Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Αυγούστου 2018.
Δέκα ημέρες μετά την καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική, μετήχθη ξαφνικά ο Δημήτρης Κουφοντίνας στις αγροτικές φυλακές Βόλου! Δεδομένου ότι οι ημέρες φυλάκισης εκεί μετρώνται μιάμιση έως δύο φορές περισσότερες (εάν γίνει επίκληση καμιάς πλαστής «αναπηρίας»), τότε σε περίοδο 18 έως 24 μηνών, θα έχει «συμπληρώσει» 19 έτη φυλάκισης, ώστε να ζητήσει αποφυλάκιση. Εκτός της επιτάχυνσης, η δεύτερη χάρη είναι οι ευνοϊκότερες συνθήκες φύλαξης. Προνόμια που δίνονται στον μεγαλύτερο βαρυποινίτη όλων των εποχών σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Εφαρμόζω το Ξυράφι του Όκκαμ και δέχομαι απολύτως ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε περισσότερες εικασίες από την εξής μία: η 17 Νοέμβρη αποτελείτο πράγματι από την κλειστή ομάδα των συλληφθέντων, ίσως μαζί με ορισμένους της πρώτης γενιάς που αδρανοποιήθηκαν νωρίς και ξέφυγαν. Απορρίπτω έτσι το σύνηθες σκεπτικό του ΚΚΕ, ότι «όποιος δεν γνωρίζουμε, δεν μπορεί παρά να είναι πράκτορας τρίτων». Η απλή ερμηνεία σώζει τα φαινόμενα.
Η δράση της 17 Νοέμβρη χωρίζεται σε δύο περιόδους. Κατά την πρώτη (1975-81) εκτέλεσε τον αμερικανό σταθμάρχη της CIA (1975), έναν βασανιστή της δικατορίας (1976) και δύο αστυνομικούς των ΜΑΤ (1980) με το σκεπτικό ότι η υπηρεσία αυτή αποτελεί τους «βασανιστές της δημοκρατίας»(!). Αυτές τελέστηκαν από την πρώτη γενιά, στην οποία μπορεί να ενταχθεί μόνο ο Αλ. Γιωτόπουλος. Το στίγμα ως εδώ είναι ξεκάθαρα ακροαριστερό. Το 1981 δήλωσε ότι σταματάει την δράση της, χωρίς ωστόσο να τηρηθεί. Αντίθετα, πέρασε στην επόμενη γενιά με μεταίχμιο το 1983, όπου μέσα σε επτά ημέρες έγινε μία αποτυχημένη απόπειρα σε αστυνομικό και μία επιτυχημένη σε αμερικανό στρατιωτικό και τον οδηγό του, ο οποίος βρισκόταν στην θέση αυτή μόλις για δύο εβδομάδες. Οι περισσότεροι από τους φυλακισθέντες το 2002 εκείνη την περίοδο εντάχθηκαν στην οργάνωση.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έκανε την τρομοκρατία επάγγελμα. Έγινε ταμίας, αλλά η λεία δεν βρέθηκε ποτέ. Ήταν ο αρχιεκτελεστής και έγραφε τις προκηρύξεις. Όμως ούτε το περίφημο 45άρι, ούτε η γραφομηχανή της οργάνωσης βρέθηκαν ποτέ. Στο βιβλίο του δηλώνει αμετανόητος και ότι θα συνέχιζε την δράση του. Ουδέν ίχνος μεταμέλειας. Στη δεύτερη φάση, 1982-2002, οι στόχοι της δεν έβγαζαν κανέναν νόημα. Τι ήθελαν να πετύχουν; Κανείς δεν απάντησε ποτέ. Έπαθε καμία ζημία το «σύστημα» που υποτίθεται ότι πάλευαν; Το μόνο που πέτυχαν ήταν να σπέρνουν αίμα, θρήνο και πόνο, ικανοποιώντας την εξουσιολαγνεία τους. Η μεγαλύτερη εξουσία είναι επί της ζωής των ανθρώπων. Φαντάζομαι την αδρεναλίνη τους όταν αποφάσιζαν τον επόμενο στόχο με την αυτάρεσκη σκέψη «τώρα εγώ αποφασίζω ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει». Το ακροαριστερό στίγμα, που μετά το 1990 πήρε και μία ψεύτικη δόση «ελληνοκεντρικότητας», κατέστη εντελώς ψυχοπαθολογικό και αιμοδιψές.
Ο Τζωρτζάτος απεκάλυψε ότι λόγω βιασύνης του Κουφοντίνα να πάει διακοπές(!), ρίσκαραν και τελικά σκότωσαν τον περαστικό Αξαρλιάν. Ο Χριστόδουλος Ξηρός κατέθεσε ότι συχνά έβρισκαν υλικό για τις προκηρύξεις τους στα αφιερώματα των εφημερίδων. Δηλαδή πρώτα σκότωναν και μετά «αιτιολογούσαν» τις δολοφονίες. Αυτό ήταν το ποιον τους. Ο σωφρωνισμός απέτυχε σε έναν τουλάχιστον. Άφησε αναλλοίωτο τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Αυτόν που εκμεταλλεύεται τις τρύπες του «συστήματος» (τo οποίo ήθελε κάποτε να γκρεμίσει) και με ρουσφέτια προσπαθεί να αναστήσει την τρομοκρατία στην Ελλάδα. Ο ίδιος γράφει ότι μετά τις δολοφονίες οργάνωνε γλέντια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου