Όταν η προαίρεση ακουμπά τη θέληση όλα ανατρέπονται. Είναι στιγμές που αλλάζουν ζωές. Τότε, το παρελθόν δεν εμποδίζει ό,τι ονειρεύεσαι. Σαν μια καμπάνα του νου να στάζει χτύπους στην καρδιά. Να γεμίζει αναπνοές.
Η θέληση, όταν πολεμά την αυτάρκεια της φιλαυτίας, όλα ξαναφωτίζονται. Τα βλέμματα μόνο δίνουν ρυθμό, ανιδιοτέλειας. Το νιώθεις, το χαίρεσαι, σε σημαδεύει. Κάπως έτσι, κάποιο Σάββατο, κάποια άνοιξη, άνοιξε η αγκαλιά μιας κοινότητας. Υποδοχή αναπάντεχη. Η προκατάληψη χάθηκε και η έκπληξη καλά κρατεί, τριάντα τρία χρόνια τώρα...
Παράξενο ίσως για τους πολλούς, η κοινότητα αυτή είναι ενοριακή. Η αγάπη της δε μεταδίδεται απλώς, βιώνεται εντόνως, μόνο όμως από κάθε υποψιασμένο. Τόσο ιλαρή που σε σέβεται. Τόσο ώριμη που σε οικοδομεί. Τόσο πηγαία που ενσωματώνεσαι.
Πέτρου και Παύλου, ο μόχθος της δοτικότητας. Στην εκκλησιά των αναπάντεχων δώρων. Μια ζωγραφιά απίστευτης οικειότητας. Η Λάρισα των Πρωτοκορυφαίων στην κορυφή των υπαρκτών. Γιατί το μέλλον ήρθε, το αγγίζεις, αντλείς νόημα. Σε μια κοινότητα προθετικότητας άπειρης. Μες στη Βαβέλ των καιρών μας παραμένει ολοκάθαρη. Για όποιον ακόμα έμεινε να αναζητά αλήθεια, αλήθεια με της καρδιάς την απ(α)λότητα και δίχως όρια...
Ελευθέριος Βάσσος
θεολόγος - φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου