Όταν χάνεται ο προσανατολισμός, φυσικό είναι να εκτίθεσαι. Δεν αργεί να φανεί αυτό. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι. Πραγματικά, πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τον συνεχιζόμενο εκκλησιολογικό κατήφορο του αγαπημένου μας Οικουμενικού Πατριαρχείου; Ποιος χαίρεται βλέποντας την τραγική του κατάπτωση λόγω μιας εσφαλμένης παράδοσης των τελευταίων εκατό ετών; Είναι η λεγόμενη οικουμενική κίνηση που μετηλλάχθη, φευ, σε οικουμενιστική. Και το κέρδος; Μηδέν εις το πηλίκον. Ποιος μπορεί να κάνει αυτές τις παρατηρήσεις χωρίς πόνο ψυχής;
Οι διαχριστιανικοί διάλογοι απεδείχθησαν μάταιοι, ανούσιοι και ατελέσφοροι. Και μακάρι να είχαμε μείνει σε αυτό το σημείο. Δυστυχώς είχαμε παραχωρήσεις σε θέματα πίστεως, όπως η αναγνώριση της Ουνίας. Και το κακό προχώρησε στο εξής πρωτοφανές: οι δογματικές προϋποθέσεις σχεδόν χάθηκαν από το προσκήνιο και μας έμεινε μια άνοστη, ανούσια και ανόσια αγαπολογία.
Φαίνεται το Φανάρι σαν να καίγεται για την επίτευξη κάποιου πιο “υλικού” και ορατού στόχου. Ο Αθηναγόρας πέτυχε την άρση των αναθεμάτων στις αρχές της δεκαετίας του 60. Λέγεται πως κάποια στιγμή εξομολογήθηκε πως το μετάνιωσε στον μακαριστό μοναχό Θεόκλητο τον Διονυσιάτη. Ο Δημήτριος ήταν μια ταπεινή, αλλά φωτεινή παρένθεση στην πορεία αυτή. Σχεδόν μοναχός στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά, όπως θα έπρεπε άλλωστε να είναι κάθε ορθόδοξος επίσκοπος. Αντ΄ αυτού βλέπουμε ευτραφείς γενειοφόρους διοικητικούς υπαλλήλους, φιεστάκηδες λειτουργικών συνάξεων με αποκλειστικά επισκοποκεντρικό χαρακτήρα. Παραστάσεις με πρωταγωνιστές τους ιδίους…
Το θέμα μας ωστόσο είναι το Φανάρι. Η Μητέρα Εκκλησία. Ο νυν Πατριάρχης φαίνεται κι αυτός να προσπαθεί να αφήσει το στίγμα του στην εκκλησιαστική ιστορία αφενός με την επιβολή κοινού πασχάλιου εορτασμού με τους Ρωμαιοκαθολικούς και αφετέρου με τη Σύνοδο του Κολυμπαρίου της Κρήτης. Στον κοινό εορτασμό μάλλον άνωθεν παρέμβαση απέτρεψε τα όποια έκνομα σχέδια. Το Κολυμπάρι υλοποιήθηκε με το στανιό – πρώτο σαφές δείγμα πως η σύνοδος αυτή ήταν προβληματική.
Κατ’ αρχήν δεν ήταν πανορθόδοξη. Μάλιστα επισφράγισε το μέγα σχίσμα με τους Ρώσους και οδήγησε αργότερα στην αναγνώριση μιας προβληματικότατης εκκλησίας στην Ουκρανία. Επίσης στο Κολυμπάρι είχαμε μια πρωτοφανή για τα εκκλησιολογικά μας δεδομένα καινοτομία: την αρχή της αντιπροσωπευτικής ψήφου και όχι αυτήν της πλειοψηφίας που ίσχυε διαχρονικά. Σε όλα αυτά προστίθεται το γεγονός πως δεν επέλυσε ουδέν πρόβλημα της σύγχρονης Ορθοδοξίας, τουναντίον δε άνοιξε τον δρόμο για την αναγνώριση εκκλησιαστικής υπόστασης σε συνάξεις αιρετικών – αλλοδόξων.
Ο άτυχος Τυχικός της Πάφου βρέθηκε άφωνος επί σφαγή αμνός μέσα στη δίνη του οικουμενιστικού κυκλώνα των ημερών μας. Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου, γνήσιος υποτακτικός του Φαναρίου, διαπρύσιος κήρυκας των διαλόγων και ανερυθριάστως προσκαλών τον Πάπα Ρώμης στην Κύπρο, κάλεσε τον Τυχικό να υπογράψει λίβελο στον οποίο θα αποδέχεται το Κολυμπάρι (ως κριτήριο Ορθοδοξίας). Μα είναι το Κολυμπάρι σταθμός και εχέγγυο Ορθοδοξίας των ημερών μας; Ή μια ακόμα τραγική απόδειξη της αποτυχίας των Ορθοδόξων ανά την οικουμένη επισκοπών να δείξουν την οφειλόμενη μεταξύ τους ομόνοια και εν Χριστώ αγάπη;
Παλαιότερα ο γράφων στήριξε το Κολυμπάρι. Μάλλον εθελοτυφλών. Μπορείς όμως να φιμώνεις εσαεί την αλήθεια των πραγμάτων και τη συνείδησή σου; Δύνασαι να μη βλέπεις με βαθιά θλίψη τον Οικουμενικό Πατριάρχη να στέκεται δίπλα στον Ρωμαίο Ποντίφικα σαν παρατρεχάμενος αυλικός και σαν ένας ακόμη θρησκευτικός ηγέτης ανάμεσα σε τόσους και τόσους αρχηγούς των χριστιανικών ομολογιών της εποχής μας παρά τω προβαλλομένω (υπό πάντων σχεδόν) αρχηγώ της χριστιανοσύνης Πάπα Ρώμης;
Κ. Νούσης
Λάρισα, 12/6/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου