(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος
Αργά βαδίζει ο Χριστός
Για όσους προσμένουν με ανυπομονησία τη Βασιλεία του Χριστού
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=391213
Ένας άνθρωπος έχτιζε σπίτι. Έχτιζε πέντε έξι εβδομάδες και έχτισε πέντε έξι ορόφους. Και ο κόσμος έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Και έλουσε με παινέματα τον οικοδεσπότη αυτού του σπιτιού. «Στόλισε την κωμόπολή μας». Είπαν όλοι. Όμως πέρασαν πέντε έξι μήνες και το σπίτι χάλασε και κατέρρευσε.
Ο κόσμος περνούσε δίπλα από τη θλιβερή μάζα των υλικών και γκρίνιαζε: «Έτσι συμβαίνει όταν χτίζεται βιαστικά και για το συμφέρον!».
Δεν συμβαίνει το ίδιο με το σπίτι που χτίζει ο Θεός και του οποίου ο Χριστός είναι το θεμέλιο, ενώ όλοι οι άνθρωποι τα λιθάρια. Είναι πελώριες οι διαστάσεις αυτού του σπιτιού. Το υλικό είναι διαλεγμένο. Κάθε λιθάρι πρέπει να επιλεχθεί και να λαξευτεί.
Ο Χριστός αγωνίζεται. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Αγωνίζεται με τους αμαρτωλούς και άθεους, και μετά από κάθε νίκη προχωρά ένα βήμα μπροστά. Τούτη η μειοψηφία Του είναι η μαχητική εκκλησία, που μάχεται μαζί με τον Χριστό ενάντια στο κακό.
Ο Θεός βοηθά τη μειοψηφία, μετατρέποντας κάθε κακό σε καλό. Έτσι ώστε ο στιγμιαίος θρίαμβος της αδικίας ή της αφροσύνης ή του μίσους στον κόσμο δεν πισωγυρίζει τον Χριστό και τη μειοψηφία Του, αλλά μόνο για μία στιγμή τη σταματά.
Η Εκκλησία του Χριστού μιλά ενάντια στον πόλεμο, όμως επειδή ακόμα αποτελεί τη μειοψηφία δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Μόλις ο πόλεμος ξεσπάσει, παρά τη θέλησή της, εκείνη τοποθετείται στην πλευρά του πιο δικαίου.
Και ο Θεός, που αφήνει να μεγαλώνουν τα πιο ευωδιαστά φυτά από το πιο σάπιο χώμα, γυρίζει και τον πόλεμο προς το καλό. Αφήνοντας επάνω στη μιζέρια του να φυτρώσει κάποιο καλό φυτό. Ο φετινός πόλεμος έφερε την ελευθερία σ’ εκείνη τη χώρα στην οποία ο Χριστός είχε ταπεινωθεί πιο σφοδρά, στην οποία περισσότερο λύγιζαν τα πόδια Του και κοντοστεκόταν. Αλλά παρ’ όλο το αίμα και τον πόνο και τη φοβέρα του πολέμου, ο Χριστός και φέτος έκανε ένα αργό βήμα μπροστά.
Αργά βαδίζει ο Χριστός. Όμως εάν Του επιτρέπαμε θα βάδιζε γρηγορότερα.
Εγώ και εσύ φταίμε, φίλε μου. Εγώ και εσύ φράξαμε το δρόμο του Χριστού, εγώ με το κέρδος μου και εσύ με την ηδονή σου. Εγώ ζητώ από κάθε πράγμα κέρδος και εσύ ζητάς από κάθε πράγμα ηδονή. Δεν είναι έτσι;
Και ενώ εμείς στύβουμε και πιπιλάμε αυτό τον κόσμο, ο Χριστός στέκει πίσω από την πλάτη μας και δεν μπορεί να βαδίσει, επειδή Τον εμποδίζουμε. Ο ασβέστης κοχλάζει, καπνίζει και βρομά. Στη μέση του δρόμου στέκει η ασβεστοκάμινος, από την οποία βγαίνει καπνός και κακοσμία. Ο Χριστός στέκει και περιμένει, και δεν μπορεί να βαδίσει.
Και φταίνε οι Ιούδες και οι Βοργίες. Οι αντίπαλοι του καλού του Χριστού, εκείνοι που ζητούν τα μέγιστα αγαθά από τον κόσμο, ενώ του δίνουν τα μέγιστα κακά. Ο Χριστός δεν θα βαδίζει αργά. Αλλά θα πετά σαν πρωινή ακτίνα μέσα από τον αιθέρα, όταν κάθε άνθρωπος θα πράττει τα μέγιστα καλά για τον κόσμο και θα απαιτεί τα ελάχιστα καλά απ’ αυτόν.
Και φταίνε τα ξερά κεφάλια και οι σκληρές καρδιές· τα ξερά κεφάλια, που την ισχυρογνωμοσύνη τους την ονομάζουν ευφυΐα, και οι σκληρές καρδιές, που τη σκληρότητά τους την ονομάζουν χαρακτήρα. Στα ξερά κεφάλια δεν μπορεί να μπει ο λόγος του Χριστού και στις ξερές καρδιές δεν μπορεί να μπει η αγάπη Του.
Φταίει ο αυτοκράτορας που λαχταρά το ξένο στέμμα, και ο σύζυγος που ποθεί τη γυναίκα του άλλου, και ο πλούσιος που απλώνει χέρι στα λίγα τού φτωχού.
Φταίει το μίσος, που καρφώνει πασσάλους στο δρόμο του Χριστού, και η δολοπλοκία, που αυτούς τους πασσάλους τους πλέκει και τους κάνει φράχτη, και το ψέμα, που επιστεγάζει το φράχτη, και η ανόητη υπερηφάνεια, που χλευάζει τον Χριστό από την άλλη πλευρά του φράχτη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Αργά Βαδίζει ο Χριστός» των εκδόσεων Εν πλω. Μετάφραση από τα σερβικά Σβέτλανα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα-Πέτσιν, θεολογική επιμέλεια Αλέξιος Π. Παναγόπουλος, καθηγητής εκκλησιαστικής εκπαίδευσης και doctor ant Πανεπιστημίου Σερβικού Σαράγιεβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου