Tου Μάνου Στεφανίδη
στον Γ. Καραμπελιά
Αυτό που απέδειξε με κυνικήν ωμότητα ο μοιραίος Αλέξης σ’ αυτά τα χρόνια της εξουσίας του, είναι πως είμαστε κι εμείς όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους άλλους, τους απέναντι. Ή, τουλάχιστον τους περισσότερους. Καμία διαφορά, καμία εξαίρεση, καμιά ελπίδα… Τα προσωπεία έπεσαν και τα πρόσωπα έγιναν θλιβερές καρικατούρες του εαυτού τους. Ο Μπαλάφας στη θέση του Γιακουμάτου.
Έτσι, κι οι απέναντι θα επιστρέψουν με την σειρά τους και με την ίδια κι απαράλλαχτη αλαζονεία με την οποία πρωτοανέβηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα σκαλιά του Μαξίμου, στους παλιούς τους θώκους. Σίγουροι, δηλαδή επικίνδυνοι.
Λες και οι δυσάρεστες εμπειρίες κι ακόμα χειρότερα οι οδύνες αυτού του τόπου δεν αξίζει να διδάξουν τίποτα το ουσιαστικό στο μακάριο, πολιτικό μας σύστημα… Στις αποκρουστικές βεβαιότητες των δύο μονομάχων. Αφού κι οι απέναντι περιμένουν να νικήσουν όχι γιατί έχουν ανανεωθεί ριζικά ή κομίζουν κάτι το συνταρακτικά καινούργιο αλλά γιατί απλώς εκπροσωπούν το μη χείρον βέλτιστον. Λες και μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από την σπείρα των Συριζανέλ και των θλιβερών, δευτερότριτων πασόκων συνοδοιπόρων τους. Δείτε τι προτείνουν αμφότεροι για τον πολιτισμό. Τίποτε!
Στη Ν.Δ. λοιπόν αστεία, πολιτικά πρόσωπα που σε άλλες συνθήκες θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλληλοπροσφωνούνται «πρόεδροι» και περιμένουν την ευκαιρία για την προσωπική τους ρεβάνς χωρίς καμία ουσιαστική έγνοια για τον τόπο. Αηδία. Λες και δεν έφεραν αυτοί και η ανικανότητα τους τον μοιραίο Αλέξη στα πράγματα.
Του δε Κυριάκου παραμένει ακόμη ως πιο γενναία του, πολιτική κίνηση η καταψήφιση του Πάκη. Και πιο επικοινωνιακή του η προσχώρηση των Τατσόπουλου – Πανούτσου. Χωρίς να υπονοώ τίποτα αρνητικό και για τους δύο. Θα περίμενα όμως ένα πιο γενναίο άνοιγμα στον φιλελεύθερο χώρο ή την διανόηση.
Σ’ αυτό λοιπόν το θλιβερό τοπίο εξακολουθούν ασύδοτοι κάποιοι λειτουργώντας ως το αγελαίο, αριστερό άλλοθι μιας ετεροκίνητης, προσκυνημένης κυβέρνησης, να βάζουν τυφλές βόμβες έξω από ναό για να πλήξουν όσους πήγαν στην πρωινή, χριστουγεννιάτικη λειτουργία!
Φρίκη αληθινή για αυτούς που ανατράφηκαν σ’ ελληνικά σχολεία αλλά δεν έμαθαν τίποτα από τον Σολωμό, τον Παπαδιαμάντη, τον Κόντογλου ή τον Καρούζο και θεωρούν την χυδαία βία σαν επανάσταση και σαν προοδευτισμό την τρομοκρατία της πίστης του άλλου και την εξαφάνιση των συμβόλων της παράδοσης. Ο φασισμός σε όλη του την αποκρουστική αποκάλυψη. Χειρότερος μάλιστα από κάθε άλλο φασισμό γιατί παρουσιάζεται πιο «διανοούμενος»! Χειρότερος ακόμη κι από εκείνον των προγλωσσικών χρυσαυγιτών.
Στην αρχή σκέφτηκα πως μπορεί να είναι προβοκάτσια αλλά έπειτα θυμήθηκα πως έχουν πυκνώσει τα περιστατικά αγνώστων που βρωμίζουν ή βανδαλίζουν εκκλησίες -τα όπια του λαού!- ενώ ποτέ δεν μαθεύτηκε ευρύτερα το αποκρουστικό γεγονός πως παρόμοιοι «ιδεολόγοι» αφόδευσαν (sic ) στο ναΐδριο της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου. Πριν καιρό. Στο ιερό! Οχετός επανάστασης… Θα μού πείτε τί έκαναν οι πανεπιστημιακές αρχές; Και θα σας απαντήσω. Τίποτα!
Από το ήμερο χωριό της γαλλόφωνης Ελβετίας που βρίσκομαι, θα ήθελα να γράψω σήμερα κάτι πιο παρηγορητικό ή εορτάσιμο. Όμως το ότι κάποιοι πουλάνε φόβο και βία με στόχο εκκλησιαζόμενους, ημέρες γιορτών, με ξεπέρασε. Αιφνίδια λυπήθηκα που δεν πηγαίνω πια στην λειτουργία των Χριστουγέννων. Κάποτε η μάνα μάς ξύπναγε ξημερώματα για να ακούσουμε το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε!» Εδώ και δεκαετίες δεν πηγαίνω, δεν αισθάνομαι αρκούντως αθώος. Λάθος. Λάθος ζωής.
Αιφνίδια συνειδητοποίησα πως κάποτε ζούσαμε εν σώματι τον κόσμο του Παπαδιαμάντη. Στο ίδιο του το τρυφερό σύμπαν. Τώρα, όχι πλέον. Ο Παπαδιαμάντης, όπως κι ο Θουκυδίδης με τον Επιτάφιο κι η Αντιγόνη και η Κύρου Ανάβασις κι ο Αρριανός έχουν εξοριστεί από την, εργαλειακή ούτως ή άλλως, εκπαίδευση μας. Από την άμεση μας καθημερινότητα …στο όνομα ενός αορίστου, δυσεπώνυμου εκμοντερνισμού. Δεν έχουν τίποτα να πουν όλοι αυτοί, αυτό το σώμα – σήμα παιδείας, στους νεότερους και ιδού τα αποτελέσματα. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως ούτε και οι από εδώ ούτε και οι απέναντι έχουν τα πνευματικά εφόδια για να καταλάβουν σ’ όλο της το τραγικό βάθος αυτή την έλλειψη. Την εθνική απώλεια.
ΥΓ.1 Το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι βαθιά κατατονικό, βαθιά συμβιβασμένο. Μοιάζει οι μεν να έχουν να επιδείξουν στους δε απλώς και μόνο καλύτερη τεχνογνωσία ως προς την διαχείριση των συμβιβασμών. Και το χειρότερο: Ούτε θέλουν αμφότεροι, ούτε μπορούν να εμπνεύσουν και να ποδηγετήσουν μια κοινωνία εξίσου κατατονική και εξίσου συμβιβασμένη.
ΥΓ.2 Το χωριό λέγεται Bevaix κι είναι χτισμένο πάνω στη λίμνη του Neuchâtel. Στο βάθος οι Άλπεις από την πλευρά της Βέρνης. Το μέρος είναι ήσυχο, οι άνθρωποι ευγενείς και διακριτικοί, η φύση αγέρωχη κι απόλυτη. Η περιοχή έως την αστική επανάσταση του 1848, ήταν πρωσικό πριγκιπάτο. Το διαπιστώνει κανείς από την σωζόμενη αρχιτεκτονική… Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά. Σπίτια δίπατα, καλαίσθητα ανθρώπων που αγωνίστηκαν για να πετύχουν σ’ έναν τόπο όχι εύκολο. Και τα κατάφεραν. Σήμερα βλέπει κανείς μιαν καλοκουρδισμένη κοινωνία που απολαμβάνει μοναδική ποιότητα ζωής και τα πλεονεκτήματα της άμεσης δημοκρατίας. Το πνεύμα (και η ψυχή) του Καποδίστρια. Στα μάτια μου η Ελβετία είναι η μικρογραφία αυτού που θα μπορούσε να ήταν η Ευρώπη. Αλλά δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου