν περ πρωτείουκφράσεων τς πρώτης χιλιετίας κα περισσότερα δν πρέπει ν παιτ  Ρώμη»10.
Πίσω λοιπόν, ἀπὸ τὴν μετα-πατερικὴ καὶ βαπτισματικὴ θεολογία, τὴν θεωρία τῶν κλάδων καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία κρύβεται ἡ περιπόθητη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καὶ τὴν ἕνωση αὐτὴ ο Ζηζιούλας, καὶ ὅλο τὸ οἰκουμενιστικὸ τιμ, τὴν βλέπει ὡς ἕνωση ἐξωτερική, ὡς ἕνωση μὲ ἀμοιβαῖες παραχωρήσεις, ὡς νωση π τν Πάπα. Γι’ αὐτὸ καὶ τελευταῖα (μὲ τὴν Ραβέννα, τὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βιέννη) ἀγωνίζονται νὰ περάσουν τὴν θέση ὅτι τὸ Πρωτεῖο ὑφίστατο στὴν πρώτη χιλιετία, ὥστε νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν Πάπα μὲ ἕνα ὀρθοδοξοποιημένο Πρωτεῖο.
«πως πισημαίνει  κ. Ζηζιούλας, κοσμικο παράγοντες, ο ποοι κυριαρχοσαν τότε στν κκοσμικευμένη ρθοδοξία κα δν τς πέτρεψαν ν δε τν ερότητα τοπρωτείουδ βρίσκεται  ποθέωση. ντ ν μολογήσουν πς ατο ο κοσμικοπαράγοντες γέννησαν τν παίτηση το πρωτείου, σχυρίζονται (Ζηζιούλας κα Kasper), πς ατο ο παράγοντες μπόδισαν τος λλους ν ναγνωρίσουν τν λήθεια τοπρωτείου»!11 Τώρα, ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πρωτεῖο, «πως διεκήρυξε στὸ Μποζ τς Ιταλίας  Περγάμου κκλησία χει νάγκη τ παπικό πρωτεο!!!» («Ο.Τ.» 16-7-1999)12.
πάρχει, μως, κα μι συνέντευξη το κ. Ζηζιούλα στν “La Republica” (ταλικφημερίδα). «Στ Ραβέννα (επε  κ. Ζηζιούλας) ...ξαναρχίσαμε τν διάλογο, εναι παροσες λες ο ρθόδοξες κκλησίες, μαζ μ τν Καθολική. Μεταξύ μας χουμε τν δια πίστη κα τν δια παράδοση. Τ μεγαλύτερο πρόβλημα πο χουμε ν ντιμετωπίσουμε, εναι τ πρωτεο... γ ποστηρίζω τι μπορε ν βρεθε μία λύσηρκε νπροσδιορίσουμε ρκούντως τ θέση το πισκόπου τς Ρώμης στ δομ τς Οκουμενικς κκλησίας (σ.σ. τς «κκλησίας», νωμένης π τν Πάπα). Ο ρθόδοξοι εναι τοιμοι νὰ δεχτοῦν τὴν ἰδέα ἑνὸς οκουμενικο πρωτείου καί, σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας,  πίσκοπος τς Ρώμης εναι  πρτος”». Πιὸ ὠμὸς δὲν γινόταν νὰ εἶναι ὁ κ. Ζηζιούλας.
Καὶ ἕνα τελευταῖο μαργαριτάρι οἰκουμενιστικῆς λογικῆς ἀπὸ τὸν κ. Ζηζιούλα στὴ Βιέννη τὸ 2010, ποὺ δίνει τὸ κλειδὶ τῆς Ἑνώσεως: «προσαρμογ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς» γιὰ τὴν παγκόσμια Ἐκκλησία μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν Πάπα. Εἶπε: « νότητα θ παιτήσει λλαγς καπ τς δύο πλευρές. “γ δν θ θελα ν τς νομάσω νασχηματισμούς..., ἀλλ μιπροσαρμογ κα π τς δύο πλευρές”, δήλωσε  ωάννης (Ζηζιούλας). Γι τος ρθοδόξους, επε, ατ σημαίνει ναγνώρισητι πάρχει μι καθολικ χριστιανικκκλησία σ να πίπεδο ψηλότερο π κενο τν θνικν τους κκλησιν κα πίσκοπος τς Ρώμης εναι  παραδοσιακή της κεφαλή”»!13 Στὸ ἴδιο πνεῦμα ὁ Walter Kasper: « νότης στν πίστιν δν σημαίνει νυπερθέτως τν νότητα σ λες τς διατυπώσεις τς πίστεως ατς»! Οἱ «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστὲς ἀποδέχτηκαν σιωπηρὰ αὐτὴν τὴν δήλωση. Ἀλλὰ καὶ ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος εἶχε τονίσει ὅτι τ σχίσματα «μκανένα τρόπον δν ζημιώνουν  γγίζουν τν οσίαν τς πίστεώς των, πειδ ατδημιουργήθηκαν μόνον π διαφορς στν ρολογίαν»!!! Τὸ συμπέρασμα, ποὺ ἀπὸ τέτοιες δηλώσεις ἔβγαλε ὁ παπικὸς θεολόγος Φ. Gahbauer: «Ο διαφορετικς διατυπώσεις το περιεχομένου τς πίστεως δν γγίζουν τν λήθειαν τς πίστεως»14.
Μετὰ ἀπὸ αὐτά, Μακαριώτατε καὶ Σεβασμιώτατοι, τὰ λίγα ἀλλ’ ἐνδεικτικὰ ποὺ παραθέσαμε ὡς καταγγελία, ἐλπίζουμε πὼς σᾶς δίνεται ἡ ἀφορμὴ νὰ ἐρευνήσετε μὲ τὴν «καλὴ ἀνησυχία» ἐνδελεχῶς τὴν περίπτωση τῆς φθορᾶς ποὺ ὑφίστανται οἱ πιστοὶ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἀπὸ τέτοιες αἱρετικὲς θέσεις ποὺ διασπείρει ὁ Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας.
Ἁρμόδιος Δικαστικὸς Ἐπιμελητὴς νὰ ἐπιδώσει νόμιμα τὴν παροῦσα πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως αὐτὴ ἐκπροσωπεῖται νόμιμα, γιὰ νὰ λάβει γνώση καὶ γιὰ τὶς νόμιμες συνέπειες, ἀντιγράφοντας τὸ περιεχόμενο τῆς παρούσης στὴν ὑπ’ αὐτοῦ συνταχθησομένη ἔκθεση ἐπιδόσεώς του.

 

1 Στὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο ὁ Μητροπ. Γλυφάδας ἐτόνιζε ὅτι ὁ ὅρος «μεταπατερική Θεολογία» εἶναι ὅρος «καινοφανής, ἀντιβιβλικός καί ἀνορθόδοξος..., ἐπειδή ἀναιρεῖ τὸ βασικὸ κύτταρο τῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἀδύνατη ἡ ὕπαρξη περιόδου μετὰ τοὺς Πατέρες, ἀφοῦ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία θὰ αὐξάνεται θεολογικά μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἀλλὰ ἀπορρίπτουμε τὸν ὅρο «μεταπατερική Θεολογία», ἐπειδὴ μᾶς ὁδηγεῖ κατ’ εὐθείαν στὸν Προτεσταντισμό. Ἡ Ἐκκλησία χωρὶς Πατέρες θὰ ἦταν ἕνα «ψευδεπίγραφο χριστιανικὸ προτεσταντικὸ μόρφωμα», ποὺ δὲν θὰ εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν «Μίαν, Ἁγίαν... Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Ἀλλὰ καὶ ὁ καθηγητὴς Πανεπιστημίου καὶ μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, σὲ πρόσφατο κείμενό του γιὰ τὴν μεταπατερική θεολογία (ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν ἐκκλησιαστικὸ Τύπο), τονίζει ὅτι οἱ μεταπατερικῶς θεολογοῦντες «προσβάλουν τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ εἶναι ἄγευστοι τοῦ πατερικοῦ πνεύματος καί ἔπρεπε νά… ντρέπωνται» γι’ αὐτό, χαρακτηρίζει τὴν μεταπατερική Θεολογία ὡς «βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καὶ συνεχίζει: «Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε καλά ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι ἑνωμένοι καί ὅτι ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἕνας “πύργος ὁμοφωνίας” καὶ ὄχι “πύργος Βαβέλ”, διαφωνίας δηλαδή», ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς ἑτερόδοξους. Καὶ καταλήγει: Ἐγὼ θέλω νὰ «εἶμαι ἕνας πατερικός καὶ ὄχι μετα-πατερικός κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ». Κι ὅμως, αὐτὴν τὴν μετα-πατερικὴ  θεολογία ἀποδέχεται καὶ διακινεῖ ἀνεμπόδιστα (ἐκτὸς τοῦ Δημητριάδος) καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλας.
2 Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, ἄρθρο «Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία».
3 «Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ μία θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆς κινήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν ὁποία ἑρμηνεύει Ἱεραρχικὰ ὁ μεγαλύτερος θεολόγος, ἅγιος Μάξιμος ὁμολογητής, ambigua, 23: “Πῶς ἐξηγεῖται τὸ γραφὲν ὑπὸ Γρηγορίου; Διὰ τοῦτο μονὰς ἀπ’ ἀρχῆς εἰς δυάδα κινηθεῖσα μέχρι Τριάδος ἔστη!; Κινεῖται (ἀπαντᾶ ὁ ἅγ. Μάξιμος) μέσα στὸν Νοῦ ποὺ εἶναι ἄξιος νὰ τὴν κατανοήσει, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς Μονάδος καὶ μέσα στὴν Μονάδα ὁλοκληρώνει κάθε ἔρευνά του σ’ αὐτὴ ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά, ὁλοκλήρη ἡ Μονὰς ἀχώριστη διδάσκει καὶ φανερώνει στὸν Νοῦ, στὴν πρώτη του ἐπαφὴ μαζί Της, τὴν ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὴν Μονάδα, ἔτσι ὥστε νὰ  μὴν εἰσαχθεῖ χωρισμὸς στὴν πρώτη Αἰτία» (Εἰς Νικολαΐδη Σταύρου, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται).
4 Συμεὼν τοῦ Ν. θεολόγου, Θεολογικὸς Πρῶτος (13, 14), Καὶ κατὰ τῶν τιθεμένων τὸ πρῶτον ἐπὶ τοῦ Πατρός.
5 Ζηζιούλα Ἰω., «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος», Ὁμιλία στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου (2008).
6 Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ Ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται.
7 Νικολαΐδης Σταῦρος, ὅπ. παρ.
8 http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/10/blog-post_3622.html.
9 Θεοδώρου Εὐάγ., Προσέγγισις μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, π. «Θεολογία» τ. 77/2, Ἀθῆναι, 2006.
10 Θεοδώρου Εὐαγ., ὅπ. παρ.
11  http://amethystosbooks.blogspot.com/2009/10/blog-post_23.html
12 Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου.
13 orthodoxia-pateriki.blogspot.com/2010/09/blog-post_26.html#ixzz1c17vVSkB
14  Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. παρ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου