ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940, ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ, ΣΗΜΕΡΑ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018, ΣΤΗΝ ΧΩΡΟΥΔΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΛΑΓΚΑΔΑ

Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε,

ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε μιά μοναδική ἱστορική στιγμή ὅχι μονάχα γιά ἐμᾶς τούς Ἔλληνες, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα!

Τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, τό ἔβαλαν οἱ παπποῦδες μας βαθειά μέσα στίς καρδιές τους καί τό μετέτρεψαν πάνω στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἠπείρου σέ Νίκη!

Τό πῆραν τά χείλη τῆς Βέμπο καί τό ἔκαναν τραγούδι.

Ἀντήχησε ὡς κρότος δυνατός ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Πατρίδας μας καί ἀναδείχθηκε σέ Σύμβολο τῆς ἀντίστασης καί τῆς Ἐλευθερίας.

Τό ἀφουγκράστηκαν οἱ ψοφοδεεῖς καί τάχα ἰσχυροί Εὐρωπαῖοι καί νόμισαν πώς ὀνειρεύονται! Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀναρωτήθηκαν, ἕνας τόσο μικρός λαός νά τά βάλει μέ μιά ὑπερδύναμη;

Ὁ Ἰταλός πρέσβυς καταφθάνει στήν πρωθυπουργική κατοικία στίς τρεῖς παρά τέταρτο τά ξημερώματα. Ἡ Ἰταλία μέ τελεσίγραφο ζητάει ἀπό τούς Ἕλληνες νά παραδοθοῦν. Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων, διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, μέσα σέ δυό ὧρες, βροντάει κι ἀστράφτει στό Ἀλβανικό μέτωπο.

Ὁ συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, διοικητής τοῦ ἀποσπάσματος Πίνδου, στίς 5 τό πρωΐ, στέλνει στούς ἄνδρες του τήν  ἑξῆς διαταγή: ‘’Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα μας περιμένει ἀπό τόν καθένα μας, νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα. Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Ζήτω ἡ Ἑλλάς!’’.

Ὁ στρατηγός Κατσιμῆτρος, διοικητής τῆς ὀγδόης μεραρχίας τῆς Ἠπείρου τηλεφωνεῖ στό Γενικό Ἐπιτελεῖο καί λέει: ‘’Μπορῶ ὑπεύθυνα νά διαβεβαιώσω τόν κύριο Ἀρχηγό τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου, καί τό τονίζω ἰδιαιτέρως, ὅτι οἱ Ἰταλοί δέν θά περάσουν’’.

Τά παλληκάρια μας, πολεμῶντας γενναία πάνω στῆς Πίνδου τίς χιονισμένες κορφές, ἀφήνοντας ἄναυδους τούς ‘’λογικούς’’ καί ὀλίγιστους Εὐρωπαίους, κατάφεραν τό ἀκατόρθωτο: Ταπείνωσαν μιά παντοδύναμη τότε αὐτοκρατορία! Ἡ ἰαχή ‘’ἀέρα’’ ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν ἰταλικῶν μεραρχιῶν. Τά ψυχρά νερά τῆς Ἀδριατικῆς λίγο ἔλειψε νά δεχθοῦν στόν πάτο τους κάθε ἀπομεινάρι ἀπό τήν περιλάλητη στρατιωτική μηχανή τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ.

Κι ἐκεῖνοι, πού τά γεράματα τούς υποχρέωσαν νά μείνουν στά μετώπισθεν, δέν ἡσυχάζουν. Ὅπως τό γεροντάκι, πού περιμένει τήν σειρά του ἀνάμεσα σέ νεώτερους, νά δώσει τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. Ὁ γιατρός τῆς αἱμοδοσίας τόν βλέπει στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν καί τοῦ λέει ἐνοχλημένος:

-Ἐσύ παππούλη, τί θέλεις ἐδῶ;

-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νά δώσω αἷμα.

Ὁ γιατρός τόν κοιτάζει μέ ἀπορία καί συγκίνηση.

-Μή μέ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τό αἷμα μου εἶναι καθαρό καί ἀκόμα ποτές μου δέν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καί οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς Πατρίδας! Ὅμως, μοῦ εἶπαν πώς οἱ δύο πῆγαν ἀπό αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στή γυναῖκα μου, θά ‘ναι κι ἄλλοι πατεράδες, πού μπορεῖ νά χάσουν τά παλληκάρια τους, γιατί δέν θά ‘χουν οἱ γιατροί μας αἷμα νά τούς δώσουν. Νά πάω νά δώσω κι ἐγώ τό δικό μου. ‘’Ἄϊντε, πήγαινε, γέρο μου’’, μοῦ εἶπε ‘’κι ἄς εἶναι γιά τήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας’’. Κι ἐγώ σηκώθηκα καί ἦρθα.

Αὐτός ἦταν ὁ λαός μας, πού ἔφτασε στό θαῦμα. Τό θαῦμα τοῦ Δαβίδ ἀπέναντι στόν Γολιάθ. Τό θαῦμα, πού μᾶς τό χάρισε ἡ Παναγιά μας ἡ Μεγαλόχαρη.

Ὁ Χίτλερ, βλέποντας τήν ἀποτυχία τῶν συμμάχων του Ἰταλῶν, σπεύδει καί τά βάζει ὁ ἴδιος μέ τήν λεβεντιά τῶν παππούδων μας.

Ὀλλανδία, Βέλγιο καί Γαλλία κατελήφθησαν ἀπό τά γερμανικά στρατεύματα μέσα σέ εἴκοσι μέρες. Τό Παρίσι ἔπεσε χωρίς μάχη. Ἡ Δανία παραδόθηκε αὐθημερόν. Ἡ Ἑλλάδα ἄντεξε 250 μέρες!

Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων καθυστέρησε ἀποφασιστικά τήν ἐπίθεση τῶν Γερμανῶν ἐναντίον τῆς Ρωσίας. Ὁ Χίτλερ, μέσα στήν ρώσικη βαρυχειμωνιά, δέ μπόρεσε νά προχωρήσει. Χάρις στό Ἑλληνικό ΟΧΙ ὁ ναζισμός ἔκανε πίσω. Ἡ Εὐρώπη ἀνάσανε. Ξαναβρῆκε τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας.

Ὁ λαός μας, ἑνωμένος καί ὑπάκουος στά κελεύσματα τῶν προγόνων μας, ὄχι μονάχα δέν πτοήθηκε μπροστά στήν ἀριθμητική καί στρατιωτική ὑπεροχή τῶν ἐχθρῶν, ἀλλά ‘’μέ τό χαμόγελο στά χείλη’’ καί μέ τό ΟΧΙ χαραγμένο μέ αἷμα στίς βουνοπλαγιές τῆς Ἠπείρου, παρέδωσε μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα μαθήματα ἀντιστασιακοῦ φρονήματος σέ ὁλόκληρη τήν ναζιστοκρατούμενη Εὐρώπη.

Ἀδελφοί μου, τό ΟΧΙ γιά τήν φυλή μας δέν εἶναι μιά ἁπλῆ λέξη. Οὔτε εἶναι κάτι, πού λέχθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό στόματος Ἑλλήνων στίς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940.

Τό ΟΧΙ εἶναι ὁ ἀλάνθαστος καί σταθερός βηματοδότης τῆς ἀργόσυρτης ἱστορικῆς μας διαδρομῆς, ἐδῶ καί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια.

Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τό ΟΧΙ τῶν Θερμοπυλῶν, τῆς Σαλαμίνας καί τοῦ Μαραθῶνα;

Ποιός δικαιοῦται νά λησμονήσει τό ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου;

Ποιός τολμᾶ νά προσπεράσει ἤ νά ὑποτιμήσει τό ΟΧΙ τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τοῦ Λάμπρου Κατσώνη, τοῦ Ἐμμανουήλ Παππᾶ, τῆς Μπουμπουλίνας, τῆς Δόμνας Βισβίζη;

Ποιός τολμᾶ νά αὐθαδιάσει περιφρονῶντας τό ΟΧΙ τοῦ Παύλου Μελᾶ, τοῦ καπετάν Ἄγρα, τοῦ καπετάν Ράμναλη, τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη;

Ποιός δέν ἀφουγκράζεται τό ΟΧΙ τῶν παλληκαριῶν τοῦ Δαβάκη;

Ποιός ἔχει τό δικαίωμα νά ἀμφισβητήσει τό μεγαλειῶδες ΟΧΙ τοῦ θρυλικοῦ Κύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου;

Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας εἶναι μιά ἀτέλειωτη σειρά ἀπό ΟΧΙ. Καί ὄχι μονάχα ἠ Ἐθνική μας Ἱστορία, ἀλλά καί ἡ Ἑκκλησιαστική μας.

Ἀδελφοί μου, ἀπό τήν εὐλογημένη ἐκείνη ἱστορική περίοδο, πού ἡ Ὀρθοδοξία συναντήθηκε μέ τήν Ἑλληνικότητα καί ζυμώθηκαν μαζί στόν ἄρτο τῆς Ρωμηοσύνης, τό ΟΧΙ τό Ἀρχαιοελληνικό ξεπετάχτηκε ἀπό τά χαρακώματα τῶν μαχῶν γιά τήν Ἐλευθερία, καί πέρασε,  μέσῳ τῶν Ἁγίων μας Πατέρων, τό ἴδιο δυνατό καί στά πεδία τῶν μαχῶν γιά τήν Πίστη. Ὅποιους Ἕλληνες Πατέρες τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καί νά μελετήσεις, θά δεῖς ὅτι τό ΟΧΙ εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς τους. Τό ΟΧΙ στήν ἁμαρτία καί στήν πλάνη. Τό εἶπαν καί μαρτύρησαν. Τό βροντοφώναξαν καί ὁ Θεός τῆς Ἀληθείας τούς ἐδόξασε.

Μήπως δέν ἀντέταξε τό ΟΧΙ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν φαυλότητα τοῦ παλατιοῦ;

Μήπως δέν ἄστραψε τό ΟΧΙ τοῦ Ἁγίου Νικολάου πάνω στά μάγουλα τοῦ Ἀρείου;

Μήπως δέν εἶπε τό ΟΧΙ στούς θρόνους τούς αἱρετικούς καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος;

Μήπως δέν τό εἶπε τό ΟΧΙ, τό μέγα καί μοναδικό ΟΧΙ, ὁ μακάριος ἐκεῖνος ἀνήρ, ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός;

Χίλιοι διακόσιοι Νεομάρτυρες, οἱ κορυφαῖοι ἀντιστασιακοί ὅλων τῶν αἰώνων, τί ἀπάντησαν κατάμουτρα στήν τουρκική βαρβαρότητα; Δέν ἀντέταξαν ἕνα τεράστιο ΟΧΙ στήν σκλαβιά τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς; 

Ἤ μήπως δέν τό βροντοφώναξε τό ΟΧΙ καί ὁ θρυλικός μας Παππουλᾶκος, ἀγωνιζόμενος νά μᾶς σώσει ἀπό τά σαγόνια τῶν ξενόφερτων προτεσταντῶν ἀντιβασιλέων καί τῶν ἰθαγενῶν συνεργατῶν τους;

Καί γιά νά ἔρθουμε στά χρόνια τά τωρινά. Μήπως δέν ἦταν ὁ ἡρωϊκός μητροπολίτης Αὐγουστίνος Καντιώτης ἐκεῖνος, πού βροντοφώναξε τό ΟΧΙ στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τό ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας μας;

Ἤ μήπως δέν εἶπε τό ΟΧΙ, γιά τούς ἴδιους λόγους, καί ο ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος;

Ἀδέρφια μου, σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, καλή καί ὠφέλιμη  ἡ ἀναφορά μας σέ κάποια ἱστορικά γεγονότα, πού σχετίζονται μέ τό νόημα τῆς σημερινῆς ἐπετείου, ἀλλά, θαρρῶ, πώς σέ τέτοιες ὧρες, τό καλύτερο πού ἔχουμε νά πράξουμε ὡς λαός, εἶναι νά συλλογιστοῦμε καί νά ἀναρωτηθοῦμε: Ἡ σημερινή ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940, μᾶς βρίσκει ἄραγε ἀξίους ἀπογόνους ὅλων αὐτῶν τῶν Ἡρώων καί τῶν Ἁγίων;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς κυβερνῆτες μας εἶναι ἕτοιμοι νά ποῦνε τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ στίς ἀνιστόρητες ἀπαιτήσεις καί τίς ἀπειλές τῶν γειτόνων μας;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς μας πολιτικούς ἡγέτες ἔχουν τήν βούληση καί τήν ἀποφασιστικότητα, νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Τάσου Παπαδόπουλου στήν παράδοση τοῦ Ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς πολιτικούς μας ἀξιωματούχους διαθέτουν τήν φιλοπατρία καί τό φιλότιμο, νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Πλαστῆρα  στήν ἀτιμία, στίς δοσοληψίες κάτω ἀπό τό τραπέζι, στήν διαπλοκή καί στίς μίζες;

Πόσοι ἀπό τούς ἐκλεγμένους διαχειριστές τοῦ Ἐθνικοῦ μας πλούτου διαθέτουν τόν πατριωτισμό καί τήν Πίστη τοῦ Μακρυγιάννη, νά ποῦν τό ΟΧΙ στό ξεπούλημα τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς, τῶν ἀρχαιολογικῶν μας χώρων, τῶν λιμανιῶν μας καί προπαντός αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ἀξιοπρέπειας καί τιμῆς μας;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς ἐκκλησιαστικούς μας ἀξιωματούχους διαθέτουν τήν τόλμη καί τήν άνδρεία νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Παππουλάκου στίς ἀντίχριστες ἀποφάσεις τῶν πολιτικῶν μας καί προπαντός στούς ‘’ἀρραβῶνες’’ τοῦ ἀντιχρίστου μέ τήν Ὀρθοδοξία μας;

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τόν ἁπλό λαό, εἴμαστε ἕτοιμοι καί πρόθυμοι νά ποῦμε τό ΟΧΙ τῶν παππούδων μας στίς ὀρέξεις τῶν μαυραγοριτῶν δανειστῶν μας, νά ποῦμε τό ΟΧΙ στήν διάλυση τῆς Παιδείας μας, τό ΟΧΙ στήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας μας, τό ΟΧΙ στίς ἐκτρώσεις καί τά ναρκωτικά, τό ΟΧΙ στήν τηλεοπτική χυδαιότητα, τό ΟΧΙ στήν ἀνηθικότητα, τό ΟΧΙ στήν προδοσία τῆς Μακεδονίας μας, τό ΟΧΙ στήν κατάληψη τῆς Πατρίδας μας ἀπό ἀπίστους καί ἀλλοεθνεῖς;

Πόσοι ἄραγε ἀπό ἐμᾶς, τόν ἁπλό λαό, πού λέμε ὅτι ἐκκλησιαζόμαστε καί κοινωνοῦμε, εἴμαστε ἕτοιμοι καί ἀποφασισμένοι νά ποῦμε τό ΟΧΙ τοῦ Γέροντα Παϊσίου στίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, νά ποῦμε τό ΟΧΙ τοῦ Γέροντα Ἰακώβου στίς συμπροσευχές καί τά συγκεκαλυμμένα συλλείτουργα, νά βροντοφωνάξουμε τό ΟΧΙ τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη στήν ἐθνική ὑποδούλωση καί τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ;

Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, καλοί μου ἀδελφοί,

βαρειά καί ἀσήκωτη ἡ κληρονομιά τοῦ ΟΧΙ. Ὁ προβληματισμός ὑψώνεται ἀμείλικτος. Οἱ ἀπαντήσεις θλιβερές.  Δυστυχῶς, τό μπόϊ μας τό σημερινό, ὅπως καί νά σταθεῖ ἀπέναντι στό μεγαλεῖο τοῦ ΟΧΙ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀλλά καί ἀπέναντι σέ κάθε ΟΧΙ τῆς Ἐθνικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας, φαντάζει σπιθαμιαῖο. Οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδας μας καί τῆς Πίστεώς μας, ξένοι καί ντόπιοι, κατάφεραν, ἐν πολλοῖς, νά μᾶς ξεγελάσουν καί νά μᾶς φοβίσουν. Μέ χίλιους τρόπους προσπάθησαν νά μᾶς μικρύνουν. Νά μᾶς ἀφανίσουν. Δέν τά κατάφεραν, ὅμως.

Τό ΟΧΙ τῆς σημερινῆς ἐπετείου μπορεῖ νά ἀκούγεται στίς ἡμέρες μας κάπως ἀραιά καί τρομαγμένα, ἀλλά ἀκούγεται. Καί μερικές φορές μάλιστα ἀκούγεται τόσο δυνατά, πού κάποιοι πουλημένοι τῆς πολιτικῆς καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης τρομάζουν καί ἀναρρωτιοῦνται: Μά καλά, μέ τόσο κυνηγητό, μέ τόσες ἀπειλές, μέ τόσες διώξεις, μέ τόσους χρηματισμούς, μέ τόση φτώχεια, μέ τόση παραπλάνηση, μέ τόσες ἰσοπεδώσεις στήν Παιδεία καί στήν Ἐκκλησία, πῶς εἶναι δυνατόν καί ὑπάρχουν ἀκόμα σ’ αὐτόν τόν Τόπο ἐραστές τοῦ ΟΧΙ; Πῶς εἶναι δυνατόν καί συνεχίζουν νά ὀρθώνουν ἀνάστημα μιμητές Ἡρώων καί Ἁγίων;

Εἶναι! Γιατί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι τό ἀγαπημένο παιδί τῆς Παναγιᾶς μας. Γιατί στήν Ἑλλάδα μας ἡ προσευχή καί ἠ μετάνοια δέν ἔλειψαν. Εἶναι ριζωμένες βαθειά. Γιατί στήν ὅποια δική μας ἀβελτηρία κράζουν δίπλα μας καί ἀπαντοῦν στόν ἐπίβουλο τά λείψανα τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἡρώων μας.

Ζήτω ἡ ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940!

Ζήτω ἡ Πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα!

Ζήτω τό Γένος τῶν Ρωμηῶν!                      

Χωροῦδα, 28^η Ὀκτωβρίου 2018     -     Λόγος πανηγυρικός στήν ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ