Ο δογματικός μινιμαλισμός των Οικουμενιστών

Η αφορμή δόθηκε πάλι από τον ίδιο ορθόδοξο κληρικό που ξαναχτύπησε (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/69759-kryvomaste-piso-apo-ta-foustania-tis-manas-mas). Με το άρθρο του αυτό αποδεικνύει το κλασικό αρχαίο ρητό (ου με πείσεις, καν με πείσης) και μαρτυρεί την ικανότητα του πνεύματος εκάστου ανθρώπου να χειρίζεται ιδέες και γεγονότα κατά το δοκούν, προς στήριξη των βαθύτερων και ακατάλυτων πιστεύω του εαυτού – μάλλον του Εγώ. Η απάντηση εδώ, αν και δεν αποτελεί άμεσα δική μας αρμοδιότητα – φαίνεται το κείμενό του να απαντά σε άρθρο του π. Θωμά Βαμβίνη – πραγματοποιείται προς αποκατάστασιν της παραχαραχθείσας για μια ακόμα φορά υπό του οικουμενιστή αυτού κληρικού αληθείας. Ο ίδιος φυσικά μέσα του αυτοδικαιώνεται ωσεί ανοιχτόμυαλος ορθόδοξος, όπως το παρουσιάζει προς τα έξω και με τα κείμενά του. Οι δε λοιποί καλούμαστε υπ’ εκείνου ορθοδοξιστές, αυτόκλητοι ορθοδοξοταλιμπάν και ό,τι άλλο ερεύγεται το στόμα του υπεραγαπώντος αυτού ιερέα, που θέλει να σωθούν οι πάντες σε αντίθεση με μας τους στενόμυαλους και στενόκαρδους παραδοσιολάγνους, που επιθυμούμε και απολαμβάνουμε την κόλαση των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων – τάδε έφη ο καρδιναλίζων αρχιμανδρίτης…

Το πνεύμα του δογματικού μινιμαλισμού που τον διέπει εμφανίζεται εξαρχής και διατρέχει φυσικά ολάκερο το γραπτό του. Θέτει ως κύρια βάση της ένωσης των Εκκλησιών τρία πράγματα: “Ανθρώπους, που δεν δέχονται ότι η πίστη της Εκκλησίας είναι η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, η Θεότητα του Χριστού και το Μυστήριο της Ευχαριστίας”. Συνιστά, επομένως, την επάνοδο σε αυτή τη γενική βάση και να παραβλέψουμε τις απίστευτες διαστροφές που οι αιρετικοί ανά τους αιώνας έδωσαν στις βασικές αυτές έννοιες της χριστιανικής πίστης. Πονηρότατη δηλαδή αποσιώπηση και παράκαμψη των θεολογικών και εκκλησιολογικών διαφορών μεταξύ των χριστιανών. Εθελοτυφλεί, αδιαφορεί, προσποιείται “εν αγάπη” την υπέρβασή τους μετά από τόσους αιώνες; Αυτός ξέρει καλύτερα…  Πρέπει ωστόσο να μας αποκαλύψει και όλη την αλήθεια: η χριστιανική πίστη είναι μεν αυτή ακριβώς που αναφέρει, αλλά διασαφηνίστηκε μέσα από αιμάτινους συνοδικούς αγώνες και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να διαγράφει τόμους και αιώνες δογματικών καταγραφών και διασαφήσεων. Τα λοιπά οικουμενιστικά φιλοσοφήματα - φληναφήματα συνιστούν πονηρία, αναίδεια και αμαρτία. Ίσως και αφέλεια για μερικούς.

Στη συνέχεια εξειδικεύει αναφερόμενος στους αιρετικούς Αρειανούς και στις παραφυάδες τους (ομοιουσιανούς, ανομοίους κλπ.) θέλοντας να αποδείξει την “οικονομία” που οι Πατέρες της Εκκλησίας επέδειξαν τάχα προς αποφυγή της καταδίκης τους και ένωσής τους με την Ορθοδοξία. Πρόκειται για μια απλουστευτική παράθεση γενικόλογων στοιχείων που μαρτυρούν και άγνοια και παραχάραξη της εκκλησιαστικής ιστορίας. Ουδέποτε ο Αθανάσιος και άλλοι άγιοι Πατέρες δεν προχώρησαν σε δογματικές υποχωρήσεις για να ελκύσουν τους αιρετικούς στην Εκκλησία. Οι Ομοιουσιανοί για παράδειγμα ήταν Ορθόδοξοι, απλά την εποχή εκείνη υπήρχε ακόμα σύγχυση και παρεξήγηση επί της δογματικής ορολογίας (για τους Ανομίους (sic) που αναφέρει ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί τους παραθέτει στο κείμενό του – ίσως το ορθογραφικό λάθος του είναι ενδεικτικό της προχειρότητος της γραφής και των επιχειρημάτων του – όλως ανεπίτρεπτο όμως εφόσον αναφέρεται σε θέματα τόσο σοβαρά. Και για να κλείσουμε το θέμα αυτό, θα πούμε το αυτονόητο: από τη στιγμή που οι όροι και η πίστη διασαφηνίστηκαν και διευκρινίστηκαν με το παραπάνω ανά τους αιώνας, ουδείς έχει το δικαίωμα για ευτελή και ανόητα πισωγυρίσματα και πονηρούς αλληθωρισμούς. Εκτός, ας πούμε για παράδειγμα, αν το Filioque παραμένει ακόμα στο επίπεδο της σύγχυσης μεταξύ οικονομικής πέμψης και αϊδίου εκπόρευσης του Πνεύματος και τζάμπα παιδεύτηκε ένας Μέγας Φώτιος και ένας τεράστιος Παλαμάς να μας πείσουν για τις λατινικές κακοδοξίες…

Θα ολοκληρώσω με την αναφορά στον Τόμο του Λέοντα και τους Προχαλκηδόνιους με τους οποίους και ο ίδιος κατακλείει. Είναι πλέον και επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η Τέταρτη οικουμενική Σύνοδος είναι καρπός της Κυρίλλειας θεολογίας. Η εμμονική προβολή του αγίου Λέοντος πάπα Ρώμης δεν κατανοώ πόσο συνεισφέρει στην επιχειρηματολογία του φιλενωτικού αρχιμανδρίτη. Και όσον αφορά τους  Αντιχαλκηδόνιους, πάλι δεν μας τα λέει καλά. Το θέμα είναι τεράστιο, ωστόσο προσωπικά θα μιλήσω με βάση την εμπειρική θεολογία και όχι τη γραμματολογική, την οποία αυτός απαξιώνει. Έχω υπόψη μου σύγχρονο κληρικό που εμπόδισε – πληροφορούμενος από το Άγιο Πνεύμα – να κοινωνήσει μια ομογενή μονοφυσίτισσα – δεν γνώριζε φυσικά σε ποια Εκκλησία ανήκε. Η θεολογία μας, άλλωστε, θα πρέπει να είναι κατά βάση εμπειρική, έτσι δεν είναι, άγιε αρχιμανδρίτα;

 

 

Κ. Ν.

Λάρισα, 17/5/2025