Οι Πάπες ως τύποι του Αντιχρίστου

Βαρύς ο λόγος. Αληθινός, δυστυχώς, εστίν, ιδίως βλέποντας τα έργα και τα λόγια των τελευταίων επισκόπων της παλαιάς Ρώμης. Οι Ρωμαιοκαθολικοί, ακολουθώντας τις επιταγές του φαίνεσθαι και τη διαφημιστική προπαγάνδα της μετανεωτερικότητος και της παγκοσμιοποίησης, θα ήταν ανακόλουθοι αν δεν εξέλεγαν Πάπες με μια εικόνα εξωτερική που να προκαλεί τουλάχιστο θαυμασμό και αποδοχή. Ο Χριστός όμως καταδίκασε σαν κεκονιαμένους τάφους τους θρησκευτικούς ηγέτες της εποχής του, που χρησιμοποιούσαν την ίδια μέθοδο εξαπάτησης και προς τα έξω, αλλά και ad intra (προς τον ίδιο τους τον εαυτό…).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αρχαίοι και νεότεροι, προφήτεψαν για τον τελικό αντίχριστο της ιστορίας πως θα είναι εξωτερικά θελκτικός από όλες τις απόψεις. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του μακαριστού αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Δημόπουλου (+2008) που τόνιζε πόσο όμορφος και γλυκός θα είναι – προσποιούμενος φυσικά – ο απεχθέστατος αυτός δαιμονισμένος, που θα τολμήσει να αυτοανακηρυχθεί ο χριστός του Θεού και Θεός, υφαρπάζοντας τη θέση του αληθινού Μεσσία Ιησού Χριστού, του επί Ποντίου Πιλάτου Σταυρωθέντος και Αναστάντος.  

Οι δύο τελευταίοι, μάλιστα, Πάπες – Φραγκίσκος και Λέων – χιλιοπροβαλλόμενοι σαν τάχα οι προστάτες των φτωχών και αδυνάτων, ταπεινοί και άγιοι κληρικοί, δεν μας παραπέμπουν άραγε στο βδέλυγμα της Αποκάλυψης, που αρχικά θα παρουσιάζει έτσι ακριβώς το προσωπείο του και στη συνέχεια θα δείξει με διωγμούς το ειδεχθές του πρόσωπο; Και μήπως με πρωτεργάτη τον Πάπα δεν πρόκειται να αρχίσει η παγκόσμια αποδοχή του θηρίου της Αποκάλυψης; Ίσως αυτό εννοούσε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όταν προφήτευε: “Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία”.

Η αλήθεια κρίνεται από τα έργα κυρίως παρά από τα λόγια, σύμφωνα με τον ίδιο τον Χριστό (Ματθ. 7, 20). Ο Φραγκίσκος – πέρα από τη ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα που στήριξε – φέρεται και ως συγκαλύψας τα σκάνδαλα παιδεραστίας του λατινικού κλήρου (το ίδιο ακούστηκε και για τον Λέοντα, όταν εστάλη ως Καρδινάλιος στο Περού). Και όχι μόνο, αλλά φέρεται αναμεμειγμένος και σε πολιτικά εγκλήματα (https://www.zougla.gr/apopseis/papas-fragkiskos-o-apothanon-dedikaiotai-panta/). Αλλά γιατί να πάμε μακριά; Σύγχρονος Ρωμαίος Ποντίφικας δεν ήταν αυτός που αγιοποίησε τον Καρδινάλιο Στέπινατς, τον σφαγέα Ορθοδόξων Σέρβων και Ρομά και Εβραίων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (https://www.diakonima.gr/2019/10/17/i-enochi-siopi-tou-panagiotatou-stepin/);

Στρουθοκαμηλίζοντας, αν το θέλουμε, σε αναρίθμητα εγκλήματα και διαστροφές του Βατικανού, δεν έχουμε σε καμία των περιπτώσεων το δικαίωμα ή τη θεμιτή δικαιολογία να ζωγραφίζουμε και να στολίζουμε τα πορτραίτα των ηγετών μιας χριστιανοσύνης αλλόδοξης – να μην πω ξεκάθαρα αιρετικής. Θα χαρούμε μονάχα όταν δούμε τον Πάπα Ρώμης να προσέρχεται σε ειλικρινή διάλογο επί δογματικής βάσεως με τους Ορθοδόξους και αφού καταργήσει πρώτιστα την Ουνία. Τότε μετά δοξολογίας στον Θεό μπορούμε να ελπίζουμε στην ένωση των Εκκλησιών μας. Αλλιώς κάθε προσπάθεια επευλόγησης και παιανισμού  του παπικού θεσμού και των φορέων του, ειδικότερα από χείλη ορθοδόξων κληρικών, δεν μπορεί παρά να ηχεί αποκρουστικά.

Ας κλείσουμε με τα φωτισμένα λόγια του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου: “Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο, είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σε αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού” (Επιστολές Γέροντος Παϊσίου, εκδ. Μονής Σουρωτής 1994, σελ. 161). Η μεστή σε πνευματικές βιταμίνες και εδώ παρέμβαση του λαοφιλούς μας Αγίου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: η ουμανιστική αναπολογία, χωρισμένη από την ενυπόστατη Αλήθεια, καθίσταται de facto ανυπόστατη φλυαρία.

 

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 11/5/2025