Μα τι σχέση μπορεί να έχει η αίρεση αυτή με την εορτή των Χριστουγέννων; Και όμως. Διαβάζουμε στο δοξαστικό των Αίνων του Όρθρου της εορτής: “Ὅτε καιρός, τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας σου, πρώτη ἀπογραφὴ τῇ οἰκουμένῃ ἐγένετο, τότε ἔμελλες τῶν ἀνθρώπων ἀπογράφεσθαι τὰ ὀνόματα, τῶν πιστευόντων τῷ τόκῳ σου· διὰ τοῦτο τὸ τοιοῦτον δόγμα, ὑπὸ Καίσαρος ἐξεφωνήθη· τῆς γὰρ αἰωνίου σου βασιλείας, τὸ ἄναρχον ἐκαινουργήθη. Διὸ σοι προσφέρομεν καὶ ἡμεῖς, ὑπὲρ τήν χρηματικὴν φορολογίαν, ὀρθοδόξου πλουτισμὸν θεολογίας, τῷ Θεῷ καὶ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν”. Η τελευταία πρόταση αναφέρει πως εμείς προσφέρουμε στον Χριστό κάτι το πολύ περισσότερο από τη χρηματική φορολογία: τον πλουτισμό της ορθόδοξης θεολογίας.
Αυτόν τον αμύθητο πνευματικό πλούτο, ό,τι δηλαδή ανώτερο υπάρχει στη γη εξ επόψεως θείας και ανθρώπινης συνεργασίας σε επίπεδο σύλληψης και καταγραφής νοημάτων και ρημάτων ζωής αιωνίου και άφθαρτης οντολογίας, έρχεται να απαξιώσει, να απομειώσει και να εκμηδενίσει η ύπουλη αίρεση του Οικουμενισμού. Με μια μονοκοντυλιά διαγράφει όλο το υπέροχο αυτό δογματικό οικοδόμημα - που η Εκκλησία συνέταξε επί αιώνες και μέσα από αιμάτινους αγώνες και προσφέρει αδιαλείπτως στον Κύριο - και επικαλούμενη προσχηματικά ή και αφελώς τη διεθνή ειρήνη έρχεται να ενώσει με ψεύτικο τρόπο τους Χριστιανούς, λες και οι τοπικές εκκλησίες είναι οργανισμοί ή σωματεία και όχι Σώμα Χριστού. Η ιστορία βέβαια απέδειξε πως πρόκειται για φοβερή πλάνη όσων φαντασιώνονται πως οι διακηρύξεις ειρήνης αποτρέπουν τους πολέμους. Με ακόμη πιο ισχυρά τότε δεδομένα απειλής πολέμου οι βυζαντινοί αυτοκράτορες προσπάθησαν στο παρελθόν και πέτυχαν ψευδοενώσεις μεταξύ ανατολικών και δυτικών χριστιανών και το αποτέλεσμα ήταν η τραγική πτώση της Βασιλεύουσας και οι σφαγές όσων ορθοδόξων αντιστάθηκαν στην αυτοκρατορική πολιτική.
Φίλος τελευταία σχολίασε αρνητικά μια ανάρτησή μου για την άμεση παύση των διαχριστιανικών ενωτικών διαλόγων. Και το κλασικό επιχείρημα ήταν η αγαπολογία και ο κίνδυνος πολεμικών συρράξεων. Κανείς εχέφρων θεωρώ πως αντίκειται στις καλές σχέσεις μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών και στη συνεργασία σε επίπεδα φιλανθρωπίας και τα σχετικά. Εκείνο που πρέπει όμως, που επιβάλλεται, είναι να σταματήσει η συμμετοχή των Ορθοδόξων στις δογματικές συζητήσεις. Και αυτό διότι πέρα από τους αλλοδόξους τους οποίους βλάπτουμε και αδικούμε με τις υποχωρήσεις μας, εκείνο που διαστρέφουμε περισσότερο είναι η Ορθοδοξία μας και συνάμα διογκώνουμε την αισχρή αυτή παναίρεση. Και πρόκειται ξεκάθαρα για παναίρεση, διότι δεν επιμερίζεται σε έναν τομέα της πίστης μας, όπως οι συνήθεις αρχαίες αιρέσεις, αλλά συλλήβδην στην ουσία της, την οποία αναιρεί εξισώνοντάς την με κάθε πλάνη αίρεσης ή άλλης θρησκείας.
Θα το πω με ένα παράδειγμα μέσα από τον όσιο Πορφύριο. Έτσι ίσως το κατανοήσει βαθύτερα και ο καλοπροαίρετος φίλος. Είχε πάει μια πνευματική κόρη του οσίου και τον παρακάλεσε να της δώσει ευλογία να παντρευτεί κάποιος μασόνο. Ο άγιος την απέτρεψε και εκείνη επέμενε λέγοντας πως δεν πρόκειται να επηρεασθεί και αντιθέτως μάλιστα θα τον βοηθήσει πνευματικά. Τελικά επαληθεύτηκαν οι άσχημες προρρήσεις του γέροντα και της είπε με νόημα, όταν τη βρήκε μετά από αρκετό διάστημα: “Τελικά ούτε αυτός έγινε ορθόδοξος, εσένα όμως σε έκανε μασόνα”. Αυτό ακριβώς βλέπουμε να πάσχουν και οι απανταχού Οικουμενιστές ορθόδοξοι: είτε είναι από πριν Οικουμενιστές είτε γίνονται σιγά σιγά μέσα στο κλίμα των οικουμενιστικών διαλόγων και επαφών. Διπλό το κακό δηλαδή. Και ας αφήσουμε το θέμα της ειρήνης στα χέρια των ορθοδόξων προσευχομένων μυστικώς σε μοναστήρια, ερήμους και στους αφανείς λαϊκούς των μεγαλουπόλεων…
Κ. Ν.
Λάρισα, Χριστούγεννα 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου