Η απάντηση του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε κ.Σεραφείμ για τη χειροτονία της διακόνισσας

Έμμεση επίθεση στον Μητροπολίτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Σεβ. Ικονίου κ.Θεόληπτο με προσβλητικά επιχειρήματα επειδή τόλμησε να τον βάλλει στη θέση του. 

Με ένα απαράδεκτο κείμενο ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ προσπαθεί να απαντήσει στο θόρυβο που δημιουργήθηκε μετά την τετελεσμένη πράξη του να χειροτονήσει γυναίκα σε διακόνισσα, αυθαιρετώντας και προλαμβάνοντας Συνοδικές αποφάσεις.

Η απάντησή του εστιάζεται στις θέσεις που είχε  εκφράσει κατά το παρελθόν σε Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο που έγινε  στη Ρόδο το 2003 ο αείμνηστος Καθηγητής Ευάγγελος Θεοδώρου. Τώρα θυμήθηκε τον αείμνηστο Θεοδώρου για να δικαιολογήσει την προχώ σκέψη  του ,στην προσπάθεια του για ΑΥΤΟΠΡΟΒΟΛΗ;

Στην απάντησή του ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε εξαντλεί το μένος του κατά του Μητροπολίτου  του Οικουμενικού Θρόνου Σεβ.Ικονίου κ. Θεολήπτου,ο οποίος είχε το θάρρος και την τόλμη ως Ιεράρχης  να  αντιδράσει σθεναρώς και δικαίως με ανάρτησή του στην ιστοσελίδα του  στο fb,για την χειροτονία της διακόνισσας στην Ι.Μ. Ζιμπάμπουε του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και να την χαρακτηρίσει ως εξευτελισμό του Ιερού Μυστηρίου της Ιερωσύνης.

Ο Μητροπολίτης  του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αρχικά για να αιτιολογήσει την πράξη του επικαλέστηκε παλαιότερη απόφαση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, και χρησιμοποίησε στην απάντησή του ως αιχμή του δόρατος,το κείμενο του αειμνήστου  Ομ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάγγελου Θεοδώρου για το εν λόγω ζήτημα.

Απ´όλους τους Ορθόδοξους Ιεράρχες μόνο ο Σεβ. Ζιμπάμπουε ξέρει ή είχε δάσκαλο τον αείμνηστο Θεοδώρου; Οι άλλοι γιατί μέχρι τώρα δεν έφεραν ποτέ στην επιφάνεια αυτές τις θέσεις που επικαλέστηκε το 2003;  Προφανώς ο αείμνηστος Καθηγητής θα…απέφυγε να  διδάξει τον Αγιο Ζιμπάμπουε   ότι στην Εκκλησία μας  διαβιούμαι  ΣΥΝΟΔΙΚΑ και δεν αυτονομείται κάθε Ιεράρχης κάνοντας του κεφαλιού του.

 Στη  συνέχεια επιχειρώντας  να  δώσει την δική του  απάντηση εξαπολύει με έμμεσο τρόπο ένα κατάπτυστο υβρεολόγιο κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, παραθέτοντας κατά τη γνώμη του, δήθεν περιπτώσεις εξευτελισμού της Ιερωσύνης από κληρικούς του Φαναρίου, οι οποίες όμως,επί της ουσίας είναι περιπτώσεις εκτροπής του ανθρώπινου χαρακτήρα και γεγονότα στα οποία συχνά οι άνθρωποι υποπίπτουν κατά την τριβή του βίου!

Ο  ίδιος, ωστόσο, αυθαιρέτησε ως Ιεράρχης και έβαλε στη ζωή της Εκκλησίας ένα γεγονός για το οποίο χρειάζεται η Εκκλησία να αποφανθεί Συνοδικά.Και ομιλεί για αυτοσεβασμό.

Αν ο εκ Κύπρου ορμώμενος  Επίσκοπος είχε λίγο αυτοσεβασμό και λίγα από τα στοιχεία εκείνα που επικαλείται στην απάντησή του προς τον Σεβ. Ικονίου,δεν θα έπιανε μέσα στο αεροπλάνο, έναν προς έναν τους Αλεξανδρινούς Ιεράρχες να τον ψηφίσουν για Πατριάρχη ΤΌΤΕ που συνόδευε τη…σορό του Πέτρου το 2004!

Επίσης δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει και να επικαλεστεί το θέμα της μετατροπής της Μονής της Χώρας σε Τζαμί και να ζητήσει ευθύνες από τον Σεβ. Ικονίου για την εξέλιξη αυτή, ενώ ξέρει ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι εμπερίστατο και δεν μπορεί να αντιδράσει για τέτοια θέματα. Οι Φαναριώτες είναι ελεύθεροι πολιορκημένοι! Αυτό φαίνεται να το αγνοεί! Και είναι κρίμα!

Διότι με τέτοια φτηνή επιχειρηματολογία  θα χάσει και τους λίγους θιασώτες του εκμοντερνισμού και της εκκομίσκευσης της Εκκλησίας μας, οι οποίοι τον ακολουθούν στις προχώ αποφάσεις του.

 Επιφυλαττόμεθα να απαντήσουμε σε ένα προς ένα στα επίμαχα σημεία του κειμένου αυτού για το οποίο πρέπει, πρωτίστως, να τον εγκαλέσει η προϊσταμένη του αρχή,το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, αν σέβεται την ιστορία του.

ΙΔΟΥ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΟΠΩΣ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ:

Του Ευάγγελου Θεοδώρου, Ομότιμου Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών, Τακτικού Μέλους της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας των Επιστημών και των Τεχνών

Σάββατο 15 Μαρτίου 2003

Το 1988 από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου συνεκλήθη στη Ρόδο Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο προς εξέτασιν του θέματος “Η θέσις της γυναικός εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία και τα περί χειροτονίας των γυναικών”.

Τα υπ’ αρ. 32 έως 55 συμπεράσματα του Συνεδρίου τονίζουν ότι πρέπει να αναβιώσουν “η αποστολική τάξις των διακονισσών” και η χειροτονία αυτών, διότι μία “τοιαύτη αναβίωσις θα αντιπροσώπευε μίαν θετική ανταπόκρισιν εις τας πολλάς ανάγκας και τα αιτήματα του συγχρόνου κόσμου εις πολλούς τομείς.

Τούτο θα ηδύνατο να καταστή πολλώ μάλλον αληθές, εάν ο εν γένει βαθμός των διακόνων (αρρένων και θηλέων) αποκαθίστατο πανταχού εις την αρχικήν και πολύμορφον διακονίαν αυτού, μετά προεκτάσεως εις την κοινωνικήν σφαίραν, κατά το πνεύμα της αρχαίας παραδόσεως και ως απάντησις προς τας αυξανομένας ειδικάς συγχρόνους ανάγκας.

Δεν θα έδει να περιορισθή μόνον είς τινα καθαρώς λειτουργικόν ρόλον ή να θεωρηθεί ως βαθμίς τις δια την άνοδον εις τας ανωτέρας ”τάξεις” του κλήρου.

“Η αναβίωσις των διακονισσών εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία θα ηδύνατο να τονίση κατά ειδικόν τρόπον την αξίαν της γυναικός και να προσφέρη αναγνώρισιν της προσφοράς αυτής εις το καθόλου έργον της Εκκλησίας”.

Παρόμοιες προτάσεις προς αναβίωσιν του θεσμού των διακονισσών έγιναν και από τα Διορθόδοξα Συνέδρια, που έγιναν π.χ. το 1975 στο Etchmiadzin-Erevan της (τότε Σοβιετικής) Αρμενίας, το 1976 στο μοναστήρι της Agapia της Ρουμανίας, το 1980 στο St. Vladimirs Orthodox Seminary (Ν. Υόρκη), το 1990 στην Κρήτη, το 1994 στην Λειβαδιά, το 1996 στην Addis Ababa (Αιθιοπία), το 1996 στη Δαμασκό (Συρία) και το 1997 στην Κωνσταντινούπολη.

Οι προτάσεις αυτές είναι σύμφωνες προς την πράξι της Αποστολικής, της Αρχαίας και της Βυζαντινής Εκκλησίας.

Συμφώνως προς την μακραίωνη Ορθόδοξη παράδοσι οι διακόνισσες καθιερώνονταν στο εκκλησιαστικό λειτούργημά τους όχι με κατώτερη χειροθεσία, αλλά με ανώτερη χειροτονία, η οποία μορφολογικώς ήταν ανάλογη προς τη χειροτονία του ανωτέρου κλήρου. Στα αυθεντικά Βυζαντινά Ευχολόγια, ενώ οι περιγραφόμενες χειροθεσίες του λεγομένου κατωτέρου κλήρου (ψάλτου, αναγνώστου, υποδιακόνου) τελούνται εκτός του ιερού βήματος, και όχι κατά τη διάρκεια της Ευχαριστιακής Θείας Λειτουργίας, η χειροτονία της διακονίσσης έχει ουσιώδη μορφολογική ομοιότητα προς τις χειροτονίες των τάξεων του λεγομένου ανωτέρου κλήρου (επισκόπου, πρεσβυτέρου, διακόνου), διότι γίνεται μέσα στο ιερό βήμα και μπροστά στην Αγία Τράπεζα, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, και μάλιστα μετά την αγία αναφορά, δηλαδή μετά τον ασπασμό “Και έσται τα ελέη”.

Η μέλλουσα να χειροτονηθή διακόνισσα, κατά την τελετή της χειροτονίας στεκόταν προφανώς, όπως και ο μέλλων να χειροτονηθή διάκονος στη σολέα, προ των αγίων θυρών, σκεπασμένη με “μαφόριο” (=είδος καλύπτρας).

Από τη σολέα προσήγετο στην Αγία Τράπεζα, όπου ο επίσκοπος την χειροτονούσε με επίθεσι των χειρών, απαγγέλοντας όχι μιαν ευχή, όπως στις κατώτερες χειροθεσίες, αλλά δύο ευχές, πράγμα που είναι γνώρισμα των ανωτέρων χειροτονιών.

Ο επίσκοπος, όταν απαγγέλη τις δύο αυτές ευχές, έχει τα χέρια επί της κεφαλής της χειροτονουμένης. Και οι δύο ευχές ακολουθούν στην προεξαγγελομένη εκφώνησι “Η Θεία Χάρις, η τα ασθενή θεραπεύουσα”.

Η εκφώνησις αυτή, που ακούεται και στη χειροτονία της διακονίσσης, αποτελεί γνώρισμα μόνο της χειροτονίας των ανωτέρων κληρικών (επισκόπου, πρεσβυτέρου, διακόνου). Ποτέ δεν ακούεται στις χειροθεσίες των κατωτέρων κληρικών, ούτε αυτού του υποδιακόνου.

Η χειροτονημένη διακόνισσα περιεβάλλετο, ως και ο διάκονος, το διακονικό οράριο, φέρουσα όμως τούτο “υποκάτωθεν του μαφορίου”, με τις δύο αρχές αυτού μπροστά. Κατά την ώρα της Θείας Κοινωνίας η διακόνισσα κοινωνεί, όπως ο διάκονος, παίρνοντας το άγιο ποτήριο από τα χέρια του Αρχιερέως, αλλά “ουδενί μεταδίδωσι” την Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό “επιτήθησιν αυτό (το άγιο ποτήριο) τη αγία τραπέζη”.

Συμφώνως προς την παράδοσι, ως διακόνισσες εχειροτονούντο όχι μόνον λαϊκές γυναίκες, που ανήκαν στις τάξεις των παρθένων και των χηρών ή ήσαν “μονόγαμοι εγκρατευσάμεναι” (Αποστολικαί Διαταγαί) ή σύζυγοι επισκόπων, αλλά και ηγετικά ή επίλεκτα στελέχη γυναικείων μοναστηρίων.

Το ότι οι διακόνισσες ανήκαν στον ιερό κλήρο δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί εκ του ότι δεν τελούσαν την Θεία Ευχαριστία και τα λοιπά μυστήρια.

Οι προβάλλοντες την αμφισβήτησι αυτή λησμονούν ότι και οι διάκονοι, αν και αναμφισβητήτως, κατά την ορθόδοξη κανονική παράδοσι, ανήκουν στον ανώτερο κλήρο, δεν είχον ιερουργική ιερωσύνη προς τέλεσι μυστηρίων, αλλ’ έχουν μυστηριακή διακονική ιερωσύνη.

Οι διακόνισσες έχουν επίσης μυστηριακή διακονική ιερωσύνη, αλλά αποτελούν παράλληλη προς την ανδρική, ξεχωριστή, ιδιότυπη (sui generis) μοναδική τάξι γυναικείου κλήρου, η οποία συναριθμείται με τις τάξεις του ανδρικού κλήρου.

Οι κατώτεροι τομείς της εργασίας των διακονισσών ήσαν η άσκησις των έργων της αγάπης, η ιεραποστολική, κατηχητική και διδακτική διακονία ανάμεσα ιδίως στις γυναίκες, βοηθητικά λειτουργικά καθήκοντα στους ενοριακούς ναούς και ιδίως στα μοναστήρια, η βοήθεια προς τους ιερείς στη βάπτισι των γυναικών, η μετάδοσις της θείας κοινωνίας σε γυναίκες κλπ.

Είναι ευχάριστον ότι σήμερον όλοι οι Ορθόδοξοι κατά το μάλλον ή ήττον επιθυμούν την αναβίωσιν της λειτουργικής καθιερώσεως των διακονισσών, έστω και εάν μερικοί αμφισβητούν τον μυστηριακό χαρακτήρα αυτής και αρνούνται την ύπαρξι ιερωσύνης στις διακόνισσες.

Σημασίαν έχει η ενεργοποίησις του θεσμού και όχι ο κανονικοδογματικός χαρακτήρας αυτού, για τον οποίο υπάρχουν διαφωνίες.

Πάντως ο χαρακτηρισμός αυτός τότε μόνο θα είναι ορθός, όταν δεν θα παραθεωρήται το γεγονός, ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία το έναντι των δευτερογενών δογματικών και κανονικών διατυπώσεων πρωτείον ανήκει στη μακραίωνα πρωτογενή λειτουργική πράξι της Εκκλησίας, η οποία όπως θα έλεγε ο Friedrich Heiler (Χάϊλερ), προβάλλει το με την προσευχή συνδεόμενο δόγμα, το “gebetete dogma”. (Πρβλ. την γνωστή φράσι: Lex orandi est lex credendi).

Υπό τοιαύτην οπτικήν γωνίαν ουδείς είναι δυνατόν να αμφισβητήση ότι επί αιώνες , μεσα στα λειτουργικά πλαίσια της Ορθοδόξου ιερουργικής ιερωσύνης (του επισκόπου και του πρεσβυτέρου), η εξ ίσου μυστηριακώς με ανωτέραν χειροτονίαν (και όχι κατωτέραν χειροθεσίαν) μεταδιδομένη διακονική ιερωσύνη τόσον των διακόνων, όσο και των διακονισσών, οι οποίες, όπως ήδη είπαμε, ανήκαν στην μία και μοναδική ιδιότυπη (sui generis) τάξι του γυναικείου κλήρου, η οποία δυνάμει εξακολουθεί να υφίστατι έως σήμερον.

Εκ των ανωτέρω γίνεται φανερόν ότι είναι τελείως αδικαιολόγητον να υπάρχουν δισταγμοί για την χειροτονία των διακονισσών στη σημερινή εποχή. Και αυτοί οι “φονταμενταλιστές” πρέπει όχι να την καταπολεμούν, αλλά να ζητούν την αναβίωσί της.

Εις την εν Αιγίνη λ. χ. μονήν της Αγ. Τριάδος, ήτις ιδρύθη υπό του τοπικού εν Αιγίνη αγίου – Νεκταρίου (1846- 1920), μητροπολίτου Πενταπόλεως, υπάρχουσι σήμερον μοναχαί -< διακόνισσαι >, καθιερωθείσαι υπό του αειμνήστου Αρχιεπ. Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δυνάμεναι να φέρωσι το διακονικόν ωράριον, να θυμιώσι, να κοσμώσι το ιερό θυσιαστήριον και εν απουσία του εκκλησιαστικού λειτουργού να άναγιγνώσκωσιν εν ταις ακολουθίαις τας ευαγγελικάς – περικοπάς και να μεταδίδωσι τα προηγιασμένα τίμια δώρα εις τας ασθενείς μοναχάς.

Αλλ’ αν αύται καθιερώθησαν δια της κατά την χειροθεσίαν των υποδιακόνων λεγομένης ευχή και ουχί κατά την ώραν της Θ. Λειτουργίας, εν τη εν Αιγίνη μονή της Κοιμήσεως είναι σήμερον ηγουμένη μια προβεβηκυία την ηλικίαν και λίαν σεβαστή διακόνισσα», ην αυτός ο άγιος Νεκτάριος τω 1911,-όταν ακόμη αυτή ήτο μοναχή εν τη μονή της Αγ. Τριάδος, κατά την ημέραν της Πεντηκοστής « εχειροτόνησεν » εν τω ι ερώ θυσιαστηρίω και κατά την ώραν της Θ. Λειτουργίας δι’ επιθέσεως των χειρών και δια των κατά την χειροτονίαν του διακόνου λεγομένων ευχών, εκφωνηθέντος : του «Η θεία χάρις … ».

Η χειροτονηθείσα έφερεν – ουχί ποδήρες αλλά μέχρι των οσφύων σχεδόν αυτής εξικνούμενον – στιχάριον, ως και διακονικόν ωράριον και διακονικά επιμάνικα. Αυτή διεδέχθη εις την παρά τη μονή διακονικήν υπηρεσίαν ετέραν διακόνισσαν, ωσαύτως υπό του αγ. Νεκταρίου καθιερωθείσαν.

Επειδή τότε τινές εσκανδαλίσθησαν εκ της χειροτονίας» ταύτης, ο αγ. Νεκτάριος έδωκεν εξηγήσεις προς τον τότε Αρχιεπίσκοπον Αθηνών Θεόκλητον, τονίσας, ότι η εργασία των υπ’ αυτού καθιερωθεισών είχε μάλλον υποδιακονικόν χαρακτήρα και ήτο αναγκαία εν τω μοναστηρίω κατά την απουσίαν ιδίως των εκκλησιαστικών λειτουργών.

Ως είναι προφανές, η ενέργεια του αγ. Νεκταρίου, κρινομένη αυτή καθ’ εαυτήν, κατ’ ουσίαν ήτο σύμφωνος -προς την μακραίωνα πράξιν της Εκκλησίας. Περί, πάντων τούτων ελάβομεν πληροφορίας παρά της οσιωτάτης και σεβαστής ταύτης ηγουμένης, ως και υπό «διακονισσών» τίνων της εν Αιγίνη μονής της Αγ. Τριάδος, προς ας ε κφράζομεν τας θερμάς ημών ευχαριστίας.

Η «χειροτονία» ή «χειροθεσία»των Διακονισσών Ευαγγέλου Θεοδώρου,Αθήνα 1954, σελ. 93-98

https://apostolikidiakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_kosmos/contents_texts.asp&main=EK_texts&file=1.htm

Σημείωση του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ:

Όταν ο Θεός επέτρεψε η Εκκλησία μας να μου δώσει την ευλογία να διακονώ ως Αρχιερέας ο Ικονίου τότε ήταν διάκος της Σειράς, ούτε ακόμη τριτεύων).

Αρκετοί κανόνες Οικουμενικών Συνόδων αναφέρονται στο θέμα της χειροτονίας των διακονισσών και σε θέματα κανονικού δικαίου των χειροτονημένων διακονισσών.

Ο άγιος Νεκτάριος προχώρησε με σαφή τρόπο στη χειροτονία διακονισσών όπως γίνεται με τη χειροτονία του διακόνου με τις ίδιες λειτουργικές και ποιμαντικές ευθύνες.

Όταν όμως άρχισαν οι ανιστόρητες εις βάρος του συκοφαντίες περί «εξευτελισμού» της Ιερωσύνης με παρέμβαση του τότε Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος Θεοκλήτου, αναγκάσθηκε να απολογηθεί δημοσίως ότι οι χειροτονούμενες διακόνισσες ήσαν όπως οι νεωκόροι.

Λίγο πολύ η ίδια ιστορία όταν οι ακραίοι τυφλοί φανατικοί όπως τον Ικονίου ανάγκασαν τον Γαλλιλαίο να πεί ότι η Γη δεν κινείται, είναι ο ήλιος που κινείται. Κι όμως «Η ΓΗ ΚΙΝΕΙΤΑΙ».

Η αναβίωση της αποστολικής Παράδοσης του θεσμού των Διακονισσών στην Ιεραποστολική διακονία της Εκκλησίας μας ουδείς μπορεί να την σταματήσει διότι έχει ως πηγή της το ίδιο το Άγιο Πνεύμα που «τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα ανοαπληρούσα».

Καλό είναι ο Ικονίου να σέβεται την Παγκόσμια Εκκλησιαστική Ιστορία του Χριστιανισμού. Η Αλεξανδρινή Εκκλησία στους πρώτους τέσσερις αιώνες της Ιστορίας του Χριστιανισμού με τη Θεολογική της προσφορά αποτέλεσε μετά των τότε Αποστολικών Εκκλησιών Αντιοχείας και Ρώμης τη θεμελίωση της Θεολογίας της Εκκλησίας μας. Τα πρεσβεία της Νέας Ρώμης ξεκίνησαν τον 4ον αιώνα.

Να μη ξεχνάει ο Ικονίου ότι όταν υπήρχαν οι τότε πανίσχυροι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης και την Νέας Ρώμης, αυτός που προήδρευσε της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου ήταν ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.

Υπάρχει δηλαδή πάντοτε στη ζωή της Εκκλησίας και το πρωτείο της Θεολογίας και της Αληθείας και της Αγιότητος.

Να μη ξεχνάει ο Ικονίου ότι όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης εγράφησαν στην «κοινή Αλεξανδρινή» της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.

Να μη ξεχνάει ο Ικονίου ότι ο όρος «Ομοούσιος» του Συμβόλου της Πίστεως, της σύντομης αυτής Ομολογίας της Πίστεως όλων των Χριστιανών, έστω κι αν οι εργασίες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου έγιναν στη Νίκαια, προήλθε από την Αλεξανδρινή Εκκλησία, έστω κι αν αυτός που πρότεινε τότε τον θεολογικό αυτό όρο, ήταν Διάκονος (ο μετέπειτα Μέγας Αθανάσιος, Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας).

Εξευτελισμός της Ιερωσύνης αγαπητέ μου άγιε Ικονίου είναι όταν κληρικός γρονθοκοπά άλλα κληρικό και μάλιστα μέσα στο Ναό, εξευτελισμός της Ιερωσύνης άγιε Ικονίου είναι όταν έγγαμος κληρικός γίνεται μοιχός με έγγαμη γυναίκα και μετά ο σύζυγος της φθάνει μέχρι και τη δολοφονία του με όπλο, εξευτελισμός ιερωσύνης είναι όταν έγγαμος εφημέριος εγκαταλείπει σύζυγο και παιδιά και φεύγει με άλλη πατρεμένη.

Αυτά τα παραδείγματα εξευτελισμού της ιερωσύνης άγιε Ικονίου είναι από κληρικούς του Πατριαρχείου σου, όχι από κληρικούς της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.

Το Μυστήριο της Ιερωσύνης ανήκει στον Ιησού Χριστό και το παραχωρεί ο Αρχιερέας διά του Αγίου Πνεύματος.

Αυτοί όμως που γίνονται θεοπαίκτες και αθεόφοβοι προδίδοντας τη Χάριν του Αγίου Πνεύματος που τους δίδεται η Ιερωσύνη του Χριστού, απλώς εξευτελίζουν τον εαυτό τους, όχι την αγιότητα της Ιερωσύνης.

Για σοβαρή θεολογική συζήτηση για το θέμα της χειροτονίας των Γυναικών είμαι πάντοτε στη διάθεση σας.

Σε ανθρώπους όμως που ψεύδονται δημόσια αναγκαστικά πρέπει να χρησιμοποιούμε και τη γλώσσα που χρησιμοποιούν για να συνεννοούμαστε.

Η πρόταση για τη συζήτηση της χειροτονίας των Διακονισσών ξεκίνησε το 1988 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου με το Διορθόδοξο Συνέδριο της Ρόδου κι ο άγιος Ικονίου μας λέει το δικό του παραμύθι.

Ο ρόλος των Γυναικών στη διακονία της Εκκλησίας δεν είναι να προσλαμβάνονται μόνο ως καθαρίστριες αλλά να προσφέρουν και ποιμαντικό και κατηχητικό έργο όπως στα χρόνια των Αποστόλων και αργότερα στην πρώτη και δεύτερη χιλιετία, όπως έκαναν οι άγιοι Απόστολοι, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και στον εικοστό αιώνα ο άγιος Νεκτάριος Πετναπόλεως, ο Μητροπολίτης του Αλεξανδρινού Θρόνου.

Η Δακόνισσα Αγγελική- φοίβη εδώ και 16 έτη προσφέρει τη διακονία της στην Τοπική μας Εκκλησία ως Κατηχήτρια των Κατηχητικών μας Σχολείων.

Μετά την εκπαιδευτική της προετοιμασία της για θέματα Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής και της συμμετοχής της σε Οικολογικά Συνέδρια και για την επίτευξη των Στόχων της Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση προβλημάτων της φτώχειας, της παροχής παιδείας και πόσιμου νερού στα άπορα και ορφανά παιδιά, είναι υπεύθυνη για την οργάνωση των νέων και των Γυναικών για οικολογικές πρωτοβουλίες.

Διδάσκει και οργανώνει οικολογικά σεμινάρια στα Κατηχητικά Σχολεία και στις ομάδες Νέων και Γυναικών της Μητροπόλεως μας.

Με τη χειροτονία της εις Διακόνισσα συνεχίζει με τις προσευχές της Εκκλησίας την υφιστάμενη διακονία της βοηθώντας τον εφημέριο της ενορίας της όπως η Εκκλησία μας ορίζει διά τα καθήκοντα των Διακονισσών, έχοντας ως παράδειγμα τους αγίους Αποστόλους μας, αλλά και τη σύγχρονη εποχή μας το παράδειγμα του Αγίου Νεκταρίου.

Αν ο Ικονίου ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα θέματα της Ορθοδοξίας, το πρώτο θέμα που πρεπει να μας ενδιαφέρει όλους μας και να γράψει και να διαμαρτυρηθεί, είναι ο σεβασμός της Μονής της Χώρας να λειτουργεί ως Ορθόδοξος Ναός όπως τον έκτισαν αυτοί που τον έκτισαν κι όχι αυθαίρετα χωρίς σεβασμό στις Θρησκείες των Λαων να ασεβούν οι Μουσουλμάνοι και τονχρησιμοποιούν ως Μουσουλμανικό τζαμί.

Θα άρεσε στους Μουσουλμάνους αν κάποιοι είχαν τη κοσμική εωσφορική δύναμη των Βαβυλωνίων να μετατρέψουν το τέμενος της Μέκκας σε χριστιανικό Ναό.

https://www.exapsalmos.gr