Περί Πρωτείου και Φιλιόκβε
Aυτό το έθνος των Λατίνων, το οποίο η κοινή συνήθεια ονομάζει Φράγκους από τη Φραγκιά, την ονομαζόμενη τώρα Φράντζα, δεν ήταν χωρισμένο έτσι από μας εξαρχής, ούτε υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες Εκκλησίες, η Ανατολική κι η Δυτική, όπως είναι σήμερα. Αλλά υπήρχε κι ονομαζόταν μία Εκκλησία κι η Ανατολική κι η Δυτική, σαν μία εκλεκτή νύφη, σαν σώμα καλό, έχοντας ουράνιο νυμφίο κι αθάνατη κεφαλή τον Θεάνθρωπο Ιησού, τον Κύριο μας και Θεό μας.
Κι η Ρώμη τότε δεν ήταν για μας το στόμα του Άδη, αλλά θύρα του ουρανού. Κι οι φράτορες*, ήταν στ’ αλήθεια φράτορες, δηλαδή αδελφοί κι όχι όπως σήμερα, αδελφοκτόνοι σαν τον Κάιν, σκεύη του Σατανά, υπηρέτες του Άδη και σκοτεινοί άγγελοι του αντίχριστου. Αυτή η ειρηνική ενότητα των Εκκλησιών κι η αδερφική σύμπνοια, κράτησε ως το 800 μ.Χ., ίσως και περισσότερο.
* σημ. μας: φράτερ/φρατήρ· (αρχαία ελληνικά), frater (λατινικά) = ο αδελφός.
Το διοικητικό σχίσμα
Την εποχή της βασιλείας των αυτοκρατόρων Μιχαήλ Γ΄ (842-867) και Θεοδώρας (842-856), οι πάπες της Ρώμης κινούμενοι χωρίς φρόνηση, αφόρισαν τους δικούς μας ανατολικούς κι έκαναν καθαιρέσεις των Οικουμενικών Πατριαρχών*. Οι δικοί μας από την άλλη πλευρά, κινούμενοι δίκαια, δεν έδωσαν σημασία στους κεραυνούς που έπεσαν από τον ουρανό της Ρωμαϊκής καθέδρας. Εκείνοι, ονειρεύονταν τη μοναρχία και καλούσαν τους δικούς μας Πατριάρχες στο δικό τους υπέρτατο δικαστήριο και, για να το πούμε κι έτσι, ήθελαν με κάθε τρόπο να καθυποτάξουν την Ανατολική Εκκλησία στην εξουσία τους.
* Τα Δυτικά εγχειρίδια ιστορίας του Χριστιανισμού, περιγράφουν και λένε για το «σχίσμα του Φωτίου». Ο άγιος Φώτιος δεν έκανε κανένα σχίσμα, είναι πλαστογραφία και συκοφαντία της δυτικής παπικής ιστοριογραφίας. Κανονικά είναι «σχίσμα του πάπα Νικολάου», ή «σχίσμα περί Πρωτείου του επισκόπου Ρώμης Νικολάου».
Οι Ανατολικοί όμως γαλουχημένοι να διοικούνται σύμφωνα με τ’ αρχαία ήθη και τους Αποστολικούς και Συνοδικούς κανόνες, αρνήθηκαν με μιας μία τέτοιου είδους υπέρτατη αρχή κι εξουσία του πάπα πάνω στο σύνολο της Εκκλησίας και δεν υπάκουσαν στις παπικές διαταγές. Από κει έγινε η πρώτη αρχή του σχίσματος των δύο φίλτατων κι αδελφών Εκκλησιών. Είπα η αρχή του σχίσματος κι όχι το τελειωτικό σχίσμα. Επειδή, όσο γινόταν λόγος για τα έθιμα και τις εκκλησιαστικές διατάξεις, όπως ήταν αυτά που συνέβησαν τότε, ούτε το δόγμα της πίστης διασαλευόταν, ούτε ακολουθούσε καθόλου σκάνδαλο κι οριστικός χωρισμός. Αφού αυτά μπορούσαν να διορθωθούν μ’ ευκολία ως μικρότερες κι επιμέρους διαφωνίες.
Φιλιόκβε
Αλλά για δυστυχία μας, ο πονηρός κι αρχέκακος δαίμονας, φθόνησε το καλό της ειρήνης και της ομόνοιας. Έτσι, εκείνο τον καιρό που η εκκλησία της Ρώμης μισούσε την Ανατολική γιατί δεν δεχόταν να σηκώσει το ζυγό της τυραννίας της, να που γεννιέται από κείνη την ίδια, μία φοβερή βλασφημία μέσα στο άγιο Σύμβολο της Πίστης. Ποια είναι αυτή; Ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα «εκπορεύεται και εκ του Πατρός και εκ του Υιού». Και δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, το πόσο τάραξε την Ανατολική Εκκλησία αυτή η βλασφημία, όταν έγινε γνωστή. Μία βλασφημία που ήταν αρκετή από μόνη της, να διασπάσει και ν’ απομακρύνει τις δύο εκκλησίες, όσο απέχουν η ανατολή με τη δύση.
Και τώρα πλέον, δεν γινόταν λόγος για τις χειροτονίες και τις προτιμήσεις των θρόνων, αλλά γι’ αυτά τα καίρια ζητήματα της ορθόδοξης Πίστης. Οι δικοί μας Πατέρες την αποκήρυξαν και τη στηλίτευσαν αμέσως, την προσθήκη στο Σύμβολο, σύμφωνα με το παράδειγμα των παλιών θεοφόρων ανδρών. Την καταδίκασαν επειδή καθαίρει κι ανατρέπει όλη την θεολογία, την οποία αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο μονογενής Υιός του Θεού, ο μόνος ικανός ερμηνευτής και δάσκαλος του μυστηρίου της υπερθέου και Αγίας Τριάδας μας παρέδωσε στο άγιο Του Ευαγγέλιο, λέγοντας ότι το Άγιο Πνεύμα, εκπορεύεται από τον Πατέρα «ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται» (Ιω. 15, 26).
Η όγδοη Οικουμενική Σύνοδος
Για να μην απαριθμήσω πολλές λεπτομέρειες, λίγα χρόνια μετά αφού άρχισε να διαδίδεται αυτή η αίρεση, λόγω κάποιων εκκλησιαστικών ταραχών, ο Βασίλειος ο Μακεδών συγκάλεσε Οικουμενική Σύνοδο (879)*, στην οποία ήταν και τοποτηρητές του Πάπα Ιωάννη Η΄ (872-882). Τότε πρόσταξε ο ίδιος ο αυτοκράτορας να διαβαστεί και να βεβαιωθεί ο όρος, δηλαδή το άγιο Σύμβολο της Πίστης. Μάλιστα τα πρακτικά εκείνης της Συνόδου στην Έκτη συνέλευση, λένε κατά λέξη τα εξής:
* σημ. μας: Είναι η Τέταρτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης (879/880 μ.Χ.), επί πατριάρχη Φωτίου, στην οποία καταδικάστηκε το Φιλιόκβε. Έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι και των πέντε Πατριαρχείων, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της Ρώμης (συνολικά 385 επίσκοποι).
«Οι αγιότατοι τοποτηρητές της πρεσβύτερης Ρώμης, είπαν, όπως διέταξε ο μέγας εκ Θεού βασιλιάς μας, ότι είναι αναγκαίο, να μην ανακαινιστεί άλλος όρος, αλλά αυτός ο αρχαίος κι επικρατών σ’ όλη την οικουμένη φανερά, να διαβαστεί και να επιβεβαιωθεί. Και διαβάστηκε ώστε όλοι ν’ ακούσουν το άγιο Σύμβολο, δηλαδή το «Πιστεύω σε ένα Θεό…» και τα λοιπά μέχρι τέλους, χωρίς καμιά προσθήκη ή αφαίρεση, ή την παραμικρή μεταβολή, αλλά απαράλλακτο, όπως το διαβάζουμε κι εμείς σήμερα.
Έπειτα συνεχίζει να λέει ρητά και τα εξής: Μετά την ανάγνωση, οι παρόντες συγκεντρωμένοι φώναξαν: «Όλοι αυτό φρονούμε, αυτό πιστεύουμε, μ’ αυτή την ομολογία βαπτιστήκαμε κι αξιωθήκαμε τον ιερατικό βαθμό. Κι αυτούς που φρονούν διαφορετικά απ’ αυτά, τους θεωρούμε εχθρούς του Θεού και της αλήθειας. Κι αν κάποιος, σ’ αυτό το ιερό Σύμβολο, τολμήσει να γράψει κάτι άλλο, ή να προσθέσει, ή ν’ αφαιρέσει, ή και να δημιουργήσει άλλον όρο αποθρασυνόμενος, να είναι κατακριτέος κι απόβλητος από κάθε χριστιανική ομολογία. Γιατί το ν’ αφαιρεθεί, ή να προστεθεί κάτι, κάνει ανενεργή την μέχρι σήμερα ομολογία της Αγίας και ομοούσιας Τριάδας και καταφέρεται ενάντια στην Αποστολική παράδοση και διδασκαλία των Πατέρων. Αν λοιπόν κάποιος τολμήσει να φτάσει σε τέτοιο σημείο παραφροσύνης, όπως λέχθηκε παραπάνω, και παρουσιάσει άλλο σύμβολο κι ονομάσει άλλον όρο, ή κάνει προσθήκη, ή αφαίρεση σ’ αυτό που παραδόθηκε σε μας από την Αγία κι Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, την πρώτη μεγάλη σύνοδο, να είναι αφορισμένος».
Είπαμε παραπάνω, πως στη Δυτική εκκλησία γεννήθηκε αυτή η βλασφημία και στην παρούσα σύνοδο οι τοποτηρητές του Πάπα αποφασίζουν πρώτοι, να μείνει αμετακίνητο κι απαρασάλευτο το άγιο Σύμβολο της Πίστης και μαζί με όλους τους Πατέρες εκείνης της Συνόδου, που ήταν τριακόσιοι ογδόντα πέντε, αναθεμάτισαν όποιον επρόκειτο να προσθέσει, ή ν’ αφαιρέσει, ή να κάνει κάποια άλλη αλλαγή, σ’ αυτό το κοινό Σύμβολο της Εκκλησίας.
Η Φράγκικη αίρεση
Τώρα λοιπόν, έπεται να γεννηθεί σε κάποιον η απορία και να πει· πώς ήταν δυνατόν κατά την στιγμή που η Δυτική Εκκλησία έκανε αυτή την προσθήκη, πως ήταν λέω δυνατόν, οι δικοί της τοποτηρητές, ν’ αναθεματίζουν τη δική τους Εκκλησία μέσα σε κείνη τη Σύνοδο; Κι αλήθεια έχει νόημα αυτή η απορία. Όμως, ας ξέρει αυτός ο αδελφός που απορεί, ότι όπως γράφουν οι παλιοί ιστορικοί, αυτή η επάρατη προσθήκη, πρωτοέγινε στη Φράντζα*, αμέσως μετά την έβδομη Οικουμενική Σύνοδο (787).
* Είναι η ψευδο-σύνοδος στο Aix la Chapelle ή Ακυϊσγράνου-Άαχεν το 809 και τοποθέτησε το δόγμα του «Φιλιόκβε μέσα στο Σύμβολο της Πίστης. Πρωτεργάτης αυτής της πράξης είναι ο Καρλομάγνος και οι σύμβουλοι του. Είναι η γέννηση του σημερινού παπισμού και είχε ισχύ τότε μέσα στα όρια του Φραγκικού κράτους ή της (λεγόμενης) Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Και μετά από μερικά χρόνια, συνέβη να επιστρέψει στην πίστη του Χριστού το γένος των Βουλγάρων (το 864), στις μέρες του αυτοκράτορα Μιχαήλ και του αγιότατου Πατριάρχη Φωτίου. Βαπτίστηκαν οι Βούλγαροι και βαπτίστηκε πρώτα ο δικός τους βασιλιά που ονομαζόταν Βόγορης (852-889) με το όνομα τού αυτοκράτορα Μιχαήλ, ο οποίος έγινε κι ανάδοχος του.
Ο τότε Πάπας Νικόλαος Α΄ (858-867) όταν έμαθε την επιστροφή των Βουλγάρων, θέλησε να οικειοποιηθεί τη Βουλγαρία. Γι’ αυτό έστειλε επισκόπους από τη Ρώμη, για να διδάξουν την πίστη του Χριστού και να τους υποτάξουν στον Πάπα. Εκείνοι λοιπόν οι ψευδοεπίσκοποι, έτυχε να είναι σκεύη του Σατανά. Υποστήριζαν την αίρεση που γεννήθηκε στη Φράντζα. Γι’ αυτό και πρώτη φορά οι πρόδρομοι του αντίχριστου κήρυξαν εκεί στη Βουλγαρία αυτή την ασέβεια. Η ασέβεια δεν διδασκόταν μέσα στη Ρώμη κι οι Πάπες της Ρώμης την πολεμούσαν έντονα.
Όπως διαβάζουμε στην ιστορία κι όπως μαρτυρεί κι η επιστολή του προαναφερόμενου Πάπα Ιωάννη, γράφει προς τον Φώτιο και τον πληροφορεί, «πως όχι μόνο δεν ομολογεί και δεν δέχεται αυτή την βλασφημία, αλλά μάλιστα συγκαταλέγει μαζί με τον προδότη Ιούδα εκείνους που τόλμησαν να την ομολογήσουν για πρώτη φορά».
Λοιπόν την εποχή εκείνη της αγίας Συνόδου, η οποία δίκαια ονομάζεται όγδοη Οικουμενική Σύνοδος, αυτή η βλασφημία δεν ήταν ριζωμένη μέσα στη Ρώμη. Και γι’ αυτό ως ευσεβείς που ήταν οι τοποτηρητές του Πάπα, αναθεμάτιζαν εκείνους που τολμούσαν να διασαλέψουν το άγιο Σύμβολο.
Ας μη σκεφτεί όμως ο φιλαναγνώστης ότι πρώτη αυτή η Σύνοδος εκφώνησε αυτές τις φοβερές κατάρες. Όχι βέβαια. Η αγία τρίτη Οικουμενική Σύνοδος που έγινε στην Έφεσο έκανε την αρχή. Αυτή πρώτη αποφάσισε, ότι το Σύμβολο που μας παρέδωσαν οι θείοι Πατέρες της πρώτης Συνόδου είναι τέλειο κι από τώρα και στο εξής, λέει, να μην τολμήσει κανείς να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει το παραμικρό. Κι όποιος τολμήσει, να είναι υπό ανάθεμα. Τα ίδια αποφάσισε κι η τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος και μ’ ακόμα περισσότερη σφοδρότητα. Όμοια και η πέμπτη κι η έκτη κι η έβδομη Οικουμενική.
Πάντα η επόμενη, επιβεβαίωνε την πρώτη κι έπαιρνε πάντοτε εκείνες τις φοβερές αποφάσεις τις οποίες δεν μπορεί να τις αθετήσει κανείς, παρά μόνο όποιος αποφασίσει να είναι ασεβής. Ακολουθώντας λοιπόν τα παράδειγμα εκείνων των αγίων Οικουμενικών Συνόδων κι η όγδοη Οικουμενική Σύνοδος που είπαμε, με την ίδια εκείνη εξουσία του Πανάγιου Πνεύματος που αποφάσιζαν κι εκείνες, αποφάσισε κι αυτή με μεγάλη σαφήνεια και καθαρότητα και σφοδρότητα, εκείνα που είπαμε ήδη πολλές φορές.
Όλα αυτά δεν είναι περιττά, ούτε άσχετα με την υπόθεση μας, όπως θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά είναι κι αναγκαία κι απαραίτητα. Πρώτον, γιατί δεν είναι γνωστά σ’ όλους κι είναι αναγκαίο να καταλάβει ο καθένας, για ποιο λόγο έγινε εκείνη η σύνοδος στη Φερράρα, στην οποία ο θείος Μάρκος στάθηκε ο μόνος υπέρμαχος της αλήθειας. Δεύτερον, γιατί δεν ήταν μικρή ούτε ευκαταφρόνητη υπόθεση εκείνη για την οποία αγωνιζόταν, αλλά όπως βλέπει ο καθένας, ήταν τέτοιου είδους και τόσο σπουδαία, που εξαρχής τάραξε και σύγχυσε πολύ την Ανατολική Εκκλησία, αφού κι η παραμικρή τόλμη προσθήκης στο άγιο Σύμβολο, κρινόταν κι αποφασιζόταν από κοινού απ’ όλες τις Συνόδους κι απ’ όλους τους επιμέρους Πατέρες και Θεολόγους, ως ανατροπή της Ορθόδοξης Πίστης.
Αίρεση ο Παπισμός
Λοιπόν, για να επανέλθουμε στο προκείμενο, όσο αυτό το κακό λεγόταν έξω από το θρόνο της Ρώμης, δηλαδή σποραδικά εδώ κι εκεί, σκανδάλιζε μεν τους Ανατολικούς και τους τάραζε πολύ μία τέτοια φοβερή βλασφημία, ωστόσο οι Εκκλησίες ήταν ακόμα ενωμένες, αφού η κεφαλή της Ρώμης ήταν υγιής και καθαρή. Κι η Ανατολική Εκκλησία, για πολλά χρόνια έδειχνε μεγάλη φιλανθρωπία κι αδελφική συμπάθεια προς τη Δυτική.
Αλλά, όπως φαίνεται, επρόκειτο κάποτε εκείνος ο θρόνος να παύσει να είναι Αποστολικός κι Ευαγγελικός, αλλά να γίνει στο τέλος και σατανικός και άξιος έσχατης αποστροφής, εξαιτίας της εωσφορικής έπαρσης του θρονιασμένου πάνω σ’ αυτόν, ο οποίος, μιμούμενος εκείνον τον πρώτο αποστάτη, τον εωσφόρο είπε με νου και λόγο, «θα θέσω το θρόνο μου πάνω από τους αστέρες», δηλαδή πάνω από τους Πατριάρχες και τους βασιλείς, (και το πλέον τολμηρό), πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους «και θα γίνω όμοιος με τον Ύψιστο» (Ησ. 14, 13-14), μόνος εγώ κεφαλή, μονοκράτορας του κόσμου, μόνος κλειδούχος, μόνος πατέρας και κριτής όλης της οικουμένης, αναμάρτητος κι αλάνθαστος*.
* Τα δόγματα τα οποία αναφέρονται στο πρόσωπο του εκάστοτε Πάπα είναι «πρωτείο εξουσίας», «αλάθητο», «υπέρτατη ιεροσύνη», «κοσμικός άρχοντας». Από αυτές τις αντιχριστιανικές δογματικές θέσεις των δυτικών απορρέουν όλοι οι χαρακτηρισμοί που αναφέρουν οι Πατέρες για τους Παπικούς.
Επρόκειτο αυτός ο νέος εωσφόρος, να παραδοθεί κατά τον απόστολο Παύλο, «σε αδόκιμο νου» (Ρωμ. 1, 28) και να πάθει κι αυτός ελεεινή και βαρύγδουπη πτώση, κηρύττοντας και διδάσκοντας αυτά που δεν έπρεπε. Δηλαδή τι εννοώ; Ότι οι Πάπες υιοθέτησαν αυτή τημιαρότατη κι όχι την άγια πίστη. Άρχισαν δηλαδή και μέσα στην καθέδρα της Ρώμης να λένε ευθαρσώς στις Εκκλησίες την ολέθρια αυτή προσθήκη στο Σύμβολο. Και την υιοθέτησαν τόσο πολύ, ώστε και την οικειοποιήθηκαν και την έκαναν δική τους.
Επειδή οι άλλοι βλασφημούσαν μόνο κρυφά και δια στόματος. Ενώ ο αντίχριστος Πάπας, την κατέστησε στέρεο δόγμα της Δυτικής Εκκλησίας. Γιατί πρώτος εκείνος ο πάντολμος, περιφρονώντας το Ευαγγέλιο κι αθετώντας τις Οικουμενικές Συνόδους και μην υπολογίζοντας τίποτα ο μιαρότατος κι απ’ όλες τις άγιες Συνόδους αναθεματισμένος, λόγω της προσθήκης που τόλμησε να βάλει χέρι στο άγιο Σύμβολο και να προσθέσει εγγράφως, ο υιός της απώλειας, ότι «το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού». Ω, αθεώτατη γνώμη και τόλμη και χέρι, έσχατη αφροσύνη και παντελής έλλειψη νου! Ω, νέε Άρειε και κακέ Σαβέλλιε και προδότη Ιούδα!
Τι έπρεπε να κάνουν λοιπόν οι Ανατολικοί, αφού έδειξαν στους Δυτικούς πάνω απ’ εκατό χρόνια, τόση φιλανθρωπία κι αδελφική αγάπη, ελπίζοντας ότι με τον καιρό και με διάφορες φροντίδες θα σβήσουν εκείνη τη φωτιά της Δύσης; Τι έπρεπε να κάνουν λέω, όταν εκείνη η λαμπρή φλόγα, όχι μόνο δεν έσβηνε, αλλά με θράσος κι από κοινού οι ίδιοι οι Πάπες την άναψαν στη συνέχεια, για να πυρπολήσουν από κει όλη την Καθολική Εκκλησία με την σκοτεινή φλόγα του Άδη;
Παπικό σχίσμα του 1009, επιβεβαίωση και καταδίκη του σχίσματος του 1054
Να τι έκαναν. Εκείνο το οποίο φοβόταν ο προαναφερόμενος Πάπας Ιωάννης, πολλά χρόνια νωρίτερα και στην επιστολή που έγραψε προς τον Φώτιο τον παρακαλούσε θερμά να μην τον αποκόψει από το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας γι’ αυτή τη βλασφημία. Αυτό λέω που φοβόταν εκείνος και για το οποίο ικέτευε, το έκανε ο αγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης Σέργιος Β΄ (999-1019), κατά τη βασιλεία των Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου (976-1025) και Κωνσταντίνου Η΄ (976-1028) των Πορφυρογέννητων. Εξάλειψε το (1009) συνοδικώς το όνομα του αντίχριστου πάπα Σεργίου Δ΄ (1009-1012) από τα δίπτυχα της μεγάλης Εκκλησίας, για να μην μνημονεύεται στο εξής μαζί με τους Ορθόδοξους Πατριάρχες. Αυτό ήταν δίχως άλλο ένα σημάδι, ότι η Ανατολική Εκκλησία, μην ελπίζοντας πλέον στη διόρθωση της Δυτικής, την απέκοψε σαν σάπιο μέλος, με την αποβολή της δικής της κεφαλής, δηλαδή του Πάπα.
Από τότε λοιπόν η μία Εκκλησία έγινε δύο, χωρισμένες μεταξύ τους. Κι εμείς μείναμε, όπως και μένουμε με τη θεία χάρη ως σήμερα στα όρια των Οικουμενικών Συνόδων και των Πατέρων μας, ενώ εκείνοι αντίθετα έμειναν στην πλάνη της δικής τους αίρεσης και πρόκειται να μείνουν στον αιώνα τον άπαντα.
Κανένα από τα δύο μέρη όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να δοκιμάζει από την αρχή την ένωση των Εκκλησιών, αλλά πότε; Όταν το ένα μέρος είχε κάποια ανάγκη το άλλο κι όχι για την αγάπη του Θεού*.
* Είναι θλιβερό αλλά η ιστορική πραγματικότητα αυτό δείχνει. Στην εποχή την Ρωμαϊκή – Βυζαντινή για να αντιμετωπιστούν οι στρατιωτικοί εχθροί, έμπαινε πάντα στην ατζέντα των διπλωματικών επαφών Δύσης – Ανατολής το θέμα για ένωση θρησκευτική. Οι μεν Δυτικοί για να κυβερνήσουν την Ανατολική Εκκλησία ή για να επιδείξουν την παπική ισχύ τους, όταν μια δυτική σύνοδος ή ένα δυτικό κράτος τους το αμφισβητούσε. Οι δε Ανατολικοί για ν’ αποτρέψουν Δυτική στρατιωτική επίθεση, ή να ζητήσουν στρατιωτική βοήθεια για τον κίνδυνο στ’ ανατολικά τους σύνορα.
Μάλιστα οι δικοί μας, έβλεπαν τη σατανική επιμονή εκείνων που έλεγαν, ότι: «αυτό που αποφασίζει ο Πάπας από την καθέδρα του Πέτρου είναι αναμάρτητο-αλάθητο, (έτσι άκουγαν ότι) είναι αδύνατον να βγει αυτή η προσθήκη από το άγιο Σύμβολο της Πίστης επειδή η αυθεντία του Πάπα την εισήγαγε και τη θέσπισε να πιστεύεται σαν θείο και άγιο δόγμα». Βλέποντας λοιπόν λέω οι δικοί μας αυτή τη σατανική εμμονή, όχι μόνο απέβαλαν από τα δίπτυχα το όνομα του Πάπα, όπως είπαμε παραπάνω, αλλά και με διάφορες Συνόδους και σε διάφορες εποχές*, αναθεμάτισαν κι αυτούς και την προσθήκη τους, καθώς ομολογουμένως εισάγεται, μέσω αυτής της εμμονής στην αιρετική άποψη, η ανατροπή της Ορθόδοξης Πίστης.
* Σύνοδοι που καταδίκασαν το Φιλιόκβε είναι εκτός από την Τέταρτη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (879/880), η Σύνοδος του 1054 επί Κηρουλαρίου, η σύνοδος του Νυμφαίου, η Β΄ Σύνοδος Βλαχερνών (1285), και οι Σύνοδοι Ιεροσολύμων, Κωνσταντινουπόλεως, Μόσχας που καταδικάζουν την ψευδοσύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας. Επίσης έχουμε πολλές συνόδους και εγκυκλίους των ορθοδόξων πατριαρχείων που καταδικάζουν ή στηλιτεύουν διδασκαλίες και ενέργειες προπαγανδιστικές του παπισμού στον χώρο της Εκκλησίας.
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. (Ο Αντίπαπας). Η δράση και το εγκώμιο του, γραμμένα από τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο.
εκδ. Δ. Π. Νέστωρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου