Ἡ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ Μεγάλου Δείπνου ἀνήκει στὰ εὐαγγελικὰ ἐκεῖνα κείμενα ποὺ δὲν προσφέρονται γιὰ ὁμοφωνία, …διότι διαλύουν τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἀσφαλοῦς ἔνταξης.
Δὲν πρόκειται γιὰ ἀφήγηση φιλοξενίας,… ἀλλὰ γιὰ ἐσχατολογικὸ σκάνδαλο:
…ὁ Θεὸς καλεῖ, ὅλα εἶναι ἕτοιμα, καὶ ὅμως ἡ Βασιλεία Του προσκρούει ὄχι στὴν ἐχθρότητα, ἀλλὰ στὴν κανονικότητα.
Οἱ πρῶτοι κεκλημένοι δὲν ἀντιλέγουν, δὲν ὑβρίζουν, δὲν ἐπαναστατοῦν… ἁπλῶς ὁμολογοῦν ὅτι ἔχουν «δουλειές».
Ἐδῶ ἀκριβῶς ἐγγράφεται ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη μορφὴ ἀθεΐας:
…ὄχι ἡ ρητὴ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἡ ἀναβολή Του ….στὸ ὄνομα τοῦ αὐτονόητου.
Ὁ Θεὸς δὲν ἀπορρίπτεται. …Ὅμως ὑποβαθμίζεται.
Καὶ αὐτὴ ἡ ὑποβάθμιση συνιστᾶ θεολογικὸ γεγονὸς πρώτης τάξεως, διότι ἀποκαλύπτει ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει μάθει νὰ ζεῖ χωρὶς ἐσχατολογικὴ ἔνταση, …παρά μόνον μὲ τὰ τετριμμένα τοῦ «σαρκικοῦ φρονήματος»,…δηλαδή νὰ ζεῖ καθ’ ἔξιν!
Ἡ παραβολὴ ἀπογυμνώνει τὴν ἀνθρωπολογία τῆς αὐτάρκειας ποὺ ὀργανώνει τὸν σύγχρονο κόσμο:.. Χωράφι, ζεύγη βοῶν, οἰκογενειακὴ ἀποκατάσταση δὲν εἶναι τυχαῖες δικαιολογίες, ἀφοῦ συγκροτοῦν τὸ τρίπτυχό τῆς ἰδιοκτησίας, τῆς παραγωγῆς καὶ τῆς ἰδιωτικῆς ὁλοκλήρωσης.
Πρόκειται γιὰ ἕναν κόσμο ὅπου τὸ νόημα ἐξαντλεῖται στὴ διαχείριση καὶ ἡ σωτηρία ταυτίζεται μὲ τὴ σταθερότητα.
Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὡς καθαρὴ δωρεὰ καὶ ρήξη, καθίσταται ἐνοχλητική, διότι δὲν προσφέρει ἀπόδοση.
Ἡ παραβολή, ἑπομένως, λειτουργεῖ ὡς ριζικὴ κριτικὴ κάθε κοινωνικοῦ συστήματος ποὺ μετατρέπει τὴν πληρότητα σὲ αὐτοσκοπὸ καὶ τὴν ἔλλειψη σὲ ἀποτυχία.
Ἐκεῖ ὅπου ὅλα πρέπει νὰ «δουλεύουν», ἡ Χάρις εἶναι ἄχρηστη.
Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ διάσταση ἐπιστρέφει ἀμείλικτα ὡς ἐκκλησιολογικὸ ἐρώτημα.
Ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐναρμονίζεται μὲ τὴ λογική της αὐτάρκειας, παύει νὰ εἶναι τόπος πρόσκλησης καὶ μετατρέπεται σὲ χῶρο κανονικότητας.
Ἡ Θεία Λειτουργία, τὸ κατεξοχὴν Μεγάλο Δεῖπνο, κινδυνεύει νὰ γίνει τελετουργικὴ ἐπιβεβαίωση ….ἀντὶ γιὰ ἐσχατολογικὸ ρῆγμα.
Δὲν ἀμφισβητεῖται ἡ συμμετοχή, ἀλλὰ τὸ νόημά της:
Ποιοὶ προσέρχονται καὶ μὲ ποιὰ προσδοκία;
Ἡ παραβολὴ δὲν ἐλέγχει τὴν ἀπουσία, ἀλλὰ τὴν συμμετοχὴ χωρὶς κίνδυνο.
… Ἐκεῖ ὅπου ἡ Ἐκκλησία γίνεται ἀσφαλής, …χάνει τὸ δικαίωμα νὰ μιλᾶ γιὰ Βασιλεία.
Ἡ στροφὴ τῆς πρόσκλησης πρὸς τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀνάπηρους, τοὺς ἀποκλεισμένους δὲν ἀποτελεῖ ἠθικὸ ἀντιστάθμισμα, ….ἀλλὰ θεολογικὴ ἀναγκαιότητα.
…Αὐτοὶ εἶναι οἱ μόνοι ποὺ μποροῦν νὰ εἰσέλθουν, ὄχι ἐπειδὴ εἶναι καλύτεροι, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἔχουν τίποτα νὰ διαφυλάξουν.
Ἡ Βασιλεία δὲν εἶναι χῶρος ἀνταμοιβῆς, …ἀλλὰ τόπος κένωσης.
Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε ἐκκλησιαστικὴ αὐτοεικόνα ποὺ βασίζεται στὴν δύναμη, στὴν ἐπιρροὴ ἢ στὴν πολιτισμικὴ ὑπεροχὴ,….. ἀντιστρατεύεται τὸ εὐαγγελικὸ γεγονός.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν καλεῖται νὰ ἐκπροσωπεῖ τὴν κοινωνία τῶν «ἱκανῶν», ἀλλὰ νὰ διατηρεῖ ἀνοιχτὸ τὸν χῶρο γιὰ ὅσους δὲν χωροῦν πουθενὰ ἀλλοῦ.
Τὸ «ἀνάγκασον εἰσελθεῖν» συνιστᾶ τὸ πιὸ σκληρὸ σημεῖο τῆς παραβολῆς, διότι ἀποκαλύπτει τὴν θεία ἀπελπισία μπροστὰ στὴν ἀνθρώπινη ἀδιαφορία.
Δὲν πρόκειται γιὰ βία ἐξουσίας, ἀλλὰ γιὰ τὴ βία τῆς ἀγάπης ποὺ δὲν ἀντέχει τὸ ἄδειο τραπέζι.
Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου ἡ Ἐκκλησία συχνὰ αὐτοπεριορίζεται, φοβούμενη τὴ ρήξη, ἡ παραβολὴ λειτουργεῖ ὡς κατηγορητήριο.
Ἡ ἀποστολὴ δὲν εἶναι διαχείριση εἰκόνας, ἀλλὰ ἐπιμονὴ στὴν πρόσκληση, ἀκόμη κι ὅταν αὐτὴ ἀπορρίπτεται.
Ὁ Θεὸς δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν ἐρημία, γιατί ἐπιμένει μέχρι τέλους.
Ἡ φράση «πολλοὶ κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοὶ» δὲν μιλᾶ γιὰ θεϊκὸ αὐταρχισμό, …ἀλλὰ γιὰ ἀνθρώπινη ἀδυναμία νὰ ἀντέξει τὴν ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐκλογὴ δὲν εἶναι προνόμιο, ἀλλὰ ρίσκο καὶ σίγουρα δὲν εἶναι ἀσφάλεια, ἀλλὰ ἔκθεση.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, κουρασμένος ἀπὸ τὴν ὑπερπληρότητα, φοβᾶται τὴν κλήση ποὺ ἔχει ὡς προαπαιτούμενα…. μεταστροφή,..κατάθεση ἀνεπάρκειας,…ὁμολογία ἀναξιότητας.
Καὶ συχνὰ ἡ Ἐκκλησία συμμερίζεται αὐτὸν τὸν φόβο, προτιμώντας τὴν ἐπιβίωση ἀπὸ τὴν ἐσχατολογία, τὴν διατήρηση ἀπὸ τὴν μαρτυρία.
Καὶ ἐδῶ βρίσκεται τὸ τελικό, ἀμείλικτο ἐρώτημα τῆς παραβολῆς, πού δὲν ἀπευθύνεται στὸν κόσμο ἀλλὰ στὴν Ἐκκλησία:
…Θέλουμε πράγματι νὰ γεμίσει ὁ οἶκος ἢ μᾶς ἀρκεῖ νὰ τὸν διαχειριζόμαστε;
Ἂν ἡ Βασιλεία εἶναι ἤδη ἕτοιμη, τότε κάθε ἀναβολὴ εἶναι ἄρνηση καὶ κάθε κανονικότητα προδοσία τοῦ Εὐαγγελίου.
Τὸ Μεγάλο Δεῖπνο δὲν ζητᾶ καλοὺς τρόπους, ἀλλὰ ἐγκατάλειψη.
Καὶ ἂν σήμερα ὁ οἶκος μοιάζει ἄδειος, …ἴσως δὲν φταῖνε οἱ «ἄλλοι», …ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμεῖς οἱ πρῶτοι μάθαμε νὰ ζοῦμε,…. σὰν νὰ μὴν εἶναι ποτὲ ἡ ὥρα τοῦ δείπνου.
Ἕνας ἀδελφός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου