Στη χώρα της φαντασίας

Στη χώρα της φαντασίας

Στη χώρα της φαντασίας, του ονείρου, του παραμυθιού, όλα μοιάζουν αγνά... Ο Μορφέας άπλωνε τα δίχτυα του μαεστρικά, παρασύροντας σε κόσμους μυθικούς. Είδα το βλέμμα μου να περιφέρεται σε τόπο μακρινό, μα οικείο συνάμα. Στροβιλιζόμουν για ώρα στον ιλαρό αέρα, ώσπου στάθηκα αντικρίζοντας κληρικό ορθόδοξο να γράφει και να γράφει και να ξαναγράφει. Και άλλοι άλλα. Ζήλος διδασκαλικός; Οίστρος αυτοαλήθειας; Η περιέργεια δυνάμωσε. Πλησιάζοντας, μπορούσα να διαβάσω καθαρά. Τώρα ναι. Καταλάβαινα.

Τα ορθόδοξα πεπραγμένα στη σκοπευτική γραμμή. Κατηγόρια μόνο και στηλίτευση. Στοχοποίηση δίχως αύριο; Σημάδι ανασφάλειας; Αχαριστίας; Μανίας; Ποιος ξέρει;

Τα Δυτικοχριστιανικά πεπραγμένα σε τρυφερό εναγκαλισμό. Έπαινος μόνο και εκθείαση. Ωραιοποίηση δίχως αύριο; Σημάδι αφέλειας; Αλλοφροσύνης; Μαγείας; Ποιος ξέρει;

Αναπόλησα ξάφνου, την τελευταία χιλιετία ελληνικής ιστορίας: κληρικοί, πολιτικοί, διανοούμενοι και απλοί άνθρωποι να θαμπώνονται από τα "κατορθώματα" της Εσπερίας, υποτιμώντας τα καθ' ημάς της "ταπεινής" Ανατολής.

Περίεργο. Πολύ περίεργο. Απορίες και σκέψεις σωρό, μες τις δαιδαλώδεις διαδρομές του νου. Δύο συγκράτησα. 

Ποιος εσωτερικός καημός και ποιες ανάγκες γέννησαν την καταδίωξη της Ορθοδοξίας για τον Λατινογενή θαυμασμό;

Κι αφού μαραζώνει η Ορθοδοξία και ανθίζει ο Δυτικοχριστιανισμός, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Η Ουνία ως εύκολος πρωτοβηματισμός.

Τότε ξύπνησα. Όλα απατηλά και όλα καινούργια! Ήταν Κυριακή πρωί. Στην αληθινή ζωή πλέον: της ορθόδοξης εκκλησιαστικής Ευχαριστίας. Της μόνης αλήθειας. Καθώς μέσα στην τρέλα της εποχής μας, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει Δυτικά της λύπης. Εκεί, στην Πατερική Ευχαριστία της Ανατολής - ξέχωρα των ανθρωπίνων ατασθαλιών - όλο το σύμπαν έχει ήδη ανθίσει.

Ελευθέριος Βάσσος

θεολόγος - φιλόλογος