Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
Σε δύο ιερατικές συνάξεις ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης είχε την ευκαιρία να μιλήσει για τον εαυτό του και το ποιμαντικό του έργο.
Η πρώτη σύναξη έγινε το 1901 στο Νιζεγκόρσκ. Ο επίσκοπος Ναζάριος, όταν ο άγιος πραγματοποίησε μια σύντομη επίσκεψη στην πόλη, τον παρακάλεσε να μιλήσει στους ιερείς του. Εκείνος δέχτηκε πρόθυμα.
Μπαίνοντας μαζί με τον ιεράρχη στην αίθουσα του επισκοπείου, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι κληρικοί, υποκλίθηκε με σεβασμό. Ένας ιερέας σημείωσε: «Μπροστά μας στεκόταν ο σεμνός γέροντας. Το πρόσωπό του ήταν καθαρό, πρόσχαρο, εγκάρδιο, ειρηνικό, ευλογημένο. Τα μάτια του ήταν φωτεινά και γεμάτα καλοσύνη. Ο λόγος του, σταθερός και πειστικός, τραβούσε την προσοχή όλων. Μιλούσε καθιστός και με σκυμμένο το κεφάλι».
Ο επίσκοπος παρακάλεσε τον άγιο να μοιραστεί με τους ιερείς του τη μακροχρόνια ποιμαντική του πείρα και να τους διδάξει πώς μπορεί κανείς να επιδράσει ευεργετικά στις καρδιές των πιστών. Και ο άγιος Ιωάννης, παίρνοντας τον λόγο, είπε τα ακόλουθα.
Αξιότιμοι πατέρες και αγαπητοί αδελφοί συμποιμένες!
Οι περισσότεροι, καθώς βλέπω, έχετε λευκά γένια, πράγμα που σημαίνει πως είστε ήδη πλούσιοι σε πείρα της ζωής. Δεν έχω τίποτα να σας διδάξω. επειδή, όμως, με ρωτάτε πώς κατορθώνω να επιδρώ ευεργετικά στις καρδιές των πιστών, θα σας πω.
Αγωνίζομαι να είμαι ειλικρινής ποιμένας, να υπάρχει συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις μου. Ελέγχω αυστηρά τον εαυτό μου. Προσπαθώ να μη χάσω την ψυχική ειρήνη και την εσωτερική εργασία μου. Κρατώ, μάλιστα, ημερολόγιο, όπου σημειώνω τις παρεκτροπές μου από τον νόμο του Θεού. Εξετάζω τον εαυτό μου και αγωνίζομαι να διορθωθώ.
Όλη την ημέρα εργάζομαι, από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα. Δεν επιτελώ την ποιμαντική μου αποστολή μόνο στην Κρονστάνδη. Είμαι υποχρεωμένος να ταξιδεύω σ’ όλη τη Ρωσία. Με πολιορκούν σχεδόν καθημερινά χιλιάδες πιστοί με διάφορα αιτήματα, και, παρ’ όλη την τεράστια δυσκολία, προσπαθώ να τους ικανοποιώ όλους.
Όπου κι αν βρίσκομαι, επιδιώκω να λειτουργώ κάθε μέρα και να προσφέρω με ευλάβεια την αναίμακτη θυσία στον Θεό για τις αμαρτίες μου και για τις αμαρτίες όλων των ορθοδόξων χριστιανών. Οι πιστοί βλέπουν και αισθάνονται την ευλαβική μου ιερουργία, διαποτίζονται με ανάλογα άγια αισθήματα και προσεύχονται με θέρμη.
Σε κάθε κυριακάτικη θεία Λειτουργία κηρύσσω τον ζωντανό λόγο του Θεού. Στα κηρύγματά μου αποκαλύπτω την εσωτερική ζωή, ελέγχω αυστηρά τις αμαρτίες και τα πάθη, στηλιτεύω τις πλάνες των αιρετικών και των σχισματικών.
Βλέποντας τους καρπούς των ποιμαντικών μου μόχθων, ευχαριστώ ακατάπαυστα τον Θεό. Στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ανδρέου, στην Κρονστάνδη, εκκλησιάζονται πέντε χιλιάδες χριστιανοί. Όλο αυτό το πλήθος με παρακολουθεί σαν ένας άνθρωπος. Κανένας θόρυβος δεν ακούγεται, κανένα σπρώξιμο δεν ταράζει την ηρεμία. Τα μάτια όλων είναι καρφωμένα πάνω μου. Όταν βγαίνω από τον ναό, ο λαός με κυκλώνει με αγάπη. Όλοι με πλησιάζουν με χαρούμενη διάθεση. Σ’ όλα τα πρόσωπα είναι απλωμένη η ευλογία της θείας Λειτουργίας. Αυτοί είναι οι καρποί της προσευχής και των κηρυγμάτων μου.
Να με συγχωρέσετε, σεβαστοί πατέρες, που μιλάω έτσι για τον εαυτό μου. Δεν το κάνω για να αυτοεπαινεθώ – Θεός φυλάξοι! Οι επιτυχίες δεν οφείλονται σ’ εμένα αλλά στη χάρη του Θεού, που αναπαύεται στην ιεροσύνη μου.
Συχνά με προσκαλούν να προσευχηθώ σε πλούσια σπίτια και μου κάνουν πολλές δωρεές. Τις μοιράζω στους φτωχούς, που τόσο αυξήθηκαν στην εποχή μας. Τα έσοδά μου τα στέλνω σε ιδρύματα και σε φτωχούς ναούς. Εδώ πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση: Δεν τους βοηθώ όλους αδιάκριτα. Ιδιαίτερα αποφεύγω να δώσω χρήματα σε μέθυσους που μπορούν να δουλέψουν.
Όταν μου φέρνουν δαιμονισμένους και με παρακαλούν να προσευχηθώ γι’ αυτούς, τότε ενεργώ με την απλότητα της πίστεως. Οι δαιμονισμένοι είναι υπερβολικά ανήσυχοι. Χτυπιούνται και αφρίζουν. Παρατήρησα ότι πάντοτε κλείνουν τα μάτια. Τους προστάζω, λοιπόν, να τα ανοίξουν. Και επειδή δεν τα ανοίγουν, καρφώνω πάνω τους το βλέμμα μου και τους φωνάζω επίμονα: “Ανοιξε τα μάτια!” Όταν τελικά τα ανοίξουν, κοιτάζοντάς τους διαπεραστικά, λέω: “Στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σε διατάζω, πνεύμα ακάθαρτο, να βγεις!” Ταυτόχρονα ευλογώ τους δαιμονισμένους, που ηρεμούν και αρχίζουν να προσεύχονται. Ύστερα τους κοινωνώ.
Αδελφοί! Μεγάλη, πραγματικά, χάρη μας δόθηκε από τον Θεό. Αν τη διατηρήσουμε, θα νικήσουμε τον εχθρό. Έτσι, αξιότιμοι συμποιμένες, ιερουργώ για τη δόξα του Θεού, για τη δόξα της Εκκλησίας του Χριστού και για τη διάδοση της ορθοδόξου πίστεως. Όσα αποκάλυψα, έπειτα από δική σας επιθυμία, είναι αληθινά. Απευθύνθηκα σε συμποιμένες για τη βελτίωση της ποιμαντικής διακονίας μας, που την προσφέρουμε στην Εκκλησία και την πατρίδα μας.
Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 160.
https://www.koinoniaorthodoxias.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου