Ονειρεύομαι συχνά, μια ξαστεριά. Με άνεμους βουνίσιους. Με κήπους τίμιους, από υάκινθους και ηλιοτρόπια. Παιδιά να κάνουν τούμπες στο γρασίδι. Να τρέχω αβασάνιστα και ά(σ)κοπα.
Ο άγιός μου να με κρατά. Κει κατοικεί πνεύμα Πατ(ε)ρικό. Κι όσοι με νιώσαν νά 'ναι κει. Δεν μπορώ χωρίς αυτούς, αλλιώς θά 'ναι βαρυχειμωνιά.
'Η κανείς ή όλοι μαζί... Τι περιμένεις;
Ελευθέριος Βάσσος
θεολόγος - φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου