Γέροντα, καταλαβαίνει κανείς πάντοτε μέχρι ποιο σημείο πρέπει να ενεργή ανθρωπίνως;
- Κατ’ αρχάς αυτό φαίνεται. Αλλά και αν είχε διάθεση να κάνη αυτό που μπορούσε να κάνη και δεν το έκανε, γιατί κάτι τον εμπόδισε, ο Θεός θα τον βοηθήση σε μια δύσκολη στιγμή. Αν όμως δεν είχε διάθεση, ενώ είχε κουράγιο, ο Θεός δεν θα βοηθήση. Σου λένε λ.χ. να βάζης το βράδυ τον σύρτη στην πόρτα και εσύ δεν τον βάζεις, γιατί βαριέσαι, και λες ότι θα φυλάξη ο Θεός. Δεν είναι ότι έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό και δεν βάζεις τον σύρτη, αλλά δεν τον βάζεις, γιατί βαριέσαι. Πώς να βοηθήση τότε ο Θεός; Να βοηθήση δηλαδή τον τεμπέλη; Όταν λέω σε έναν να βάλη τον σύρτη και δεν τον βάζη, και μόνο για την παρακοή του θέλει τιμωρία.
Ο,τι μπορεί να κάνη κανείς ανθρωπίνως, πρέπει νά το κάνη και ο,τι δεν μπορεί, να το αφήνη στον Θεό. Και αν κάνη λίγο περισσότερο από ο,τι μπορεί, όχι όμως από εγωισμό αλλά από φιλότιμο, γιατί νομίζει ότι δεν εξήντλησε αυτό που μπορεί να κάνη ανθρωπίνως, πάλι το βλέπει ο Θεός και συγκινείται. Ο Θεός, για να βοηθήση, θέλει και την δική μας προσπάθεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου