Ο ανεξίκακος και ταπεινός Ιεράρχης Χριστουπόλεως

Σταμάτης Πορτελάνος

Λέκτορας Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης

Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ο ανεξίκακος και ταπεινός Ιεράρχης Χριστουπόλεως

Εις μνημόσυνο αιώνιο

Μια σμικρογραφία της ζωής του μακαριστού Μητροπολίτου Χριστουπόλεως Πέτρου συνιστά εποπτεία της θείας πρόνοιας στον ορθόδοξο και θεοδρόμο βίο ενός καλού Σαμαρείτη. Ο μακαριστός Ιεράρχης και Ποιμενάρχης της Εκκλησίας του Χριστού Χριστουπόλεως Πέτρος κοιμήθηκε την 26^η Δεκεμβρίου, που συμπίπτει με το χαρμόσυνο μήνυμα και γεγονός της Γέννησης Εκείνου στον οποίο αφιερώθηκε και διακόνησε με αυταπάρνηση. Ο π. Πέτρος είναι ο θείος κλώνος της ζύμης, της μαγιάς του αδαπάνητου άρτου που δι-αιωνίζει το μυστήριο της Εκκλησίας και της λύτρωσης. Το «Χριστός ανέστη», που ψάλλαμε κατά τον ενταφιασμό του στην επίγεια πατρίδα του τη Μύκονο, ήταν ο ύμνος του καθημερινού του πόθου: να γίνει ομοτράπεζος του Αρχιποίμενος Χριστού που τόσο πίστεψε, αγάπησε και διακόνησε από όλους τους βαθμούς της ιερωσύνης. Με το χριστομίμητο ήθος του αναγνωρίζεται ως καρπός του διαγενεαλογικού δένδρου που ιστοριογραφεί τη θεία πρόνοια στην πορεία του κόσμου.

O βίος του, η ψυχή του ήταν ένα πανδοχείο χάριτος που χωρούσε κάθε άνθρωπο, καταγωγής και κοινωνικής τάξης. Είναι επιτακτική η ανάγκη στη σημερινή εποχή με τα φαινόμενα παρακμής, εξαιτίας του άκρατου υλισμού, της πολυπρισματικής ανομίας, της ανισότητας και της αδικίας, να προβάλλεται πρότυπο, χριστομίμητου λευίτη, για την κοινωνία και την Εκκλησία. Ήταν το δέκατο παιδί μιας

πολύτεκνης οικογένειας από τη Μύκονο. Γεννήθηκε στη Χώρα της Μυκόνου την 20^η Μαΐου του 1927 και ορφάνεψε από πατέρα όταν ήταν 25 ημερών. Με την πίστη της μητέρας του, ως αγαθής οικονόμου της οικογένειας, και με τα άλλα εννιά παιδιά συνεστήθη μια σμικρογραφία της πρωτοχριστιανικής κοινότητας. Τα αγαθά της πρωτοχριστιανικής κοινότητας, που βίωσε στην οικογένειά του, αγωνίστηκε ώστε να κάνει κοινωνούς και όσους του ενεπιστεύθη, ως λογική ποίμνη, η θεία χάρη της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης.

Η σάρκωση του Λόγου έκανε την ψυχή του από μικρό παιδί να είναι φιλακόλουθος, κοινωνικοποιημένος με χριστοήθεια, «συγκάτοικος» στη ζωή της Εκκλησίας. Από μικρός εκκλησιαζόταν στην Ι. Μονή της Παναγίας της Τουρλιανής στην Άνω Μερά της Μυκόνου. Εντρύφησε όχι μόνο στην ακαδημαϊκή θεολογία, αλλά και στην εμπειρική θεολογία, της επίγνωσης της χάριτος, με την άσκηση στην αρετή και στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Το έτος 1951 χειροτονείται Διάκονος στον Ι. Ναό Αγίας Φωτεινής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου και το 1963 στον Ιερό Ναό της Αγίας Φωτεινής Νέας Σμύρνης από τον Μητροπολίτη Κορινθίας Προκόπιο. Η προσφορά του ήταν μεγάλη ως πνευματικού πατέρα και καθοδηγητή στους σπουδαστές της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου. Όπως ο ίδιος έλεγε οι συμμαρτυρίες του για το μυστήριο της ιερωσύνης ανέρχονται περίπου σε εκατόν πενήντα. Επί αρχιεπισκοπίας του μακαριστού Σεραφείμ, εκλέγεται από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ελλάδος Τιτουλάριος επίσκοπος «της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Χριστουπόλεως». Το έτος 2009 καταστάθηκε Μητροπολίτης Χριστουπόλεως.

Ο Χριστουπόλεως Πέτρος υπήρξε ιεροκήρυκας στην ιερά Μητρόπολη Κορινθίας, προϊστάμενος του Ι. Ναού της Αγίας Ζώνης Κυψέλης και του Καθεδρικού Ναού Αθηνών. Διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής και Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας και του οικοτροφείου της, όπου με αφοσίωση υπηρέτησε, δίνοντας πρωτοποριακές λύσεις για την εύρυθμη και αποδοτική λειτουργία τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αποστολική Διακονία επί ημερών του παρουσίασε ύψιστες επιδόσεις στον αποστολικό, καθολικό και οικουμενικό ρόλο της Εκκλησίας. Ο π. Πέτρος από τη θέση αυτή με ζήλο υπηρέτησε την εσωτερική και εξωτερική ιεραποστολή της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η Αποστολική Διακονία με την εμπνευσμένη διοίκησή του και προς δόξαν Θεού, όπως σημείωνε ο ίδιος, είχε από συστάσεώς της τους πιο ευδόκιμους καρπούς. Επί ημερών του προωθήθηκε η δωρεάν αποστολή της Αγίας Γραφής και επιλεγμένων εντύπων και βιβλίων από τις εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας σε όλες τις Μητροπόλεις της Ελλάδος και σε όλα τα Πατριαρχεία.

Είχε συνείδηση της ποιμαντικής και της ιερατικής αποστολής του όπου η Εκκλησία του την ανέθετε. Διερευνούσε τα μεγαλεία του Θεού και τον διέκρινε η ευπρέπεια και η τάξη κατά τον Παύλειο προτασιακό λόγο. Έδινε μεγάλη σημασία στην παιδαγωγική του Χριστιανισμού στη μικρή ηλικία και λυπόταν, τελευταία, για την απουσία καλλιέργειας του παιδιού μέσα απ’ αυτήν. Η ποιμαντική του εξακτινωνόταν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Έλεγε πως οι περιθωριακοί, όπως τους ονοματίζει και τους κατηγοριοποιεί η κοινωνία, είναι η κύρια αποστολή του ποιμένα κατά το πρότυπο του Χριστού. Ήταν ο ακάματος πατέρας και ποιμένας των κρατουμένων στις φυλακές. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους με το πνεύμα της αγάπης και της θυσίας. Το απόρρητο του μυστηρίου της μετανοίας το διαφύλαξε ακόμη και όταν συμπαρίστατο στους κρατουμένους κατά την εκδίκαση των υποθέσεών τους. Το μισθό του τον διέθετε πολλές φορές για την αποφυλάκιση ανθρώπων που είχαν καταδικαστεί και ιδιαίτερα νέων.

Ήταν ο πνευματικός πατέρας των μαθητών της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου, στήριγμα και πρότυπο κληρικού. Στις ομιλίες του στην Κόρινθο συνέτρεχε πλήθος πιστών απ’ όλα τα περίχωρα για ν’ ακούσουν λόγο αυθεντικό, παρηγορητικό, αγάπης και ελπίδας. Η προσωπικότητά του ακτινοβολούσε, έδινε τα εχέγγυα σε πιστούς και φορείς για να του εμπιστευθούν προσωπικά τους προβλήματα και να τους βοηθήσει. Η ζωή του ήταν θεολογία της πρόσληψης και της μετάληψης, αφού ο Χριστός προσέλαβε όλη την ανθρώπινη φύση για να την λυτρώσει και εμείς μεταλαμβάνουμε αυτής της χαράς. Όταν συναντούσε δύσκολες καταστάσεις ανθρώπων, υπέφερε σαν να ήταν εκείνος ο ίδιος ο άνθρωπος που τις υφίστατο, αλλά και χαιρόταν όπως ο Θεός για όσους χαίρονταν.

Διδασκόταν καθημερινά από την εμπειρία της Εκκλησίας και τους βίους των αγίων της ότι ο αγώνας του κληρικού είναι γεμάτος πειρασμούς μέσα και έξω από το ιερατικό του περιβάλλον. Ο μακαριστός Ιεράρχης απέδειξε με το χριστότοκο ήθος του ότι παρά την εκκοσμίκευση που ενέσκηψε στον εκκλησιαστικό χώρο, σαν φαρισαϊκό υποκατάστατο, υπάρχει πάντα στην ιστορία της Εκκλησίας η ορατή αυθεντική μαρτυρία της. Τη μίμηση του Χριστού και των αγίων θεωρούσε ως κύρια παιδαγωγική αρχή για την πνευματική μεθηλικίωση του ανθρώπου. Έτσι, αγόγγυστα υπέμεινε αδικίες και πίκρες στον εκκλησιαστικό χώρο. «Εχαιρε εν τοις παθήμασί του». Αλλά με την προσευχή, την άσκηση στην αρετή της αγάπης, της υπομονής και τη μυστηριακή ζωή γινόταν ομότροπος του ταπεινού σπηλαίου της Γέννησης του Θεανθρώπου, του Μυστικού Δείπνου και του εκούσιου πάθους του. Αυτά συνιστούσαν τον πρόναο για τον αχειροποίητο Ναό της Ανάστασης. Ευλογούσε και αγαπούσε όσους τον αδίκησαν και ανησυχούσε μετά δακρύων για τη σωτηρία τους. Συνέδεε με την πίστη και τις πράξεις του το ρεαλισμό του Χριστιανισμού με την εσχατολογία. Ήταν ομότροπος της ζωής των αγίων και των οσίων της Εκκλησίας, αντλούσε νόημα και κοσμούσε με τις αρετές του τα θεία κηρύγματα και την καθημερινή βιωτή του. Υπήρξε πρότυπο ανεξικακίας και αγάπης. Αγαπούσε όσους τον στενοχώρησαν και τον αδίκησαν. Η ανεξικακία του ήταν θαυμαστή κι έλεγε ότι η Βασιλεία του Θεού δεν κατακτιέται έτσι «τσάμπα», χωρίς ιδρώτα και «σταυρό». Η κάθε ενέργειά του δεν ήταν μονοθεληματική, απόρροια του εγώ του, αλλά συνέργεια με το θείο θέλημα. Είχε φυτεύσει τον παράδεισο στην οικοτρόφο ταπείνωσης ψυχή του. Η απλότητα και η γαλήνη του προσώπου του κυριαρχούσαν σε κάθε χρόνο και χώρο χωρίς διχαστικές τάσεις ή ετεροχρονισμό με την επαγγελία των μελλόντων. Διακήρυσσε την πανταχού παρουσία του Θεού και το πανόραμα της θείας ζωής προσδιορισμένο από τη συνάντηση κτιστού και ακτίστου, θεωρίας και πράξης, μετάνοιας, καθαρότητας και φωτισμού.

Εκείνο που διέκρινε ως ορατό σημείο της κλίσεώς του και της συνειδητοποίησης της χάριτος των μυστηρίων της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης του είναι η πίστη του στη μαθητεία του Χριστού ως Δασκάλου και ποιμένα. Είχε αμετάθετη πίστη στη λειτουργία της θείας πρόνοιας σε κάθε στιγμή της ζωής του. Ήταν δύναμη και παρηγοριά στους πιστούς η χαρισματική προσωπικότητά του, ο φιλόθεος βίος, η αφανής φιλανθρωπία και η χριστομίμητη απλότητα. Για κάθε άνθρωπο που του ζητούσε βοήθεια την παρείχε και επέστρεφε στο σπίτι του με άδειες τις τσέπες από την ελεημοσύνη, αλλά με πληρότητα αγάπης για να δοξολογήσει το Θεό, ως πατέρα και δημιουργό της κτίσης.

Ας έχουμε την πίστη και τη δύναμη της ευχής του!