"Ο Χριστός είχε πει στους μακαρισμούς του: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και στους μαθητές του είπε: «Τα δικά σας μάτια είναι καλότυχα, γιατί βλέπουνε, και τα αυτιά σας, γιατί ακούνε. Επειδή σας λέγω αληθινά πως πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι επιθυμήσανε να δούνε αυτά που βλέπετε και δεν τα είδανε, και να ακούσουνε αυτά που ακούτε, και δεν τ' ακούσανε»."
Αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη κι αν είναι ληστές και φονιάδες, υπερέχουν σε σύγκριση με τους άλλους, «τους ψευτογλυκοπρόσωπους και τους υποκριτές», γιατί δεν έκαναν το κακό σκόπιμα και την πράξη τους την ακολουθούσε μια αληθινή μεταμέλεια, γιατί την ψυχή τους τη διάκρινε μια απλότητα και κίνητρο της πράξης τους δεν ήταν η μοχθηρία.
[...] "Έκανα γνωριμιά με ληστάδες και με βουνίσιους φονιάδες και, μ' όλα ταύτα, στο βάθος της καρδιάς τους ήτανε αθώοι, πιστεύανε εύκολα σ' ό,τι τους έλεγα, και θαυμάζανε σαν τα μωρά το 'να και τ' άλλο, ταπεινοί οι κακόμοιροι, παρεκτός όσοι ήτανε διαστρεμμένοι."
[...] Αυτές οι απλές ψυχές κ' οι ευκολόπιστες, απ' όξω φαίνουνται άγριες και φοβερές. Τους άλλους, τους ψευτογλυκοπρόσωπους και τους υποκριτές να φοβάσαι. Οι βουνίσιοι είναι οι νήπιοι που λέγει το Ευαγγέλιο. Για τούτο ο ληστής γίνεται πιο εύκολα άγιος, ενώ ο χαλασμένος, ο πολύξερος, δε γίνεται ποτέ, κι ας μην έχει πειράξει κανέναν στα φανερά.
Θυμήσου τον ληστή που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό, πως έκλαψε γι' αυτόν, επειδής, όπως είπε, άδικα σταυρώθηκε ο Χριστός, ενώ αυτός κι ο σύντροφος του βασανιζόντανε δίκαια. Σε τέτοιες ψυχές μπαίνει ο λόγος του Χριστού, γιατί ο Χριστός, πριν απ' όλα, ζητά απλή καρδιά."
[...] "Εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για τον Χριστό, είναι η απλότητα της ψυχής, κι όχι η άμεμπτος διαγωγή ενός ανθρώπου πονηρού όπως ο Φαρισαίος που προσευχότανε. Γι' αυτό λέγει ο Κύριος: «Αμήν, λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών». Το περίσσευμα της καρδιάς κοιτάζει ο Χριστός, που φανερώνει την βαθύτερη ουσία του κάθε ανθρώπου. Συγχωρά τις αμαρτίες που κάθουνται απάνω στην ψυχή όπως η σκουριά απάνω στο σίδερο, και που φεύγει με το τρίψιμο, με τη μετάνοια. Μα δεν συγχωρά την ψυχή που την έχει φάγει από το θεμέλιο της η αμαρτία, που είναι σκουριασμένη και σαπισμένη ολότελα, και καταστάθηκε αμετανόητη. «Δεν υπάρχει», λέγει ένας άγιος, «αμαρτία ασυγχώρητη, παρά μονάχα εκείνη που είναι αμετανόητη». Ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο που έχει καλή καρδιά, και σιχαίνεται τη μοχθηρία."
[...] "Μαθαίνει κανένας τα κακουργήματα που γίνουνται σήμερα, κι ανατριχιάζει περισσότερο απ' άλλη φορά, από την αναισθησία, από την απάθεια, από την πώρωση που έχουνε κείνοι που τα κάνουνε, σαν να είναι αληθινοί σατανάδες και σαν να είναι ο σκοτωμός η φυσική τροφή της ψυχής τους.
Άλλη φορά οι φονιάδες σκοτώνανε, οι περισσότεροι, χωρίς να το θέλουνε, μέσα στη ζάλη τους. Ένα σύννεφο από θυμό ή από ζήλεια ή από πνιγμένο δίκιο, θόλωνε τα μάτια τους για μια στιγμή. Μα ύστερα σκόρπιζε αυτό το σύννεφο, τα μάτια τους καθαρίζανε, και μετανοιώνανε. Πολλές φορές κλαίγανε, θέλανε να σκοτωθούνε, ντρεπόντανε τον κόσμο. Τώρα οι φονιάδες, κ' οι άλλοι που κάνουνε κακές πράξεις, είναι ολότελα μαυρόψυχοι, ξεροί, παγωμένοι, αναίσθητοι, σατανάδες, βουβοί και ψυχροί κακούργοι [...]. Γι' αυτό εκείνους τους παλιούς φονιάδες τους λέγω αθώους φονιάδες, μπροστά στους καινούργιους, που είναι, οι περισσότεροι, κακούργοι μέχρι κόκκαλο, σατανόψυχοι, αμετανόητοι."
( κείμενα και εικόνες του κόντογλου, δανεισμένα από aspromavro.net)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου