Παιδεία με ή χωρίς πίστη στον Αναστάντα Χριστόν; Ιδού το ελληνικό δίλημμα

Ηρακλής Ρεράκης
Καθηγητής Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής
της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Παιδεία με ή χωρίς πίστη στον Αναστάντα Χριστόν;
Ιδού το ελληνικό δίλημμα

Σε μια θεανθρωποκεντρική χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου οι πολίτες της, στη συντριπτική τους πλειονότητα, θεωρούν την πίστη στον Χριστό βασικό στοιχείο της πολιτισμικής τους κληρονομιάς και βιώνουν την Ανάστασή Του ως «εορτή εορτών και πανήγυριν πανηγύρεων» εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια πολιτικοί και υπουργοί, που, με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό, σχεδιάζουν να αποδομήσουν το θρησκευτικό πιστεύω του ελληνικού λαού. Ακολουθούν, κατά γράμμα, τις επιταγές του ξεπερασμένου πλέον στην Ευρώπη Διαφωτισμού, που Χριστομάχος καθώς ήταν, αντικατέστησε τον θεάνθρωπο Χριστό με τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την πολιτική, τη θρησκεία και την ηθική, γεμίζοντας την ανθρώπινη ζωή με υλική πρόοδο και ευμάρεια, στεγνώνοντάς την, όμως, από την πίστη στην Ανάσταση, την αιωνιότητα και την αθανασία που χάρισε και χαρίζει ο νικήσας τον θάνατον Χριστός.



Ο Διαφωτισμός ακύρωσε την ψυχοσωματική ισορροπία του ανθρώπου, πολεμώντας και εκδιώκοντας κάθετι θεϊκό από την ανθρώπινη ύπαρξη. Έστρεψε το ενδιαφέρον του ανθρώπου μονομερώς στην ύλη και τον οδήγησε στη λατρεία υλιστικών ειδώλων, ενώ ταυτόχρονα δίωξε μανιωδώς την προοπτική της αθανασίας, πολεμώντας Αυτόν, που με την νίκη Του κατά του θανάτου, είναι ο μόνος που μπορεί να χαρίσει την αθανασία στον άνθρωπο.

Ο Διαφωτισμός είχε ανέκαθεν θαυμαστές στην Ελλάδα. Οι πνευματικές αλλοιώσεις που επιχειρούνται, μέσω της παιδείας, στην εσωτερική δομή, την υπόσταση και ταυτότητα των νέων μας, στα πρότυπα, τις αρετές, τις αρχές και τις αξίες, στον τρόπο νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου- είναι πληγές που σημαδεύουν την υπαρξιακή δομή του ελληνικού πολιτισμού, πληγές αθεράπευτες που θα επηρεάσουν μακροπρόθεσμα με αρνητικό πρόσημο το μέλλον της πατρίδας μας. Δυστυχώς για την Ελλάδα, μια μικρή μερίδα διεθνιστών μαρξιστών ή άθεων, με τη στήριξη ή τη συνεργασία κάποιων επίσης διεθνιστών καπιταλιστών, ελέγχουν τον σχεδιασμό της μόρφωσης των ελληνοπαίδων, μετατρέποντας την παιδεία από εθνική σε ατομική και ιδεολογική υπόθεση.
Έτσι, εκτός από την οικονομική εξαθλίωση, μέσω άθεων και διεθνιστικών ιδεοληψιών, οδηγείται η χώρα και σε πνευματική εξαθλίωση.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά, που υιοθέτησε η Παγκοσμιοποίηση από τη ορθολογική φιλοσοφία του Διαφωτισμού ήταν μια διεθνιστική κοσμική θρησκευτικότητα που εξελίσσεται, σταδιακά, με ένα συνονθύλευμα όλων των θρησκειών συμπεριλαμβανομένου και του Χριστιανισμού με στόχο μία και μοναδική παγκόσμια θρησκεία, κοσμικού χαρακτήρα, την πανθρησκεία.

Ο Διαφωτισμός -πατέρας και του Μαρξισμού και του Καπιταλισμού- δεν πολέμησε μετωπικά, αλλά πλαγίως την αποκαλυπτική πίστη του Χριστιανισμού, βάζοντας στη θέση της, ως υποκατάστατο, μία ατομοκεντρική και ορθολογική θρησκεία, που διαμορφώνεται και εφευρίσκεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όλες οι πίστεις, οι θρησκείες και οι κοσμοθεωρίες χωρούν σε αυτό το νοησιαρχικό κατασκεύασμα, αρκεί να δέχονται τη θρησκεία, ως ανθρώπινο και όχι ως θείο δημιούργημα, δηλαδή, χωρίς την πίστη στην Ανάσταση και την αθανασία. Οι κρυφοί ή φανεροί ηγέτες της Παγκοσμιοποίησης βρήκαν σε μια μερίδα φανατικών Ελλήνων άθεων νεομαρξιστών και καπιταλιστών τα όργανα εκείνα, μέσω των οποίων, θα χωριστεί η Εκκλησία από την Πολιτεία και θα αποξενωθούν οι Έλληνες από την αληθινή και αποκαλυπτική πίστη του μόνου αποκαλυφθέντος και αναστηθέντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Ο σχεδιασμός αυτός, ειδικά για την Ορθοδοξία, θεωρήθηκε αναγκαίος, καθώς έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι η πίστη σ’ αυτήν, καλλιεργεί ανθρώπους που γρηγορούν και αντιστέκονται στην αλλοτρίωση. Η κάμψη τέτοιων αντιστάσεων σε ολόκληρο τον κόσμο αποτελεί προϋπόθεση για μια επιτυχή εξέλιξη και ολοκλήρωση της Παγκροσμιοποίησης. Γι’ αυτό βλέπουμε να αναλαμβάνουν, συνήθως, την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, άνθρωποι που με τόλμη και θράσος επιχειρούν βήμα – βήμα, να αποσυνδέσουν την Ορθοδοξία και την Εκκλησία από την παιδεία. Όμως, ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία, ζυμωμένη καθώς είναι με τα ορθόδοξα χριστιανικά αναστάσιμα πρότυπα ζωής, είναι αντίθετη με τον διεθνιστικό αθεϊσμό, μηδενισμό ή πολυθεϊσμό που επιχειρείται με την Παγκοσμιοποίηση, είτε μέσω του μαρξισμού είτε μέσω του καπιταλισμού.

Τα ορθόδοξα πρότυπα έχουν πνευματικό περιεχόμενο και αποτελούν για όλους τους Έλληνες σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού και της ταυτότητάς τους, σημείο πνευματικής αναφοράς και νοηματοδότησης της ζωής τους, τρόπο λειτουργίας της συνείδησης και της εν γένει ένθεης ελληνοκεντρικής νοοτροπίας τους. Δεν είναι εύκολο να ξεριζωθούν και, ακόμη περισσότερο, να υποκατασταθούν όλα αυτά «τα μεγάλα», κατά τον Διονύσιο Σολωμό, από οποιουσδήποτε υλιστικούς, αθεϊστικούς μαρξιστικούς ή καπιταλιστικούς τρόπους υλιστικής ευζωίας, διότι ικανοποιούν βαθύτερες υπαρξιακές ανάγκες των Ελλήνων. Γι’ αυτό αναζητούνται και μεθοδεύονται πλέον, επισήμως, μέσω του σχολείου τρόποι, να επηρεαστούν τα παιδιά, από πολύ μικρή ηλικία, έτσι ώστε να αναπτύσσονται συνειδησιακά, μακράν της Ορθοδοξίας. Μειώνοντας την Ορθοδοξία, θεωρούν ότι μειώνεται η δίψα για αθανασία και ο άνθρωπος γίνεται σταδιακά πιο σαρκικός και πιο υλικός, δηλαδή, για τους αποδομητές, πιο ευάλωτος και πιο εύκολος προς χειραγώγηση.

Ως υποκατάστατο της ορθόδοξης θεανθρωπινότητας, όπως έλεγε ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, προβάλλουν τον ανθρωπισμό. Όμως με τον άθεο ανθρωπισμό, η ψυχή του ανθρώπου ερημώνει από την ελπίδα της αθανασίας. Διότι ο ανθρωπισμός όσες προόδους, γνώσεις και ανέσεις και αν προσφέρει, ελάχιστη αξία έχει για τον άνθρωπο, εφόσον παραμονεύει ο θάνατος για να τον αφανίσει. Η αθανασία προσφέρεται μόνον μέσω της θείας Αναστάσεως του Θεανθρώπου.

Ο μαρξιστικός και καπιταλιστικός ανθρωπισμός, που δεν δέχεται την εκ της δημιουργικής οντολογίας του ανθρώπου πνευματοφόρο του σύσταση, προβάλλει ως απελευθέρωση την αποδοχή της υλιστικής δομής του ανθρώπου, δηλαδή τον άνθρωπο χωρίς Θεό και χωρίς πνεύμα. Η προσπάθεια αυτή αποξένωσης του ανθρώπου από τον Θεό σμικρύνει τον άνθρωπο, διότι τον αποσυνδέει από τον τέλειο άνθρωπο που ενυπάρχει αχωρίστως με τον τέλειο Θεό στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και, τελικά, τον στεγνώνει από την αθανασία που προσέφερε και προσφέρει ο Χριστός στον άνθρωπο διά της Αναστάσεώς Του.

Χωρίς την αναστάσιμη και ατελεύτητη πίστη στην αθανασία, η ζωή του ουμανιστή ανθρώπου συμπίπτει με τη ζωή των ζώων, αφού μένει χωρίς Ανάσταση, χωρίς αιωνιότητα, χωρίς νόημα, χωρίς ελπίδα, μέσα σε μία ζοφερή και θανατερή πορεία.