Πικρές και σκληρές αλήθειες εξαγόμενες από την περίπτωση Τυχικού – και για τον Τυχικό...

Πικρές και σκληρές αλήθειες εξαγόμενες από την περίπτωση Τυχικού – και για τον Τυχικό...

Το παρόν κείμενο θα κινηθεί σε δυο επίπεδα. Στο ένα θα εξαχθούν συμπεράσματα για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την οικουμενιστική πορεία της Ορθοδοξίας των τελευταίων ετών. Από την άλλη θα προσπαθήσουμε να δούμε αντικειμενικά και την περίπτωση του επισκόπου Τυχικού με όλα τα λάθη του, διότι είθισται να ηρωοποιείται και να αγιοποιείται σχεδόν από το σύνολο των αναρτήσεων στο διαδίκτυο. Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα;

Για το Πατριαρχείο τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα:

•      Απέδειξε χωρίς καμία αμφιβολία πως προέχει η οικουμενιστική και όποια άλλη κοσμική πολιτική του σε βάρος της Ορθοδοξίας. Στέφεται και χειροκροτείται ο ευλογήσας τους ομοφυλόφιλους Ελπιδοφόρος και παύεται το αρνάκι του Θεού Τυχικός.

•      O τρεμοπαίζων φανός του φαίνεται να έχει περιορίσει την ορθοδοξία του στον ένδοξό μας βυζαντινισμό… και πλέον τούτου ουδέν.

•      Χάνει και τα τελευταία ίχνη σεβασμού και αξιοπιστίας με την κατάφωρη παράβαση κάθε έννοιας δικαίου στην περίπτωση Τυχικού. Ενώ δηλαδή αναγνωρίζει την κατάλυση του κανονικού δικαίου στην τιμωρία του από την Εκκλησία της Κύπρου, το “κάνει γαργάρα” και επικυρώνει την “επί της ουσίας” καταδίκη του.

•      Ποια είναι η ουσία όμως; Ποιο ακριβώς ήταν το βαρύ παράπτωμα του Τυχικού, ώστε να τεθεί σε αργία και μάλιστα να κινδυνεύει με καθαίρεση; Ηθικό όχι, επομένως δογματικό. Και εδώ κλαίνε και οι ρέγγες: τιμωρείται για “αυστηρή” προσκόλληση στην ιερή μας Παράδοση!

•      Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως ποτέ δεν μας ανακοινώθηκε από την Κύπρο ποια ακριβώς ήταν τα “εγκλήματα” του Τυχικού. Το ίδιο και από το εφετείο του Πατριαρχείου.

•      Το δεδικασμένο του Τυχικού δίνει συγκεκριμένο μήνυμα: δεν προέχει το δίκιο και το Κανονικό Δίκαιο, αλλά οι εντολές του Πατριαρχείου της Κων/πολης. Όποιος τολμήσει επομένως να έχει την ψευδαίσθηση πως θα κριθεί εν αγάπη και αληθεία στη Νέα Ρώμη, απλώς βαυκαλίζεται. Η Εκκλησία του Χριστού παύει να είναι στηριγμένη στη θεία δικαιοσύνη και αλήθεια και καθίσταται μια ανθρωποκεντρική οργάνωση με μοναρχική και δυναστική διακυβέρνηση του ενός ανδρός (του νέου Πάπα της Νέας Ρώμης).

•      Η επίκληση της ενότητας και της ειρήνης της Εκκλησίας ορίζεται με βάση τα συμφέροντα και τη γνώμη του Οικουμενικού Πατριάρχου.

•      Πόσο διακοσμητικός είναι ο ρόλος των Πατριαρχικών υποτελών, συγχωρήστε με, Συνοδικών; Μα ομόφωνη καταδίκη του Τυχικού (μάλλον του εν γένει δικαίου, όπως συνειρμικά προκύπτει); Ούτε ένας να διαφωνήσει έστω και για τα προσχήματα; Αίσχος...

•      Το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατήγγειλε τον Τυχικό πρώτα και έπειτα τον τιμώρησε η Εκκλησία της Κύπρου. Και το ίδιο στη συνέχεια έπαιξε το ρόλο του εφέτη! Πόση ξεφτίλα ακόμη και για έναν χαμηλής νοημοσύνης ενασχολούμενο με τα της Θέμιδος...

•      Γελοιοποιεί τον Τυχικό βάζοντάς τον να κάνει αμέσως μετά το εφετείο – παρωδία (η απόφασή του γαρ προειλημμένη και προκατειλημμένη) δήλωση αποκήρυξης της αποτείχισης και τον τελειώνει αστραπιαία με τη μετ’ ολίγα λεπτά τελεσίδικη επικύρωση της άδικης καταδίκης του.

 

Και εδώ περνάμε στην περίπτωση Τυχικού:

 

•      Ήταν εξαρχής συνειδητοποιημένος πως ο αγώνας του είναι υπέρ της πίστεως και όχι χάριν μιας προσωπικής του αποκατάστασης;

•      Πόσο αφελής εδείχθη άραγε, όταν έκανε έκκλητο σε αυτόν που προώθησε την καταδίκη του; Και πόσο πιο αφελής αυτός που τον έσπρωξε σε αυτή την ενέργεια (ακούγεται το όνομα του π. Ευ. Παπανικολάου); Προέκυψε όμως και ένα καλό: φάνηκε πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς του Φαναρίου.

•      Το δείλαιο ύφος και οι δηλώσεις στις οποίες προέβη αμέσως μετά την πρώτη καταδίκη, αλλά και αμέσως μετά το έκκλητο, μαρτυρούν ελλιπέστατη συνειδητοποίηση των τεκταινομένων, τουλάχιστον…

•      Αν, τέλος, προβεί στην κατάπτυστη υπογραφή του λιβέλλου πίστεως και της αποδοχής του Κολυμπαρίου, τότε θα προδώσει όσους πίστεψαν στην αντιοικουμενιστική του νοοτροπία και θα απογοητεύσει όλους μας σε τεράστιο βαθμό, παρά το συμπαθές που προβάλλει εξωτερικά και το μάλλον καλοπροαίρετο της σύνολης εσωτερικής του τοποθέτησης.

 

Θα κλείσω με άγιο Παΐσιο, ο οποίος υπομιμνήσκει - οριοθετεί διαφωτιστικά προς πάσα κατεύθυνση το ορθόδοξο ήθος και την ορθή εκκλησιαστική οδό: “Αν ένας προϊστάμενος για λόγους συνειδήσεως δεν συμφωνή με μια απόφαση της Γεροντίας, κανονικά πρέπει να ζητήση να καταχωρηθή η διαφορετική γνώμη του στο Πρακτικό, διότι έχει ευθύνη απέναντι στον Θεό και απέναντι στην Αδελφότητα. Αν δεν μιλήση από ανθρωπαρέσκεια, για να φανή καλός στον Ηγούμενο, μπορεί να επηρεασθούν και οι υπόλοιποι προϊστάμενοι και τελικά να αποφασίσουν κάτι που δεν είναι σωστό. Και αν η απόφαση αυτή θα έχη επιπτώσεις και στο μέλλον, αργότερα οι αδερφοί που θα είναι στο μοναστήρι μπορεί να πουν: ‘Καλά, δεν βρέθηκε τότε ένας σωστός προϊστάμενος, να μην υπογράψη την απόφαση αυτή;’” (αγίου Παϊσίου, η ζωή στο Κοινόβιο, εκδ. Ησυχαστηρίου Σουρωτής 2025, σελ. 110). Ας κάμει λοιπόν ο κάθε “προϊστάμενος” την αναγωγή που του αναλογεί...

Δυστυχώς η εκκλησιαστική ιστορία βρίθει από περιπτώσεις αδικιών σε βάρος αθώων θυμάτων, αλλά και αυτής ταύτης της Α(α)ληθείας. Οι ψευτοσύνοδοι ή ληστρικές αποκαλούμενες σύνοδοι αποτελούν ηχηρή απόδειξη του τεράστιου σεβασμού του Θεού απέναντι στην ανθρώπινη ελευθερία, αλλά και πως ο τελικός λόγος ανήκει στον Κύριο: “Το άδικο φανερώνεται και σε αυτήν την ζωή, δεν αφήνει ο Θεός ένα λάθος. Ακόμη και μία Σύνοδος αν κάνη λάθος, αυτό τελικά θα πεταχτή έξω σαν κάτι ξένο, και η Σύνοδος αυτή θα θεωρηθή ψευδοσύνοδος. Βλέπεις, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά τον καταδίκασε ο αιρετικός Πατριάρχης, και μετά η Εκκλησία αναίρεσε την καταδίκη. Κι εδώ, αν η Γερόντισσα κάνη ένα λάθος, δεν θα αφήση ο Θεός να αδικηθή μια ψυχή” (στο ίδιο βιβλίο, σελ. 226-227).

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 19/10/2025