Ένας ανιστόρητος και αθεολόγητος καρδινάλιος στην Ορθοδοξία

Αν διαβάσει κάποιος τα γραπτά του θα φρίξει, όταν αντιληφθεί πως πρόκειται για ορθόδοξο – στο σχήμα – κληρικό. Ο έρωτάς του, ωστόσο, για τη Δυτική Εκκλησία – κυρίως την Παπική – δεν μπορεί να κρυφτεί με τίποτα, πώς λέμε ότι ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται… Η πόρτα των Λατίνων όμως είναι ανοιχτή διάπλατα: για δεν πάει προς τη Ρώμη να επισημοποιήσει τη σχέση του και να χειροτονηθεί καρδινάλιος; Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια…

Του οφείλουμε εντούτοις ένα ευχαριστώ που μας προκαλεί να αναμνησθούμε το μέγα χάος που μας χωρίζει από την αιρετική Δύση. Και αυτό το λέμε με πόνο ψυχής, διότι οι χαμένοι της υπόθεσης είναι οι εκεί εν Χριστώ αδελφοί μας, που έτυχε να γεννηθούν σωματικά και να ανδρωθούν μέσα σε μια διεστραμμένη θρησκευτική παράδοση. Πόσοι άραγε άγιοι θα υπήρχαν από αυτούς, αν είχαν την ευλογία να γνωρίσουν από τα μικράτα τους την αγία και υπερευλογημένη Ορθοδοξία;

Στα πρόσφατα γραπτά του μάς γέμισε με ένα σωρό ιστορικές και θεολογικές ανακρίβειες που ανασκευάσαμε επί τροχάδην. Εδώ θα συνοψίσουμε και θα προσθέσουμε και λίγα ακόμα. Δεν μπορεί, άλλωστε, ο καθένας να τραυματίζει τις ευαίσθητες ψυχές των Ορθοδόξων με την ευχέρεια που του παρέχεται σήμερα μέσω διαδικτύου. Πολλοί δε εκ των Ορθοδόξων απαξιούν να απαντήσουν στα οικουμενιστικά φληναφήματα, αλλά δεν το βρίσκω ορθό. Οφείλουν να ομολογήσουν, έστω για τους ελάχιστους εκείνους αδερφούς που σκανδαλίζονται.

Ο αδελφός μας λοιπόν, αν και αρχιμανδρίτης, δεν διστάζει να μιλήσει σαν ρωμαιοκαθολικός. Φαίνεται συνεχίζει την κάκιστη παράδοση των ορθοδόξων ρασοφόρων, από τους οποίους πήγασαν και οι μεγαλύτερες και περισσότερες αιρέσεις και πλάνες στην Εκκλησία μας. Για αρχή θα πρέπει να του θυμίσουμε πως η προσπάθειά του να αναδείξει τον ρόλο των Παπών στη διάσωση της Ορθοδοξίας κατά την πρώτη χιλιετία πέφτει μόνη της στο κενό. Μια απλή ματιά στην εκκλησιαστική ιστορία θα δείξει πως όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι έγιναν στην Ανατολή και με τη συντριπτική συμμετοχή Ορθοδόξων επισκόπων και θεολόγων εξ ανατολών. Οι Πάπες συνήθως μετείχαν δι’ εκπροσώπων και από ένα σημείο και μετά με το φιλιόκβε και το πρωτείο άρχισαν να γίνονται προδήλως προβληματικοί για τους εξ ανατολών αδελφούς τους.

Αντιθέτως, οι μεγάλοι Πατέρες προέρχονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τους Ανατολικούς. Πόσοι πατριάρχες Νέας Ρώμης και Αλεξανδρείας ήταν στύλοι της Ορθοδοξίας; Μπορούμε να το πούμε αυτό και για τους Ρωμαίους Ποντίφικες πλην ολιγαρίθμων εξαιρέσεων; Και για ποιον λόγο ο αρχιμανδρίτης αποσιωπά την εξίσωση του Πατριαρχείου Ρώμης με αυτού της Κωνσταντινούπολης από την τέταρτη ήδη οικουμενική σύνοδο; Για ποιο πρωτείο λοιπόν μιλάμε και ιδιαίτερη θέση των Δυτικών επί της παγκόσμιας Ορθοδοξίας;

Αν τώρα περάσουμε και στο θέμα που έθιξε αναφορικά με την “ανοιχτότητα” των Πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας προς το οικονομήσαι τους αιρετικούς και σχισματικούς, δεν έχουμε παρά να δούμε μονάχα έναν Μεγάλο Αθανάσιο, που για ένα γιώτα εξορίστηκε πεντάκις κατά τη διάρκεια του σκληρού του βίου. Άλλων Πατέρων έκοψαν χέρια και γλώσσες και άλλων αφαίρεσαν τη ζωή, αλλά εκείνοι ομολογούσαν την ακρίβεια της Ορθόδοξης πίστης άχρι θανάτου – σε αντίθεση με τους σύγχρονουςλαπαδονεροβραστοοικουμενισταράδες, οι οποίοι άνευ λόγου και αφορμής μάς προτρέπουν να ξεχάσουμε τα ορθόδοξα και να ευλογήσουμε τα αλλόδοξα πράγματα και γράμματα…

Το πρόβλημα φυσικά είναι βαθύτερο. Η απλοποίηση και εξίσωση των δογμάτων που υιοθετούν και κηρύσσουν συνοδεύονται από και από την αντίστοιχη ισοπέδωση των ηθών, τουτέστιν μια εμετική και πλήρης μετανεωτερική ανηθικότητα: ναι σε όλα, ομοφυλοφιλία έως αφυλία, ελευθεριότητα σχέσεων, αιμομιξία, απενοχοποίηση εκτρώσεων, ευθανασία κλπ κλπ. Αρκεί να υπάρχει η μεταξύ μας ειρήνη και αγάπη, αγαπολογία μάλλον…

Η πλάνη και η αίρεση ξεκινάνε όταν αρχίζουμε να θέτουμε εαυτούς υπεράνω των νεοτέρων και παλαιοτέρων πνευματικών μας πατέρων. Η Χάρη, έτσι, του Θεού εγκαταλείπει σιγά σιγά τον πλανηθέντα, ο οποίος μπορεί να φτάσει μέχρι και την αθεΐα. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, όπως υπογράμμιζε ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Δεν θα τους κάνουμε όμως το χατήρι. Θα αντισταθούμε εν Κυρίω με τις μικρές μας δυνάμεις και η Ορθοδοξία τότε δεν έχει να φοβηθεί από κανέναν και τίποτε.

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 19/5/2025

μνήμη γενοκτονίας Ποντιακού ελληνισμού