Ο Ζακχαίος, αρχιτελώνης της Ιεριχούς, πλούσιος από την ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία του επαγγέλματός του, άκουσε για τον Χριστό και φαίνεται πως άρχισε να προβληματίζεται. Έτσι, όταν ο Χριστός πέρασε από την Ιεριχώ, ο Ζακχαίος έσπευσε να τον δει. Λόγω της πολυκοσμίας και επειδή ήταν κοντός στο ανάστημα, για να μπορέσει να δει τον Χριστό, ανέβηκε σε μια συκομουριά. Ο Χριστός τον προσφώνησε με το όνομά του και του είπε να κατεβεί γρήγορα από το δέντρο, επειδή σκόπευε να φιλοξενηθεί στο σπίτι του (Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά).
Στην προσπάθειά του να δει τον Χριστό, ο Ζακχαίος κατάλαβε μερικά πράγματα, που μέχρι τότε δεν τον είχαν απασχολήσει και πολύ. Κατάλαβε ότι ήταν πολύ κοντός. Το ανάστημά του δεν του επέτρεπε να φτάσει στη θέα του Χριστού. Είχε μάθει να κινείται καλά στα χαμηλά. Να ισορροπεί σταθερά με τα πόδια του στερεωμένα γερά πάνω στη γη. Μα όταν χρειάστηκε να κοιτάξει ψηλότερα, τα πόδια του, συνηθισμένα να περπατούν με σιγουριά στους επίγειους (γιατί όχι και υπόγειους;) δρόμους, αποδείχτηκαν πολύ κοντά. Ποιο ήταν το σταθερό υπόβαθρο που έδινε αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας στον Ζακχαίο; Ο πλούτος του.
Πάνω του είχε στηρίξει μέχρι τότε τη ζωή του. Ήταν το είδωλό του. Ο θεός του. Τον λάτρευε. Δεν είχε ειπωθεί ακόμα από τον απόστολο Παύλο, ότι μια τέτοια αγάπη στον πλούτο είναι ειδωλολατρία (Κολ. 3, 5). Απατήθηκε από το δέλεαρ και τη λάμψη του. Δεν μπορούσε να διακρίνει ότι πίσω από το θελκτικό προσωπείο του πλούτου κρυβόταν θανάσιμος κίνδυνος. Πειρασμός και παγίδα και επιθυμίες πολλές, ανόητες και βλαβερές. Όλα όσα βυθίζουν τον άνθρωπο «εις όλεθρον και απώλειαν» (Α΄ Τιμ. 6, 9). Σ’ αυτήν την παγίδα έπεσε ακριβώς και ο Ζακχαίος.
Μα ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν είχε φτάσει σε πλήρη πώρωση. Κάτι μέσα του τον ενοχλούσε ακόμα. Η καρδιά του δεν αναπαυόταν εντελώς στις πλανερές, γλυκόλογες υποσχέσεις του πλούτου. Κάτι του έλειπε. Δεν είχε την ποθούμενη πληρότητα. Μπορούσε να αγοράσει πολλά με το χρήμα, όχι όμως ευτυχία και αγάπη. Γι’ αυτό και όταν άκουσε για τον Χριστό, κάτι σκίρτησε μέσα του. Εδώ υπάρχει κάτι διαφορετικό, σκέφθηκε. Και πρέπει να το γνωρίσω οπωσδήποτε.
Μα τότε είδε πως τα πόδια του, μαθημένα να πατούν μόνο στη γη, δεν ήταν ικανά να τον ανυψώσουν ψηλά. Χρειαζόταν κάτι να τον ξεκολλήσει από τα γήινα, από την ειδωλική λατρεία του πλούτου. Για να δει τον Χριστό, έπρεπε να ανεβεί σε δέντρο, σε τόπο ψηλό, να υψωθεί πάνω από τη γη. «Εν υπερώω τόπω, εν ω νους ενίδρυται». Να υψώσει τον νου του σε υψηλότερα διανοήματα. Να τον φέρει σε «ανώγαιον μέγα εστρωμένον» με έννοιες πνευματικές (Μαρκ. 14, 15).
Στην καλή αυτή προαίρεση του Ζακχαίου το Άγιο Πνεύμα βρήκε τη ρωγμή που έψαχνε για να εισέλθει στην ψυχή του. Επειδή «το μυστήριον του Χριστού αποκαλύπτεται στο ανθρώπινο πνεύμα μόνον διά του Αγίου Πνεύματος. Αυτό αποτελεί έναν αμετάβλητο ευαγγελικό κανόνα της χριστογνωσίας, ο οποίος ισχύει για όλους τους Αποστόλους, τους Προφήτες και τους ανθρώπους όλων των εποχών» (αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, Δογματική, σ. 153).
Συνεπώς…
Για να γνωρίσει ο Ζακχαίος τον Χριστό, έπρεπε να ανεβεί ψηλά, να αφήσει κάτω τη φιλόϋλη χοϊκή διάθεση.
Και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, το έπραξε με αξιομίμητη συνέπεια.
Καλή, ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου