Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
Από μικρό παιδί – διηγείται η Ε. Κ. από την Εύβοια – βρίσκομαι στα Μοναστήρια. Η πρόσβαση στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυΐδ ήταν πολύ δύσκολη. Έτσι σε μικρή ηλικία, όταν μια χειμωνιάτικη ημέρα με πολλές προσπάθειες καταφέραμε να φτάσουμε με τους γονείς μου, φιλοξενηθήκαμε από τους τρεις πατέρες της Μονής (π. Ιάκωβο, π. Κύριλλο και π. Σεραφείμ).
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, επισκέφθηκα και άλλες φορές την Ιερά Μονή. Ποτέ όμως δεν κατέστη δυνατή η συνάντηση με τον π. Ιάκωβο, γιατί έλειπε. Οι ασθένειές του καθώς και άλλες υποχρεώσεις τον άφηναν εκτός Μονής για αρκετά διαστήματα. Είχα το παράπονο, γιατί τόσοι άνθρωποι μιλούσαν και εύρισκαν πνευματική ανάπαυση με τον φωτισμένο Γέροντα και εγώ, αν και ήμουν Ευβοιώτισσα, είχα μείνη με την αμυδρή εικόνα του Γέροντα της παιδικής μου ηλικίας.
Κάποια μέρα, το Κατηχητικό σχολείο του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ψαχνών, οργάνωσε προσκύνημα στον Όσιο Δαυΐδ. Θεώρησα καλό να δηλώσω συμμετοχή.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, παρακαλούσα νοερώς και εντόνως να δω τον γέροντα Ιάκωβο. Έστω να πάρω την ευχή του. Όταν μπήκαμε στον περίβολο της Ιεράς Μονής, προηγούνταν τα παιδάκια του Κατηχητικού, ο Ιερέας που συνόδευε και κάποιοι άλλοι προσκυνητές. Εγώ ήμουν προς το τέλος της ομάδας. Απέναντι από την είσοδο του Καθολικού, βρίσκεται ένα δενδράκι μέσα σε ένα περιποιημένο παρτέρι. Ακριβώς εμπρός του δένδρου, βλέπω έναν ιερομόναχο (φορούσε επανωκαλύμμαυχο). Από σεβασμό, έκανα μια υπόκλιση της κεφαλής και εκείνος έκανε το ίδιο, δίνοντάς μου ταυτόχρονα την ευλογία του. Μέσα μου για δευτερόλεπτα έκανα διάφορες σκέψεις. Το χρώμα του μοναχού ήταν ιλαρό, φωτεινό, χαριτωμένο, αέρινο. Αναρωτήθηκα, πόση νηστεία άραγε να κάνη! Ήταν εξαϋλωμένος. Επίσης απόρησα, γιατί ο συνοδός ιερέας, τα παιδάκια, οι υπόλοιποι δεν γύρισαν, ούτε στράφηκαν να πάρουν την ευχή του. Έχοντας, όμως, την αγωνία να εισέλθω στον ναό, μήπως και είναι και ο γέροντας Ιάκωβος, δεν καθυστέρησα.
Ρωτώντας τον μοναχό που ήταν στον Νάρθηκα, η απάντησή του ήταν αρνητική, γιατί ο Γέροντας κατόπιν της πρωινής θείας Λειτουργίας είχε αποσυρθή στο κελλί του. Έγινε το προσκύνημα, φύγαμε και στην επιστροφή είχα το παράπονο ότι για άλλη μία φορά δεν είδα τον Γέροντα.
Όταν αργότερα είδα φωτογραφίες του Γέροντα, διεπίστωσα ότι ο μοναχός που με “καλοδέχτηκε” και με αγάπη ανταποκρίθηκε στον χαιρετισμό μου, ήταν ο ταπεινός, χαρισματούχος και απλός π. Ιάκωβος. Ευχαριστώ τον Θεό που, έστω και με αυτόν τον τρόπο, μ’ ευλόγησε ο Γέροντας.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 250. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου