Πρόσωπα που γνώρισα: η ενορία ως αλήθεια

Πρόσωπα που γνώρισα: η ενορία ως αλήθεια 

Ένα απόγευμα σαν το πρώτο της ιστορίας βρίσκει στεριά η πυξίδα της ψυχής. Είναι Σάββατο και άνοιξη δύοντας η χιλιετία στη Λάρισα των Πρωτόθρονων Πέτρου και Παύλου. Πριν τη Δαμασκό μια ποιητική στιγμή, μαγεία του αναπάντεχου και "ανοίγουν μάτια ανθρώπων στην έκπληξη της ζωής". Το ταξίδι που λέγαμε... 

Υπάρχει ενορία να βαστάζει δάκρυα; Να ποτίζει χαρίσματα; Να φωλιάζει όνειρα... Η εκκλησιά εκεί γλυκαίνει αδιόρατα. Είναι ενθουσιασμός ή η αισθητική του ναού που συλλαβίζεται; Η αυτόχθονη οικειότητα ή το αδόκητο καλωσόρισμα; Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Θαμώνας σε τόπους πολλούς σαν αυτήν τη θαλπωρή άλλη δε βρέθηκε. 

Δημιουργός εκ του μηδενός και εμπνευστής ο π. Δημήτριος. Βοηθοί του σμιλεμένοι στο βιβλίο του Αρνίου: Βασιλική, Αφροδίτη και Γιώργος (θωρεί από ψηλά), Πολυξένη, Θεόδωρος... Ανεκτίμητος στο πέρασμά του ο λευίτης του στρατού π. Παντελεήμων. Πρόσωπα και φιλίες καλωπίζουν, φιλοκαλικές αφηγήσεις ανασταίνονται. Άβατο σε πιστούς και άπιστους ενοίκους της αυτάρκειας. Οι πιστοί διανθίζονται σε μοναστηριακά στολίδια, ιχνηλατώντας ακριτικές Θερμοπύλες. Γίνεται και το παρεκκλήσι του Άη - Σπυρίδωνος συντροφιά, υπόγεια μαζεύεται ξαστεριά, ολόιδια η φιλανθρωπία της "Αγίας Ταβιθά", που ελεεί όπως η ανεπαίσθητη αναπνοή μας. Η κοινότητα που λέγαμε...

Όλα όμως στροβιλίζονται στο σύμπαν. Έτσι και οι άνθρωποι μετοικίζουν, γερνούν, φεύγουν. Μόνη ασάλευτη  παραμένει η ενορία στην Ευχαριστιακή της προσδοκία: "Ναὶ ἔρχομαι ταχύ. Ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ" για τους αγαπημένους Σου. Για τον καθένα μας. 

Ελευθέριος Βάσσος 

θεολόγος - φιλόλογος