ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Τοῦ Μητροπολίτου Πισιδίας Σωτηρίου

Ἐρώτηση:

. Ἀκοῦµε καὶ διαβάζουµε τὸν τελευταῖο καιρὸ τόσα ἀντιφατικὰ γιὰ τὸ οὐκρανικὸ ζήτηµα, ποὺ µᾶς ἔχουν ζαλίσει. Θὰ µπορούσατε νὰ µᾶς πεῖτε ἀναλυτικὰ πῶς ἔφθασαν σὲ τόσο κρίσιµο σηµεῖο οἱ σχέσεις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας µὲ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως;

Ἀπάντηση:

. Ἡ κρίση τῶν σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας µἐ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἔχει βαθειὲς τὶς ρίζες της. Ἀπὸ αἰῶνες ἡ Μόσχα ἔχει ἐνστερνιστεῖ τὴν θεωρία τῆς τρίτης Ρώµης, ποὺ διατύπωσε µετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1453, ὁ Ρῶσσος µοναχὸς τοῦ Πσκὼφ Φιλόθεος. Κατὰ τὴ θεωρία αὐτή, ἡ παλαιὰ Ρώµη ἔπεσε σὲ αἵρεση καὶ ἀπεκόπη ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἡ Νέα Ρώµη-Κωνσταντινούπολις µἐ τὴν κατάλυση τῆς βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τὴν ὑποταγή της σὲ ἰσλαµικὸ κράτος δὲν εἶναι ἐλεύθερη νὰ ἡγηθεῖ τῆς ἀνὰ τὸν κόσµον ὀρθοδοξίας. Πρὸς τοῦτο τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, τὸ ὁποῖον ἑδρεύει στὴ µόνη ἐλεύθερη ὀρθόδοξη χώρα, πρέπει νὰ ἀναδειχθεῖ ὡς ἡ τρίτη Ρώµη καὶ νὰ ἡγηθεῖ τῆς ἀνὰ τὸν κόσµον ὀρθοδοξίας.
Σὲ αὐτὴ τὴ βάση κινεῖται ἐπὶ αἰῶνες τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας· τόσον ἐπὶ τσάρων τῆς Ρωσσίας, οἱ ὁποῖοι ἐπιδίωκαν τὴν ἀναγνώρισή τους ὡς διαδόχων τῶν Αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου, ὅσον καὶ ἐπὶ Σοβιετικῆς Ἕνωσης, µἐ τὴν αὐθαίρετη διείσδυση σὲ ἄλλες πέραν τῆς Ρωσσίας Χῶρες. Στὴν ἴδια βάση κινεῖται καὶ ἐνεργεῖ καὶ µετὰ τὴν διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης.

. Μετὰ τὴν διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ὡς γνωστόν, τὰ κράτη ποὺ τὴν συγκροτοῦσαν ἕνα-ἕνα ἄρχισαν νὰ ἐλευθερώνονται ἀπὸ τὴν κοµµουνιστικὴ κυριαρχία. Καθορίστηκαν τὰ σύνορά τους, ἐξελέγησαν οἱ κυβερνήσεις τους καὶ ἀνασυγκροτήθηκαν ὡς ἀνεξάρτητα κράτη. Παράλληλα καὶ οἱ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τους ἀvεξαρτοποιήθηκαν ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῆς Μόσχας, καὶ µία-µία λάβαιναν ἀπὸ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο τὴν Αὐτονοµία ἢ Αὐτοκεφαλία.

. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς εἶχε συµβεῖ καὶ παλαιότερα, µετὰ τὴν κατάρρευση τῆς ὀθωµανικῆς Αὐτοκρατορίας. Τότε τὸ οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔδωσε Αὐτοκεφαλία: στὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας τὸ 1879· στὴν Ἐκκλησία Ρουµανίας τὸ 1885· στὴν Ἐκκλησία Βουλγαρίας τὸ 1945, τὶς ὁποῖες ἀνεγνώρισε καὶ ὡς Πατριαρχεῖα. Ἐπίσης τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο ἔδωσε Αὐτοκεφαλία στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 1850, στὴν Ἐκκλησία Πολωνίας τὸ 1924, στὴν Ἐκκλησία Ἀλβανίας τὸ 1937· στὴν Ἐκκλησία Τσεχίας καὶ Σλοβακίας τὸ 1998. Στὶς δὲ Ἐκκλησίες τῆς Φιλανδίας καὶ Ἐσθονίας, τὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον ἔδωσε Αὐτονοµίαν τὸ αὐτὸ ἔτος 1923. Τὶς Ἀποφάσεις αὐτὲς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου ἀκολούθως ἀνεγνώρισαν ὅλες οἱ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

. Ἀπὸ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες µόνον µία, καὶ µάλιστα ἡ δεύτερη πολυπληθέστερη σὲ ἀριθµὸ πιστῶν, δὲν ἀπέκτησε Αὐτοκεφαλία. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἡ ὁποία ἀνέκαθεν ἀνῆκε στὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον, ὅπως παλαιότερα καὶ ὅλες οἱ ἄλλες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ποὺ προαναφέραµε. Ἄλλωστε καὶ ἡ Ρωσσικὴ Ἐκκλησία, ἀρχικά, ἀνῆκε στὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ µέχρι τὸν 15ον αἰώνα οἱ Μητροπολίτες της χειροτονοῦνταν ἀπὸ αὐτὸ καὶ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔδωσε τὴν Αὐτοκεφαλία στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας τὸ ἔτος 1448 καὶ ἀργότερα, τὸ ἔτος 1589, τὸ ἀνεγνώρισε ὡς Πατριαρχεῖο.

. Ἂς σηµειωθεῖ ὅτι ἡ Ἀπόφαση ἐκείνη τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου καθόριζε καὶ τὰ γεωγραφικὰ ὅρια τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, στὰ ὁποῖα δὲν περιλαµβανόταν ἡ Οὐκρανία. Ἀλλὰ οὔτε καὶ µεταγενέστερη Ἀπόφαση τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου ἐκδόθηκε ποτέ, γιὰ ὑπαγωγὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας.

. Ὅταν, λοιπόν, καὶ ἡ Οὐκρανία ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ ἀνασυγκροτήθηκε ὡς Ἀνεξάρτητο κράτος, ζήτησε καὶ ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ὅπως ὅλων τῶν ἄλλων χωρῶν, νὰ αὐτοδιοικηθεῖ. Αὐτὸ ἐξόργισε τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας κι ἐκήρυξε σχισµατικοὺς τὸν Μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετο (εἶχε χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος τὸ 1962 καὶ τότε ἦταν Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας) καὶ ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, ποὺ ζητοῦσαν Αὐτοκεφαλία. Καὶ αὐτοὶ ὡς φαίνεται εἶναι ἄνω τῶν δέκα ἑκατοµµυρίων πιστῶν.

. Τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο ζήτησε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας νὰ συγκροτηθεῖ Ἐπιτροπὴ νὰ διευθετήσει τὸ τεράστιο αὐτὸ πρόβληµα. Δυστυχῶς, ἐπὶ τέταρτον αἰῶνος, τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας δὲν συγκατένευσε νὰ συνεργασθεῖ µὲ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ οὔτε καὶ µόνο του µπόρεσε νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐν τῷ µεταξύ, δεχόταν συνεχῆ αἰτήµατα τόσον ἀπὸ τοὺς σχισµατικοὺς Μητροπολίτες, ὅσον καὶ ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις τῆς χώρας, ποὺ ἔβλεπαν µεγάλη ἀναταραχὴ στὸ κράτος τους, ἐξ αἰτίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς διαίρεσης τῶν πολιτῶν.

. Τελικὰ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο αἰσθάνθηκε ὅτι τὰ ὅρια ὑποµονῆς ἐξαντλήθηκαν. Λύση ἀπὸ πλευρᾶς Πατριαρχείου Μόσχας δὲν διαφαινόταν. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση στὴν Οὐκρανία κατέστη ἀφόρητη. Ἐκκλησιαστικοὶ καὶ κρατικοὶ παράγοντες ἀπηύθυναν συνεχῶς ἐκκλήσεις πρὸς τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριορχεῖο νὰ ἐνεργήσει ἐπειγόντως τὰ δέοντα, γιὰ τὴν συµφιλίωση τῶν διαφόρων παρατάξεων, τὴν συγκρότηση µιᾶς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐντάξεως ὅλων σὲ αὐτήν. Τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς Πρωτόθρονος Ἐκκλησία, αἰσθάνθηκε χρέος του νὰ ἐνεργήσει στὰ πλαίσια τῶν ἁρµοδιοτήτων του, γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ στὴν κανονικότητα τῶν ἑκατοµµυρίων Οὐκρανῶν ὀρθοδόξων, µετὰ τῶν ὁποίων εἴχαµε διακόψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, χωρὶς οἱ ἄνθρωποι νὰ εἶχαν διαπράξει κανένα κανονικὸ παράπτωµα ἢ νὰ εἶχαν ἀλλοιώσει στὸ παραµικρὸ τὰ δόγµατα τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἁπλῶς καὶ µόνον διότι ἔτσι τὸ ἀπεφάσισε ἡ Μόσχα.

Μετὰ ἀπὸ µακροχρόνιο µελέτη τοῦ ζητήµατος, τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, µὲ διαφανεῖς διαδικασίες, ἄρχισε µἐ νηφαλιότητα νὰ λαµβάνει ἀποφάσεις, ἀνάλογες µἐ ἐκεῖνες, ποὺ εἶχε κατ᾽ ἐπανάληψιν λάβει κατὰ τὸ παρελθόν, ὅταν ἔδινε Αὐτοκεφαλία στὶς Ἐκκλησίες ὅλων τῶν ἄλλων ὀρθοδόξων χωρῶν, ὅπως εἴδαµε ἀνωτέρω.

. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνεξαρτοποίηση τῆς οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι εὐνόητον, τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει νὰ κερδήσει τίποτε. Διότι µὲ τὴν Αὐτοκεφαλία ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, δὲν θὰ ἔχει καµµία διοικητικὴ ἐξάρτηση, ἀπὸ αὐτό, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες.

. Αὐτὴ ὅµως τὴν ἑνωτική, εἰρηνευτικὴ ἐνέργεια τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου ἄρχισε νὰ τὴν πολεµᾶ σκληρά, δι᾽ ὅλων τῶν µέσων, τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, διαστρέφοντας ἱστορικὰ ντοκουµέντα καὶ γεγονότα, τὰ ὁποῖα εἶναι φυσικὸν νὰ τὸ ἐκθέτουν. Μὲ τὴν εὐκολία δὲ ποὺ κήρυξε σχισµατικὴ τὴν ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Κιέβου ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Οὐκρανίας τὸ ἔτος 1992, τόλµησε νὰ κηρύξει σχισµατικὸ καὶ … τὸν Οἰκουµενικὸ Πατριάρχη καὶ ὅλους ἐµᾶς τοὺς Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχούς, ποὺ διακονοῦµε τὴν ὀρθοδοξία στὶς πέντε ἠπείρους, ἀκόµη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ τὸ ὁποῖο µεγάλως εὐεργετήθηκε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας. Μεταξὺ δέ, ἄλλων ἱλαροτραγικῶν ποὺ λέγονται ἀπὸ Ρώσσους, ἀκούστηκε καὶ ἡ δήλωση ἀπὸ χείλη Ρώσσου Συνοδικοῦ Μητροπολίτη, ὅτι οἱ Ἐκκλησίες ποὺ ὑπάγονται στὸ οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο στερήθηκαν πλέον τὸ Ἅγιον Πνεῦµα! Ὡσὰν ἀποκλειστικὰ οἱ Ρῶσσοι ἀρχιερεῖς νὰ εἶναι οἱ ταµειοῦχοι τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καὶ κατὰ τὴν ἀπόλυτη κρίση τους µποροῦν νὰ τὴ στεροῦν, ἀκόµη καὶ ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες καὶ τὰ Μοναστήρια, στὰ ὁποῖα ἐγκαταβιοῦν ἁγιασµένες µορφές, συµπεριλαµβανοµένου καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ ὑπάγονται στὸ µαρτυρικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως! Ἐπακόλουθο τῆς παράλογης αὐτῆς ἀπόφασής τους ἦταν ὅτι καὶ ὅλα τὰ ἱερὰ Μυστήρια, ποὺ τελοῦνται σὲ αὐτές, νὰ τὰ χαρακτηρίζουν ἄκυρα. Γι᾽ αὐτὸ ἔδωσαν διαταγὲς στοὺς Ρώσσους ποὺ ζοῦν σὲ ἐδάφη τοῦ οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου νὰ µὴ κοινωνοῦν σὲ Ἐκκλησίες ποὺ ὑπάγονται στὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο! Εἶναι θλιβερὸν ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς νὰ χρησιµοποιοῦν τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν Μυστήριον τῆς Θυσίας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας, ὡς ὅπλον καταπολέµησης ὁµοδόξων ἀδελφῶν καὶ προκλήσεως σχίσµατος στὸ Ἅγιο Σώµα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

. Μετὰ τὶς ἀποφάσεις αὐτές, ποὺ συνετάραξαν τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, καὶ µὲ τὶς ἀµέσως ἑπόµενες ἐνέργειες τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας διαφάνηκε ὅτι τὸ οὐκρανικὸ ζήτηµα εἶναι ἁπλῶς τὸ πρόσχηµα, γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας κυρίαρχον σὲ ὅλο τὸν κόσµο, παραµερίζοντας τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἂς σηµειωθεῖ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας εἶχε παύσει πρὶν ἀπὸ καιρὸ νὰ ἀποκαλεῖ «Οἰκουµεvικὸν» τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ καὶ ἐνεργοῦσε, σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ὅπου τὰ κατάφερνε, νὰ ἐνεργεῖ ὡς κυρίαρχον σὲ ὅλη τὴν οἰκουµένη, περιφρονώντας τοὺς ἐπιτοπίους Ἐπισκόπους, τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου. Τὰ παραδείγµατα πολλά. Ἂς περιοριστοῦµε σὲ µερικά:

. Τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας τὸ 1970 εἶχε ἀνακηρύξει Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Ἀµερικῆς! Σὲ ποιούς, ἀλήθεια, ἱεροὺς Κανόνες στηρίχθηκε στὴν ἀπόφασή του αὐτὴ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας; (τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ στὴν Ἰαπωνία). Ὅπως εἴδαµε, µόνον τὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον ἔδιδε καὶ δίνει Αὐτοκεφαλία σὲ τοπικὲς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Φυσικά, κανένα ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο δὲν ἀνεγνώρισε τὴν αὐτοκεφαλία τῆς Ἀµερικῆς Ο.C.A.

. Σὲ πόλεις ποὺ ἔχουν τὴν ἕδρα τους Μητροπολίτες τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν ἀγνοίᾳ τους, τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας ἱδρύει Ἐνορίες. Ἔφθασε δέ, στὸ σηµεῖο καὶ νὰ διορίσει Ἀρχιεπίσκοπο τῶν ἐν Ἀσίᾳ Ρωσσικῶν Ἐνοριῶν, ἐπεκτείνοντας ἔτσι τὴν κυριαρχία του σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἀσιατικὴ ἤπειρο, ἀγνοώντας τὴν ὕπαρξη τῶν κατὰ τόπους Μητροπολιτῶν τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀσία.

. Ἀποκαλυπτικόν τῆς ἠγεµονικῆς συµπεριφορᾶς τῶν Ρώσσων Ἀρχιερέων εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Πρόεδρος τοῦ Τµήµατος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τὸ ἔτος 2015, στὴ 10η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π. Σ.Ε. στὸ Πουσὰν Κορέας, δὲν δέχθηκε νὰ συλλειτουργήσει µὲ τοὺς ἄλλους ὀρθοδόξους ἱεράρχες, ἐκπροσώπους ὅλων τῶν λοιπῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν στὸν ὀρθόδοξον Ναὸν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κορέας, ποὺ εἶχε ἐγκαινιάσει ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Βαρθολοµαῖος. Καὶ τί ἔκανε; Λειτούργησε µόνος του σὲ αἴθουσα τοῦ Ρωσσικοῦ Προξενείου! Γιατί ἆραγε: Γιὰ νὰ µὴ φανεῖ ὅτι ἔτσι ἀναγνωρίζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου στὴν κορεατικὴ Χερσόνησο καὶ τὸν Μητροπολίτη Κορέας, τὸν ὁποῖον τόσον ὁ ἴδιος ὅσον καὶ ἄλλοι Ρῶσσοι ἱεράρχες, ποὺ µεταβαίνουν στὴν Κορέα, παραγκωνίζουν µὲ τὶς ἐνέργειές τους; Ἢ µήπως διότι, κατὰ τὴν κανονικὴν τάξιν, θὰ λάµβανε τὴν 5ην θέσιν µεταξὺ τῶν συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων καὶ ὄχι τὴν πρώτην, ὅπως πιθανὸν θὰ ἐπιθυµοῦσε; Στὸν ὀρθόδοξον Ναὸν πέµπτος· στὸ Ρωσσικὸ Προξενεῖο µόνος! Προτίµησε τὸ δεύτερο, πρὸς λύπην τῶν ὀρθοδόξων ἱεραρχῶν καὶ πιστῶν, γιὰ τὴν ἀπαξίωσή τους ἐκ µέρους τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς Ἀντιπροσωπείας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

. Παράλληλα τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας ἐπεξέτεινε τὴν ἀνὰ τὸν κόσµον κυριαρχία του µἐ τὴν ἄρση τοῦ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1927 σχίσµατός του µὲ τὴν Ρωσσικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐκτὸς Ρωσσίας, γνωστὴν ὡς R.Ο.C.Ο.R, καὶ ἐπευλόγησε ὅλες τὶς ὑπερόριες ἀντικανονικὲς χειροτονίες καὶ λοιπὲς πράξεις τῆς σχισµατικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας, µὲ τὴν ὁποία καµµία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶχε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία. Ὡς παράδειγµα νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι Κορεάτης ποὺ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς R.Ο.C.Ο.R. στὴν Κορέα, κατὰ παράβασιν τῶν ἱερῶν κανόνων, (παραλείπουµε λεπτοµέρειες) διορίστηκε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας ὡς ὁ Ἀρχηγὸς τῆς ὀρθοδόξου Ρωσσικῆς ἱεραποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορέας. Τὸν προβάλλει δὲ ὡς ἐκπρόσωπόν του στὶς κορεατικὲς Ἀρχὲς καὶ εἶχε τὴν ἀξίωση νὰ τὸν ἀναγνωρίσει ὡς τοιοῦτον καὶ ὁ κανονικὸς Μητροπολίτης Κορέαςl

. Πρόσφατα, δέ, τὴν 23.11.2018, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τµήµατος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, κατὰ τὴν ἐπισκεψή του στὴ Σεοὺλ Κορέας, ἀνακοίνωσε στοὺς Ρώσσους, ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὴν πρόσκλησή του, ὅτι σύντοµα θὰ σταλεῖ στὴ Σεοὺλ Ρῶσσος ἱερέας γιὰ τὴ διαποίµανσή τους. Ὅταν δέ, ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν ὅτι ἔχουµε ρωσόφωνο ἱερέα στὴ Σεοὺλ καὶ δικό µας Ναό, ὅλοι ἐξυπηρετούµαστε καὶ δὲν χρειαζόµαστε ἄλλον ἱερέα, τοὺς ἀπάντηοε: «Ἀποφασίσαµε νὰ σᾶς στείλουµε Ρῶσσο ἱερέα». Τὸ ἴδιο προσπαθοῦν νὰ κάνουν καὶ στὴν Ἀττάλεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, παρότι ἐκεῖ λειτουργοῦν ὀρθόδοξοι Ναοὶ µἐ ρωσσοφώνους ἱερεῖς.

. Ἐκεῖ ὄµως ποὺ ἔδειξαν τὴν πλέον ἀχαρακτήριστον συµπεριφορὰ εἶναι τὸ ὅτι ἔστειλαν Ρῶσσο ἱερέα νὰ λειτουργεῖ στὴν ἕδρα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, στὴν Κωνσταντινούπολη! Γιατί ἆραγε; Ἀπὸ ποιµαντικὸν ἐνδιαφέρον πρὸς τοὺς ἐκεῖ Ρώσσους ἢ γιὰ νὰ προσβάλουν τὸν Οἰκουµενικὸ Πατριάρχη! Κάτι τέτοιο εἶχε γίνει πρὶν 800 χρόνια, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς ἑτεροδόξους Λατίνους Σταυροφόρους. Ὀρθόδοξος ὅµως ἱερέας νὰ ἐγκατασταθεῖ καὶ νὰ λειτουργεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη «ἐπὶ καταφρονήσει τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου» εἶναι «πρωτιὰ» ποὺ µόνον ὁ Πατριάρχης Μόσχας τόλµησε καὶ ἀσφαλῶς θὰ ἀποτελέσει µαύρη σελίδα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῶν σήµερον διοικούντων τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας.

. Μὲ τὴ νοοτροπία αὐτή, ποὺ διακατέχει τοὺς ἰθύνοντες τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας, καὶ µὲ τέτοια µέσα ποὺ εἴδαµε νὰ χρησιµοποιοῦν, θὰ µποροῦσε κανεὶς νὰ ἐλπίζει ὅτι θὰ ἐρχόταν ποτὲ ἡµέρα, κατὰ τὴν ὁποία τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας θὰ ἔπαυε τὸ σχίσµα στὴν Οὐκρανία καὶ θὰ ἕνωνε τὰ ἑκατοµµύρια τῶν ἐκεῖ πιστῶν σὲ ἕνα σῶµα;

. Ἀκριβῶς γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριορχεῖο, µὲ τὴν εὐθύνη τὴν ὁποία τὸ ἔχουν ἐπιφορτίσει οἱ ἱεροὶ Κανόνες Οἰκουµενικῶν Συνόδων καὶ τὰ ἀπὸ αἰώνων ἰσχύοντα στὴν Ἐκκλησία, ἀναγκάστηκε, ὡς Πρωτόθρονος Ἐκκλησία, νὰ ἀναλάβει τὴν προσπάθεια νὰ ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Οὐκρανίας καὶ νὰ συγκροτήσουν τὴν µίαν Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία. Καὶ ὅπως εἶπε ὁ Παναγιώτατος Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος: «Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀποτελεῖ µία ἀκόµα θυσιαστικὴ ἐνέργεια πρὸς ὄφελος πολλῶν ἑκατοµµυρίων Οὐκρανῶν πιστῶν”.

. Βεβαίως ἐκκλησιαστικὸ σχίσµα δεκαετιῶν δὲν θεραπεύεται ἀµέσως. Γι᾽ αὐτὸ ἂς βοηθήσουµε ὅλοι οἱ ἁπανταχοῦ ὀρθόδοξοι µὲ τὶς ἀδιάλειπτες προσευχές µας. Ἀµήν,

† Ὁ Πισιδίας Σωτήριος

fanarion.blogspot.com

ἠλ. στοιχ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

https://christianvivliografia.wordpress.com