Στὸ μέσον της Σαρακοστῆς ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου προτίθεται εἰς προσκύνησιν (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως).
Ὁ Σταυρὸς παραπέμπει πάντα στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀγαπητικὴ κίνηση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἐκπεσόντος ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός, ἂν καὶ ὡς ἀναμάρτητος δὲν ὑπέκειτο σὲ θάνατο, «ἡλώθη», καρφώθηκε πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, «χολὴν ποτιζόμενος καὶ πλευρὰν ἐκκεντούμενος, Αἷμα καὶ Ὕδωρ πᾶσι βρύων ἀφέσεως». Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ σκοπὸ τὴν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, «εἰς ἀνάπλασιν τοῦ βροτείου φυράματος».
Μὲ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος ἀπώλεσε τὸν πλοῦτο τῆς Χάριτος, διασκόρπισε «τῆς ψυχῆς τὰ χαρίσματα». Γυμνώθηκε ἀπὸ τὴ θεία δόξα ποὺ τὸν περιέβαλλε ἀντὶ ἐνδύματος. Ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, χάνοντας τὴ δυνατότητα τῆς ἄμεσης κοινωνίας μαζί του. Ὕψωσε τώρα «μεσότοιχον ἔχθρας» ἀνάμεσα στὸν ἑαυτό του καὶ τὸν Θεό. Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπό του θάμπωσε, παραμορφώθηκε, ἀμαυρώθηκε. Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Χριστός, «ἡ ἀπαράλλακτος εἰκὼν τοῦ Πατρός», γιὰ νὰ δείξει τὸν ἀληθινὸ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» ἄνθρωπο καὶ νὰ ἀποκαταστήσει τὰ πάντα.
Πράγματι, διὰ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ «κατεβλήθη ὁ ᾅδης καὶ ὁ θάνατος τέθνηκε· νεκρωθέντες ἀνέστημεν καὶ ζωῆς ἠξιώθημεν· τὸν Παράδεισον ἐλάβομεν, τὴν ἀρχαίαν ἀπόλαυσιν». Καὶ ἐνῶ κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς ἐνθυμούμαστε τὴν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο, τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ὁ Χριστὸς διὰ τοῦ Σταυροῦ «τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδὰμ εἰσάγει πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον». Μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση, τὸ μυστικὸ Πάσχα, «ὁ Ἀδὰμ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν Παράδεισον». Ἡ ἀποκατάσταση αὐτὴ ἀναγγέλλεται πανηγυρικὰ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο: «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα».
Ὁ ἀναγεννημένος «ἐν Χριστῷ» ἄνθρωπος εἶναι νέο δημιούργημα, «καινὴ κτίσις»,ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν παλαιὰ κατάσταση τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι, ὁ σταυρικὸς θάνατος καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ φέρουν εἰς πέρας «τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς», γκρεμίζουν τὸ μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ ποὺ ὕψωσε ὁ ἄνθρωπος ἐνάντια στὸν Θεό. Ὁ κόσμος συμφιλιώνεται ξανὰ μὲ τὸν Θεό, ποὺ δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ ἐπιζητεῖ τὴ συμφιλίωση αὐτή, τὴν ὁποία καὶ πέτυχε τελικὰ «διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ… κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ» (Β΄ Κορ. 5, 17-19).
Και δὲν παύει ποτὲ ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι ὁ δέκτης τῆς ἄπειρης αὐτῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκδηλώνεται διὰ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή, παρὰ τὰ στίγματα τῆς ἁμαρτίας πάνω του, παραμένει εἰκόνα τῆς ἀπερίγραπτης θεϊκῆς λαμπρότητας καὶ δόξας. Ὕψιστος προορισμός του πάντα, νὰ ξαναβρεῖ τὴν ποθεινή του πατρίδα, νὰ γίνει πολίτης καὶ οἰκήτορας τοῦ Παραδείσου ξανά. Νὰ ἐπιστρέψει «εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν, …τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι». Νὰ λάμψει κατὰ τὸν χρόνο τῆς «ἀποκαταστάσεως πάντων» (Πράξ. 3, 21).
Ὅλα διὰ τοῦ Σταυροῦ.
Ὁ δρόμος εἶναι πλέον ἀνοιχτός. «Ἡ φλογίνη ρομφαία τὰ νῶτα δίδωσι». Ἡ φλόγα της ἔσβησε ἀπὸ τὸν Σταυρό, τὸν ὁποῖο προβάλλει ὁ Χριστὸς «βοῶν·… Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον».
Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὴ Σαρακοστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου