του Καθηγητή και συγγραφέα, Αριστείδη Πανώτη
Επειδή, κάθε αλλότριος «Συνασπισμός» θυγατρικής Εκκλησίας κατεργάζεται κάποιους ιεροκρύφιους λογισμούς σε βάρος της Πανορθοδόξου ενότητος, θέλησα πριν ενάμιση χρόνο με κάποιες σκέψεις να υπενθυμίσω σε όσους με τιμούν με την προσοχή τους, ότι το Γένος μας απέδειξε πως έχει τα εχέγγυα της αποστολικής οικουμενικής του κλήσεως διαχειριζόμενο επι 1500 χρόνια τον κεντρικό ιερό Θεσμό της κατ' Ανατολάς Εκκλησίας. Επομένως, δεν χρειάζεται υποκατάσταση της Μητρός Εκκλησίας απο τον τσαρικό «Δικέφαλο» όταν οι ορθόδοξοι λαοί έχουν νωπά στη μνήμη τους τα πεπραγμένα της «τσαρικής» και της «σοβιετικής» εκκλησιαστικής παρεμβολής στην Ανατολική Ευρώπη!
Προσπάθησα να υπενθυμίσω στους ενταύθα Φαρμακιδιστές την ενότητα της ανά την Οικουμένη ελληνοφώνου Ιεραρχίας των 100 και πλέον αρχιερέων, τώρα που ξύπνησε στο Βορρά ο ρωσικός Πολύφημος και καταμετρά τα ποίμνιά του! Και αυτό γιατί σήμερα σπανίζουν οι σοβαρά εκκλησιαστικά και θεολογικά πεπαιδευμένοι και διαφαίνεται στους περισσότερους μόνον ο ζήλος της κοσμικής καταξιώσεως που κλονοποιεί «Φαρμακίδειο άγος» στην «ελλαδική αυτοκεφαλία».
Όμως κάποιος «άσπονδος υποτιμητής» του Φαναρίου που έτυχε να είναι συνοδικός ταράχθηκε από τις σκέψεις μου και παρέσυρε τους συνοδικούς αρχιερείς, μερικούς των οποίων γνωρίζω από παιδιά, να ζητήσουν από τον γέροντα διδάσκαλό τους «εξηγήσεις». Όσοι διάβασαν το αποσταλέν αυτό το συνοδικό έγγραφο παραξενεύτηκαν για την έγκρισή του, μα πολύ περισσότερο για το πρόσωπο που το υπέγραφε! Νόμιζαν πως εισάγεται στην ενταύθα Εκκλησία η παρηκμασμένη πλέον και στη Δύση «Ιερή λογοκρισία», το Nihil Obstat και imprematur, και θέλησαν να δημιουργήσουν ζήτημα με τα ΜΜΕ. Όμως τους εμπόδισα και τίμησα με τη σιωπή μου το έγγραφο επιφυλασσόμενος να απαντήσω στους εντυγχάνοντες με τον Γ τόμο του Συνοδικού μου. Ομως η δημοσίευση καθυστερεί λόγω οικονομικής δυσπραγίας και αποφάσισα μεθεορτίως να αποκαλύψω μέχρι ποίου σημείου απιστίας και ασεβείας μπορεί να φθάσει το «Φαρμακίδειο άγος» για να πλήξει την Μητέρα Εκκλησία!
Όσοι μελέτησαν στον Β' τόμο του Συνοδικού μου (σελ. 53-72) τα της υποδοχής στην Αθήνα του χορηγηθέντος Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου απόρησαν για την πολύμηνη μετα ταύτα σιωπή της ανακτορικής κυβερνήσεως Κριεζή. Ο Φαρμακίδης και οι γύρω του είδαν πως το Θεσμικό κέντρο της κατ' Ανατολάς Εκκλησίας στην πραγματικότητα θεώρησε εντελώς ανύπαρκτο, όπως κανονικά ήταν, το καθεστώς που αρχιτεκτόνησε ο ίδιος με τον Μάουρερ και επέβαλε στην τοπική Εκκλησία το 1833. Τότε τρώθηκε ο εγωισμός του και σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό Κριεζή και τον Υπουργό Εκκλησιαστικών Κ. Πάϊκο «σκέφτηκαν να περιφρονήσουν και να παρακάμψουν τον χορηγηθέντα Πατριαρχείο Τόμο» και υποχρέωσαν την τότε «Σύνοδο» των Αθηνών να γράψει γράμμα που στάλθηκε με τον αρχιμανδρίτη Μισαήλ Αποστολίδη, προς στην Σύνοδο της Πετρουπόλεως και «να ζητήσει από τους Ρώσους την αναγνώριση της αυθαίρετης αυτοκεφαλίας της για να παρασιωπήσουν τον σταλέντα Τόμο»! Όμως, οι Ρώσοι συνοδικοί σεβόμενοι το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας υπέδειξαν στον εξ Αθηνών απεσταλμένο την μόνη κανονική οδό διευθετήσεως αυτής της κανονικής αταξίας των ελλαδιτών που ήταν η πλήρης αποδοχή του Τόμου του 1850 με την δήλωση ότι: «θα αποκατασταθεί η κοινωνία της Συνόδου των Αθηνών μαζί της μόνον εφ'όσον η νέα νομοθεσία θα ανταποκρινόταν στους όρους του Τόμου»!!
Η αχάριστη αυτή ύβρις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν διέφυγε από τον Τύπο της εποχής και σχολιάστηκε για την δολιότητά της με βαρείς χαρακτηρισμούς. (Βλέπε εφημερίδα « Ελπίς» των Αθηνών. αριθμ. 2531, φύλλο 625 της 26 Απριλίου 1851). Αλλα λειτούργησε ο αδέκαστος πνευματικός νόμος «που βλέπει τα πάντα». Μπορεί να διαβάσει κανείς για το πως ήρθε το τέλος του Φαρμακίδη, το 1860 (Βλέπε Συνοδικό τ.Β σσ. 145). Τώρα μαθαίνουμε για τον Μισαήλ Αποστολίδη - εκλεγέντα απο τα ανάκτορα, το 1862, από Πατρών σε μητροπολίτη Αθηνών - ότι και εκείνος είχε άδοξο τέλος στην πρωτεύουσα, το 1863, μετά από μόλις επτάμηνη αρχιερατεία!
Είχα απο χρόνια επισημάνει την δυναμική προσωπικότητα του Κυρίλλου Gundyayev - πνευματικού παιδιού του μακαρίτη Λένινγκραντ Νικοδήμου - από την εποχή που ήταν απεσταλμένος στη Γενεύη στο Π.Σ.Ε.-(1971-1974). Μετά πρόσεξα την προώθησή του στη σχολαρχία της Θεολογικής Ακαδημίας της Πετρουπόλεως (1974) και την εκλογή του σε τιτουλάριο αρχιεπίσκοπο Vyborg (1974-1976). Μετά έμαθα την μετάθεσή του στη μητρόπολη Σμολένσκ (1976-2009) και τέλος την ανύψωσή του σε Πατριάρχη «πασών των Ρωσιών». Όταν παρηκολούθησα τηλεοπτικά την ενθρόνισή του με ξένισε μια λειτουργική αταξία του με την οποία υποβάθμισε στη συλλειτουργία τον εκεί παριστάμενο Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Όταν μελέτησα τα επίσημα κείμενα των λόγων του, και άλλα συμφραζόμενα, διαπίστωσα ότι ο ανυψωθείς είναι ένα τετραπέρατο πρόσωπο με σαφείς στόχους που άπτωνται του παλαιού ιδεολογήματος της «Αγίας Ρωσίας», ως αυτοκρατορικής προστάτριας δυνάμεως της Οικουμενικής Ορθοδοξίας. Έφθασε στην κορυφή της ρωσικής ιεραρχίας σε κρίσιμη ώρα για να θέσει υπό το ωμοφόριό του όλους τους ανά την οικουμένη ρωσογενείς ορθοδόξους με μιας «έτερης μορφής» εκκλησιαστική τακτική που συνδύαζε τον τσαρικό «Μεγαλοϊδεαλισμό» με τον σοβιετικό «διεθνισμό» για να αναπληρώσει το κενό των εννέα δεκαετιών που άφησε το αθεϊστικό σοβιετικό καθεστώς.
Αυτός ο «Πανρωσικός Συνασπισμός» έχει ιδιαίτερη σημασία όταν η πολιτική εξουσία στις «αυτοκέφαλες» Εκκλησίες της Ανατολικής Ευρώπης υποβαθμίζει την ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή με σειρά ενεργειών. Έτσι, το
«Μετασοβιετικό καθεστώς» δεν άργησε να παρουσιάζεται πλέον ως το μόνο ορθόδοξο κράτος στον κόσμο που προασπίζει και μεγαλύνει το γόητρο της Ορθοδοξίας. Απ' εναντίας οι Έλληνες πολιτικοί των έσχατων ημερών εμφανίζονται να ενδιαφέρονται μόνον πως θα αποδεκατίσουν την από αιώνων περιουσία της Εκκλησίας για να εξυπηρετήσουν την εκλογική πελατεία τους. Στην περιθωριοποίηση αυτή του Γένους μας συμπράττουν και εθελοτυφλούντες εκκλησιαστικοί που δεν αντιλαμβάνονται την σημασία της προσπάθειας συναγωγής υπό την Πανρωσική στέγη όλων των ρωσογενών τοπικών Εκκλησιών της άλλοτε Σοβιετίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Μολδαβίας, κ.τ.λ. Αυτά τα μηνύματα εκ Μόσχας συμβαίνουν όταν Φαρμακιδιστές αρχιερείς εκθειάζουν την κακοποιημένη από το κράτος «αυτοκεφαλία» του 1850 και από την μετα ταύτα Καταστατική νομοθεσία του. Φθάνουν μάλιστα στο σημείο να δηλώνουν πως η υφιστάμενη ελλαδική κακοδαιμονία δημιουργήθηκε από τους «ασφαλιστικούς όρους» του σχετικού Τόμου του 1850 και της Πράξεως του 1928, αυτούς που τέθηκαν για να προστατεύουν την ανεξαρτησία της τοπικής Εκκλησίας.Αυτός ο «Πανρωσικός Συνασπισμός» έχει ιδιαίτερη σημασία όταν η πολιτική εξουσία στις «αυτοκέφαλες» Εκκλησίες της Ανατολικής Ευρώπης υποβαθμίζει την ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή με σειρά ενεργειών. Έτσι, το
Επειδή, κάθε αλλότριος «Συνασπισμός» θυγατρικής Εκκλησίας κατεργάζεται κάποιους ιεροκρύφιους λογισμούς σε βάρος της Πανορθοδόξου ενότητος, θέλησα πριν ενάμιση χρόνο με κάποιες σκέψεις να υπενθυμίσω σε όσους με τιμούν με την προσοχή τους, ότι το Γένος μας απέδειξε πως έχει τα εχέγγυα της αποστολικής οικουμενικής του κλήσεως διαχειριζόμενο επι 1500 χρόνια τον κεντρικό ιερό Θεσμό της κατ' Ανατολάς Εκκλησίας. Επομένως, δεν χρειάζεται υποκατάσταση της Μητρός Εκκλησίας απο τον τσαρικό «Δικέφαλο» όταν οι ορθόδοξοι λαοί έχουν νωπά στη μνήμη τους τα πεπραγμένα της «τσαρικής» και της «σοβιετικής» εκκλησιαστικής παρεμβολής στην Ανατολική Ευρώπη!
Προσπάθησα να υπενθυμίσω στους ενταύθα Φαρμακιδιστές την ενότητα της ανά την Οικουμένη ελληνοφώνου Ιεραρχίας των 100 και πλέον αρχιερέων, τώρα που ξύπνησε στο Βορρά ο ρωσικός Πολύφημος και καταμετρά τα ποίμνιά του! Και αυτό γιατί σήμερα σπανίζουν οι σοβαρά εκκλησιαστικά και θεολογικά πεπαιδευμένοι και διαφαίνεται στους περισσότερους μόνον ο ζήλος της κοσμικής καταξιώσεως που κλονοποιεί «Φαρμακίδειο άγος» στην «ελλαδική αυτοκεφαλία».
Όμως κάποιος «άσπονδος υποτιμητής» του Φαναρίου που έτυχε να είναι συνοδικός ταράχθηκε από τις σκέψεις μου και παρέσυρε τους συνοδικούς αρχιερείς, μερικούς των οποίων γνωρίζω από παιδιά, να ζητήσουν από τον γέροντα διδάσκαλό τους «εξηγήσεις». Όσοι διάβασαν το αποσταλέν αυτό το συνοδικό έγγραφο παραξενεύτηκαν για την έγκρισή του, μα πολύ περισσότερο για το πρόσωπο που το υπέγραφε! Νόμιζαν πως εισάγεται στην ενταύθα Εκκλησία η παρηκμασμένη πλέον και στη Δύση «Ιερή λογοκρισία», το Nihil Obstat και imprematur, και θέλησαν να δημιουργήσουν ζήτημα με τα ΜΜΕ. Όμως τους εμπόδισα και τίμησα με τη σιωπή μου το έγγραφο επιφυλασσόμενος να απαντήσω στους εντυγχάνοντες με τον Γ τόμο του Συνοδικού μου. Ομως η δημοσίευση καθυστερεί λόγω οικονομικής δυσπραγίας και αποφάσισα μεθεορτίως να αποκαλύψω μέχρι ποίου σημείου απιστίας και ασεβείας μπορεί να φθάσει το «Φαρμακίδειο άγος» για να πλήξει την Μητέρα Εκκλησία!
Όσοι μελέτησαν στον Β' τόμο του Συνοδικού μου (σελ. 53-72) τα της υποδοχής στην Αθήνα του χορηγηθέντος Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου απόρησαν για την πολύμηνη μετα ταύτα σιωπή της ανακτορικής κυβερνήσεως Κριεζή. Ο Φαρμακίδης και οι γύρω του είδαν πως το Θεσμικό κέντρο της κατ' Ανατολάς Εκκλησίας στην πραγματικότητα θεώρησε εντελώς ανύπαρκτο, όπως κανονικά ήταν, το καθεστώς που αρχιτεκτόνησε ο ίδιος με τον Μάουρερ και επέβαλε στην τοπική Εκκλησία το 1833. Τότε τρώθηκε ο εγωισμός του και σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό Κριεζή και τον Υπουργό Εκκλησιαστικών Κ. Πάϊκο «σκέφτηκαν να περιφρονήσουν και να παρακάμψουν τον χορηγηθέντα Πατριαρχείο Τόμο» και υποχρέωσαν την τότε «Σύνοδο» των Αθηνών να γράψει γράμμα που στάλθηκε με τον αρχιμανδρίτη Μισαήλ Αποστολίδη, προς στην Σύνοδο της Πετρουπόλεως και «να ζητήσει από τους Ρώσους την αναγνώριση της αυθαίρετης αυτοκεφαλίας της για να παρασιωπήσουν τον σταλέντα Τόμο»! Όμως, οι Ρώσοι συνοδικοί σεβόμενοι το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας υπέδειξαν στον εξ Αθηνών απεσταλμένο την μόνη κανονική οδό διευθετήσεως αυτής της κανονικής αταξίας των ελλαδιτών που ήταν η πλήρης αποδοχή του Τόμου του 1850 με την δήλωση ότι: «θα αποκατασταθεί η κοινωνία της Συνόδου των Αθηνών μαζί της μόνον εφ'όσον η νέα νομοθεσία θα ανταποκρινόταν στους όρους του Τόμου»!!
Η αχάριστη αυτή ύβρις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν διέφυγε από τον Τύπο της εποχής και σχολιάστηκε για την δολιότητά της με βαρείς χαρακτηρισμούς. (Βλέπε εφημερίδα « Ελπίς» των Αθηνών. αριθμ. 2531, φύλλο 625 της 26 Απριλίου 1851). Αλλα λειτούργησε ο αδέκαστος πνευματικός νόμος «που βλέπει τα πάντα». Μπορεί να διαβάσει κανείς για το πως ήρθε το τέλος του Φαρμακίδη, το 1860 (Βλέπε Συνοδικό τ.Β σσ. 145). Τώρα μαθαίνουμε για τον Μισαήλ Αποστολίδη - εκλεγέντα απο τα ανάκτορα, το 1862, από Πατρών σε μητροπολίτη Αθηνών - ότι και εκείνος είχε άδοξο τέλος στην πρωτεύουσα, το 1863, μετά από μόλις επτάμηνη αρχιερατεία!
Αλλά μήπως το «Φαρμακίδειο άγος» έπαυσε να μολύνει την σκέψη όσων με κρυψίνοια εξέθρεψαν την κενοδοξία της φιλοπρωτείας και είχαν την ατυχία να συνεργαστούν με θολωμένα μυαλά που τους πουλούσαν εκδουλεύσεις για να πετύχουν την προαγωγή τους;
Δυστυχώς, δεν λείπουν τέτοιοι απο τον περίβολο των ισχυρών και παρασύρουν ακόμη και διαβασμένους ταγούς σε κανονικά ολισθήματα, όπως εκείνο της αθετήσεως του ουσιώδους «πνευματικού δικαιώματος κρίσεως των χειροτονιών των ιεραρχών της Μητρός Εκκλησίας»! Η ύβρις αυτή στον ευεργέτη ιερό Θεσμό προκάλεσε την αντίδραση της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου και προέκυψε το 2004 «το επιτίμιο ακοινωνησίας» για πρόεδρο τοπικής Εκκλησίας, θεσμικά συσταθείσης με Τόμο απο την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Οι κακές εκδουλεύσεις παρέσυραν ακόμη και τον ένθερμο υμνητή της πατριαρχικής αξίας και των δικαιωμάτων της, εις το να μεγεθύνει την αχαριστία με Φαρμακίδεια μίμηση των όσων συνέβησαν το 1851! Έτσι, ζητήθηκε η «ανάδελφη» συνδρομή του Μόσχας Αλεξίου Β', που δεν έχασε την ευκαιρία να παρηγορήσει τον οικέτη του και κινητοποίησε τον λαλίστατο μηχανισμό επί των Εξωτερικών του Ρωσικού Πατριαρχείου που προίστατω τότε ο νυν πατριάρχης Κύριλλος. Το ίδιο έπραξαν και οι ομόψυχοι της Μόσχας Πατριάρχες Αντιοχείας και Γεωργίας, οι οποίοι όμως παραστάθηκαν με το «αζημίωτο» στο πλευρό του κλυδωνιζόμενου μακαριστού, άλλοτε στενού φίλου μου, προέδρου Αθηνών. Τότε και η πολιτική εξουσία έδειξε την ασχετοσύνη της για τα εκκλησιαστικά πράγματα και οι εκπρόσωποί της συμπεριφέρθηκαν ασεβέστατα στους εν Φαναρίω και έλαβαν «Άνωθεν» την μισθαποδοσία τους προς μετάνοια! Όμως ελάχιστοι μέχρι τώρα αντελήφθησαν ότι ο Θεσμός της Μεγάλης Εκκλησίας έχει θεία ευλογία για να στέκει εκεί μέσα σε συνεχείς ιστορικές περιπέτειες και τρομερές αντιξοότητες.
Εύχομαι, όλοι όσοι με τίμησαν με «συνοδική απόφαση» να ξαναμελετήσουν με προσοχή το επίμαχο δημοσίευμα, καθώς και τους δύο προηγηθέντες τόμους του «Συνοδικού» μου και να αναμένουν την έκδοση του Γ' τόμου από τον οποίο θα έχουν να ωφεληθούν πολλά και επί τέλους ίσως καταλάβουν «που πατούν και που πηγαίνουν».-
Δυστυχώς, δεν λείπουν τέτοιοι απο τον περίβολο των ισχυρών και παρασύρουν ακόμη και διαβασμένους ταγούς σε κανονικά ολισθήματα, όπως εκείνο της αθετήσεως του ουσιώδους «πνευματικού δικαιώματος κρίσεως των χειροτονιών των ιεραρχών της Μητρός Εκκλησίας»! Η ύβρις αυτή στον ευεργέτη ιερό Θεσμό προκάλεσε την αντίδραση της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου και προέκυψε το 2004 «το επιτίμιο ακοινωνησίας» για πρόεδρο τοπικής Εκκλησίας, θεσμικά συσταθείσης με Τόμο απο την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Οι κακές εκδουλεύσεις παρέσυραν ακόμη και τον ένθερμο υμνητή της πατριαρχικής αξίας και των δικαιωμάτων της, εις το να μεγεθύνει την αχαριστία με Φαρμακίδεια μίμηση των όσων συνέβησαν το 1851! Έτσι, ζητήθηκε η «ανάδελφη» συνδρομή του Μόσχας Αλεξίου Β', που δεν έχασε την ευκαιρία να παρηγορήσει τον οικέτη του και κινητοποίησε τον λαλίστατο μηχανισμό επί των Εξωτερικών του Ρωσικού Πατριαρχείου που προίστατω τότε ο νυν πατριάρχης Κύριλλος. Το ίδιο έπραξαν και οι ομόψυχοι της Μόσχας Πατριάρχες Αντιοχείας και Γεωργίας, οι οποίοι όμως παραστάθηκαν με το «αζημίωτο» στο πλευρό του κλυδωνιζόμενου μακαριστού, άλλοτε στενού φίλου μου, προέδρου Αθηνών. Τότε και η πολιτική εξουσία έδειξε την ασχετοσύνη της για τα εκκλησιαστικά πράγματα και οι εκπρόσωποί της συμπεριφέρθηκαν ασεβέστατα στους εν Φαναρίω και έλαβαν «Άνωθεν» την μισθαποδοσία τους προς μετάνοια! Όμως ελάχιστοι μέχρι τώρα αντελήφθησαν ότι ο Θεσμός της Μεγάλης Εκκλησίας έχει θεία ευλογία για να στέκει εκεί μέσα σε συνεχείς ιστορικές περιπέτειες και τρομερές αντιξοότητες.
Εύχομαι, όλοι όσοι με τίμησαν με «συνοδική απόφαση» να ξαναμελετήσουν με προσοχή το επίμαχο δημοσίευμα, καθώς και τους δύο προηγηθέντες τόμους του «Συνοδικού» μου και να αναμένουν την έκδοση του Γ' τόμου από τον οποίο θα έχουν να ωφεληθούν πολλά και επί τέλους ίσως καταλάβουν «που πατούν και που πηγαίνουν».-
Υ.Γ. Σημειώνω ότι το παραπάνω κείμενο μου αφορά σε όλες τις αποφάσεις που εμμέσως ή αμέσως, αγγίζουν ή θίγουν ή παρεμβαίνουν στα δίκαια της Μητρός Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου