Αόρατος Αρχή, Ανεξάρτητες Αρχές, Εθνικότητα, Υπερεθνικότητα … και μια προσπάθεια σκιαγράφησης του κρατικού ελληνικού φαινομένου
Θέλοντας να δώσει το στίγμα της ταυτότητάς της, η κυβέρνηση του βουνού συνεδρίασε πριν 80 χρόνια έξω από το Καρπενήσι υπό τα σφυροδρέπανα, τους ευρωπαϊκούς βασιλικούς θυρεούς, τα σύμβολα και τα πρόσωπα του 21. Το μείγμα προσπαθούσε να πείσει ότι επρόκειτο για μια συνέχεια του ενιαίου-λαϊκού 1821. Το σύνθημα «από το 1821 στο 1944» στο σημερινό Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Κορυσχάδων παραπέμπει σε δυο πρώτα ερωτήματα: Γιατί η κομμουνιστική αντίσταση 1942-44 βαφτίστηκε «εθνική»; Πού βρίσκονται κρυμμένοι -ιδιαίτερα από το 2010- οι άλλοτε λαλίστατοι υπερασπιστές της κατακρεουργημένης λαϊκής κυριαρχίας;
- Με αφορμή τη συζήτηση για τα «Τέμπη» που αναζητά τα αίτια στην διαχρονική ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ: οι κυβερνήσεις αλλάζουνε, μα το πελατειακό κράτος και η απάνθρωπη στάση των πολιτικών προς την κοινωνία μένει
- Με αφορμή την ΑΔΑΕ που είναι «αναρμόδια», σύμφωνα με τον ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ, να διερευνά και να ενημερώνει πρόσωπα ως προς τη διασφάλιση του απορρήτου των επικοινωνιών τους
Με αφορμή δηλαδή, [για να μην κάνουμε μεγάλο κατάλογο] του αέναου «για ό,τι κακό φταίει η κοινωνία, ποτέ οι καλές κυβερνήσεις και οι αγαθοί θεσμοί», θα πρέπει…
A little of the past
… θα πρέπει να θυμηθούμε ότι η Αρχή που οργανώνει την Επανάσταση είναι «Αόρατος». Αυτή κινεί τα διεθνή νήματα μέσω της ομάδας «Φίλοι των Μουσών» από το 1812-14. Αυτή κινεί τα εθνικά νήματα μέσω της ομάδας «Φοίνικας» στην Μόσχα που το 1816 απλώνεται ως «Εταιρεία» στην Οδησσό. Δυο χρόνια μετά, η Εταιρεία (που δεν λέγεται ακόμα Φιλική) απειλείται με διάσπαση και διάλυση. Για να διασωθεί η υπόθεση, πλάστηκε μια τεχνητή ιστορία αντίστροφης φοράς. Ότι κάποιοι ιδρυτές (αρχηγοί) ΑΒ, ΑΓ, ΑΔ δημιούργησαν μια επαναστατική οργάνωση κι έψαχναν τον κατάλληλο ΑΑ για αρχηγό της ο οποίος θα βρισκόταν επικεφαλής του μελλοντικού κράτους, αλλά σεβόμενος την πλειοψηφία που τον ανέδειξε. Έτσι, η Αόρατος Αρχή μετετράπη σε Ανύπαρκτο Αρχή. Ο μύθος τηςαποκλειστικής, πρωτογενούς και αυθύπαρκτης, λαϊκής Οδησσού δημιουργήθηκε πριν το 1821 από ανάγκη εσωτερικού κατευνασμού των εξημμένων νεωτερικών πνευμάτων που ζητούσαν ένα εθνικό κράτος. Κατόπιν διαφόρων εξελίξεων, από το 1833 εξυπηρετεί άπαντες σε μια συμφωνία αποσιώπησης του 21. Η συμφωνία επικυρώνεται στη δεκαετία του 1840, προκειμένου να εξασφαλιστεί η διεθνής έγκριση ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν τελείωσε. Μόνον η διαμάχη περί των εκδοχών αυτού του μύθου έδινε ευκαιρίες διαλεύκανσης του σκοτεινού παρασκηνίου και των τεράστιων ερμηνευτικών κενών στα γεγονότα 1820-1843. Η ελληνόφωνη και μη ιστορία, όχι μόνον δεν έκανε προσπάθειες συλλογής και επεξεργασίας των δεδομένων, αλλά υπερασπίζεται μια θεωρία συνωμοσίας η οποία έχει σχέση μόνον με ψεκασμούς (όπως θα έλεγε και κάποιος πρωθυπουργός). Μια θεωρία αναπόδεικτη και με κραυγαλέες αντιφάσεις, η οποία «ερμηνεύει» όπως-όπως τα συγκρουσιακά στοιχεία που είναι αδύνατο να κρυφτούν.
Η Τριμερής Συνθήκη του Λονδίνου (1827) που ίδρυσε την Γραικία, ανατράπηκε de facto το 1862. Έκτοτε το ελλαδικό κράτος τελεί υπό αποκλειστική αγγλική κηδεμονία. Η Βρετανία παρέδωσε στις ΗΠΑ (1946) κι αυτή στην ΕΕ (1979, 2001). Αυτά όχι μόνον είναι θαμμένα κάτω από αναπάντητες «ιστορικές» δηλώσεις μαγκιάς τύπου Πάγκαλου και Ψαριανού για την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αλλά απουσιάζουν παντελώς τα ιστορικά γεγονότα από το 1750 και ιδιαίτερα από το 1798 ως το 1807. Πάλι καλά που τα τελευταία χρόνια, ακόμα και δυτικόφιλοι ιστορικοί δέχονται πως το Ναβαρίνο δεν έλυσε το στρατιωτικό πρόβλημα της Επανάστασης. Το πρόβλημα της Επανάστασης ήταν εξαρχής πολιτικό. Αυτό γέννησε το στρατιωτικό αδιέξοδο το 1824, όταν το Δεκέμβριο του 1823 κάποιοι βουλευτές χρηματίστηκαν για να αντικαταστήσουν τρία μέλη της προσωρινής κυβέρνησης που θα παρελάμβανε το δάνειο. Ακόμα κι έτσι, νόμιμη απόφαση δεν προέκυψε, αλλά αυτό ουδέποτε τέθηκε ως θέμα ακόμα κι από τους τότε ανατραπέντες.
Κατά συνέπεια, δεν γίνεται σήμερα κατανοητό τι είδους ελληνικό κράτος επιδιώχθηκε από το 1750, ποιες φάσεις πέρασαν μέχρι το 1814 και υπό ποιες συνθήκες ξεκίνησε ο αντιοθωμανικός πόλεμος το 1820 (με τον Αλή πασά) ο οποίος ολοκληρώθηκε με τη ρωσο-τουρκική Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1829). Αυτή επέβαλε το «Λονδίνο» που δεν κατάφερε να επιβάλλει το Ναβαρίνο (1827). Το αποτέλεσμα της ρωσικής αποχώρησης το 1862 φαίνεται ολοκάθαρα το 2022, οπότε η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας στην περιοχή του Κιέβου, διακηρύσσοντας ότι βρίσκεται στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Η Ζαχάροβα κάτι είπε για το 1821 και την 6η Απριλίου, αλλά… ποιος ασχολείται μ’ αυτά;
Κάθε δυτικό Πανεπιστήμιο που αντιλαμβάνεται την ευρωπαϊκή ενοποίηση ως πορεία από τον Καρλομάγνο και το Ναπολέοντα ως τη Συνθήκη της Ρώμης (1957), διαστρέφει ή αντιστρέφει δεκαεπτά αιώνες ιστορίας του κράτους της Κωνσταντινούπολης. Αναγκαστικά, η μπάλα παίρνει και το 1821, το οποίο ονομάζει «πόλεμο ανεξαρτησίας».
«Revolutions» για τη Δύση ήταν μόνο οι ταξικές-αριστερές εξεγέρσεις. Η «Γαλλική» που ως το 1792 δεν ήταν τέτοια και η «Ρωσική» που χρηματοδοτήθηκε από τις δυτικές Τράπεζες. Για τη Δύση δεν υπάρχει «Greek Revolution (Uprising)» , πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει Hellenic Revolution. Παρά την εμφάνιση δυτικών «Φιλελλήνων» (και όχι «Φιλογραικών»), η Δύση βλέπει μόνον Αγώνα Ανεξαρτησίας των Γραικών από την Κωνσταντινούπολη, όπου «Κωνσταντινούπολη» δευτερευόντως σημαίνει «Οθωμανική Διοίκηση». Πρωτευόντως σημαίνει «Πατριαρχείο», δηλαδή «Ορθόδοξους Χριστιανούς» που επιζητούν συνεννόηση και συνένωση των χριστιανικών Εκκλησιών. Αντίθετα, η Δύση προκρίνει την ευρωπαϊκή κατάτμηση, δηλαδή τα κράτη Εθνικών Εκκλησιών, ήδη από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648). Αν λοιπόν από το 1803 είχαμε την εθνική διάσταση (Κοραής) να αντιπαρατίθεται βίαια στον υπερεθνικό στόχο (Θεοτόκης, Καποδίστριας), τότε λείπει ένα μόνο στοιχείο για τη συμπλήρωση του παζλ της εξήγησης ως προς την πορεία του ελλαδικού κράτους.
Η «εθνική τάση» των κοραϊστών ήταν όντως «εθνική»; Ή μήπως ήταν υπερεθνική κι αυτή; Τι είδους εθνική διάσταση είχαν ο Beccaria, o Bentham και όλοι εκείνοι στους οποίους στηριζόταν ο Κοραής για να περιγράψει τους χρήσιμους και ωφέλιμουςιδρυτικούς πυλώνες του κράτους; Μήπως ήταν εθνικού στόχου τα υπερεθνικά χρήματα των δανείων 1824-25; Αναμφίβολα όχι! Η Ρούμελη αποκλείστηκε από τη χρηματοδότηση του β΄ δανείου. Ατμόπλοια και φρεγάτες δεν ήταν μόνο κερδοσκοπία και εθνική εξαπάτηση. Ήταν και προδιαγεγραμμένος χλευασμός επί των πτωμάτων του Μεσολογγίου για τον οποίο η υπερεθνική πλευρά σιώπησε χάριν της ενότητας. Ο Κόχραν έκανε το παν με τον Φαβιέρο για να παραδοθεί και η Αθήνα στους Οθωμανούς. Μια Αθήνα «Ελληνική», για την οποία η Μ. Βρετανία -μέσω Guilford & Φίλοι των Μουσών- είχε δώσει πράσινο φως μεταξύ 1813-15.
Τα χρήματα «του Bentham» δεν βγήκαν από Τράπεζες αλλά από τσέπες επενδυτών. Γι αυτό και η επιτροπή εξέτασης του σκανδάλου για το αν και πώς εξαπατήθηκαν οι επενδυτές του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου ως προς το β΄ γραικικό δάνειο κατέληξαν στο πουθενά. Τα χρήματα αποτελούσαν όρο της παρασκηνιακής συμφωνίας για την αναγνώριση της Επανάστασης από τη Μ. Βρετανία. Δόθηκαν με στόχο να διχαστεί και να χειραγωγηθεί ο αγώνας, εφόσον το Χρηματιστήριο ήταν ήδη χειραγωγήσιμο. Δόθηκαν μέσω του Χρηματιστηρίου ώστε να εκβιαστεί ο κάθε κρίκος της πολιτικής αλυσίδας. Από τους «επενδυτές» της London Greek Committee και τον Ορλάνδο ως τους αδελφούς Κουντουριώτη. Αποτέλεσαν μοχλό εκβιασμού και θεσμικής εκτροπής, όσο ακόμα οι δημοκρατικοί θεσμοί ήταν προσωρινοί (ή αποχαρακτηρίζετε τα «εχθρικά» πλοία που -υπό ξένες σημαίες- βοηθούν τον Ιμπραήμ ή χρήματα δεν έχει / ή σκοτώνετε χωρίς δίκη τους φυλακισμένους αντίπαλους του Κουντουριώτη ή χρήματα δεν έχει). Τους αρχικούς εκβιαστικούς όρους του α΄ δανείου ανέλαβε να μεταφέρει προφορικά στους Κουντουριώτες ο Πολυζωίδης.
Πώς να κρίνει κάποιος σήμερα όλους εκείνους που έρχονται «να βοηθήσουν την Ελλάδα» για άλλη μια φορά, όταν αγνοεί πώς ήταν στημένο το εταιρικό παιχνίδι, πώς φτάσαμε από τη Βιέννη του 1814 στο Λάιμπαχ του 1821, πώς η Μ. Βρετανία «βοήθησε» την Ελληνική Επανάσταση και γιατί το έκανε αυτό;
Back to the present
Αλήθεια, τι χρειάζεται ένας «συνήγορος του πολίτη» στο πολίτευμα της λαϊκής κυριαρχίας; Γιατί πληθαίνουν οι εξωκυβερνητικοί θεσμοί; Ένα άριστο πολίτευμα συνεχίζει αδιάκοπα να βελτιώνεται; Μήπως η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του κράτους έκανε «αναγκαία» την ίδρυση ρυθμιστικών και ανεξάρτητων αρχών;
Only serious statistics accepted μας έλεγε έμμεσα ο κύριος Kalo Kouragio το 2010, αφού με αρχηγό τον φιλέλληνα Juncker όλη η Ευρώπη κατήγγειλε ελληνική εξαπάτηση επί των οικονομικών μεγεθών που μας έβαλαν στο Ευρώ. Από τότε το χρέος κοντεύει να διπλασιαστεί, οι κ. Σημίτης- Παπανδρέου είναι innocent και ignorant, ενώ οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι έμαθαν πρόσθεση και διαίρεση μόλις το 2010. Μήπως η υπόθεση αυτή θυμίζει την υπόθεση Ατμοπλοίων-Φρεγατών-Cochrane-Κουντουριώτη που θα έκαναν «bailout» στην Επανάσταση; Μήπως τις λίρες της Εθνικής Αντίστασης;
Η Εθνική Στατιστική Αρχή έγινε «ανεξάρτητη» επί Ανδρέα Γεωργίου του IMF. Έγινε, δηλαδή, ανεξάρτητη από το ελληνικό κράτος. Έτσι το έλλειμμα και ό,τι μετρούσε η Elstat το μετράει πλέον η Eurostat (Eurostat Validated – το γράφει στην ούγια!). Δούλεψε η κλασική συνταγή δυσφήμησης: οι Έλληνες κάνουν δημιουργική λογιστική με στόχο να κλέψουν τον ιδρώτα των τίμιων Ευρωπαίων, οι οποίοι θα τους βάλουν στο σωστό δρόμο. Η συνταγή λειτούργησε, εφόσον οι εγχώριοι πολιτικοί ήταν εκβιάσιμοι, η διάκριση των εξουσιών πρακτικά ανύπαρκτη και η διεθνής δημοσιογραφία εξαγορασμένη. Η συνταγή του 1824 ήταν ακριβώς ίδια.
88% βελτίωση παρουσιάζει η ελληνική στατιστική από τότε που την ελέγχει η Ευρώπη (από το χαμερπές βίντεο https://youtu.be/Vjpy5_S81Mc?list=TLGGRj6BH5z0TPExODAzMjAyMw)
Ας δούμε και την Εθνική Αρχή Διαφάνειας (transparency παντού από εποχής ΓΑΠ).
Υπερεθνική μεν-Εθνική δε. Έχουν χάσει το μπούσουλα οι εγχώριοι αντιπρόσωποι του δυτικού προτύπου
Η Αρχή Διαφάνειας είναι Ανεξάρτητη, δηλώνει «Εθνική» και κρύβει τον λόγο ίδρυσής της πίσω από τις «καλές πρακτικές» (τις «διεθνείς», καθόσον οι «εθνικές» είναι «κακές»).
Αν ψάξει κάποιος το θέμα, ίσως καταλήξει στο ότι η περίφημη «ανεξαρτητοποίηση» διαφόρων θεμελιωδών θεσμών από το εθνικό κράτος της Ελλάδας που διαφημίζεται ως «αγαθή και αναγκαία» είναι εξ ορισμού ύποπτη και απολύτως προγραμματισμένη, ώστε να υπηρετηθεί ο υπερεθνικός στόχος της Ε.Ε. που -μάλλον- δεν περιορίζεται στην «Ευρώπη». Η Μπενάκη τα είχε πει δημόσια, αλλά η «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία ήταν κουφή.
Ας κλείσουμε με την ΑΑΔΕ. Με ποια εθνική, δημοκρατική νομιμοποίηση τα δημόσια έσοδα γίνονται ανεξάρτητα από το κράτος; Πέρα από το «δεν διάβασα το μνημόνιο, μόνο το ψήφισα», υπάρχει κάτι σημαντικότερο: έχει το δικαίωμα ένα δημοκρατικό κράτος να αυτοδιαλυθεί με απόφαση της Βουλής; Υποτίθεται ότι συστάθηκε με εντολέα το Έθνος. Ποιο έθνος;
Η ΑΑΔΕ δεν υπόκειται σε εποπτεία ή έλεγχο από την ελληνική κυβέρνηση. Ποιος λοιπόν αποφασίζει τι θα εισπραχθεί και υπέρ ποίου θα αποδοθεί εις ανταπόδοση; Πού είναι η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία» του 1827, του 1944 και του 1979; Πού βρίσκονται οι άλλοτε λαλίστατοι υπερασπιστές της λαϊκής κυριαρχίας; Ούτε το δημοψήφισμα του 2015 αντιλήφθηκαν;
Όταν το ελληνικό κράτος αναθέτει στην ΑΑΔΕ την είσπραξη ενός προστίμου που το ίδιο επιβάλλει, τότε ποιος είναι υπάλληλος ποιου και ποιο το νόημα της διάκρισης εξουσιών;
«Ανεξάρτητη Αρχή» το 2010 σημαίνει «ανεξάρτητη από το έθνος», το οποίο, η ίδια τάση το έχει ταυτίσει προ πολλού με το κράτος. Όχι με οποιουδήποτε τύπου κράτος. Με το καλό και αγαθό κράτος της δυτικής δημοκρατίας. Μόνο τέτοια κράτη μπορούν να συνενωθούν σε μια αγαθή υπερεθνική δημοκρατία όπως είναι η EU και η μητρική USA. Το αν η δημοκρατία αυτή είναι αυτοαναιρούμενη και τυραννική, δεν εξετάζεται. Ο κόκκορας επιλεκτικά χαλάει τον κόσμο με τις φωνές του. Έτσι ήταν εξαρχής ο κόκκορας, γι’ αυτό και οι μόνοι που παραβίαζαν τις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές ήταν πάντα και μόνον οι συνταγματικοί. Αν η δημοκρατία ήταν μια καλά οργανωμένη απάτη, ποιος ήταν ο αντίπαλός της;
Ένα πρώτο καταστάλαγμα
Σύμφωνα με το άρθρο 15β, η Επιτροπή Υπουργών θυμάται και προτρέπει τα κράτη μέλη της ΕΕ να διαδίδουν και να προστατεύουν τη δημοκρατία. Μόνο που αυτή ορίζεται πλέον αντίθετα. Πριν 200 χρόνια για να γίνει ένα κράτος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έπρεπε να είναι ΕΘΝΙΚΟ και η εθνικότητα οριζόταν με βάση τη γλώσσα. Σήμερα πρέπει να είναι ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ και ορίζεται με βάση το (φυσικό;) φαινόμενο της πολυγλωσσίας. Απόσπασμα από το υλικό που αποστέλλεται σε σχολεία για συμμετοχή σε σχετικά σεμινάρια.
Ενώ η δυτική δημοκρατία κακαρίζει αυτάρεσκα επί δυο αιώνες, αδιάκοπα βελτιώνεται και συνεχώς αντιφάσκει. Βελτιώνεται, επειδή κάθε τόσο παραδέχεται τις θεσμικές της αδυναμίες. Αντιφάσκει, επειδή άλλα λέει και άλλα πράττει. Από την διάκριση εξουσιών και την ισονομία, μέχρι την πεμπτουσία της που είναι η [αφανής] τραπεζική δημοκρατία. Η «ελεύθερη επιλογή» και η «λαϊκή κυριαρχία» σ’ ένα κράτος ιδιωτικού νομίσματος, ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας και στατιστικής υπηρεσίας είναι ανέκδοτο. Τέτοια ήταν τα εθνικά κράτη και αντίστοιχο ή χειρότερο είναι το υπερεθνικό που προκύπτει από τη συνένωσή τους. Η ελευθερία της δυτικής respublica είναι -προφανώς- αντίπαλη και αντίστροφη κάποιας άλλης ελευθερίας εναντίον της οποίας κινείται. Ο διαφωτισμός επιβεβαιώνει το φαινόμενο. Εκεί, τόσο το «φως» όσο και το «σκότος» εμφανίζονται με δυο αντίθετες σημασίες. Μέσα από ένα τέτοιο τοπίο η Δύση εμφανίζεται επί δυο αιώνες να σώζει την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα, αμετανόητη, να ευθύνεται για τη διαρκή καταστροφή της. Οι παπαγάλοι μεταφέρουν το προπαγανδιστικό μήνυμα εμπεδώνοντας αισθήματα εθνικής μειονεξίας.
Υπήρχε τελικά λαϊκή κυριαρχία και σήμερα καταργείται/κατακρεουργείται; Άλλοι ήταν οι φιλελεύθεροι του 1800 που έθεταν ως θεμέλιο ελευθερίας την ατομική ιδιοκτησία και άλλοι οι σημερινοί κομμουνιστές που παριστάνουν τους φιλελεύθερους καπιταλιστές; Το ερώτημα είναι σωστό, αλλά ατελές. Κατ’ αρχήν, το κομμουνιστικό κίνημα ήταν πάντα χρηματοδοτούμενο από τον καπιταλισμό. Κατά δεύτερον, η λαϊκή κυριαρχία στη δυτική δημοκρατία ήταν πάντα πολύ περιορισμένη, επειδή οι επιλογές του ψηφοφόρου ήταν εξ ορισμού τέτοιες. Η εξουσία του ψηφοφόρου σταματούσε στην έξοδο από την κάλπη. Ο κανόνας που όριζε τη σχέση ψηφοφόρου-βουλευτή, βουλευτή-αρχηγού κόμματος κ.ο.κ ήταν η εξαγορά συνειδήσεων και η παροχή υλικών ανταλλαγμάτων. Στόχος της δημοκρατίας επί δυο αιώνες ήταν η διαίρεση και η παιδεία των κοινωνιών ως προς θέματα υλισμού. Στην μεταπολεμική Ελλάδα η πορεία προς τον κρατισμό κομμουνιστικού τύπου άρχισε με τον Καραμανλή Α΄. Δεν άρχισε με τον Παπανδρέου Β΄ που χειρίστηκε στο 100% τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Το περίφημο δίδυμο των αντιθέτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν απλώς ένα δίδυμο αλληλοσυμπλήρωσης. Ο Ανδρέας υποκρινόταν ότι θα έβγαζε την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ και ο Κωνσταντίνος έκανε πως δεν κατάλαβε ότι θα την έβαζε πιο βαθιά. Η χειραγωγημένη λαϊκή κυριαρχία αποφάσιζε πότε τελείωνε η φάση του ενός και άρχιζε η φάση του άλλου. Και οι θεσμοί της δικαιοσύνης και της ανεξαρτησίας των εξουσιών λειτουργούσαν κατ’ εξαίρεση και περιορισμένα, ιδιαίτερα όταν ο δημόσιος λειτουργός πίστευε ότι το Σύνταγμα και οι Νόμοι είχαν συνταχθεί από λαϊκούς αντιπροσώπους αυτοβούλως και με αγαθές προθέσεις.
Η συρρίκνωση της Ελληνικής Επανάστασης σ’ ένα εθνικό κράτος πήγαινε μαζί με το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Ο κοινοβουλευτισμός αποτελούσε τον έναν από τους δυο επαναστατικούς στόχους. Ο υπερεθνικός στόχος συνοδευόταν από το μοναρχικό πολίτευμα και ήταν αυτός που ανέκαθεν κινούσε την Επανάσταση. Αμφότερες οι πλευρές είχαν έναν απώτερο στόχο: τον συνολικό μετασχηματισμό της Ευρώπης και του κόσμου. Το πολίτευμα ήταν μέσο προώθησης της αλλαγής για την εθνική πλευρά και μέσο συγκράτησης των κεκτημένων για την υπερεθνική. Τα χρήματα ήταν κοινό μέσο για τις δυο πλευρές. Αν κάποιος θέλει, μπορεί να δει την εφαρμοστική διαφορά του χρηματικού μέσου μεταξύ των δυο πλευρών. Αν κάποιος θέλει να παρακολουθήσει την πραγματική αιτία της διαμάχης, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει: α) αν και γιατί οι δημοκρατικές ελευθερίες επιβάλλονται δια της βίας και δια της εξαγοράς των συνειδήσεων, β) αν η σημερινή τάση παγκοσμίως είναι η ανατροπή των δημοκρατικών ελευθεριών από κερδοσκόπους και αντιδημοκράτες ή η φυσική εξέλιξη της δημοκρατικής ελευθερίας-φενάκης με το πέρασμά της στη φάση Β΄.
Βασικός άξονας της έρευνας είναι το ελληνικό κρατικό φαινόμενο. Το φαινόμενο των τεράστιων διαρκών αντιφάσεων και της αέναης κακοδαιμονίας η οποία το εμφανίζει ως αρνητικό πρότυπο μιας άριστα χαραγμένης πορείας της ανθρώπινης ελευθερίας. Είναι ένα κράτος που προσπαθεί να ακολουθήσει την προηγμένη Δύση και διαρκώς αστοχεί ή ένα κράτος-πρότυπο για το βαθμό ατομικού εκμαυλισμού και κοινωνικής κατάντιας στα οποία το ίδιο είναι ηθικός αυτουργός;
Στέργιος Ζυγούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου