Αναφορά στο έπος του ’40 (Τότε που οι ήρωες μιμούνταν τους Έλληνες) Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ

Αναφορά στο έπος του ’40

(Τότε που οι ήρωες μιμούνταν τους Έλληνες)

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

(Από τη σειρά μαθημάτων των παιδικών συναντήσεων της ενορίας μας του έτους 2013)

Στις 6 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα, χωρίς να προηγηθεί κανένα τελεσίγραφο, πριν ακόμα ξημερώσει, επιτέθηκαν απροειδοποίητα στην Ελλάδα από τη μεριά των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων. Τα προκεχωρημένα φυλάκια του ελληνικού στρατού με φωτοβολίδες έδωσαν αμέσως το σήμα συναγερμού και πάραυτα όλα τα οχυρά της γραμμής «Μεταξά» τέθηκαν επί ποδός πολέμου. Οι λίγοι Έλληνες (σε αναλογία 1 προς 10 με τους εχθρούς) όρθωσαν το ανάστημά τους και έφραξαν, όπως και στην Ήπειρο, τον δρόμο στον αλαζονικό εισβολέα. Νέα επικά κατορθώματα γράφτηκαν, κάστρα άπαρτα αναδείχτηκαν τα λιγοστά οχυρά. Ρούπελ, Περιθώρι, Ιστίμπεη, Παλιουριώνες, είναι μερικά μόνο από τα νέα θρυλικά ονόματα που πέρασαν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία.

Στο βουνό Μπέλες, θέση Δεμίρ Καπού, πάνω απ’ τη Ροδόπολη, ένα οχυρωματικό συγκρότημα προκάλυψης του οχυρού Ποποτλίβιτσα, το σκυρόδετο πολυβολείο Π9, κρατάει μια ολόκληρη μέρα καθηλωμένο ολόκληρο γερμανικό επίλεκτο τάγμα αλπινιστών. Με ένα και μοναδικό πολυβόλο ο έφεδρος λοχίας από τα Άνω Πορόια Σερρών Δημήτριος Ίντζος και η ολιγάριθμη ομάδα του στρώνουν τις πλαγιές με σωρούς από τα πτώματα των Γερμανών. Πάνω από 200 Γερμανοί καταδρομείς κείτονται νεκροί. Η αντίσταση σταμάτησε μόνο όταν τελείωσαν οι 33.000 σφαίρες και όλες οι χειροβομβίδες τους, και μόνο όταν οι επιτιθέμενοι κατάφεραν με πυροβόλα, τανκς και βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως - στούκας - ν’ ανατινάξουν την οροφή.

Οργισμένος από την τρομερή φθορά του τάγματός του ο Γερμανός διοικητής, πρόσταξε να βρουν ποιος διοικούσε το πολυβολείο. Μα πόση ήταν η έκπληξή του, όταν παρουσιάστηκε μπροστά του αγέρωχος ένας απλός έφεδρος λοχίας! Ο Γερμανός του έδειξε το μακάβριο θέαμα του πεδίου της μάχης.

-  Τούτο το μακελειό, είπε, είναι δικό σου έργο, λοχία! Σκότωσες τους καλύτερους άντρες μου.

-  Ναι, για την πατρίδα μου! απάντησε ατρόμητος ο Έλληνας.

Ο Γερμανός, αναγνωρίζοντας τον ηρωισμό και την αξία του γενναίου Έλληνα, άπλωσε το χέρι του και τον συνεχάρη. Μα την επόμενη στιγμή δίνει εντολή να τον εκτελέσουν, αφήνοντας άφωνους και Γερμανούς και Έλληνες στρατιώτες.

Η εν ψυχρώ δολοφονία του ήρωα Δημήτρη Ίντζου ήταν το πρώτο στυγνό και απάνθρωπο έγκλημα των Γερμανών δημίων εναντίον της Ελλάδας, μια κυνική παραβίαση της συνθήκης της Γενεύης του 1929, περί αιχμαλώτων πολέμου, που την είχε αποδεχτεί και υπογράψει και η Γερμανία.

Οι Έλληνες όμως έκαμαν κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι αληθινά μεγάλο. Την πρώτη νύχτα της επίθεσης (6 προς 7 Απριλίου) οι τραυματιοφορείς του οχυρού Παλιουριώνες, βγήκαν έξω, ενώ διαρκούσαν ακόμα τα πυρά, περισυνέλεξαν τους Γερμανούς τραυματίες, τους έφεραν μέσα στο οχυρό και τους περιποιήθηκαν. Έδειξαν ότι είναι δυνατόν να αγαπάς την πατρίδα σου, χωρίς να χρειάζεται να είσαι ρατσιστής.

Τρεις ολόκληρες μέρες τα οχυρά στέκονταν απόρθητα μέσα σε φοβερή κόλαση πυρός. Οι Γερμανοί παραδέχτηκαν πως η γραμμή «Μεταξά» αποδείχτηκε ανώτερη από την περίφημη γραμμή «Μαζινό» της Γαλλίας. Μα στο ίδιο χρονικό διάστημα που εδώ δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν ούτε βήμα, έθεσαν εκτός μάχης ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία. Ο στρατός της κατέρρευσε. Από τα ελληνο-σερβικά σύνορα οι Γερμανοί προήλασαν ανενόχλητοι πλέον προς τη Θεσσαλονίκη. Ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Τα οχυρά έλαβαν εντολή να σταματήσουν την αντίσταση.

Οι Γερμανοί θαύμασαν τον μεγαλειώδη αγώνα των Ελλήνων και υποκλίθηκαν μπροστά τους. Ομολόγησαν ότι αισθάνονται περήφανοι, που είχαν αντίπαλο έναν τόσο ηρωικό στρατό. Εξέφρασαν τη λύπη τους που οι περιστάσεις θέλησαν να έχουν αντίπαλο και όχι σύμμαχο έναν τέτοιο στρατό. Απέδωσαν τιμές στους μαχητές των οχυρών, στο Ρούπελ και αλλού. Δεν κράτησαν κανένα αιχμάλωτο. Κατέβασαν την ελληνική σημαία από τα οχυρά, μόνο όταν και ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης αποχώρησε και χάθηκε στον ορίζοντα. Ο ίδιος ο αιμοσταγής δικτάτορας της Γερμανίας Χίτλερ, δήλωσε στις 4 Μαΐου 1941:

-  Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω, ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα, απαράμιλλο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο. Δεν συνθηκολόγησε, παρά μόνο όταν κάθε περαιτέρω αντίστασή του ήταν αδύνατη και απολύτως μάταιη.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας μετέδωσε στις 27 Απριλίου 1942:

-  Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς, γιατί είστε Έλληνες. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι, σας ευγνωμονούμε.

Και ο Στάλιν, μετά τη νίκη του στο Στάλιγκραντ, είπε από το ραδιόφωνο της Μόσχας στις 31 Ιανουαρίου 1943:

-  Λυπάμαι, γιατί δεν θα ζήσω επί μακρόν, για να ευγνωμονώ τον ελληνικό λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πώς κατάφεραν οι λίγοι Έλληνες με τα πενιχρά τους εφόδια να μεγαλουργήσουν απέναντι στη φονικότερη πολεμική μηχανή της εποχής τους;

Δυο πράγματα διαθέτει ο Έλληνας: Αγάπη στην πατρίδα και πίστη στον Θεό. Αντίθετα με όσα λένε οι σημερινοί απάτριδες, προδότες και εθνομηδενιστές, τη φιλοπατρία του δεν τη θεωρεί ρατσισμό, φυλετική διάκριση. Αγαπάει την πατρίδα του, χωρίς να μισεί κανένα λαό. Θυσιάζεται για το έθνος, το γένος του, τη λευτεριά του, όταν αυτά τα επιβουλεύονται άλλοι λαοί. Ξέρει να πεθαίνει για την πατρίδα του, χωρίς αυτός να επιβουλεύεται ποτέ τα άλλα έθνη. Έχει φιλότιμο και μεγαλείο ο Έλληνας.

Αλλά πιστεύει και στον Θεό. Τον έχει σύμμαχο και βοηθό του σε κάθε δίκαιο αγώνα. Γνωρίζει πως με τη δύναμη του Θεού μπορεί να πετύχει το αδύνατο. Θυμάται πάντα τα λόγια Του: «Εις διώξεται χιλίους και δύο μετακινήσουσι μυριάδας» (Δευτ. 32, 39). «Να μη φοβάστε, γιατί Κύριος ο Θεός σας, αυτός ο ίδιος, θα πολεμήσει για σας» (Δευτ. 3, 22).

Και είχαν να λένε οι Έλληνες, πως στον πόλεμο του ’40 πολεμούσε γι’ αυτούς ο Θεός και η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία.

Αμφιβάλλεις; Διάβασε την παρακάτω ιστορία.

Η ΣΙΓΟΥΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Τα οχυρά της Μόροβας υψώνονταν απειλητικά πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Ο φοβερός χειμώνας τα έκανε απόρθητα. Τυλιγμένοι στις χοντρές χλαίνες τους οι στρατιώτες, σκυφτοί στο μισοσκόταδο, σφίγγοντας με δάχτυλα παγωμένα το όπλο τους, κοίταζαν τον χιονισμένο κατάλευκο όγκο σκεφτικοί, ενώ περίμεναν το σύνθημα για την επίθεση. Θα επιχειρούσαν το ακατόρθωτο, ενάντια στην ασυνήθιστα εχθρική φύση και στην ανώτερη πολεμική μηχανή που ’ταν στημένη απέναντί τους.

Στη ζοφερή εκείνη περίσταση, στιγμές πριν δοθεί το σύνθημα, κάτι συγκλονιστικά απροσδόκητο τους έκαμε να κοκκαλώσουν. Δέκα μέτρα μπροστά τους μια ψηλή μορφή ντυμένη στα μαύρα πρόβαλε ξαφνικά απ’ το πουθενά και στάθηκε ακίνητη.

-  Τίς ει; ούρλιαξε απ’ την τρομάρα του ο σκοπός.

Μα απάντηση δεν πήρε.

-  Τίς ει; φώναξε πιο δυνατά θυμωμένος.

Και πάλι τσιμουδιά. Οι φαντάροι κοίταζαν καθηλωμένοι. Και ξαφνικά, σαν το παγωμένο αγέρι που μαστίγωνε τα πρόσωπά τους, ένα μουρμουρητό διέτρεξε απ’ άκρη σ’ άκρη το χαράκωμα και τους έκαμε ν’ ανατριχιάσουν: Η Παναγία!

Στη στιγμή η ψηλή μαυροφόρα όρμησε μπροστά σαν αητός. Σαν ένας άνθρωπος οι στρατιώτες την ακολούθησαν. Στη θέα της πλημμύριζαν αντρειοσύνη. Τα φοβερά οχυρά της απόρθητης γραμμής Ιβάν - Μόροβας, μετά από σκληρούς αγώνες μιας ολόκληρης βδομάδας, έπεσαν το ένα μετά το άλλο στα χέρια τους. Κι όταν, νικητές πλέον, ροβόλησαν προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος Στρατηγός έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε.

(Ελεύθερη διασκευή απ’ το βιβλίο, «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας», εκδ. «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ», σελ. 174).

Αγάπη για την πατρίδα και πίστη στον Θεό λοιπόν!

Μήπως είναι καιρός ν’ αναθερμάνουμε κι εμείς τις δυό αυτές ανίκητες δυνάμεις, που χάλκεψαν τα θαυμαστά μεγαλουργήματα της φυλής μας; Ας μη φανεί πως είμαστε ανάξιοι της ελευθερίας, για την οποία θυσιάστηκαν οι υπέροχοι εκείνοι αθάνατοι Έλληνες του ’40.

(Και τώρα, το ανέκδοτό μας)

Αλλά μια και το ’φερε η κουβέντα για πολέμους και βομβαρδισμούς, ας γελάσουμε και λίγο με ένα ανέκδοτο για μια διαφορετική κατάρριψη αεροσκάφους!

ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ!!!

Σε μια άτυχη πτήση των ποντιακών αερογραμμών (ας μας συγχωρέσουν οι συμπαθέστατοι Πόντιοι), καθώς το αεροπλάνο πετούσε πάνω ακριβώς απ’ το νεκροταφείο μιας πόλης, αναφλέγεται από ξαφνική βλάβη ο μοναδικός του κινητήρας και η ισχύς του πέφτει απότομα στο μηδέν. Το αεροσκάφος χάνει την άντωσή του, περιέρχεται σε κατάσταση απώλειας στήριξης, αρχίζει μια ανεξέλεγκτη σπειροειδή βύθιση και τελικά ακυβέρνητο, αφήνοντας φλόγες και πυκνό καπνό πίσω του, πέφτει στο έδαφος, στη μέση του νεκροταφείου.

Ακολουθεί μια φοβερή έκρηξη, το αεροπλάνο τυλίγεται στις φλόγες, η φωτιά απλώνεται ακαριαία σε μεγάλο κύκλο και όλη σχεδόν η γύρω περιοχή καίγεται. Τα συνεργεία διάσωσης σπεύδουν για τυχόν επιζώντες, αλλά εις μάτην. Οι συγγενείς των θυμάτων που εν τω μεταξύ καταφθάνουν, θρηνούν και οδύρονται απαρηγόρητοι. Σαν να μην έφταναν αυτά, την επομένη διαβάζουν εμβρόντητοι στα «Ποντιακά Νέα»:

«Πρωτοφανής τραγωδία από την πτώση αεροσκάφους στο νεκροταφείο της πόλης μας. Μέχρι στιγμής από τα σωστικά συνεργεία έχουν ανασυρθεί 5.000 νεκροί»!!!